[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

"จะให้ฉันรีบมาที่นี่ทำไมยะ"
 
 
"อาจาร์ยโคโระบอกให้เรียกคุณมาที่นี่ค่ะ"
 
 
   เสียงของอาจาร์ยบิทช์กับคาตาโอกะแว่วมาพร้อมการปรากฎตัวของทั้งสองคน  เท่ากับว่ามารวมครบองค์ประชุมแล้วตอนนี้
 
         อาจาร์ยโคโระที่ยืนอยู่กึ่งกลางลานกว้างที่ขึ้นรกไปด้วยวัชพืชเริ่มไหวตัวเล็กน้อย
 
 
"อาจาร์ยอิริน่าครับ" เขาเริ่มพูดออกมาจากที่ไม่พูดอีกเลยตั้งแต่ในห้องนั้น "ผมขอถามคุณในฐานะมือโปรหน่อยครับ"
 
 
'เล่นตลกอะไรของเจ้านั่นเนี่ย?' 
อาจาร์ยบิทช์
"มีอะไรจะถามงั้นเหรอ"
 
 
"ในเวลาปฎิบัติภารกิจ คุณเตรียมแผนไว้แผนเดียวรึเปล่าครับ?"
 
 
"...ไม่หรอก" อาจาร์ยบิทช์เปล่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง "แผนที่ฉันวางไว้มีน้อยมากที่จะเป็นไปตามแผน ซึ่งทำให้ฉันต้องเตรียมแผนอีกสองสามอย่างไว้เผื่อสถาณการณ์ฉุกเฉิน"
 
 
'แล้วไหงตอนอาจาร์ยโคโระหมดมุขง๊ายง่ายจังครับ' คารุมะ
 
'แต่แกเล่นแบ๋ใต๋ฉันจนแถต่อไม่ถูกเลยไอ้หมึก!!?' อาจาร์ยบิทช์ที่แอบด่าในใจ
 
 
  เพราะอาจาร์ยเล่นตั้งตัวเป็นศัตรูกับเด็กแหล่ะค่ะเลยพลาดแบบกู่ไม่กลับ...ยูเมะที่ดันไปแย้งในใจกับเขาด้วย
 
 
"แล้วอาจาร์ยคาราสุมะล่ะครับ เวลาคุณสอนใช้มีด ครั้งแรกสำคัญที่สุดรึเปล่าครับ?"
 
 
อาจาร์ยคาราสุมะนิ่งไปเล็กน้อยที่โดนถามบ้าง ก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจังพอกัน "การแทงครั้งแรกเป็นการแทงที่สำคัญที่สุด แต่ว่าครั้งถัดไปเองก็สำคัญไม่น้อยกว่ากัน..
 
     เมื่อเจอศัตรูที่แข็งแกร่ง การโจมตีครั้งแรกจะเป็นการโจมตีที่หลบได้บ่อยที่สุด การโจมตีครั้งที่สองและสามจะเป็นตัวตัดสิน"
 
 
'อาจาร์ยโคโระตั้งใจจะทำอะไรกันแน่..งงวุ้ย' โอคาจิมะ
 
 
"อาจาร์ยโคโระ...แล้วทั้งหมดมันเพื่ออะไรเหรอครับ?" สุดท้ายมาเอฮาระที่ทนความสงสัยไม่ไหวถามขึ้นมา
 
   และตอนนั้น..อาจาร์ยโคโระเริ่มหมุนตัว
 
 
"อาจาร์ยจะบอกว่า ถ้าพวกคุณมั่นใจในการโจมตีครั้งถัดไปคุณจะเป็นนักฆ่าที่มั่นใจในตัวเองได้  แต่ดูสิ่งที่พวกคุณเป็นตอนนี้สิ..
 
     'พวกเราเอาดีเฉพาะการลอบสังหารก็ดีแล้วล่ะเนอะ'
 
     'แค่เราลอบสังหารสำเร็จก็เพียงพอแล้ว'
 
   แปลว่าพวกคุณไม่ใส่ใจเรื่องการเรียนเลยนะครับ"
 
 
"..........................................................."
 
