วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

 

                เมื่อพ่อของทอยไปประกันตัวออกมา ทอยก็แค้นโทโมะมาก 

 

 

 

 

 

 

 

ทอย: มึงกับกูไม่จบแค่นี้แน่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                          ด้านแคทก็โดนเรียกสอบสวนและไล่ออกจากโรงพยาบาลเพราะทำตัวไม่เหมาะสม และไม่ซื่อสัตย์ต่อ สถาบันและงานของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

แคท: คงดีจมากซินะโทโมะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมผมต้องดีใจด้วยล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: ก็เพราะคุณไง อยากให้ชั้นออกไปอยู่แล้วหนิ

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คุณทำตัวเองนะ คุณทำตัวคุณเองทั้งนั้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: มันไม่จบแค่นี้หรอก !!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                      โทโมะต้องบินไปดูงานที่อเมริกากะทันหันและไปกับลลิสา แก้วโทรหาโทโมะและได้คุยกันไม่กี่คำ เพราะเวลามันไม่ตรงกัน แต่ทุกครั้งที่ได้คุยลลิสาก็จะอยู่ด้วยเกือบทุกครั้ง  และในทุกคืนแก้วก็นอนดูไอจีของโทโมะและก็บังเอิญไปเจอของลลิสา และบางครั้งในคลิปวิดีโอของลลิสาก็มีโทโมะอยู่ด้วย

 

 

 

 

 

แก้ว: หรือว่าที่ผ่านมามันเป็นความฝัน เราคงฝันไปจริงๆ 

 

 

 

 

                         แก้วนอนเอามือลูบตรงที่ที่โทโมะนอน วันรุ่งขึ้น แก้วออกไปทำงานตามปกติ ในระหว่างที่ทำงานโทโมะก็โทรมาถามว่าจะเอาอะไรรีเปล่า เพราะกำลังออกมาซื้อของของลลิสาที่ห้าง ยิ่งแก้วรู้ว่าโทโมะอยู่กับลลิสาตลอดเวลายิ่งทำให้แก้วเสียใจ 

       

 

 

 

 

 

 

                         เมื่อโทโมะเดินทางกลับมา ก็กลับไปที่บ้านและพาลลิสามาด้วย 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: อ้าวกลับมาทำไมไม่บอกแม่จะได้ให้คนไปรับ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ 

 

 

 

 

 

สา: สวัสดีค่ะคุณแม่

 

 

 

 

แม่โทโมะ: สวัสดีจ้ะ แม่ไม่เจอเรานานมากเลยนะสา เป็นไงบ้างงานที่อเมริกา 

 

 

 

 

 

 

สา: ก็ดีค่ะ เทคโนโลยีทางการแพทย์ที่อเมริกาทันสมัยมากเลยค่ะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว พี่ซื้อของฝากด้วยนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ของอะไรเหรอ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นี่ กล่องดนตรีเป็นม้าหมุนสีฟ้าเป็นไงน่ารักมั้ย

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: น่ารักค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

สา: โทโมะตั้งใจเลือกมากเลยนะค่ะคุณแก้ว

 

 

 

 

 

 

แก้ว:  ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชอบรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม แก้วขอตัวขึ้นไปเอาของบนห้องก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                แก้วเดินขึ้นไปด้านบนก็นั่งมองของที่โทโมะซื้อมาให้ แต่จู่ๆภาวุฒิก็โทรมาหา ส่วนโทโมะเห็นแก้วดูแปลกๆเลยขึ้นมาดูแต่ก็เห็นแก้วกำลังคุยโทรศัพท์ เลยแอบฟังทำให้รู้ ว่ากำลังคุยกับภาวุฒิ โทโมะเลยเดินเข้าไปแย่งโทรศัพท์ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: พี่โทโมะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถึงขนาดต้องขึ้นมาแอบคุยกับมันเลยเหรอ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แอบคุย แอบอะไร 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ ว่าแก้วคุยกับใคร 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใช่ แก้วคุยกับคุณภาวุฒิ แล้วไงอ่ะ แก้วคุยกับเค้าเรื่องงานนะ มันไม่ได้มีอะไรเลย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แน่ใจเหรอว่าเรื่องงาน 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แน่ใจ ทีเรื่องของพี่แก้วยังไม่ยุ่งเลย แล้วทีพี่ไปอเมริกาไปกับคุณสา อยู่ด้วยกันตลอด แก้วยังไม่โวยวายอะไรเลย ทั้งๆที่แก้วไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการที่สามีเราไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นอยู่ด้วยสองคนตลอด สนิทสนมกันมาก รู้ใจกันดีทุกเรื่อง มันจะมีอะไรมากกว่านั้นรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่กับสา เป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วกับคุณภาวุฒิก็เป็นเพื่อนกัน พี่หัดเข้าใจบ้างได้มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วแก้วล่ะ ทำให้พี่เชื่อใจบ้างได้มั้ย 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เชื่อใจเหรอ คนที่ควรพูดน่าจะเป็นแก้วมากกว่านะ ถ้าเกิดพี่ไม่เชื่อก็แล้วแต่นะ แก้วเองก็ไม่รู้จะอธิบายอะไรเหมือนกัน แก้วขอตัวนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             แก้วดึงมือถือคืนมาจากโทโมะแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องทันที แก้วออกไปหาแม่กับขนมจีนที่บ้าน ส่วนโทโมะก็นั่งรอแก้วเมื่อสากลับไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ดึกป่านี้แล้วทำไมยังไม่กลับมาอีก 

 

 

 

 

 

                            โทโมะตัดสินใจโทรหาแก้วแต่แก้วไม่ยอมรับสาย โทโมะเลยไลน์ไปหา แก้วอ่านแต่ไม่ตอบ โทโมะรอข้อความจากแก้วสักพัก แก้วก็บอกว่าจะค้างที่บ้านแม่ โทโมะเลยนิ่งไป ก่อนจะขึ้นไปนอน และรอไปหาแก้วพรุ่งนี้ตอนเช้า 

 

 

 

 

 

 

                             และเมื่อเช้าวันรุ่งขึ้น แก้วก็รู้สึกเวียนหัว เลยอยู่บ้านไม่ไปที่บริษัท และนัดให้ภาวุฒิมาคุยงานที่บ้านแทน เพราะขนมจีนเองก็อยู่บ้านวันนี้เหมือนกัน