แค่เธอรักฉัน

 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางเดี๋ยวก่อน 
 
 
 
 
ฟาง: ปล่อย !!!
 
 
 
ป๊อบ: ฟังพี่บ้างได้มั้ย 
 
 
 
 
ฟาง: แล้วตอนฟางขอให้พี่ฟังฟางบ้างล่ะ 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่รู้ว่าเมื่อก่อนพี่ทำไม่ดีกับฟางไว้มาก แต่ตอนนี้ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆนะฟาง ความรู้สึกทุกอย่างของพี่มันเปลี่ยนไปหมดแล้วนะ
 
 
 
 
ฟาง: ใช่ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว ความรู้สึกของฟางก็เหมือนกัน มันเปลี่ยนไปหมดแล้วเหมือนกัน 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่ขอโอกาสได้มั้ย 
 
 
 
 
 
                    ฟางไม่ตอบแล้วเดินออกไป 
 
 
 
 
โทโมะ: กลับไปที่ห้องกันก่อนเถอะ
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางคงไม่ให้โอกาสกูจริงๆแล้วว่ะ 
 
 
 
 
โทโมะ: ฟางรักมึงมากนะ กูเชื่อว่ายังไงซะ ฟางก็ต้องให้โอกาสและก็ต้องยกโทษให้มึง
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แต่กู 
 
 
 
 
โทโมะ: กล้าๆหน่อยดิวะ พยายามหน่อย 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 
 
หมอวิทย์: พิมเล่าให้พี่ฟังได้มั้ย 
 
 
 
 
พิม: ชั้นไม่มีอะไรจะเล่า คุณหมอ ออกไปเถอะค่ะ 
 
 
 
 
หมอวิทย์: พิม
 
 
 
 
พิม: ออกไป !!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                            เมื่อป๊อบปี้และโทโมะเข้ามาในห้องก็เห็นฟางเพอ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี โทโมะเลยผลักป๊อบปี้ให้ไปช่วยพยุงฟาง 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่ช่วยนะ 
 
 
 
 
                 ฟางไม่ตอบและเบี่ยงตัวหลบมือป๊อบปี้ที่กำลังจะมาจับ ฟางขึ้นไปนอนบนเตียงได้สักพักโทโมะก็พูดขึ้น 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เออฟาง พี่นึกขึ้นได้ว่า พี่มีธุระต้องรีบไปทำอ่ะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางรู้ว่าพี่ไม่มีธุระ แต่ถ้าพี่จะไปก็พาเพื่อนของพี่ออกไปด้วยนะ ฟางอยากอยู่คนเดียว 
 
 
 
 
โทโมะ: งั้นพี่ไม่ไปก็ได้ 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางคงเกลียดพี่มากใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
                   จู่ๆป๊อบปี้ก็พูดขึ้น โทโมะเห็นทั้งคู่ดูเงียบๆ โทโมะเลยค่อยๆเดินออกไปข้างนอก ฟางที่นั่งดูทีวีอยู่ก็ทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่ป๊อบปี้พูด ป๊อบปี้เดินไปกดปิดทีวี และยืนหน้าทีวี 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: คุยกันให้รู้เรื่องได้มั้ย 
 
 
 
 
ฟาง: .....
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่รู้ว่าพี่ทำผิดกับฟาง พี่รู้ว่าตอนนี้ฟางคงเกลียดพี่มาก ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากคุยกับพี่แต่พี่อยากให้ฟางรู้นะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: แต่ฟางไม่อยากรู้ ไม่อยากรู้ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ฟางถามจริงๆนะ พี่ป๊อบทำแบบนี้ทำไม 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่ทำเพราะพี่...อยากดูแลฟางกับลูกไถ่โทษในสิ่งที่พี่ทำไม่ดีกับฟางกับลูก 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ทุกอย่างมันจบตั้งแต่ที่เราไปหย่ากันแล้ว มันจบตั้งแต่วันที่ฟางต้องกินยาคุมแล้ว ถ้าเกิดวันนั้นฟางกินยาคุมอีกเม็ด ฟางคงไม่ท้อง ฟางบอกตรงๆนะ ว่าฟางเบื่อ ฟางรำคาญ และที่สำคัญ ตอนนี้ความรู้สึกของฟางที่มันมีต่อพี่ มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ต่อให้พี่จะพยายามแก้ไข ทำดีกับฟางมากเท่าไร ความรู้สึกของฟางมันก็ไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ....
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ต้องรู้สึกผิด ไม่ต้องทำดี ไม่ต้องมาดูแล ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ทำตัวปกติ ทำทุกอย่างให้มันเหมือนเดิม จริงๆพี่ควรจะดีใจด้วยซ้ำนะ ที่พี่มีอิสระ จากคนอย่างฟาง 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่...
 
 
 
 
 
ฟาง: กลับไปเถอะค่ะ แล้วไม่ต้อง (ฟางพยายามกลั้นน้ำตาไว้) มายุ่งกับฟางอีก ถ้าพี่ป๊อบอยากเจอลูก อยากไปหาลูก ฟางจะให้พี่ป๊อบเจอลูก 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่เข้าใจแล้ว...พี่ขอโทษนะฟาง 
 
 
 
 
 
 
                            ป๊อบปี้พูดจบก็เดินออกไป เมื่อป๊อบปี้เดินออกไปฟางก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  ฟางไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่ทุกสิ่งที่ผ่านมามันทำให้ฟางกลัว ฟางไม่อยากกลับไปเจ็บไปทรมานแบบที่ผ่านมาอีกแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: แม่ทำถูกแล้วใช่มั้ยลูก