แค่เธอรักฉัน

                         

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            ฟางขึ้นมาบนห้องก็นึกถึงป๊อบปี้ นึกถึงสิ่งที่ได้ฟัง ฟางออกไปที่ระเบียงห้องแล้วยืนมองห้องป๊อบปี้ พร้อมกับก้มลงมองที่ท้อง แล้วใช้มือลูบเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แม่ดีใจนะที่อย่างน้อยพ่อเค้าก็เป็นหวงลูก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                      เวลาผ่านไปหลายวัน ก่อนออกไปทำงานป๊อบปี้แวะเอาอาหารที่ทำเองกับมือมาให้ฟางทุกวัน และก็รีบออกไปทำงานทันทีเพราะกลัวว่าฟางจะรู้

 

 

 

 

 

 

 

                       เมื่อฟางลงมาทานข้าวเช้า ในระหว่างที่ฟางกำลังกินอยู่แม่ฟางก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: อร่อยมั้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ อร่อยดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: แม่ไม่อยากปิดเรื่องนี้อีกแล้ว...พี่เค้าทำมาให้ฟางทุกวันเลยนะ แม่ไม่ได้ทำเองหรือซื้อมาหรอก

 

 

 

 

 

 

                      ฟางนั่งมองอาหารตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: แม่จำได้นะ ว่าตอนที่พ่อยังอยู่ พ่อเป็นคนสอนฟางกับพี่เองว่า คนที่ทำผิดถ้ารู้จักสำนึกผิด ขอโทษ ทำทุกทางเพื่อไถ่โทษ เราก็ควรจะให้อภัยเค้า ยกโทษให้เค้า ฟาง พี่เค้าสำนึกผิดแล้วจริงๆนะ ทุกวันที่ผ่านมา แม่เห็นความพยายามของเค้ามาตลอด ทุกครั้งพี่เค้าจะต้องรีบไปเพราะกลัวว่าถ้าฟางเห็นเค้าฟางต้องไม่พอใจ หรือฟางจะหงุดหงิดได้ ต้องทำอะไรแบบหลบๆซ่อนๆ ทำทุกอย่างที่จะทำให้ฟางกับลูกได้ พี่เค้าไม่ใช่คนเดิมแล้วนะ เค้าเปลี่ยนไปแล้วจริงๆนะลูก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางอิ่มแล้ว ฟางขอไปอ่านหนังสือก่อนนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                       ฟาง เอาหนังสือออกมานั่งที่เก้าอี้พับด้านนอก แล้วนึกถึงสิ่งที่แม่เค้าพูด ฟางเอามือลูบท้อง แล้วพูดกับลูก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แม่ทำไม่ถูกใช่มั้ยลูก...แม่ต้องทำยังไงดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                     หลังจากเลิกงานป๊อบปี้ก็รีบกลับบ้านมาทำอาหารมื้อเย็นให้ฟาง เค้าซื้อหนังสือทำอาหารสำหรับคนท้อง และหนังสือเกี่ยวกับคุณแม่ มาเยอะแยะเต็มไปหมด ทุกคนในบ้านยืนมองป๊อบปี้ทำอาหารและมองกองหนังสือหลายเล่มที่ป๊อบปี้ซื้อมา จากนั้นทุกคนแยกย้ายมานั่งปรึกษากันที่ห้องรับแขก

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: สงสารก็สงสารกันทั้งคู่ เมื่อก่อนสงสารน้องฟาง ตอนนี้ก็ต้องมานั่งสงสารพี่ป๊อบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อป๊อบ: จะทำยังไงได้ล่ะ ก็ทำกับเค้าไว้เยอะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: พวกเราต้องทำอะไรหน่อยนะ

 

 

 

 

 

 

 

           จู่ๆฟางก็เดินมาในบ้านป๊อบปี้ ทุกคนหันไปเห็นก็ตกใจนึกไม่ถึงว่า ฟางจะมา

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: สวัสดีค่ะทุกคน

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: หนูฟาง !

