เม็ดทรายในสายลม

"อะฮึ่ม เราจะเริ่มถ่ายกันได้ยังครับ"

"อ้อ เออมัวแต่ทักทายงั้นพี่ว่าเรามาถ่ายกันดีกว่ามา"

"มึงรีบอ่อไอโมะ" ด้วยความที่ครอบครัวป๊อบปี้กับโทโมะรู้จักกันมานาน ป๊อบปี้จึงไม่จำเป็นต้องแนะนำเพราะทั้งกรรณและโทโมะคุ้นเคยกันอยู่แล้ว

"เอ้า พี่กรรณเขากลับมาทำธุระ ไม่ได้มีเวลาว่างมากขนาดนั้นนี่หว่า ใช่มั้ยครับพี่"

"ใครบอกแก เพราะคราวนี้น่ะพี่กรรณอยู่ยาวเว่ย"

"อ้าวว จริงหรอพี่"

"พอดีพี่ทำโปรเจ็คเสร็จแล้วน่ะ ได้กลับมาทั้งทีก็กะว่าจะอยู่สักพักน่ะ ก็คงจะหลังรับปริญญาพวกแกนั่นแหละ"

"งี้แสดงว่าวันรับเราก็ไม่ต้องจ้างช่างภาพมาตามถ่ายรูปแล้วน่ะสิคะ" 

"แน่นอนอยู่แล้วฟาง มีช่างภาพระดับโปรมาอยู่นี่ทั้งคน"

"น้อยๆหน่อยไอป๊อบ" ชายหนุ่มพูดกับน้องชาย ก่อนจะหันไปตอบว่าที่น้องสะไภ้ "ยินดีครับน้องฟาง"

"งั้นเฟย์ว่าเราไปถ่ายกันเถอะค่ะ ไปเขื่อน" เฟย์พูดขึ้นแล้วก็เดินนำไปกับเขื่อน แล้วทุกคนก็เดินตามไป

แสงแดดอ่อนๆในยามสายเริ่มแผดรังสีความร้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังเรียกได้ว่าอุ่นๆไม่ถึงกับร้อนมากนัก คงต้องยกความรอบคอบให้ยัยเฟย์ที่วางแผนจัดแจงเวลาไว้อย่างดีและเลือกวันที่อากาศค่อนข้างจะอำนวยให้อย่างยิ่งสำหรับการออกมาถ่ายรูปในสวนสาธารณกลางเมืองอย่างวันนี้

พี่กรรณถือว่าเป็นช่างภาพที่มืออาชีพมากๆไม่ว่าจะอยากได้แบบไหนก็ถ่ายให้ได้หมด แถมรูปที่ถ่ายออกมาเรียกได้ว่าลงตัวตามองค์ประกอบภาพถ่ายทุกอย่างทั้งแสง สี หรือมุมของภาพ แทบจะไม่ต้องนำไปตัดแต่งต่อเลย

เราถ่ายทั้งรูปเดี่ยว รูปหมู่ สามสาว สามหนุ่ม และรูปคู่ เฟย์สาวน้อยผู้มีรอยยิ้มสดใสกับเขื่อนหนุ่มผู้มากไปด้วยความทะเล้นรูปที่ถ่ายออกมาจึงไม่พ้นภาพคู่รักที่สดใสชวนยิ้มทั้งคู่ ส่วนฟางหญิงสาวผู้มีบุคลิกอ่อนหวานกับชายหนุ่มผู้แสนจะอบอุ่นอย่างป๊อบปี้คงไม่ต้องอธิบายรูปภาพของทั้งคู่นั้นหวานแค่ไหน

ทั้ง ป๊อบปี้ฟาง เขื่อนและเฟย์ถ่ายกันเสร็จแล้ว ตอนนี้เหลือฉันกับโทโมะเป็นคู่สุดท้ายที่กำลังถ่ายอยู่และเกือบจะเสร็จแล้ว สำหรับเราสองคนไม่ได้มีอะไรมากมาย ก็เพื่อนกันนี่ จะต้องโพสต์ท่าอะไรให้ยุ่งยากล่ะ ท่าที่โพสต์ส่วนใหญ่จะเน้นท่าทางที่ดูเหมือนแกล้งกันเสียมากกว่าขนาดที่กำลังโพสต์ท่ากันก็ยังแกล้งกันเลย มันเป็นเรื่องปกติของเราสองคนไปแล้ว เรื่องปกติคนเป็นเพื่อนสนิทกัน แค่นั้น

