[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

"จะให้ฉันรีบมาที่นี่ทำไมยะ"

 

 

"อาจาร์ยโคโระบอกให้เรียกคุณมาที่นี่ค่ะ"

 

 

   เสียงของอาจาร์ยบิทช์กับคาตาโอกะแว่วมาพร้อมการปรากฎตัวของทั้งสองคน  เท่ากับว่ามารวมครบองค์ประชุมแล้วตอนนี้

 

         อาจาร์ยโคโระที่ยืนอยู่กึ่งกลางลานกว้างที่ขึ้นรกไปด้วยวัชพืชเริ่มไหวตัวเล็กน้อย

 

 

"อาจาร์ยอิริน่าครับ" เขาเริ่มพูดออกมาจากที่ไม่พูดอีกเลยตั้งแต่ในห้องนั้น "ผมขอถามคุณในฐานะมือโปรหน่อยครับ"

 

 

'เล่นตลกอะไรของเจ้านั่นเนี่ย?' 

อาจาร์ยบิทช์

"มีอะไรจะถามงั้นเหรอ"

 

 

"ในเวลาปฎิบัติภารกิจ คุณเตรียมแผนไว้แผนเดียวรึเปล่าครับ?"

 

 

"...ไม่หรอก" อาจาร์ยบิทช์เปล่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง "แผนที่ฉันวางไว้มีน้อยมากที่จะเป็นไปตามแผน ซึ่งทำให้ฉันต้องเตรียมแผนอีกสองสามอย่างไว้เผื่อสถาณการณ์ฉุกเฉิน"

 

 

'แล้วไหงตอนอาจาร์ยโคโระหมดมุขง๊ายง่ายจังครับ' คารุมะ

 

'แต่แกเล่นแบ๋ใต๋ฉันจนแถต่อไม่ถูกเลยไอ้หมึก!!?' อาจาร์ยบิทช์ที่แอบด่าในใจ

 

 

  เพราะอาจาร์ยเล่นตั้งตัวเป็นศัตรูกับเด็กแหล่ะค่ะเลยพลาดแบบกู่ไม่กลับ...ยูเมะที่ดันไปแย้งในใจกับเขาด้วย

 

 

"แล้วอาจาร์ยคาราสุมะล่ะครับ เวลาคุณสอนใช้มีด ครั้งแรกสำคัญที่สุดรึเปล่าครับ?"

 

 

อาจาร์ยคาราสุมะนิ่งไปเล็กน้อยที่โดนถามบ้าง ก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจังพอกัน "การแทงครั้งแรกเป็นการแทงที่สำคัญที่สุด แต่ว่าครั้งถัดไปเองก็สำคัญไม่น้อยกว่ากัน..

 

     เมื่อเจอศัตรูที่แข็งแกร่ง การโจมตีครั้งแรกจะเป็นการโจมตีที่หลบได้บ่อยที่สุด การโจมตีครั้งที่สองและสามจะเป็นตัวตัดสิน"

 

 

'อาจาร์ยโคโระตั้งใจจะทำอะไรกันแน่..งงวุ้ย' โอคาจิมะ

 

 

"อาจาร์ยโคโระ...แล้วทั้งหมดมันเพื่ออะไรเหรอครับ?" สุดท้ายมาเอฮาระที่ทนความสงสัยไม่ไหวถามขึ้นมา

 

   และตอนนั้น..อาจาร์ยโคโระเริ่มหมุนตัว

 

 

"อาจาร์ยจะบอกว่า ถ้าพวกคุณมั่นใจในการโจมตีครั้งถัดไปคุณจะเป็นนักฆ่าที่มั่นใจในตัวเองได้  แต่ดูสิ่งที่พวกคุณเป็นตอนนี้สิ..

 

     'พวกเราเอาดีเฉพาะการลอบสังหารก็ดีแล้วล่ะเนอะ'

 

     'แค่เราลอบสังหารสำเร็จก็เพียงพอแล้ว'

 

   แปลว่าพวกคุณไม่ใส่ใจเรื่องการเรียนเลยนะครับ"

 

 

"..........................................................."

