แค่เธอรักฉัน

 

 

 

 

 

 

 

             ในช่วงเช้า ฟางพาแม่มาตรวจสุขภาพ เมื่อแม่ฟางออกมา แม่ฟางก็บอกให้ฟางไปลองตรวจดู 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ลูกน่าจะไปหาหมอ ตรวจดูบ้างก็ดีนะลูก 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แต่ฟางไม่ได้เป็นอะไรนี่ค่ะแม่ 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: แม่รู้ว่าลูกไม่ชอบหาหมอ แต่ไปตรวจหน่อยเถอะนะลูกนะ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ได้ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        เมื่อหมอเรียกฟางเข้าไปตรวจแม่ของฟางก็เข้าไปเป็นเพื่อนด้วย ไม่นานหมอก็ซักประวัติและซักถามอาการ จากนั้นหมอก็ขอตรวจ เลือดพร้อมกับตรวจปัสสาวะ ไม่นานพยาบาลก็เอาผลตรวจมาให้ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: สรุปลูกสาวชั้นเป็นอะไรค่ะคุณหมอ

 

 

 

 

 

 

หมอ: ตอนนี้คนไข้ กำลังตั้งครรภ์ค่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: !!! 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ตั้งครรภ์ ! 

 

 

 

 

 

หมอ: ใช่ค่ะ อายุครรภ์น่าจะประมาณ 2 เดือนแล้วค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่ฟางและแม่ฟางออกจากห้องตรวจ ฟางก็เอาแต่เงียบ จนคนเป็นแม่ที่เอาแต่ยิ้มหลังจากออกมาจากห้องตรวจ ต้องหุบยิ้มลง

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: เป็นอะไรรึเปล่าลูก

 

 

 

 

 

ฟาง: เปล่าค่ะ 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: เอางี้มั้ยเดี๋ยวแม่โทรให้พี่เค้ามารับ พี่เค้าคงดีใจนะ ที่รู้ว่ากำลังจะเป็นพ่อคน

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องรบกวนเค้าหรอกค่ะ ฟางขับกลับไหว เดี๋ยวเอายาเสร็จเรากลับกันเลยนะค่ะ 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: งั้นเดี๋ยวแม่โทรบอกบ้านนู้นดีกว่า ทุกคนคงจะดีใจ 

 

 

 

 

 

ฟาง: แม่ค่ะ แม่อย่าเพิ่งบอกใครได้มั้ยค่ะ 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ทำไมล่ะลูก 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางอยากเป็นคนบอกทุกคนเองค่ะ 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: เอางั้นก็ได้ 

 

 

 

 

 

 

                  

                         ระหว่างที่รอรับยา ฟางก็เดินไปเข้าห้องน้ำคนเดียว และฟางบังเอิญเห็นป๊อบปี้กับพิม ภาพตรงหน้าฟางคือป๊อบปี้กำลังเข็นรถเข็น พาพิมไปที่ไหนสักแห่ง ฟางเลยเดินตามไปเงียบๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: ป๊อบไม่ได้หาพิมตั้งหลายวัน พิมเหงามากเลยนะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ป๊อบขอโทษนะพิม ช่วงนี้ยุ่งๆอ่ะ ขาดีขึ้นบ้างมั้ย 

 

 

 

 

 

พิม: ก็ดีขึ้นเยอะแล้วนะ 

 

 

 

 

 

 

                     ในระหว่างที่พิมนั่งอยู่กับป๊อบก็มีเด็กมาวิ่งเล่นกันอยู่ พิมเห็นป๊อบปี้มองเด็กที่วิ่งเล่นกัน พิมเลยจับแขนป๊อบปี้แล้วพูดขึ้น 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: ป๊อบจำได้มั้ย ตอนนั้นที่เราพูดกันเล่นๆว่า ถ้าเราแต่งงานกัน เราจะมีลูกด้วยกัน 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จำได้ 

 

 

 

 

 

 

พิม: ป๊อบยังอยากมีลูกกับพิมอยู่มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอ่อ...

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ยังอยากมีค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง 

 

 

 

 

 

ฟาง: เค้ายังอยากมีลูกกับคุณ เค้ายังรักคุณเหมือนเดิม เค้าไม่เคยลืมคุณเลยคุณพิมประภา 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: มาได้ยังไง 

 

 

 

 

 

ฟาง: ตั้งแต่เกิดเรื่อง ชั้นก็ไม่ได้ดูอาการคุณเลย รีบๆหายนะค่ะ ชั้นมีของขวัญจะให้ 

 

 

 

 

 

พิม: ของอะไร 

 

 

 

 

 

ฟาง: คุณออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ คุณก็จะรู้เอง 

 

 

 

 

 

                 ฟางพูดจบก็เดินอกไป ป๊อบปี้รีบวิ่งตามไปเอาคำตอบ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวฟาง ของขวัญอะไร 

 

 

 

 

ฟาง: ของขวัญที่ฟางจะให้ มันดีทั้งสำหรับพี่และสำหรับเค้าแน่นอน ไว้ถึงวันนั้นพี่ป๊อบก็คงรู้เอง 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางพูดอะไรของฟาง ทำมั้ยไม่ยอมบอก

 

 

 

 

ฟาง: บอกตอนนี้มันก็ไม่ตื่นเต้นซิค่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่ขอเตือนนะ อย่าคิดจะทำอะไรพิมอีก 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ในสายตาพี่ ฟางคงเลวมาก ฟางคงเป็นคนที่ดูแย่ในสายตาพี่ ฟางมันไม่มีอะไรดีในสายตาพี่เลยใช่มั้ย ถึงได้มองฟางในแง่ร้ายตลอด 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ....ใช่ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ ไม่ต้องกังวลว่าฟางจะทำอะไรคนรักพี่อีก เพราะของขวัญที่ฟางจะให้ เค้าเป็นคนขอมันเอง 

 

 

 

 

 

 

 

                  ฟางเดินออกไปทั้งน้ำตา ป๊อบปี้ได้แต่มองตาม