[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)
เขียนโดย 
ฮานามิจัง
วันที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2560 เวลา 20.20 น.
แก้ไขเมื่อ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2561 12.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17) คาบสิบห้า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
นักเรียนเครื่องจักรก็ป๊อบปูล่าขึ้นเพียงชั่วข้ามคืน กลายเป็นหุ่นยนต์แสนเฟรนลี่ถามอะไรตอบได้ อยากสร้างอะไรสร้างได้ แถมฉลาดสุดๆ
"จะว่าไปเราน่าจะตั้งชื่อเล่นให้เธอนะ" คาตาโอกะเสนอ "เรียกปืนใหญ่อัจฉริยะอัตโนมัติมันดูไม่ติดปากน่ะ"
[...คะ?]
"จริงด้วย งันย่อชื่อให้สั้นลงแล้วกัน" ฟูวะพูดอย่างร่าเริง "ริทสึเป็นไง?"
"ไม่เอา" จิบะปฏิเสธแทบทันที
"่เอ๋ น่ารักดีออก"
[ริทสึ...]
"เธอชอบมั้ยล่ะ?" มาเอฮาระถาม
[ค่ะ ชอบมากค่ะ กรุณาเรียกดิฉันว่าริทสึด้วยค่ะ]
"ไปได้สวยนะ"
นางิสะเดินมาที่โต๊ะของคารุมะ
"ก็ใช่นะ แต่ว่าอย่างที่เทราซากะพูด" คารุมะเหยียดยิ้ม "เธอก็แค่ทำตามที่อาจาร์ยโคโระโปรแกรมขึ้นมาเท่านั้น"
"............"
ยูเมะเองก็คิดไม่ต่างกัน
ส่วนหนึ่งคงเพราะ....เธอไม่ได้ยินเสียงความคิดความคิดของเด็กใหม่เลยมั้ง
"การที่เธอจะเดินไปทางไหนนั้น ขึ้นอยู่กับผู้สร้างของเธอกำหนดเท่านั้นแหล่ะ"
.
.
[อรุณสวัสดิ์ค่ะทุกคน]
"....................."
ในวันใหม่อีกครั้ง นักเรียนใหม่ผู้ร่าเริงกลับไปเป็นนักเรียนใหม่ผู้เย็นชาเช่นเดิม
"ข้อตกลงคืออย่าทำอันตรายนักเรียนเด็ดขาด การอัพเกรดคือการทำอันตราย"
อาจาร์ยคาราสุมะดุเสียงเข้ม "พวกเธอก็เหมือนกัน ถ้าไปมัดหรือทำให้เธอพังจะต้องเป็นคนชดใช้ค่าเสียเอง"
"ชิ" เทราซากะ
"นี่คือสิ่งที่เจ้าของเธอต้องการ เราขัดข้องไม่ได้"
"ผมแค่อยากให้นักเรียนทำตามใจตนเองมากกว่าพ่อแม่น่ะครับ" อาจาร์ยโครโระพูดอย่างเสียดาย
'เงินที่ผมเสียไปเพราะอัพเกรดเธอ สุดท้ายมันไร้ค่าเหรอเนียะ ไม่นะ!!!!!!!'
"........"
เกือบดีแล้วอาจาร์ย...
-คาบแรก-
'ถ้าเธอถูกดาว์นเกรด..' ซูกิโนะ
'เราจะต้องรับมือกับการลอบสังหารนั่งอีกรึเปล่า?' อิโซไก
'การโจมตีน่ารำคาญ' เทราซากะ
หวืด..
'มาแล้ว!'
ปัง!!!
"................................................................................"
กลีบดอกไม้ปลิวว่อนไปทั่วห้อง
[ดิฉันได้สัญญาว่าจะสร้างช่อดอกไม้ให้]
สิ่งที่ออกมาจากเครื่องไม่ใช่ปืนแต่เป็นช่อดอกไม้ที่งดงาม
[อาจาร์ยโคโระได้ต่อเติมโปรแกรมของฉันทั้งหมด985ครั้ง เจ้านายของฉันคิดว่าที่อาจาร์ยต่อเติมไม่จำเป็น ถอดมัน ลบมัน ตั้งค่ามันให้กลับเป็นดังเดิม]
'ริทสึจัง...' ยาดะ
[แต่สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้มาจากห้องEทำให้ดิฉันคิดว่า การร่วมมือกันเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในการลอบสังหาร ก่อนจะถูกลบดิฉันจึงซ่อนมันไว้ในมุมลับเล็กๆของหน่วยความจำค่ะ]
"มหัศจรรย์!!" อาจาร์ยโคโระพูดอย่างตื่นเต้น "ถ้าอย่านั้นคุณริทสึก็...."
[ค่ะ ดิฉันขัดขืนคำสั่งเจ้านายดิฉันค่ะ] ภาพริทสึจังยิ้มน่ารักๆปรากฎบนจอประมวลผล [อาจาร์ยโคโระ ดิฉันทำแบบนี้ถือว่าทำตัวดื้อรั้นรึเปล่าคะ?]
"ไม่ครับ คุณเป็นเด็กม.3ที่น่ารักมากคนนึงต่างหากล่ะครับ"
"ฮะฮะ ไม่เลวนี่" คารุมะหัวเราะออกมา
"ดีจังนะ"
เสียงเล็กๆของคนไม่ค่อยออกความคิดเห็นเรียกความสนใจคารุมะให้หันมามอง
ภาพที่เขาเห็นคือซากุระดะกำลังยิ้มอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
จนถึงวันนี้ ที่ริทสึพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเธอมีความคิดเป็นของตัวเอง...ยูเมะก็ไม่ได้ยินเสียงเธอเลย ก็นะหุ่นยนต์
....แต่อาจจะดีก็ได้ที่เป็นแบบนั้น ที่ได้เจอคนที่อ่านไม่ออก
แชะ!
ยูเมะสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันไปทางคารุมะ "คะ?"
. . .
ในที่สุดก็เข้าฤดูฝน
วันนี้ไม่ได้มีอะไรพิเศษนัก แค่ฝนตกทั้งวัน หัวของอาจาร์ยโคโระใหญ่ขึ้น33% และเห็ดงอกขึ้นใต้หมวกของอาจาร์ยโคโระ และอาจาร์ยโคโระก็กินไปแล้ว
จุดอ่อนข้อที่12 : เป็นพวกชุ่มชื้น
"ขอหน่อยได้มั้ย เธอไม่กินสตอเบอร์รี่นี่นา"
"ไม่ได้ย่ะ" คายาโนะดึงของในมือให้ห่างจากซูกิโนะทันที "ของอร่อยต้องเก็บไว้กินอย่างสุดท้ายต่างหากล่ะ"
ขณะนี้ยูเมะกำลังเดินกลับบ้านพร้อมกับนางิสะ คายาโนะ ซูกิโนะ และโอคาโนะ
'นั่นมาเอฮาระ?'
ได้ยินเสียงความคิดของโอคาโนะก่อนที่เจ้าตัวจะชี้บางอย่างให้ทุกคนดู "เฮ้ ดูนั่นสิ"
"นั่นมาเอฮาระไม่ใช่เหรอน่ะ ยังป๊อบเหมือนเดิม" ซูกิโนะออกความเห็น
"ถ้าจำไม่ผิด เด็กคนนั้นสึชิฮะ คาโฮะ ห้องC"
"นุรุฟุฟุฟุฟุ อืม มาเอฮาระคุงกำลังกางร่มให้สาวน้อย"
"นิสัยชอบรู้เรื่องรักๆไคร่ของคนอื่นยังเหมือนเดิมนะครับอาจาร์ย" ซูกิโนะหันไปแซะอาจาร์ยโคโระที่โผล่มาจดบางอย่างใส่สมุดยิกๆ
"นุรุฟุฟุฟุ มันเป็นหน้าที่ของครูน่ะครับ เทอมหน้าผมกะจะเขียนนิยายเลิฟๆของนักเรียนในห้องน่ะ บทแรกเป็นเรื่องของความรักที่ไม่มีวันได้สารภาพขอซูกิโนะคุงกับดอกฟ้าสูงศักดิ์คันซากิจัง"
"ผมต้องฆ่าอาจาร์ยให้ได้ก่อนเรื่องนี้จะถูกเผยแพร่ต่อสาธารณะชนแน่"
"ถ้างั้นบทของมาเอฮาระคุงต้องยาวแน่ๆ" นางิสะออกความเห็น "เขาดังในหมู่สาวๆนี่นา แถมยังเปลี่ยนแฟนบ่อยอีก"
'หน้าตาดีแล้วก็เล่นกีฬาได้หลายชนิด ถ้าหากอยู่โรงเรียนอื่นอาจมีสาวๆสนใจมากกว่านี้ก็ได้'
"คาโฮะจัง?"
ทันใดนั้นคาโฮะก็ผละจากมาเอฮาระไปหาผู้ชายอีกคนทันทีท่ามกลางสายตาตกใจของทุกคน
"เซโอะคุง ไม่ใช่ว่านายกำลังทำงานอยู่ในสภานักเรียนเหรอ?"
"วันนี้ฉันทำงานเสร็จเร็วกว่าปกติน่ะ แล้วหมอนั่นคือ...?"
"นายกำลังเข้าใจผิดนะเซโอะคุง ฉันไม่มีร่มแล้วคนๆนั้นก็พยายามกางร่มให้ฉันน่ะ"
"วันนี้เธอพกร่มมาไม่ใช่เหรอ?"
"เอ่อ....ฉันลืมร่มไว้ที่โรงเรียน"
'อ้าวเฮ้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้น่าหว่า' ความคิดเหล่าคนแอบดู(?)ทั้งหลาย
"อ๋อ ฉันพอจะเข้าใจแล้ว"
มาเอฮาระพูดขึ้นมา เรียกความสนใจจากทั้งสองชายหญิงอย่างดี
"ที่เดี๋ยวนี้เธอไม่ค่อยรับโทรศัพท์ฉัน และเปลี่ยนจากขี่จักรยานกลับบ้านพร้อมกันเป็นนั่งรถไฟกลับแทน เพราะเธอมาใกล้ชิดกับฉันเฉพาะเวลาที่แฟนใหม่เธอติดงานสภาสินะ"
"คาโฮะ นี่เธอ.." เซโอะหันไปมองแฟนตัวเองด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ
"ไม่นะ! ไม่ใช่!" คาโฮะรีบปฎิเศษพัลวัน "ไม่ใช่อย่างนั้นนะ...."
'....ที่จริงเขาเป็นเด็กห้องEนี่นา...'
ตอนนั้นเองที่คาโฮะมองมาเอฮาระด้วยแววตาแปลกๆ
'เพราะงั้นไม่ว่าฉันจะพูดหรือทำอะไรฉันก็เป็นฝ่ายถูกอยู่แล้วนี่'
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
