วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                           แก้วกับโทโมะได้ใช้เวลาที่ติดอยู่ด้วยกัน อย่างมีความสุขและคุ้มค่า ตลอดเวลา ประมาณ 5 วัน แก้วมีความสุขมาก ส่วนโทโมะก็รู้สึกดีที่ได้มีช่วงเวลาดีๆอยู่กับแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ขอบใจซอมพอกับซาเงมากนะ 

 

 

 

 

 

 

ซอมพอ: จ้ะ งั้นพวกเราขอไปรับลูกก่อนนะจ้ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                   ซอมพอและซาเงมาส่งโทโมะกับแก้ว ที่หน่วยแพทย์อาสาวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่หน่วยแพทย์จะอยู่ทำการช่วยเหลือคนไข้  เมื่อโทโมะมาถึงลลิสาที่กำลังเดินดูคนไข้อยู่ก็รีบวิ่งเข้าไปกอดโทโมะ มือของโทโมะที่กำลังจับอยู่กับมือของแก้วก็หลุดออก โทโมะกอดตอบลลิสาอย่างเพื่อน แก้วมองด้วยความรู้สึกที่ไม่ชอบใจเท่าไหร่

 

 

 

 

 

 

 

สา: ไม่เป็นไรใช่มั้ย หายไปตั้งหลายวัน รู้มั้ยว่าเป็นห่วงมากแค่ไหน

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ใจเย็นๆ กลับมาแล้วไง ไม่ต้องห่วงแล้ว แล้วคนไข้เป็นไงบ้าง 

 

 

 

 

 

 

สา: ก็ 

 

 

 

 

 

 

 

                    จู่ๆมีชาวบ้านพาผู้ชาย สองคนที่มีเลือดเต็มตัวมาทำให้โทโมะกับสาต้องรีบไปดู โทโมะไม่ได้สนใจอะไรแก้วเพราะต้องรีบเข้าไปดู คนไข้ แก้วเองก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนมาเป็นภาระยังไงก็ไม่รู้ เพราะระหว่างที่เดินไปหาที่นั่งก็ได้ยินพวกชาวบ้านคุยกันว่า เพราะแก้วทำให้โทโมะต้องหายไปหลายวัน 

 

 

 

 

 

                    และเมื่อแก้วกับโทโมะกลับมาที่บ้าน แก้วกำลังจะพูดกับโทโมะแต่โทโมะไม่ทันได้ฟังก็รีบเข้าไปอาบน้ำก่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อืม แก้วไปอาบน้ำซิ เดี๋ยวพี่ออกไปซื้ออะไรมาให้กิน 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วอยากไปด้วย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อยู่บ้านนะดีแล้ว พี่ไปไม่นานหรอก 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                    เมื่อโทโมะออกไปแก้วก็เข้าไปอาบน้ำจนเสร็จ และออกมานั่งรอโทโมะ แก้วนึกถึงเรื่องที่ติดอยู่กับโทโมะ และเมื่อกลับมาถึงก็เห็นโทโมะกอดตอบลลิสา จู่ๆลลิสาก็มาที่บ้าน แก้วเลยเชิญเข้ามาด้านใน

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เชิญด้านในก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

สา: โทโมะไปไหนเหรอค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ออกไปซื้อของนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

สา: ชั้นองุ่นมาฝากนะค่ะ องุ่นนี้โทโมะชอบมากเลยนะค่ะ พอดีแม่เก็บมาจากสวนสดๆ เลยเอามาฝากคุณแก้วชอบทานมั้ยค่ะ หรือว่าชอบผลไม้อื่นรึเปล่า เผื่อชั้นจะได้เอามาฝาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่เป็นไรค่ะ จริงๆแก้วก็ทานได้หมดล่ะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ้าว สา 

 

 

 

 

 

 

 

สา: ไปซื้อไรอ่ะ เยอะแยะเลย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็ของเอาไว้ทำอาหารอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

สา: แล้วกินข้าวกันยังอ่ะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ยังเลย แล้วสาล่ะ กินอะไรมายัง

 

 

 

 

 

 

 

สา: ยังเหมือนกัน เออแม่ฝากองุ่นมาให้

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ได้กินมานานล่ะ ของโปรดเลยนะเนี้ย 

 

 

 

 

 

 

 

