แค่เธอรักฉัน

 

         

 

 

 

 

 

 

 

                     เมื่อป๊อบปี้ออกไป ฟางก็รู้สึกผิดที่พูดแบบนั้นออกไป ส่วนป๊อบปี้ก็ลงมานั่งด้านล่าง เพื่อรอให้ฟาง หลับ โทโมะเห็นเลยเดินเข้ามาหา

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมมานั่งตรงนี้อ่ะ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กูรอให้ฟางหลับก่อนอ่ะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมต้องรอให้ฟางหลับอ่ะ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กูไม่อยากทำให้ฟางอึดอัดอ่ะ

 

 

 

 

โทโมะ: อึดอัด ? มีอะไรรึเปล่า ก็ตอนแรกฟางยังดีๆอยู่เลย

 

 

 

 

ป๊อบ: จริงๆ ที่ฟางยอมให้กูอยู่ที่นี้ ให้กูดูแลเค้า ก็เพราะลูก ฟางเค้าไม่ได้รู้สึกกับกูเหมือนเดิมแล้ว

 

 

 

 

โทโมะ: มึงรู้ได้ไง ว่าฟางไม่รักมึง

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางเป็นคนบอกเอง แต่กูก็ไม่ได้โกรธอะไรฟางเลย เพราะฟางทำถูกแล้ว เมื่อก่อนกูมีของมีค่า อยู่ในมือ อยู่กับตัว แต่ตอนนั้นกูกลับโยนมันทิ้งไป ไม่สนใจใยดีมัน กูแม่งโง่จริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: กูว่านะ เดี๋ยวพอลูกคลอดเนี้ย ฟางก็ให้อภัยมึงเชื่อกูดิ

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กูก็อยากให้มันเป็นแบบนั้น แต่ฟางดูจะใจแข็งเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มึงรักฟางจริงๆแล้วใช่มั้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เมื่อก่อน กูไม่เคยพูดมัน หรือยอมรับความรู้สึกนี้เลย แต่ตอนนี้ กูกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำ ว่ากูรักฟาง รักฟางกับลูกมาก

 

 

 

 

 

                        ฟางที่กะว่าจะลงมาดูป๊อบปี้ก็เห็นป๊อบปี้คุยกับโทโมะและได้ยินในสิ่งที่ป๊อบปี้พูดออกมา ฟางกลับขึ้นไปบนห้อง แล้วล้มตัวลงนอนแต่ฟางไม่ได้หลับ จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตู ฟางก็รีบแกล้งหลับป๊อบปี้ค่อยๆ ปิดประตูอย่างเบามือที่สุด จากนั้นก็เดินมาดูฟาง แล้วนั่งย่อเข่ามองฟาง แล้วยิ้มให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฝันดีนะ (เอามือแตะที่ปากตัวเองก่อนจะเอาไปแตะที่ปากฟาง) ฝันดีเหมือนกันนะครับ (ทำแบบเดียวกัน)

 

 

 

 

 

 

 

                    ป๊อบปี้เดินไปหยิบกล้อง มาถ่ายรูปฟางตอนหลับไว้ จากนั้นป๊อบปี้ก็ปิดไฟแล้ว นอนที่โซฟา ฟางลืมตาขึ้นมาในความมืด ฟางเอานิ้วมาแตะที่ปาก แล้วคิดถึงป๊อบปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

                           เช้าวันรุ่งขึ้น ป๊อบปี้รีบตื่นแต่เช้าลงมาเตรียมอาหารให้ฟาง แล้วรีบขึ้นไปดูฟาง เห็นฟางนั่งเป่าผมอยู่ เลยเดินเข้าไปยืนอยู่ ด้านหลังฟาง แล้วมองฟางผ่านทางกระจก ฟางก็มองกลับผ่านทางกระจก

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ให้พี่ช่วยนะ

 

 

 

 

 

 

 

           ฟางไม่ตอบอะไร แต่ยื่นให้ป๊อบ ป๊อบปี้รับมาด้วยความดีใจ

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบคุณนะ ที่ให้พี่ทำ

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางเมื่อยแขนตังหาก ถึงยอมให้ทำ

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไร พี่ก็ต้องขอบคุณฟางนะ

 

 

 

 

 

ฟาง: รีบๆทำเถอะ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: โอเคคร้าบ

 

 

 

 

 

ป๊อบปี้ นั่งข้างๆฟาง ส่วนโทโมะกับแม่ก็นั่ง ทานอาหารเช้าอยู่ด้วย โทโมะ เห็นฟางกินก็ยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

ฟาง: ยิ้มอะไรพี่โทโมะ ?