"พอแล้วละค่ะ แก้วว่าน่าจะได้แล้วละ" ฉันคิดว่าฉันคงจะพอแล้ว แต่แล้วอยู่ๆในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปหาพี่กรรณเพื่อขอดูรูป

นายโทโมะก็ดึงฉันเข้าไปหาตัวเอง และพูดกับฉันว่า

"แต่ฉันยังไม่พอ" และหันไปบอกพี่กรรณอีกว่า "เดี๋ยวผมขออีกสักหน่อยนะครับพี่ คราวนี้อะขอช๊อตหวานๆหน่อย"

"ห๊ะ ว่าไงนะ" ฉันถามเขาด้วยความตกใจ "จะแกล้งอะไรฉันอีกเนี่ย"

"เอ้า ก็ฉันกับเธอไม่เคยมีรูปแบบนั้นเลยนี่ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถ่ายไว้สักรูปจะเป็นไรไปล่ะ " โทโมะอธิบาย

มันก็จริงของเขาเนอะ เรายังไม่เคยมีรูปดีๆแบบนั้นเลย ถ้าจะมีไว้สักรูปจะเป็นไรไป คิดได้ดังนั้นฉันจึงพยักหน้าให้เขา 

" อื้ม ก็ได้"

"ดีมาก งั้นมา เอาเลยครับพี่ พวกผมพร้อมแล้ว" 

เรายืนกันด้วยท่าที่หันตัวเข้าหากัน มือของฉันถือดอกไม้สีขาวไว้ช่วงหน้าอกมือข้างนึงของโทโมะถือช่อดอกไม้ช่อเดียวกับฉันและหันหน้าไปยิ้มหวานให้กล้อง และจู่ๆโทโมะก็เอื้อมมือข้างที่เหลือมาโอบเอวฉันดึงเข้าหาตัวจนฉันต้องหันมามองด้วยความตกใจ 

ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนเธอมองเห็นใบหน้าเนียนใสนั้นอย่างชัดเจน โทโมะหันมามองแก้วด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ที่ทำให้เธอเหมือนถูกมนต์สะกดทุกครั้งที่ได้เห็น

"แชะ"

 ฉันไม่รู้เลยว่าพี่กรรณจะได้กดชัตเตอร์ไปเท่าไหร่แล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวลาผ่านไปกี่นาทีในเมื่อตอนนี้คนตรงหน้าทำให้ฉันแทบหยุดลมหายใจ เราใกล้กันเกินไปแล้ว ใกล้กันจนฉันรู้สึกกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจที่มันเต้นระรัวอยู่ข้างใน  โทโมะมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ เขาต้องได้ยินหรือไม่ก็สัมผัสถึงมันได้แน่ๆ แต่ฉันก็ไม่สามารถที่จะผละออกจากเขาได้เช่นกัน ทำไมกันนะ ทำไมรอยยิ้มของเขาถึงผลต่อฉันขนาดนี้ฉันเผลอยิ้มให้เขา

อยากหยุดเวลานี้ไว้จังเลย อยากให้นายยิ้มให้ฉัน อยากให้เรายืนยิ้มให้กันอย่างนี้นานๆ แต่แล้วความคิดของฉันก็ต้องหยุดลงเมื่อเสียงๆหนึ่งดังขึ้น

"โมะคะ"

โทโมะหันไปทางต้นเสียงและยิ้มกว้างเข้าไปอีก เขาผละออกจากฉันแทบจะทันทีเพื่อวิ่งไปหาเจ้าของเสียงนั้น

"เกล มาถึงพอดีเลยพี่กับแก้วถ่ายเสร็จสพอดี" เธอคนนั้นมองมาทางฉันด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ และแน่นอนโทโมะมองไม่เห็นสายตานั้นหรอก

"หรอคะ ดีจังเลย เกลอยากถ่ายรูปกับพี่โมะแล้วค่ะ เราไปถ่ายกันเลยมั้ย"

"ได้สิครับ ไป" พูดจบเบลก็รีบควงแขนโทโมะแล้วเดินมาหาฉัน 

"อะฮึ่ม จะยืนอยู่ทำไมอีกละครับ" 

"เอออ รู้แล้วน่า"

เมื่อเดินมาถึงเขาก็ออกปากไล่เธอทันที เธอจึงเดินออกมาปล่อยให้เขาอยู่กับคนที่เขารอโดยที่ไม่รู้เลยว่าระหว่างนั้นชายหนุ่มที่ทำหน้าที่เป็นตากล้องคอยจับตามองอยู่ตลอดเวลา

