แค่เธอรักฉัน

                         
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                            ฟางขึ้นมาบนห้องก็นึกถึงป๊อบปี้ นึกถึงสิ่งที่ได้ฟัง ฟางออกไปที่ระเบียงห้องแล้วยืนมองห้องป๊อบปี้ พร้อมกับก้มลงมองที่ท้อง แล้วใช้มือลูบเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: แม่ดีใจนะที่อย่างน้อยพ่อเค้าก็เป็นหวงลูก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                      เวลาผ่านไปหลายวัน ก่อนออกไปทำงานป๊อบปี้แวะเอาอาหารที่ทำเองกับมือมาให้ฟางทุกวัน และก็รีบออกไปทำงานทันทีเพราะกลัวว่าฟางจะรู้
 
 
 
 
 
 
 
                       เมื่อฟางลงมาทานข้าวเช้า ในระหว่างที่ฟางกำลังกินอยู่แม่ฟางก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: อร่อยมั้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ อร่อยดี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: แม่ไม่อยากปิดเรื่องนี้อีกแล้ว...พี่เค้าทำมาให้ฟางทุกวันเลยนะ แม่ไม่ได้ทำเองหรือซื้อมาหรอก
 
 
 
 
 
 
                      ฟางนั่งมองอาหารตรงหน้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: แม่จำได้นะ ว่าตอนที่พ่อยังอยู่ พ่อเป็นคนสอนฟางกับพี่เองว่า คนที่ทำผิดถ้ารู้จักสำนึกผิด ขอโทษ ทำทุกทางเพื่อไถ่โทษ เราก็ควรจะให้อภัยเค้า ยกโทษให้เค้า ฟาง พี่เค้าสำนึกผิดแล้วจริงๆนะ ทุกวันที่ผ่านมา แม่เห็นความพยายามของเค้ามาตลอด ทุกครั้งพี่เค้าจะต้องรีบไปเพราะกลัวว่าถ้าฟางเห็นเค้าฟางต้องไม่พอใจ หรือฟางจะหงุดหงิดได้ ต้องทำอะไรแบบหลบๆซ่อนๆ ทำทุกอย่างที่จะทำให้ฟางกับลูกได้ พี่เค้าไม่ใช่คนเดิมแล้วนะ เค้าเปลี่ยนไปแล้วจริงๆนะลูก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางอิ่มแล้ว ฟางขอไปอ่านหนังสือก่อนนะค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                       ฟาง เอาหนังสือออกมานั่งที่เก้าอี้พับด้านนอก แล้วนึกถึงสิ่งที่แม่เค้าพูด ฟางเอามือลูบท้อง แล้วพูดกับลูก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: แม่ทำไม่ถูกใช่มั้ยลูก...แม่ต้องทำยังไงดี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                     หลังจากเลิกงานป๊อบปี้ก็รีบกลับบ้านมาทำอาหารมื้อเย็นให้ฟาง เค้าซื้อหนังสือทำอาหารสำหรับคนท้อง และหนังสือเกี่ยวกับคุณแม่ มาเยอะแยะเต็มไปหมด ทุกคนในบ้านยืนมองป๊อบปี้ทำอาหารและมองกองหนังสือหลายเล่มที่ป๊อบปี้ซื้อมา จากนั้นทุกคนแยกย้ายมานั่งปรึกษากันที่ห้องรับแขก
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: สงสารก็สงสารกันทั้งคู่ เมื่อก่อนสงสารน้องฟาง ตอนนี้ก็ต้องมานั่งสงสารพี่ป๊อบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อป๊อบ: จะทำยังไงได้ล่ะ ก็ทำกับเค้าไว้เยอะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: พวกเราต้องทำอะไรหน่อยนะ
 
 
 
 
 
 
 