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่า ก็เห็นเรากินได้ พี่ก็ดีใจ

 

 

 

 

 

ฟาง: อิ่มแล้ว

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่อร่อยเหรอ หรือว่า เค็มไป หวานไปรึเปล่า หรือว่า

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็บอกว่า อิ่มไง

 

 

 

 

 

ป๊อบ: งั้น เราไปโรงพยาบาลกันเลยนะ

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม

 

 

 

              เมื่อมาถึงโรงพยาบาลระหว่างที่นั่งรอหมอเรียก ป๊อบปี้ก็เห็น ฟางดูอึดอัดกับตัวเองแปลกๆ

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เป็นอะไรรึเปล่า

 

 

 

 

ฟาง: เสื้อมันคับอ่ะ

 

 

 

 

 

 

             ป๊อบปี้เห็นท่าทางของฟางก็อมยิ้มและแอบขำ ฟางหันมามองแบบดุๆ แล้วถาม

 

 

 

 

 

ฟาง: ขำอะไร ตลกอะไรห้ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็มันจะให้ขำได้ไง ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ได้ที่ไหน ตอนนี้ ท้องห้าเดือนแล้วนะ ท้องโตขนาดนี้ จะใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิมได้ไงล่ะ

 

 

 

 

 

ฟาง: ทำมารู้ดี ลองมาท้องดูมั่งมั้ย จะได้รู้

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ เอางี้เดียวเราหาเสร็จ ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่กัน

 

 

 

 

 

                      ฟางนั่งเงียบไม่ตอบ ป๊อบปี้ก็ยิ้มออกมา ไม่นาน หมอก็เรียก เข้าห้อง อัลตราซาวด์ ในระหว่างที่หมอกำลังอัลตราซาวด์ท้องฟาง ป๊อบปี้ก็หยิบกล้อง มาถ่ายภาพไปเรื่อยๆ คุณหมอก็อธิบายส่วนต่างๆที่ขึ้นบนจอให้ทั้งคู่ได้ฟัง

 

 

 

 

ป๊อบ: สรุปว่า เค้าเป็นผู้หญิงใช่มั้ยครับ

 

 

 

 

 

 

หมอ: ใช่ค่ะ น้องเป็นผู้หญิง

 

 

 

 

 

 

                   จากนั้นป๊อบปี้ก็ถามหมอหลายๆเรื่อง เกี่ยวกับการดูแลลูก และดูแลคุณแม่ในช่วงตั้งครรภ์ ฟางนอนมองการกระทำของป๊อบปี้ตลอดเวลา จนกระทั่ง ออกมาจากห้อง อัลตราซาวด์ และในระหว่างที่นั่งรอรับสมุดบันทึกผลการตั้งครรภ์ ป๊อบปี้ก็นั่งมอง ภาพอัลตราซาวด์ตลอดเวลา

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ลูกน่ารักจัง

 

 

 

 

 

ฟาง: ตลกล่ะ ภาพแค่นี้จะไปดูออกได้ไง

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ห้ะ ?

 

 

 

 

 

 

               ฟางเผลอ พูดออกไปป๊อบปี้เลยงง ว่าฟางกำลังพูดกับตัวเอง รึเปล่า ฟางก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และไม่นาน พยาบาลก็เรียก ป๊อบปี้บอกให้ฟางนั่ง และเดินไปเอาให้ จากนั้นก็ไปที่ห้างกันต่อ

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่คิดไว้แล้วนะ ว่า วันนี้จะซื้อของใช้ของลูกเลย ฟางว่าดีมั้ย

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่รู้

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อืม งั้นถ้าฟางอยากได้อะไร บอกพี่นะ เดี๋ยวพี่ซื้อให้

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้อง ซื้อเองได้