[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

 

'การประชุมใหญ่ประจำเดือน...สำหรับพวกเราห้องE-Endแล้วเป็นอะไรที่ชวนหนักใจจริงๆ'

 

 

"............"

 

 ยูเมะมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ความคิดแบบเดิมๆที่เธอได้ฟังจนชินชา ยังดีที่เจ้าของความคิดพวกนั้นไม่แย่งกันตะโกนออกมาดังๆ ไม่งั้นเธอคงได้เป็นลมล้มพับคาที่เหมือนคาบนั้นแน่นอน

 

 

'พวกหลังเขา'

 

'สภาพดูไม่จืดเลย สนน้ำหน้า'

 

'เหม็นสาบพวกห้องEจริงๆ'

 

'หวังว่าไอ้พวกห้องEจะไม่กลับมาห้องปกติอีกนะ..แต่มันจะเป็นไปได้ไงล่า'

 

'คุณซากุระดะมาประชุมใหญ่ครั้งแรกนี่นา จะรู้สึกแย่ขนาดไหนกัน... สู้ๆนะ'

 

 

"....!"

 นัยย์ตาสีซากุระเบิกกว้างเล็กน้อย

 

 

'อ่า..จะพูดแค่ในใจไม่ได้! ฉันต้องพูดให้กำลังใจคุณซากุระดะสิ  แต่....ไม่กล้าแฮะ...'

 

 

ขวับ!

 

 คุราฮาชิชงักไปเล็กน้อยที่จู่ๆคนข้างหน้าตนหันมา

 

'อ๊ะ...?'

 

  ยูเมะคลี่ยิ้มหวานให้ คุราฮาชิเหมือนจะอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มส่งกลับมา

 

 

 

     และแล้วการประชุมที่แสนหนักหน่วงก็เริ่มต้น

 

 

"สรุปแล้วพวกคุณเป็นบุคคลระดับหัวกระทิของชาติทุกคนนะครับกระผมคนนี้รับรองได้เลย.........แต่ถ้าประมาทล่ะก็ จะพบจุดจบแบบพวกขี้แพ้พวกนั้นเอาเน้อ"

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

 

 

"เอ้าๆ นักเรียนไม่ควรหัวเราะเยาะพวกเขานะครับ"

 

 

 

"นางิสะ...คารุมะล่ะ?"

   สุกายะที่อยู่นำหน้ายูเมะไม่มากถามคนข้างหน้าเขา

 

 

นางิสะเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะปริปากพูดออกมา "โดดน่ะสิ"

 

 

"แค่หมอนั่นคนเดียวอะเหรอ!?"

 

 

"คารุมะคุงบอกว่าแค่โดนลงโทษเรื่องโดดประชุมไม่รู้สึกอะไรหรอ......ชักอยากเป็นเด็กเรียนดีแต่พฤติกรรมแย่แล้วสิ"

 

 

"เห็นด้วย"

 

 

 

"ต่อไปจะเป็นการกล่าวสุนทรพจน์ของตัวแทนสภานักเรียนนะคะ"

 

 

 

'อาจาร์ยคนนั้นใครฟะ!!?'

 

'ไม่คุ้นหน้าเลย'

 

'หล่อโครต'

 

  ยูเมะหันไปมองฝั่งอาจาาร์ย....อาจาร์ยคาราสุมะนั่นเอง กำลังไปแนะนำตัวกับอาจาร์ยท่านหนึ่ง 

    เธอได้ยินเสียงอาจาร์ยท่านนั้นสกรีมในใจที่มีหนุ่มหล่อมาทักด้วย..

 

 

"อาจาร์ยคาราสุมะ"

 

  ตอนนั้นเองที่คุราฮาชิกับนากามูระเรียกอาจาร์ยหนุ่มให้หันมามอง พร้อมโชว์ปลอกมีดที่แต่งซะน่ารักกิ๊บเก๋ให้เขาดู

 

"พวกเราตกแต่งปลอกมีดด้วยล่ะ"

 

"สวยชิมิล่า"

 

 

"เฮ้ยๆ"

 

  อาจาร์ยสุดหล่อก้าวเท้าเร็วมาที่ทั้งสองคน พร้อมดันปลอกมีดในมือทั้งสองลง "ไอ้น่ารักมันก็น่ารักอยู่แต่อย่าเอาออกมาตอนนี้เซ่!"

 

"ค่าาาาา"

 

'อาจาร์ยคาราสุมะชมว่าน่ารักด้วย อร้าย' คุราฮาชิ

 

 

  ตอนนี้เอง เหล่าความคิดของคนอื่นเริ่มเปลี่ยนแปลง...

