แค่เธอรักฉัน

 

 

 

 

 

              ในระหว่างที่ฟางกำลังเดินดูชุดอยู่ ป๊อบปี้ก็เดินตามฟางตลอด และจู่ๆ ก็มีคนเดินเข้ามาหาฟางและป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: ป๊อบ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พิม 

 

 

 

 

 

 

                         ฟางหยุดเลือกเสื้อผ้าแล้วหันมองหน้าพิมสลับกับมองหน้าป๊อบปี้ พิมยิ้มให้ป๊อบปี้และฟาง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ขอตัวก่อนนะ 

 

 

 

 

พิม: ขอคุยด้วยหน่อยซิ...พิมขอยืมตัวภรรยาป๊อบหน่อยนะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอ่อคือ 

 

 

 

 

พิม: พิมไม่ทำอะไรเค้าหรอก 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           พิมกับฟางหาที่นั่งกลางห้างคุยกัน พิมดูเปลี่ยนไปมาก จนฟางเองก็แปลกใจ 

 

 

 

 

 

ฟาง: มีอะไรจะคุยกับชั้น

 

 

 

 

พิม: ไม่เจอกันนาน ท้องโตขึ้นแล้วนะ 

 

 

 

 

ฟาง: เธอหายไปไหนมา 

 

 

 

 

พิม: ไปทำใจมา 

 

 

 

 

 

ฟาง: ทำไมต้องทำใจ ทำไมเธอถึงไม่ มาหาเค้าเลย 

 

 

 

 

พิม: วันนั้นที่โรงพยาบาล หลังจากที่เธอ ออกไปป๊อบเค้าก็ทำให้ชั้นรู้นะ ว่าเค้าเปลี่ยนไปเพราะเธอแล้วจริงๆ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้วนะ คนที่เค้ารัก ไม่ใช่ชั้นอีกต่อไปแล้ว เค้ารักเธอนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ......

 

 

 

 

พิม: ที่จริงชั้นจะไปหาเธอกับป๊อบที่บ้าน เพื่อที่จะมาลาเธอกับป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

ฟาง: หมายความว่าไง เธอจะไปไหน ?

 

 

 

 

 

พิม: ชั้นจะแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่อเมริกากับสามี 

 

 

 

 

 

ฟาง: แต่งงาน ?

 

 

 

 

พิม: ตลอดเวลาที่ชั้นทำใจเรื่องป๊อบ ก็มีคนที่เค้าดูแลชั้นตลอดเวลา จริงๆเค้าก็เป็นรักแรกของชั้น แต่มันมีเหตุทำให้เราสองคนต้องเลิกกัน จนวันนึง เรากลับมาเจอกันอีกครั้ง และตอนที่ชั้นผิดหวังเสียใจ เค้าก็ดูแลชั้นไม่ทิ้งชั้นไปไหน จนทำให้ชั้น กลับมารักกับเค้าอีกครั้ง...ตลอดเวลาที่ชั้นคบกับป๊อบปี้ ชั้นเองก็เพิ่งรู้นะ ว่าจริงๆแล้ว ชั้นอาจจะไม่ได้รักเค้าเลย เมื่อเทียบกับรักแรกของชั้น มันต่างกันมาก

 

 

 

 

 

ฟาง: แต่เค้ารักเธอมากนะ

 

 

 

 

 

 

พิม: แต่ตอนนี้คนที่เค้ารัก คือเธอ ไม่ใช่ชั้น

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ....

 

 

 

 

พิม: ชั้นไม่รบกวนเธอกับป๊อบแล้วนะ ชั้นไปละ

 

 

 

 

 

ฟาง: เธอควรไปบอกเค้านะ 

 

 

 

 

 

พิม: อืม

 

 

 

 

 

                                 พิมเดินไปคุยกับป๊อบปี้ส่วนฟางก็นั่งรอที่เดิม ไม่นานป๊อบปี้ก็เดินมาหาฟาง แล้วนั่งข้างๆฟาง 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พิมเค้าจะแต่งงานแล้วนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เชื่อพี่รึยัง ว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว รวมทั้งความรู้สึกทั้งหมดของพี่ด้วย 

 

 

 

 

 

                        ฟางไม่ตอบอะไรแล้วลุกขึ้นเดินไปป๊อบปี้ถอนหายใจช้าๆ ก่อนจะยิ้มรับแล้วเดินตามออกไป   เมื่อฟางและป๊อบปี้กลับมาถึงบ้าน ก็เจอแก้วกับโทโมะกำลังเลือกของชำร่วย กันอยู่

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: กลับกันมาแล้ว ซื้อไรมาเยอะแยะเนี้ย

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ของคุณแม่กับของคุณลูกทั้งนั้นแหละ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: สรุปว่า หลานเป็น ผู้หญิงหรือผู้ชาย