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางมาหาพี่ป๊อบค่ะ เค้าอยู่ใช่มั้ยค่ะ

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: อยู่ลูก อยู่ๆ เดี๋ยวหนูนั่งรอตรงนี้นะ

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฟางไปหาเองก็ได้ค่ะ เค้าอยู่ไหรเหรอค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อยู่ในครัวจ้ะ

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

                       ฟางเดินไปหาป๊อบปี้ในครัว เมื่อมาถึง ฟางก็เห็นป๊อบปี้กำลังก้มหน้าก้มตาทำอาหาร และมีหนังสือหนังสือหลายเล่มตั้งอยู่ ฟางค่อยๆเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ แล้วยืนมองดูกองหนังสือ สลับกับมองป๊อบปี้ ฟางพยายามกระพริบตาเพื่อไล่น้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ป๊อบปี้ทำอาหารใส่กล่องจนเสร็จจากนั้นก็หันหลังกลับมา แต่ดันเห็นฟางยืนอยู่ ป๊อบปี้เลยนิ่งไป

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง !

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: จะเอาไปให้ลูกกินใช่มั้ย

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ห้ะ ? เอ่อ คือ

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางรู้เรื่องหมดแล้วนะ ทุกเช้า ที่ฟางกินเป็นฝีมือของพี่ และทุกมื้อเย็นฟางก็กินฝีมือของพี่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่...

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้าจะทำก็ทำ พี่ไม่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆอีกแล้วนะ ต่อไป เวลาที่หมอนัด ฟางจะให้พี่ไปด้วย และถ้ามีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับลูก ฟางจะบอกพี่

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ฟางพูดจริงเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม ก็พี่เป็นพ่อเค้าพี่ก็มีสิทธิ์ ในตัวเค้าก็มีเลือดพี่ครึ่งนึงเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ถ้างั้นต่อไปพี่จะดูแลฟางได้ใช่มั้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อย่าพูดว่าดูแลฟางเลย พี่ควรคิดว่าพี่ดูแลลูก มากกว่านะ ฟางเห็นแก่ตัวมาเยอะแล้ว กีดกันพี่กับลูก ที่แม่ฟางพูดก็ถูก ฟางไม่ควรทำแบบนั้น ฟางดีใจและขอบคุณนะค่ะ ที่อย่างน้อย พี่ก็นับเค้าเป็นลูก ฟางมาบอกแค่นี้แหละ ฟางขอตัวกลับก่อนนะ

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวฟาง พี่เดินไปส่ง

 

 

 

 

           ระหว่างที่เดินกลับไปที่บ้านฟาง ป๊อบปี้ก็ชวนฟางคุย

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง...ฟางยังแพ้ท้องอยู่รึเปล่า

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ค่อยแพ้แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เหรอ...ตั้งแต่ฟางท้องพี่ก็อ่านหนังสือพวกคนท้อง คุณแม่มือใหม่ แล้วก็พวกหนังสือการเลี้ยงลูก มาเยอะเลยนะ รับรองว่าถ้าลูกคลอดเนี้ย ฟางไม่เหนื่อยแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง พี่ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อะไร

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมฟางถึงยอม

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ฟางบอกไปแล้ว เรื่องระหว่างพี่ป๊อบกับฟาง มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว สถานะ สามีภรรยา มันไม่มี ตอนนี้มีแค่สถานะ ความเป็นพ่อ กับแม่ ของเด็กคนนึงที่กำลังจะเกิดมาลืมตาดูโลก

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางยังเกลียด ยังโกรธ พี่อยู่ใช่มั้ย

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เปล่า ฟางไม่โกรธ ไม่เกลียดพี่แล้ว เพราะตอนนี้ ฟางทำทุกอย่างเพื่อลูก ฟางจะไม่ทำอะไรเพื่อตัวเองอีก อีกอย่าง พี่อยากให้ฟางเป็นแค่น้องสาว ฟางก็จะเป็นแค่นั้น ฟางเข้าบ้านก่อนนะ

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: .....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 เมื่อฟางกลับเข้าไปในบ้าน ป๊อบปี้มองตามด้วยสายตาที่แสนจะเศร้า ฟางทำตัวเหมือนประชดประชัน ตลอดเวลาหลายเดือน ป๊อบปี้ก็ทำหน้าที่ของเค้า คือ ทำอาหารมาให้ฟาง ฟางก็กินมันจนหมด และ ในระยะเวลาที่ ฟางอยู่กับป๊อบปี้ ฟางคิดแค่เรื่องของลูก ส่วนป๊อบปี้ก็พยายาม ดูแลฟางทุกอย่าง