 
   อาจาร์ยโคโระเริ่มหนุนแรงขึ้นจนเกิดลม
 
 
"มันก็เป็นแค่การเลี่ยงสาเหตุของความต่ำต้อยของพวกคุณนะครับ  สมมุติว่าถ้าอาจาร์ยหนีจากห้องเรียนนี้ไปล่ะครับ สมมุติว่าถ้ามีนักฆ่าสังหารอาจาร์ยได้สำเร็จล่ะครับ
 
      ...พวกคุณที่เสียการลอบสังหารไปก็จะเหลือเพียงห้องEที่ต่ำต้อยเท่านั้น"
 
  ลมนั้นรุนแรงขึ้นมากจนกลายเป็นพายุ
 
"ถือซะว่าเรื่องที่จะพูดต่อไปนี้เป็นคำแนะนำของอาจาร์ยนะครับ  หากผู้ใดไร้ซึ่งดาบสองแล้วไซร้  ผันผู้นั้นไร้ซึ่งคุณสมบัติของนักฆ่า "
 
   ลมกรรโชกหยุดลง ฝุ่นควันฟุ้งกระจายไปในอากาศเริ่มจางหายไป  
 
"ที่นี่มีแต่วัชพืชเต็มไปหมด อาจาร์ยช่วยเก็บกวาดให้แล้วครับ"
 
       เผยให้เห็นลานกว้างที่ไม่เหลือวัชพืชปกคลุม
 
 
"เหวอ!!" ทั้งห้องอุทาน
 
 
'โล่งเตียนไปเลยเฮ้ย!?' อิโซไก
 
'โอเว่อแอคติ้งขนาดนั้นนี่กำจัดวัชพืชเรอะ!?' นากามุระ
 
 
"อาจาร์ยเป็นถึงสุดยอดสิ่งมีชีวิตที่ทำลายโลกได้เลยนะครับ กะอีแค่ทำสนามให้มันราบเรียบแค่นี้เรื่องง่ายๆ"
 
 
"......................"
 
อึก..
 
  มนุษย์ทุกคนรวมถึงยูเมะล้วนหวั่นวิตกกับคำพูดแบบนั้น  แม้คารุมะจะยืนพึงผนังเกาหัวแกรกๆแบบไม่ยินดียินร้ายนั้น แต่ยูเมะก็ได้ยินอยู่ดีว่าจริงแล้วเขาก็หวั่นวิตกไม่ต่างกัน
 
 
"หากพวกคุณไม่สามารถแสดงให้เห็นได้ว่าพวกคุณมีดาบที่สองอยู่...เมื่ออาจาร์ยเห็นว่าไม่มีนักฆ่าที่คู่ควรล่ะก็ อาจาร์ยจะถล่มที่นี่ซะแล้วหนีไป"
 
 
"แล้วพวกเราจะแสดงดาบที่สองให้อาจาร์ยได้เห็นยังไงล่ะครับ?" นางิสะเป็นหน่วยกล้าตายถามขึ้นมา
 
 
"ของมันก็แน่อยู่แล้ว...พรุ่งนี้ ทุกคนในชั้นต้องได้ท็อป50ไงครับ!!"
 
 
"!!!??"
 
'วอท!!!!!!!!!?????'
 
 
   พูดจาเหมือนล้อเล่น แต่ยูเมะรับรู้ได้ว่าไม่มีความล้อเล่นเจืออยู่เลย
 
 . . .
 
 และแล้ว สอบกลางภาคก็มาถึง
 
 
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
 
 
เสียงเคาะโต๊ะเป็นจังหวะดังก้องในห้องสอบ ก่อกวนสมาธินักเรียนเป็นอย่างมาก
 
'หนวกหูนะเว้ยไอ้โอโนะ!!!' มาเอฮาระ
 
'นี่มาคุมสอบรึมาก่อกวนสมาธินักเรียนวะเนี่ย!!!' โอคาโนะ
 
 
   แต่เสียงนั่นไม่ค่อยมีผลกับยูเมะ...คงเพราะเธอก็ได้ยินเสียงรบกวนตลอดเวลา
 
และในชั่วโมงสอบของอาจาร์ยโคโระ เสียงในหัวคนอื่นไม่สามารถช่วยอะไรในการทำข้อสอบได้ เพราะข้อสอบไม่เหมือนกัน
       เธอจึงต้องเรียนรู้ที่จะกรองเสียงคนอื่นไม่ให้รบกวนการทำข้อสอบมากนัก
 
 
'มีดเดียวฆ่ามันไม่ได้! ข้อสี่มันจะยากไปไหนฟะ?!' ซูกิโนะ
 
 
"!"
 
     แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยินเลยนะ..
 
 
'บ้าเอ้ย เราจะโดนมันกินแล้ววว!!!' ยาดะ
 
'อ๊ะ เข้าเข้าใจแล้ว ก่อนอื่นต้องแล่ตรงส่วนครีบก่อน' นางิสะ 'ทริคคือต้องแก้ปันหาไปทีละส่วน..ผมเข้าใจแล้วครับอาจาร์ยโคโระ'
 
 
"............."
 
  ก็พอเข้าใจเรื่องทริคอยู่นะ...แต่อะไรคือมีดเดียว? อะไรคือโดนมันกิน? แล้วอะไรคือแล่ปลา?
 
 
'คำถามนี้ เสร็จเราไปแล้ว!' นางิสะ
 
'หนึ่ง สอง สาม  ลาก่อนไอ้ฉลามข้อหก!' โยชิดะ
 
'หายไปซะไอ้ปลากะโห้ข้อแปด!!' ฮายามิ
 
'ตัวแทนแห่งห้องEจะลงทัณท์แกเอง!!!' คายาโนะ
 
 
   โอเค...ยูเมะจะไม่ขอทำความเข้าใจกับเรื่องนี้แล้วกัน....
 
. . .
 
จู่ๆข้อสอบทุกวิชาดันมาเปลี่ยนในสองวันก่อนสอบ
 
  แน่นอนว่าห้องEทุกคนไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อน
 
'ตั้งแต่ข้อสิบเอ็ดเป็นต้นไปเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อนเลย'
 
 
[ ซากุระดะ ยูเมะ ]
[ คะแนนรวม 110 คะแนน ]
[ ได้ที่ 129 จากทั้งหมด187คน]
 
 
"............................."
 
  และคะแนนของคนอื่นๆในห้องเองก็ได้ไม่ต่างจากนี้เท่าไหร่ แม้จะมีบางคนที่วิชาถนัดจะได้เยอะหน่อยแต่เมื่อรวมแล้วคะแนนก็ยังถือว่าตกอยู่ไม่ต่างกัน
 
 
   เล่นแบบนี้...ไม่แฟร์เลย
 
 
"เป็นความผิดของอาจาร์ยเองครับ อาจาร์ยประมาทระบบโรงเรียนนี้มากไป" อาจาร์ยโคโระหน้าชั้นเรียนยืนหันหลังให้กับทุกคน "อาจาร์ยไม่กล้าสู้หน้าทุกคนเลยครับ"
 
 
"...................................."
 
 
ปึ๊ก!!!
 
"เนี๊ยย้าาาาา!!!!"
 
  มีดสำหรับฆ่าอาจาร์ยกระแทกเข้ากับกระดานอย่างแรง  อาจาร์ยโคโระหันขวับไปมองคนปาซึ่งบัดนี้กำลังเดินอาดๆมาหน้าห้อง
 
 
"จะดีเร้อ ถ้าไม่กล้าสู้หน้าผมก็ฆ่าได้ง่ายๆเลยดิ"
 
 
"คารุมะคุง! ตอนนี้อาจาร์ยกำลังดาวน์อยู่นะครับ!!"
 
อาจาณืโคโระโวยวาย คารุมะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับอาจาร์ยต่อ โยนผลสอบของตัวเองให้อาจาร์ยได้เชยชม "อ๊ะ..."
 
 
[ อาคาบาเนะ คารุมะ ]
[ คะแนนรวม 494 คะแนน ]
[ ได้ที่ 4 จากทั้งหมด187คน ]
 
 
"เป็นเพราะอาจาร์ยนั่นแหล่ะที่ยัดอะไรเยอะเกินชาวบ้านให้ผมอ่ะนะ"