 

'อาจาร์ยห้องEหรอกเหรอ'

 

'ดูสนิทกันดีจังน้า'

 

'อยากได้คนหล่อแบบนี้ในห้องบ้างจัง ตัวผู้ห้องเรามีแต่หน้าเหียกๆ'

 

'ถึงจะหล่อแค่ไหนแต่อาจาร์ยห้องEก็คืออาจาร์ยห้องEล่ะนะ-----เฮ้ย!'

 

'เจ๊ฝรั่งผมทองสุดเซกซี่นี่ใครวะ?!'

 

'อย่าบอกนะว่า...นี่ก็อาจาร์ยห้องEน่ะ!?'

 

  อาจาร์ยอิริน่า...หรือที่คนทั้งห้องเรียกเธอว่าอาจาร์ยบิทช์ เดินตามเข้ามาสมทบอาจาร์ยคาราสุมะอีกที  ด้วยหุ่นของเธอที่ดูดีอยู่แล้วพอเดินเหมือนกับเดินแบบก็ทำให้ดึงดูดสายตาของผู้ชายและหญิงได้ดี

 

 

 

"ครับ รายละเอียทั้งหมดอยู่ในเอกสารที่ทางสภานักเรียนแจกให้แล้วนะครับ"

 

 

   น่าแปลก...ที่เด็กห้องEยังไม่ได้เอกสารที่ว่านั่นเลย

 

อิโซไกหัวหน้าห้องฝ่ายชายยกมือถาม  และตอนนั้นเองตัวแทนสภานักเรียนคนนั้นเหยียดยิ้มเยาะ

 

 

"โอ๊ะ! ขอโทษนะครับ! ดูเหมือนพวกเราลืมทำเผื่อห้องEซะสนิทเลย"

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

 

 

"พวกคุณก็จำกันเอาเองแล้วกันนะครับ ถือซะว่าฝึกความจำ"

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

 

 

"......................................................"

 

 

'ถึงฉันเคยพูดว่าห้องนี้มันขี้แพ้ก็เถอะ...แต่แบบนี้มันโหดร้ายไปแล้ว!' อาจาร์ยบิทช

 

 

   ฟุบ! ฟุบฟุบฟุบฟุบฟุบฟุบฟุบ!!!!

 

 

"!?"

 

 เอกสารฉบับเขียนมือล้วนๆลอยลงมาตรงหน้ายูเมะ และเมื่อมองคนอื่นเองก็เหมือนกัน

 

     อาจาร์ยโคโระเวอร์ชั่นปลอมตัว ไปยืนกับอาจาร์ยคาราสุมะและอาจาร์ยบิทชตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

 

 

 อิโซไกยกมือบอกตัวแทนสภาคนนั้นว่าห้องเขาได้รับเอกสารแล้ว ชายคนนั้นดูตกใจและลนลานอย่างมาก

 

 

"เอ๋!? บ้าน่า..เป็นไปได้ไงกัน"

 

"ใคร! ใครเป็นคนทำ?!"

 

 

เหมือนกับตัวแทนคนนั้นจะรู้ตัวว่าหลุดพูดอะไรแปลกๆออกไป

 

 

"อ๊ะ..เอ่อ...ต่อกันเลยนะครับ.."

 

. . .

 

วันถัดมา

ณ คาบแรกของวัน

 

ระดับการสอนถูกยกความเร็วเป็นสูงสุด

 

 

".............."

 

   ยูเมะมองผ้าคาดหัวของอาจาร์ยโคโระ มันไม่ได้เขียนชื่อวิชาที่อ่อนแต่อย่างใด...

 

"...อาจาร์ยโคโระ ทำไมของหนูก็เป็นนารุโตะล่ะคะ?"

 

 

"นุรุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุ"

 

 

ยูเมะขมวดคิ้วเล็กน้อย สุดท้ายคำตอบของคำถามนี้ก็ไม่หลุดจากอาจาร์ยแม้แต่นิดเดียว

 

       .......เธอก็รู้อยู่ว่าทำไม

 

 

'ทำไมยัยซากุระโกะอะไรนั่นก็ได้เหมือนเทราซากะล่ะ' ฮาซามะ

 

'ยัยนั่นก็ไม่ได้โง่ทุกวิชาแบบเทราซากะซะหน่อย' โยชิดะ

 

'อะไรของไอ้หมึกนั่นวะ' เทราซากะ

 

'หืม...พอเข้าใจล่ะ ที่ได้นารุโตะไม่ใช่เพราะโง่ทุกวิชา แต่เพราะอาจาร์ยโคโระดูไม่ออกว่าคุณซากุระถนัดหรืออ่อนอะไรกันแน่   แย่จังนะอาจาร์ยโคโระ ถึงจะดูไม่ออกแต่เหมารวมกับไอ้ถึกเทราซากะก็ยังไงอยู่นา'

 

  เธอได้ยินเสียงความคิดวิเคราะห์ของคารุมะ ตบท้ายด้วยแซะแบบขำๆในหัวเจ้าตัวเอง

 

'ว่าไปนั่น..ผมเองก็ดูไม่ออก'

 

 

.