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เป็น

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ๊ะๆ เดี๋ยวฟาง อย่าเพิ่งบอก พี่ได้ข่าวมาว่า ตอนนี้ ทั้งคุณปู่คุณย่า คุณยาย แล้วก็คุณลุงกับคุณอา กำลัง พนันกันอยู่ใช่มั้ยว่าจะเป็น เด็กผู้หญิง หรือเด็กผู้ชาย

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล๊าาา บอกๆมาเถอะ ผู้ชายใช่ป่ะ

 

 

 

 

แก้ว: ผู้หญิงตังหาก

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: แม่ก็ว่า ผู้หญิง

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แม่ก็ว่าผู้หญิง

 

 

 

 

 

 

พ่อป๊อบ: พ่อว่า ต้องเป็น หลานชาย

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมว่านะครับ ทุกคนรอลุ้นพร้อมๆกันวันคลอด ดีกว่า ถ้ารู้ตอนนี้ก็คงไม่สนุก

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: หมอเค้าว่ายังไงบ้างลูกหนูฟาง

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: หมอบอกว่า แข็งแรงดีค่ะ แต่ก็ต้องเพิ่มน้ำหนักขึ้นหน่อย เพราะน้ำหนักยังน้อยอยู่ค่ะ

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: งั้นหนูต้องกินเยอะๆนะลูก ป๊อบปี้ ต้องดูแล น้องให้ดีกว่านี้นะ ทำอาหารให้น้องกินเยอะๆนะรู้มั้ย

 

 

 

 

 

ป๊อบ: คร้าบ

 

 

 

 

                   

 

 

 

ฟาง: ฟางรู้สึกเหนื่อยๆ ขอขึ้นไปบนห้องก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ตามไปดูแลน้องซิ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับๆ 

 

 

 

 

 

                       ป๊อบปี้เอาของมาไว้บนโซฟา แล้วไปนั่งที่ปลายเตียงข้างๆฟาง ฟางเลยจะลุกขึ้นแต่ป๊อบปี้ดึงมือฟางไว้ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง...ตั้งแต่ฟางท้อง พี่ยังไม่เคยจับท้องฟางเลย พี่ขอจับดูหน่อยได้มั้ย

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ......

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พี่ว่าเรามาลองชุดกันดีกว่า เดี๋ยวพี่หยิบให้ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางบอกแล้วเหรอ ว่าไม่ให้จับ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ?? 

 

 

 

 

ฟาง: อยากจับก็จับ ฟางไม่ได้ว่าอะไร ซะหน่อย 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จริงๆนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม 

 

 

 

 

 

 

                  ป๊อบปี้ดึงตัวฟางมานั่งที่เตียงส่วนป๊อบปี้ก็นั่งลงที่พื้น ป๊อบปี้ค่อยๆเอามือวางบนท้องของฟาง จากนั้นก็ค่อยๆลูบ ใบหน้าป๊อบปี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ป๊อบปี้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆที่บริเวณท้อง แล้วพูดกับลูก 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ลูกครับ ตอนนี้ลูกห้าเดือนแล้วนะ หมอบอกพ่อกับแม่ว่า ช่วงระยะนี้หนูจะเริ่มดิ้นแล้วนะ อีกสี่เดือนเราก็จะได้เจอกันแล้วนะครับ หนูอยู่ในท้องแม่อย่าดื้ออย่าซน แล้วก็อย่าเตะแม่บ่อยๆนะ แม่เค้าจะเจ็บ พ่ออยากเห็นหน้าลูกเร็วๆจัง...ลูกครับ ลูกล่วยบอกแม่หน่อยนะ ว่าหายโกรธ หายเกลียดพ่อซักที

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้าจะมาพูดให้ลูกฟังแบบนี้ ก็ลุกขึ้นไปเลย 

 

 

 

 

ป๊อบ: เปล่านะ พี่แค่เชื่อว่า ลูกต้องทำให้ฟางหายโกรธพี่ได้อ่ะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่มีใครช่วยได้หรอก...เสร็จแล้วใช่มั้ย ฟางจะได้ไปอาบน้ำ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวๆ ขออักนิดนึง

 

 

 

 

 

ฟาง: เร็วๆ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พ่อรักลูกกับแม่มากนะ

 

 

 

 

 

                      ป๊อบปี้พูดจบก็จูบลงที่ท้องของฟาง ฟางเห็นสิ่งที่ป๊อบปี้ทำก็เกือบจะร้องไห้ให้ป๊อบปี้เห็น ป๊อบปี้มองหน้าฟาง แต่ฟางก็ทำเป็นหันหน้าไปทางอื่น จากนั้นก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฟางยืนพิงประตูห้องน้ำ แล้วลูบท้องก็รู้สึกได้ว่าลูกเริ่มดิ้น ฟางยิ้มทั้งน้ำตา