ไฟแค้นซ่อนรัก

 
 
 
 
                    ป๊อบปี้มาส่งโทโมะเสร็จก็เก็บเสื้อผ้า เตรียมกลับเชียงทันที ป๊อบปี้ยังคงมองเอกสารที่ฟางเอามาให้ ด้านฟางที่ลงมาเดินเล่นรอบๆบ้านคนเดียวยืนมองบ้านที่เคยอยู่ตั้งแต่เด็กๆ ตั้งแต่ที่มีแม่อยู่ จนกระทั่งตอนนี้ไม่เหลือทั้งแม่และพ่อ ฟางก้มมองท้องตัวเองที่ต่อไปคงจะโตขึ้นๆ
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เราทำถูกแล้ว เข้าใจแม่นะลูก  
 
 
 
 
 
 
 
                           เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ป๊อบปี้กลับมาเชียงใหม่ และเก็บตัวอยู่ในบ้านไม่ออกไปทำงานจนถึงวันเผาศพของธนา แก้วเป็นเพื่อนกับฟางและไปเรียนต่างประเทศด้วยกัน รู้ข่าวก็รีบมาทันที
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ขอโทษนะฟาง ชั้นมาช้าไปอ่ะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไร มาช้าก็ยังดีกว่าไม่มานะ 
 
 
 
 
แก้ว: พ่อกับแม่บอกชั้นว่า บ้านกับบริษัทแกกำลังจะถูกยึดเหรอ 
 
 
 
 
 
ฟาง: อืม ก็หลังจากจัดการเรื่องงานศพพ่อเสร็จก็คงต้องหาบ้านใหม่อยู่อ่ะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: มาอยู่ที่บ้านชั้นก่อนมั้ย พ่อกับแม่ก็ถามๆอยู่นะว่าอกกับเฟย์จะไปอยู่ไหน
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไร ฝากขอบคุณคุณลุงกับคุณป้าด้วยนะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: ถ้าแกมีอะไรให้ชั้นช่วยก็บอกเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ขอบใจนะแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ถึงเวลาแล้วครับคุณฟาง 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ ไปกันเถอะแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                        หลังจากเสร็จพิธีทุกอย่าง เฟย์กับฟางก็ยืนมองท้องฟ้า แล้วนึกถึงพ่อเฟย์ร้องไห้ออกมาไม่หยุดจนฟางต้องดึงมากอดปลอบ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: พ่อไปสบายแล้วนะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว 
 
 
 
 
 
 
เฟย์: พี่ฟาง อื้อออ
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เราต้องเข้มแข็งแล้วใช้ชีวิตต่อไปให้ได้นะ ถ้าพ่อกับแม่ดูอยู่ ท่านจะเป็นห่วงนะ 
 
 
 
 
 
 
เฟย์: เฟย์สัญญาว่าเฟย์จะเข้มแข็ง 
 
 
 
 
 
 
 
                                  
 
 
เขื่อน: แล้วคุณฟางกับคุณเฟย์จะอยู่ที่ไหนกันอ่ะครับ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็ระหว่างที่หาบ้าน ก็คงเช่าโรงแรมอยู่กันก่อนอ่ะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้ตลอดเลยนะครับ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมด้วยนะครับ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เสมอนะครับ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ ขอบคุณจริงๆ โดยเฉพาะคุณ คุณเขื่อนที่ช่วยชั้นตั้งสองครั้ง ขอบคุณนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: ครับ ถ้างั้น ผมคงต้องลากลับเชียงใหม่ก่อนนะครับ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมลานะครับ ไปเขื่อน
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อุ๊ย! ขอโทษค่ะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่เป็นไรครับ 
 
 
 
 
 
 
                       โทโมะหยิบกระเป๋าแก้วที่ตกยื่นให้แล้วส่งยิ้มให้กันและกัน 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ชอบเหรอ 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชอบอะไร เปล่าซะหน่อย
 
 
 
 
 
ฟาง: แล้วจะเขินทำไม 
 
 
 
 
 
แก้ว: ก็ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็อะไรห้ะ ชอบใช่มั้ย บอกมานะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: บ้าแก ไปๆ กลับบ้านเถอะ แล้วเฟย์ล่ะ
 
 
 
 
 
 
ฟาง: นั่งอยู่ตรงนั้นอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                                เขื่อนกลับมาที่ไร่ คนงานก็มาบอกว่า ป๊อบปี้กลับมาหลายวันแล้วแต่ไม่ออกมาข้างนอกเลย ไม่รู้เป็นอะไรรึเปล่า เขื่อนเข้ามาในบ้านเห็นป๊อบปี้นอนอยู่ที่โซฟา บนโต๊ะก็มีขวดเหล้าวางอยู่ เขื่อนเอาขวดเหล้าไปทิ้งแล้วเดินมาเรียกป๊อบปี้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: พี่ป๊อบ ! พี่ป๊อบ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อ้าวเขื่อน กลับมาแล้วเหรอ 
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: พี่กินเหล้าอีกแล้วนะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ก็ดื่มนิดๆหน่อยๆเอง 
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: ดื่มจนไม่เป็นอันทำงานทำการเนี้ยนะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: มาถึงก็บ่นนะ แล้วขวดเหล้าพี่ไปไหนว่ะ 
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: เอาไปทิ้งล่ะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เอ้า อะไรเนี้ยเขื่อน !! 
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: ถามจริงเถอะ พี่เป็นไรว่ะ ปกติพี่ไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ พี่เป็นไรของพี่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เป็นอะไร ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย 
 
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: พี่คิดถึงคุณฟางใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฮ่าฮ่าฮ่า คิดถึง คิดถึงยัยนั่น พูดบ้าไรห้ะเขื่อน ตลกล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
                             ป๊อบปี้พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องส่วนเขื่อนก็ได้แต่ยืนส่ายหน้าให้กับพี่ชาย