 

.

 

.

 

 

ช่วงเช้าแห่งการติวผ่านไป....และช่วงบ่ายแห่งการติวก็มาถึง มหาโหดกว่าเดิม!?

 

"........................."

  

    ยูเมะมองอาจาร์ยโคโระที่มีสามตัวล้อมโต๊ะเธอ โต๊ะอื่นก็สามคนเหมือนกัน  ทั้งที่คาบเช้าแค่แยกร่างให้ครบกับจำนวนนักเรียนเพื่อจะติวตัวต่อตัว(แยกอีกร่างไปนอนพัก)ก็ว่าโหดหินแล้ว

 

 

'จริงจังไปป่ะเนี่ย!?' นางิสะ

 

'เห๊ยๆ มันเยอะไปแล้วนาเหวย' โอคาโนะ

 

'เยอะจนเปลี่ยนคาแร็คเตอร์ได้เลย' คิมูระ ถูกล้อมโดยอาจาร์ยโคโระที่เปลี่ยนหน้าตาเหมือนตัวการ์ตูนดังๆ

 

 

"อาจาร์ยโคโระ คึกจังเลยนะคะ?" คายาโนะ ถาม

 

 

"คึกเคิกอะไรกันเล่า อาจาร์ยเปล่านะครับ" และการแก้ตัวที่ไม่เนียน

 

 

'ชัวร์' คายาโนะ

 

 

' "เราต้องการให้ห้องE อยู่ในสถานะที่ควรเป็น" '

 

 

"........................................................"

 

 

.

 

.

 

.

 

 

และแล้วการติวก็จบลง

 

"แฮก แฮก"

   อาจาร์ยโคโระทรุดนั่งพิงโต๊ะ ใช้หนวดถือพัดสองข้างพัดใส่ตัวเอง

 

 

"ท่าทางจะเหนื่อยจริงแฮะ" มาเอฮาระ

 

    ถ้าถามว่าใครเหนื่อยสุด ก็คงต้องตอบว่าอาจาร์ยโคโระเพราะจาร์ยแกเร่งสปีดกว่าเดิมเพื่อสอน(สาม)ตัวต่อตัวกับนักเรียนทุกคน

 

 

"ทำไมอาจาร์ยต้องตั้งใจสอนมากขนาดนี้ด้วย?" โอคาจิมะเปิดประเด็น

 

 

"นุรุฟุฟุฟ ก็เพื่อให้คะแนนสอบของทุกคนดีขึ้นไงล่ะครับ"

 

'แล้วก็จะได้....
"อาจาร์ยโคโระ คะแนนสอบของพวกเราดีขึ้นมากเลยครับ!"
"ขอบคุณมากนะคะ"
"ถ้าไม่มีอาจาร์ยนี่จบเห่แน่"
"พวกเราจะไม่ฆ่าอาจาร์ยแล้ว"
พอไม่ต้องกังวลเรื่องลอบสังหารก็จะได้อยู่อย่างสบายๆซักที'

 

 

"............."

  ยูเมะกุมขมับ

 

 

"อาจาร์ยไม่จำเป็นต้องสอนพวกเราหนักขนาดนี้ก็ได้นะ" มิมูระ

 

"อื้ม ยังไงเมื่อเราฆ่าอาจาร์ยได้ก็จะได้หมื่นล้านเยนอยู่แล้ว" ยาดะ

 

"เมื่อมีเงินเป็นล้านๆ ไม่พึ่งเกรดก็ได้เนอะ" นากามูระ

 

 

"เนี๊ยะ!" อาจาร์ยโคโระร้องอย่างทึ่งๆในความคิดเด็กๆ "พวกคุณคิดแบบนั้นได้ไงกันครับ?!"

 

 

"ก็พวกเราเป็นห้องEndนิครับ" โอคาจิมะ

 

"ลอบสังหารยังง่ายกว่าการทำเกรดเลย" มิมูระ

 

 

"........................................"

 

  อาจาร์ยโคโระลุกขึ้นพร้อมกับหน้าที่กลายเป็นกากบาท "แบบนี้นี่เอง...พวกคุณยังไม่เข้าใจการลอบสังหารแบบถ่องแท้สินะครับ"

 

 

"เอ๋?"

 

 

"ทุกคนไปที่ลานกว้างเดี๋ยวนี้"