[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

 
   "คิดว่าหลายคนคงรู้จักเธอแล้ว แต่ขอแนะนำอีกครั้งนะ"
 
อาจาร์ยคาราสุมะเขียนชอล์กบนกระดานด้วยท่าทางเกร็งมาก "ปืนใหญ่อัจฉริยะอัตโนมัติ มาจากนอร์เวย์"
 
 
[ยินดีที่ได้รู้จักค่ะทุกคน]
 
 
"..."
 
 
'แบบนี้อาจาร์ยคาราสุมะลำบากใจแย่' คายาโนะ
 
'ขนาดอาจาร์ยคาราสุมะยังเกร็งเลยแฮะ' ฮาระ
 
'เจอแบบนี้ขอส่งตัวเองเข้าโรงบาลบ้าเถอะ' สุกายะ
 
 
"นุรุฟุฟุฟุฟุฟุฟุ ฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุ"
 
 
"แกก็ไม่ต่างจากเธอแหล่ะ ไม่ต้องมาขำ!"
 
คาราสุมะหันไปดุอาจาร์ยโคโระที่หัวเราะไม่หยุด
 
"รู้ไว้ก่อนนะว่าเธอคนนี้ได้สมัครเรียนเหมือนนักเรียนทั่วไปทุกประการ ต่อให้เธอนั่งในห้องเรียนแล้วจ่อกระบอกปืนมาทางแก ก็ห้ามโจมตีเธอเด็ดขาด  ตามสัญญาห้ามทำร้ายนักเรียน จำได้มั้ย"
 
 
".....เข้าใจแล้วครับ ใช้ช่องโหว่ในสัญญาจัดการผม ปมเลยต้องปฎิบัติต่อหุ่นยนต์เหมือนนักเรียนทั่วไปสินะครับ  เอางั้นก็ได้นะครับ ยินดีต้อนรับสู่ห้องEนะครับปืนใหญ่อัจฉริยะอัตโนมัติ"
 
 
[ฝากตัวด้วยค่ะอาจาร์ยโคโระ]
 
 
. . .
 
 
-คาบแรก-
 
 
'จะว่าไปเธอจะโจมตียังไงนะ..' อิโซไก
 
 
"เอาล่ะตัวละครสามตัวนี้มีตายไปหนึ่งครับ อีกสองคนที่เหลือ...."
 
  อาจาร์ยโคโระเล่าเรื่องพลางวาดแผนภาพลงกระดานดำ ยูเมะก็ฟังไปจดเล็กเชอร์ไปตามปกติ
 
 
หวืดดดดด
 
 
"!?!?!?!?!?!" ทุกสายตาหันไปจ้องนักเรียนใหม่โดยพร้อมเพรียง...ทั้งปืนลูกซอง ปืนกล ออกมาจากเครื่อง!?
 
 
  ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
 
ลูกกระสุนBBยิงออกมาราวกับฝนตก เล่นเอานักเรียนหลบกันแทบไม่ทัน
 
   และไม่นานห่าฝนลูกกระสุนก็หยุดลง...
 
 
"ปืนลูกซอง 4  ปืนกล 2  ถือว่าเป็นอาวุธหนักเลยทีเดียวนะครับ แต่ว่านักเรียนคนอื่นก็เคยลองวิธีนี้มาหมดแล้วล่ะครับ...และการยิงปืนระหว่างคาบเรียนถือว่าผิดระเบียบนะครับ"
 
 
[ฉันจะจำมันไว้ ครั้งต่อไปจะปรับปรุงการโจมตีให้ดีขึ้น..เตรียมการจู่โจมครั้งต่อไป]
 
 
หวืด....
 
 
'จากนี้ไปเธอจะแสดงความสามารถที่แท้จริง..' คาราสุมะ
 
 
"นุรุฟุฟุ ไม่จดไม่จำเลยสินะครับ?" หน้าของอาจาร์ยโคโระพาดลายทางสีเขียว แสดงเจตนาเยาะเย้ย
 
 
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
 
'การโจมตีครั้งนี้ก็เหมือนการโจมตีคราวก่อน หุ่นยนต์ก็ได้แค่นี้แหล่ะครับ'
 
 
   แผละ!!
 
 
"........."
 
 
'...จุดบอด!?'
 
 
'ภายในเวลาสั้นๆเธอก็สามารถพัฒนาตัวเองได้ เธอมีวิวัฒนาการอยู่ในตัว'
 
 
[นิ้วขวาถูกทำลาย ประสิทธิภาพของการโจมตีครั้งที่สองได้รับการยืนยัน ความเป็นไปได้ที่จะกำจัดคุณในครั้งหน้าคือ0.001% ครั้งถัดไป0.003% ความเป็นไปได้ที่จะกำจัดคุณก่อนจบการสึกษามากกว่า90%]
 
 
"........."
 