"แก้วมานี่มา เป็นไงมั่งร้อนมั้ย" ทันทีที่เดินมาถึงเฟย์ก็เดินมาหาเธอทันที และพาไปนั่งกับคนอื่นๆที่นั่งรอกันอยู่ในที่ร่ม

"แล้วไอโมะอ่ะ" เขื่อนถามขึ้นเมื่อไม่เห้นโทโมะมาด้วย

"ถ่ายรูปกับเกลอยู่น่ะ"

"เกลมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่อะ"

"ก็มาเมื่อกี้แหละพี่ฟาง มาถึงปุ๊บก็เบิ่งไปหาโทโมะทันที"

"เอ้า เขาก็ต้องไปหาคนของเขาสิเฟย์จะให้เขามาหาพวกเราหรือไง"

"ก็ควรจะเข้ามาทักทายก่อนมั้ยล่ะ" ระหว่างนั้นแก้วก็เดินไปที่รถเพื่อเก็บชุด ใช่แล้ววันนี้ไม่ได้มีแค่พวกเธอ 6 คนเท่านั้นแต่ยังมี เกล มาด้วยอีกคน

ผู้หญิงคนนั้นเป็นรุ่นน้องในคณะของพวกเธอและก็เป็น แฟนของโทโมะ ทั้งคู่คบกันมาได้เกือบจะปีแล้ว โดยที่โทโมะเป็นคนขอเกลเป็นแฟน เห็นโทโมะอย่างนี้จริงๆแล้วฮอตไม่เบาเลยนะ มีตำแหน่งเป็นถึงเดือนคณะพ่วงด้วยฐานะหนุ่มฮอตของรุ่น แทบจะทุกคนไม่มีใครไม่รู้จักเขาหรอกโดยเฉพาะสาวๆ ฉันเองที่เป็นเพื่อนสนิทยังไม่วายมีรุ่นน้องเข้ามาตีสนิทเพื่อหาทางเข้าใกล้พี่โทโมะ แต่โทโมะก็ไม่เคยคบใครจริงจังสักที คนที่คุยก็แค่คนคุยไม่เคยได้สถานะแฟน อยากจะเลิกคุยเมื่อไหร่ก็เลิกแบบดื้อๆ และฉันต้องเป็นคนเคลียร์ให้ตลอดแต่นั่นมันก็ไม่ทำให้ฉันวุ่นวายเท่ากับที่อยู่ๆโทโมะเดินมาบอกฉันว่าเขาได้ขอน้องเกลเป็นแฟนแล้วด้วยเหตุผลที่ว่าน้องเกลเคยช่วยเขาเอาไว้ ตอนนั้นยอมรับเลยว่าฉันรู้สึกชาไปทั้งใจ และจากนั้นไม่ว่าจะไปไหนหรือทำอะไรก็มักจะมีน้องเกลตามไปด้วยเสมอ

"บอกตามตรงเฟย์ไม่ค่อยชอบยัยเด็กนี่เลย "

"ทำไมหรอเฟย์" ป๊อบปี้เป็นคนถามเฟย์

"ก็เฟย์แอบสังเกตุเห็นน่ะสิ หลายครั้งที่ยัยนี่มองแก้วด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเลย และลับหลังโทโมะอะ ก็ชอบพูดกระแนะกระแหนแก้ว"

"ยังไง"

"ก็อารมณ์ไม่พอใจที่แก้วสนิทกับโทโมะนะสิคะ"

"แต่ว่าท่าทางน้องเกลเขาออกจะใสซื่อนะ"

"ก็แอพน่ะสิ ไม่เชื่อถามพี่ฟางเลย"

"จริงหรอคับฟาง ทำไมป๊อบไม่เคยเห็น" ชาบหนุ่มหันไปถามแฟนสาว

" ไม่แปลกหรอกที่จะไม่เคยเห็นก็ต่อหน้าทั้งสามคนน่ะ เกลเขาก็เป็นอย่างที่เราเห็นนั่นแหละ เพียงแต่ลับหลังชอบพูดจาใส่แก้วโดยอาศัยท่าทางซื่อๆนั่น"

ป๊อบปี้กับเขื่อนมองหน้ากันอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่พวกเขาทั้งสองคนรู้ดีว่าสองสาวไม่ใช่คนที่จะมาพูดจาโกหกหรือให้ร้ายผู้อื่นได้