แค่เธอรักฉัน

 

                    วันรุ่งขึ้น ฟางเตรียมตัวกำลังจะไปหาหมอ

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ให้แม่ไปเป็นเพื่อนมั้ย

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรค่ะแม่ ฟางไปเองได้

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ให้ป๊อบไปเป็นเพื่อนดิ

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไปนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

                ฟางไม่อยากตอบคำถามโทโมะ เลยเลี่ยงขึ้นรถไป ตลอดทางที่นั่งรถไป โรงพยาบาล ฟางก็นั่งอ่านคู่มือที่หมอเคยให้ มาเมื่อครั้งที่นอนอยู่โรงพยาบาล ในขณะที่ฟางกำลังอ่านหนังสืออยู่ก็มีสายตาแปลกๆจากคนขับรถมองมาที่ฟาง ฟางรู้สึกได้ว่า คนขับรถแอบมองฟางเป็นระยะๆ ทำให้ฟาง รู้สึกสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: โทษนะค่ะ พี่มาทำงานใหม่เหรอ

 

 

 

 

 

 

                 คนขับรถไม่ตอบ แต่พยักหน้าให้ฟาง หลังจากที่ฟางถาม แล้วเค้าไม่ตอบ ทำให้ฟางรู้สึกได้ ว่าคนขับรถดูแปลกๆ ฟางเลยนั่งมองเค้าตลอด แต่ก็เห็นหน้าได้ไม่ชัดเจน เพราะเค้าใส่หน้ากากอนามัยกับหมวกปิดไว้

 

 

 

                   เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ฟางก็ลงไปหาหมอ ส่วนคนที่ขับรถมาคือป๊อบปี้ ป๊อบปี้จอดรถเสร็จ โทโมะก็โทรเข้ามาถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นไงบ้างว่ะ

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กูว่า ฟางสงสัยว่ะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็แน่ดิ เล่นใส่หมวกแล้วปิดปาก ใครจะไม่สงสัย

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กูอยากเข้าไปด้วย แต่ทำไม่ได้ทำไงดีว่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                       ตลอดเวลาที่ป๊อบปี้คุยกับโทโมะ ป๊อบปี้ไม่รู้เลยว่าฟางแอบฟังอยู่หลังรถ ฟางมองที่ท้องตัวเอง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปหาหมอด้านใน ในระหว่างที่นั่งรอหมอตรวจ ป๊อบปี้ก็แอบมานั่งเฝ้าฟาง ห่างๆ จนกระทั่ง ฟางออกมาและรอรับยา ป๊อบปี้ก็กลับไปรอที่รถ และขับรถมารอรับฟางหน้าโรงพยาบาล ฟางรู้ว่า ตลอดเวลาที่นั่งรอหมอ ป๊อบปี้ก็มานั่งอยู่ห่างๆ และในระหว่างที่นั่งรถกลับบ้าน ฟางก็ถามคนขับรถ(ป๊อบปี้)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่เป็นอะไรเหรอ ถึงต้องใส่หมวก ต้องใส่หน้ากากอนามัยปิดปาก

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: .......

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่เป็นใบ้เหรอค่ะ ทำไมถึงไม่ตอบ !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอ่อ ผมไม่ค่อยสบายครับ กลัวจะติดคุณฟางครับ (ทำเสียงขรึมๆ)

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ติดหรอกค่ะ ถอดออกเถอะ ฟางให้ถอด

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อย่าเลยครับ หมอบอกถ้าถอด ปมจะแพร่เชื้อได้ครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: สงสัยจะร้ายแรงมากซินะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ

 

 

 

 

 

 

 

              ป๊อบปี้ขับรถพาฟางมาถึงบ้าน โทโมะกับแม่ฟางก็มารอรับ

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ถึงกับต้องมารอรับเลยเหรอค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: แม่เป็นหวงไง แล้วหมอว่าไงบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เออนั้นดิ หมอว่าไงบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

            ฟางรู้ว่าทำไมแม่กับพี่ชายถึงต้องถามตรงนี้ เพราะป๊อบปี้ยืนรอฟังอยู่

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไว้ฟางค่อยบอกนะค่ะ ฟางเหนื่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูถามมาให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: อดทนหน่อยนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ ผมจะอดทน ผมจะไม่ยอมแพ้ จริงๆมันก็สมควรแล้ว ที่ผมจะต้องได้รับผลแบบนี้ ผมทำเลว ผมทำผิดเอง แค่นี้ผมว่ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: กูก็ช่วยมีงได้แค่นี้ว่ะ

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบใจมึงมากนะ แต่ถ้าฟางรู้ ฟางจะโกรธมึงเอาได้นะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นหวงตัวเองก่อนเถอะ

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: เดี๋ยวแม่ไปดูฟางก่อนนะ

 

 

 

 

               เมื่อแม่ฟางเดินเข้มบ้านมาได้แค่ไม่กี่ก้าว ก็เห็นฟางยืนรออยู่ฟางยืนฟังสิ่งที่ทุกคนคุยกันด้านนอก ฟางได้ยินทุกอย่าง ทุกประโยคชัดเจน

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ฟาง !

 

 

 

 

               ฟางไม่ตอบอะไรแม่แต่ฟางยิ้มให้แล้วเดินขึ้นไปบนห้อง