 
'พวกเราดูถูกเธอเกินไป'
 
 
[เอาล่ะค่ะอาจาร์ยโคโระ เข้าสู่การโจมตีครั้งถัดไป]
 
 
'ไม่สิ เป็นพวกเราที่มองเธอไม่ออกมากกว่า'
 
 
 ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
 
'สิ่งที่พวกเราเห็นตอนนี้ คือนักฆ่ามืออาชีพที่ใกล้เคียงกับพระเจ้า'
 
 
-จบคาบแรก-
 
 
"แล้วตกลง พวกเราต้องเป็นคนเก็บกวาดเหรอฟะ?" มาเอฮาระพูดขึ้นมาทันทีที่เห็นสภาพห้อง
 
 
"แกไม่มีฟังก์ชันเก็บกวาดมั่งเหรอ คุณปืนใหญ่" มุรามัทสึหันไปถามนักเรียนเครื่องจักร...และการตอบสนองของเธอคือไร้การตอบสนองใดๆ "ชิ แม่งเมินว่ะ"
 
 
"เออ แล้วแกไปหาเรื่องหุ่นยนต์แล้วจะได้อะไรขึ้นมา" โยชิดะ
 
 
"เอาเถอะพวกเรา มาเก็บกวาดกัน" คายาโนะ
 
 
 'ไม่แฟร์เลย.....'
 
 
-คาบสอง-
 
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
 
-คาบสาม-
 
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
 
  การโจมตีของนักเรียนเครื่องจักรก็ยังดำเนินไปตลอดทั้งวัน...
 
 
...
 
 
วันถัดมา
 
 
หวืด....
 
 
'มันมาแล้ว!' เพื่อนทั้งห้อง
 
 
[.....] ปืนใหญ่อัจฉริยะอัตโนมัติเปิดเครื่องมาก็พบสถาณการณ์เอาปืนออกไม่ได้ [อาจาร์ยโคโระ ดิฉันเอาปืนออกมาไม่ได้ค่ะ กรุณาเอาเทปออกด้วยค่ะ]
 
 
"เอ่อ..." อาจาร์ยโคโระใช้หนวดของตัวเองเกาหัวตัวเอง "ผมไม่คิดว่าผมมีสิทธิแกะออกหรอกครับ"
 
 
[คุณเป็นคนทำไม่ใช่เหรอคะ เห็นได้ชัดว่าคุณทำร้ายดิฉัน ซึ่งมันขัดต่อข้อตกลง---]
 
 
"ไม่ใช่เว้ย!"
 
ตุ๊บ!
 
  เทปถูกเขวี้ยงใส่ตัวเครื่องของหุ่นยนต์...โดยเทราซากะ  และคารุมะกับยูเมะที่หลบวิถีโค้งอย่างพร้อมเพรียง
 
"ฉันเป็นคนทำเองแหล่ะ แกนี่น่ารำคาญทุกระเบียบนิ้วจริงว่ะ ก่อนจะยิงแกไปเรียนรู้การอยู่ร่วมกับคนอื่นก่อนสิฟะยัยกระป๋องเหล็ก"
 
 
[...........................]
 
 
"ไว้จบคาบเดี๋ยวแกะเทปออกให้นะจ๊ะ" ฮาระ
 
 
"โทษทีนะ ขืนปล่อยให้ทำแบบนั้นต่อเดี๋ยวไปไม่ได้เรียนพอดี" ซูกิโนะ
 
 
'..อืม...คงต้องพึ่งการ[ขัดเกลา]ของผมแล้วสิ' 
 
 
    ยูเมะไม่อยากคิดเลยว่าสภาพของเด็กใหม่ในวันพรุ่งนี้จะเป็นแบบใด
 
 
. . .
 
 
วันถัดไปอีก
 
 
  วันนี้ยูเมะมาถึงห้องเรียนพร้อมกับคาตาโอกะและคุราฮาชิ.....และได้พบกับ นักเรียนใหม่เวอร์ชั่นขัดเกลาแล้ว
 
 
แอ๊ด...
 
"....ตัวใหญ่ขึ้นรึเปล่านะ?" ซูกิโนะเปิดประตูเข้ามาคนแรกพึมพัม และตอนนั้นเองนางิสะ อิโซไก โอคาจิมะที่ตาามมาทีหลัง ชโงกหน้าเข้ามาบ้าง
 
 
  [อ๊ะ อรุณสวัสดิค่ะทุกคน]
 
หน้าจอปรากฎภาพFull-CGของเด็กสาวน่ารักสมวัยหันมายิ้มทักทายทุกคน
 
 
"อ..เอ๋!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
 
 
'พัฒนาการของเด็กสาวเปลี่ยนไปไกลเลยเฮ้ย!!??'
 
 
 
+++++++++++++
 
สรุปแล้วว่าจะลงที่นี่ต่อไปค่ะ จะลงไปจนจบเรื่องเลยถ้าไม่มีอะไรขัดข้อง 
 
แต่ก็ยังลงที่อีกเว็บด้วย และจะมีการจัดเรียงคำใหม่  ตามไปอ่านได้นะคะ >wO