สา: เอางี้ เดี๋ยวช่วยทำอาหารดีกว่า คุณแก้วรอแปปนะค่ะ เดี๋ยวสาขอโชว์ฝีมือหน่อยนะค่ะวันนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ ตามสบายเลยค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มาเดี๋ยวช่วย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                               

 

                                   ในช่วงค่ำแก้วนอนมองโทโมะจากด้านหลังแล้วคิดเรื่องโทโมะกับสา และเรื่องของตัวเองกับโทโมะที่เกิดขึ้นในป่า แก้วคิดจนเผลอหลับไป และในเช้าวันรุ่งขึ้น โทโมะมีผ่าตัดด่วนต้องรีบกลับมาที่กรุงเทพ

 

 

 

 

 

 

 

               

แม่โทโมะ: แม่ล่ะคิดถึงหนูแก้วที่สุดเลยลูก เป็นไงบ้าง ได้หลานกลับมาให้แม่รึเปล่า

 

 

 

 

 

แก้ว: ยังหรอกค่ะ เดี๋ยวแก้วขอตัวออกไปดูงานหน่อยนะค่ะ 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: จ้ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                 หลังจากผ่าตัดเสร็จ โทโมะก็เห็นแคทออกมาจากห้องที่เก็บตัวยาทดลองและตัวยาที่ทดลองสำเร็จแล้ว แคททำท่าทางแปลกๆโทโมะเลยสะกดรอยตามไป จนไปเจอแคทอยู่กับทอย แคทยื่นกล่องบางอย่างให้ทอย ส่วนทอยก็ยื่นกล่องอีกใบให้แคท 

 

 

 

 

 

 

 

ทอย: เอา ไปสลับกัน 

 

 

 

 

 

แคท: ถ้างานนี้สำเร็จ คุณต้องไม่ทิ้งชั้นนะ

 

 

 

 

 

ทอย: ผมไม่ทิ้งคุณไปไหนหรอก 

 

 

 

 

 

 

 

                         โทโมะถ่ายคลิปไว้แต่จู่ๆก็มีผู้ชายสองคนมาจับตัวไว้แล้วพาไปหาทอย 

เมื่อแคทเห็นโทโมะก็ตกใจมาก 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: โทโมะ มาได้ไง !! 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มาได้ไงมันไม่สำคัญหรอกนะ พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะแคท ทำไมคุณเลวอย่างงี้อ่ะ เอายามาให้เค้าทำไม บอกมาว่าพวกคุณคิดจะทำอะไรกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

ทอย: ใจเย็นซิคุณหมอ 

 

 

 

 

 

 

แคท: ถ้าโทโมะรู้เรื่องนี้ พวกเราเดือดร้อนแน่ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ใช่คุณเดือดร้อนแน่ ผมจะแจ้งความจับพวกคุณ 

 

 

 

 

 

 

ทอย: มึงคิดว่ามึงเข้ามาที่นี้แล้วจะออกไปได้ง่ายๆเหรอว่ะ 

 

 

 

 

 

 

แคท: คุณรนหาที่เองนะโทโมะ ช่วยไม่ได้ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พวกมึงจะทำอะไรกู 

 

 

 

 

 

ทอย: เดี๋ยวมึงก็รู้ 

 

 

 

 

 

 

 

                      จู่ๆก็มีเสียงตำรวจเข้ามา แก้วเข้ามาพร้อมกับตำรวจ แก้วเห็นโทโมะถูกมัดอยู่ก็รีบตามตำรวจเข้าไปหาโทโมะ ตำรวจมีหมายค้นขอค้นสถานที่บันเทิงแห่งนี้ และก็ค้นพบห้องที่มียาเสพติด และแหล่งมั่วสุม ตำรวจเลยรวบตัวแคทกับทอยไป โทโมะได้กล่องยาคืนก็เอากลับไปไว้ที่โรงพยาบาล แก้วรอโทโมะในห้องทำงานของโทโมะจนเผลอหลับไป

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว กลับบ้านกันเถอะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: พี่โทโมะ เสร็จแล้วเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เสร็จแล้ว 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ดีนะค่ะที่แก้วพาตำรวจไปทัน ไม่งั้นพวกมันต้องเล่นงานพี่แน่ๆ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ก็ว่าที่นั่นมันแปลกๆ แก้วก็โทรหาพี่พอดี โชคดีจริงๆแหละที่มาทัน แต่โชคอาจจะไม่ได้เข้าข้างเราเสมอไปหรอก จริงมั้ย พี่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