           จู่ๆฟางก็เดินมาในบ้านป๊อบปี้ ทุกคนหันไปเห็นก็ตกใจนึกไม่ถึงว่า ฟางจะมา
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: สวัสดีค่ะทุกคน
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: หนูฟาง !
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางมาหาพี่ป๊อบค่ะ เค้าอยู่ใช่มั้ยค่ะ
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: อยู่ลูก อยู่ๆ เดี๋ยวหนูนั่งรอตรงนี้นะ
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฟางไปหาเองก็ได้ค่ะ เค้าอยู่ไหรเหรอค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อยู่ในครัวจ้ะ
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
                       ฟางเดินไปหาป๊อบปี้ในครัว เมื่อมาถึง ฟางก็เห็นป๊อบปี้กำลังก้มหน้าก้มตาทำอาหาร และมีหนังสือหนังสือหลายเล่มตั้งอยู่ ฟางค่อยๆเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ แล้วยืนมองดูกองหนังสือ สลับกับมองป๊อบปี้ ฟางพยายามกระพริบตาเพื่อไล่น้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ป๊อบปี้ทำอาหารใส่กล่องจนเสร็จจากนั้นก็หันหลังกลับมา แต่ดันเห็นฟางยืนอยู่ ป๊อบปี้เลยนิ่งไป
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง !
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: จะเอาไปให้ลูกกินใช่มั้ย
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ห้ะ ? เอ่อ คือ
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางรู้เรื่องหมดแล้วนะ ทุกเช้า ที่ฟางกินเป็นฝีมือของพี่ และทุกมื้อเย็นฟางก็กินฝีมือของพี่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่...
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ถ้าจะทำก็ทำ พี่ไม่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆอีกแล้วนะ ต่อไป เวลาที่หมอนัด ฟางจะให้พี่ไปด้วย และถ้ามีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับลูก ฟางจะบอกพี่
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง ฟางพูดจริงเหรอ
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อืม ก็พี่เป็นพ่อเค้าพี่ก็มีสิทธิ์ ในตัวเค้าก็มีเลือดพี่ครึ่งนึงเหมือนกัน
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ถ้างั้นต่อไปพี่จะดูแลฟางได้ใช่มั้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อย่าพูดว่าดูแลฟางเลย พี่ควรคิดว่าพี่ดูแลลูก มากกว่านะ ฟางเห็นแก่ตัวมาเยอะแล้ว กีดกันพี่กับลูก ที่แม่ฟางพูดก็ถูก ฟางไม่ควรทำแบบนั้น ฟางดีใจและขอบคุณนะค่ะ ที่อย่างน้อย พี่ก็นับเค้าเป็นลูก ฟางมาบอกแค่นี้แหละ ฟางขอตัวกลับก่อนนะ
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เดี๋ยวฟาง พี่เดินไปส่ง
 
 
 
 
           ระหว่างที่เดินกลับไปที่บ้านฟาง ป๊อบปี้ก็ชวนฟางคุย
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง...ฟางยังแพ้ท้องอยู่รึเปล่า
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ค่อยแพ้แล้ว
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เหรอ...ตั้งแต่ฟางท้องพี่ก็อ่านหนังสือพวกคนท้อง คุณแม่มือใหม่ แล้วก็พวกหนังสือการเลี้ยงลูก มาเยอะเลยนะ รับรองว่าถ้าลูกคลอดเนี้ย ฟางไม่เหนื่อยแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง พี่ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อะไร
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ทำไมฟางถึงยอม
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็ฟางบอกไปแล้ว เรื่องระหว่างพี่ป๊อบกับฟาง มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว สถานะ สามีภรรยา มันไม่มี ตอนนี้มีแค่สถานะ ความเป็นพ่อ กับแม่ ของเด็กคนนึงที่กำลังจะเกิดมาลืมตาดูโลก
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางยังเกลียด ยังโกรธ พี่อยู่ใช่มั้ย
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เปล่า ฟางไม่โกรธ ไม่เกลียดพี่แล้ว เพราะตอนนี้ ฟางทำทุกอย่างเพื่อลูก ฟางจะไม่ทำอะไรเพื่อตัวเองอีก อีกอย่าง พี่อยากให้ฟางเป็นแค่น้องสาว ฟางก็จะเป็นแค่นั้น ฟางเข้าบ้านก่อนนะ
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: .....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 เมื่อฟางกลับเข้าไปในบ้าน ป๊อบปี้มองตามด้วยสายตาที่แสนจะเศร้า ฟางทำตัวเหมือนประชดประชัน ตลอดเวลาหลายเดือน ป๊อบปี้ก็ทำหน้าที่ของเค้า คือ ทำอาหารมาให้ฟาง ฟางก็กินมันจนหมด และ ในระยะเวลาที่ ฟางอยู่กับป๊อบปี้ ฟางคิดแค่เรื่องของลูก ส่วนป๊อบปี้ก็พยายาม ดูแลฟางทุกอย่าง