 

 

   อาจาร์ยโคโระเริ่มหนุนแรงขึ้นจนเกิดลม

 

 

"มันก็เป็นแค่การเลี่ยงสาเหตุของความต่ำต้อยของพวกคุณนะครับ  สมมุติว่าถ้าอาจาร์ยหนีจากห้องเรียนนี้ไปล่ะครับ สมมุติว่าถ้ามีนักฆ่าสังหารอาจาร์ยได้สำเร็จล่ะครับ

 

      ...พวกคุณที่เสียการลอบสังหารไปก็จะเหลือเพียงห้องEที่ต่ำต้อยเท่านั้น"

 

  ลมนั้นรุนแรงขึ้นมากจนกลายเป็นพายุ

 

"ถือซะว่าเรื่องที่จะพูดต่อไปนี้เป็นคำแนะนำของอาจาร์ยนะครับ  หากผู้ใดไร้ซึ่งดาบสองแล้วไซร้  ผันผู้นั้นไร้ซึ่งคุณสมบัติของนักฆ่า "

 

   ลมกรรโชกหยุดลง ฝุ่นควันฟุ้งกระจายไปในอากาศเริ่มจางหายไป  

 

"ที่นี่มีแต่วัชพืชเต็มไปหมด อาจาร์ยช่วยเก็บกวาดให้แล้วครับ"

 

       เผยให้เห็นลานกว้างที่ไม่เหลือวัชพืชปกคลุม

 

 

"เหวอ!!" ทั้งห้องอุทาน

 

 

'โล่งเตียนไปเลยเฮ้ย!?' อิโซไก

 

'โอเว่อแอคติ้งขนาดนั้นนี่กำจัดวัชพืชเรอะ!?' นากามุระ

 

 

"อาจาร์ยเป็นถึงสุดยอดสิ่งมีชีวิตที่ทำลายโลกได้เลยนะครับ กะอีแค่ทำสนามให้มันราบเรียบแค่นี้เรื่องง่ายๆ"

 

 

"......................"

 

อึก..

 

  มนุษย์ทุกคนรวมถึงยูเมะล้วนหวั่นวิตกกับคำพูดแบบนั้น  แม้คารุมะจะยืนพึงผนังเกาหัวแกรกๆแบบไม่ยินดียินร้ายนั้น แต่ยูเมะก็ได้ยินอยู่ดีว่าจริงแล้วเขาก็หวั่นวิตกไม่ต่างกัน

 

 

"หากพวกคุณไม่สามารถแสดงให้เห็นได้ว่าพวกคุณมีดาบที่สองอยู่...เมื่ออาจาร์ยเห็นว่าไม่มีนักฆ่าที่คู่ควรล่ะก็ อาจาร์ยจะถล่มที่นี่ซะแล้วหนีไป"

 

 

"แล้วพวกเราจะแสดงดาบที่สองให้อาจาร์ยได้เห็นยังไงล่ะครับ?" นางิสะเป็นหน่วยกล้าตายถามขึ้นมา

 

 

"ของมันก็แน่อยู่แล้ว...พรุ่งนี้ ทุกคนในชั้นต้องได้ท็อป50ไงครับ!!"

 

 

"!!!??"

 

'วอท!!!!!!!!!?????'

 

 

   พูดจาเหมือนล้อเล่น แต่ยูเมะรับรู้ได้ว่าไม่มีความล้อเล่นเจืออยู่เลย

 

 . . .

 

 และแล้ว สอบกลางภาคก็มาถึง

 

 

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...

 

 

เสียงเคาะโต๊ะเป็นจังหวะดังก้องในห้องสอบ ก่อกวนสมาธินักเรียนเป็นอย่างมาก

 

'หนวกหูนะเว้ยไอ้โอโนะ!!!' มาเอฮาระ

 

'นี่มาคุมสอบรึมาก่อกวนสมาธินักเรียนวะเนี่ย!!!' โอคาโนะ

 

 

   แต่เสียงนั่นไม่ค่อยมีผลกับยูเมะ...คงเพราะเธอก็ได้ยินเสียงรบกวนตลอดเวลา

 

และในชั่วโมงสอบของอาจาร์ยโคโระ เสียงในหัวคนอื่นไม่สามารถช่วยอะไรในการทำข้อสอบได้ เพราะข้อสอบไม่เหมือนกัน

       เธอจึงต้องเรียนรู้ที่จะกรองเสียงคนอื่นไม่ให้รบกวนการทำข้อสอบมากนัก

 

 

'มีดเดียวฆ่ามันไม่ได้! ข้อสี่มันจะยากไปไหนฟะ?!' ซูกิโนะ

 

 

"!"

 

     แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยินเลยนะ..

 

 

'บ้าเอ้ย เราจะโดนมันกินแล้ววว!!!' ยาดะ

 

'อ๊ะ เข้าเข้าใจแล้ว ก่อนอื่นต้องแล่ตรงส่วนครีบก่อน' นางิสะ 'ทริคคือต้องแก้ปันหาไปทีละส่วน..ผมเข้าใจแล้วครับอาจาร์ยโคโระ'

 

 

"............."

 

  ก็พอเข้าใจเรื่องทริคอยู่นะ...แต่อะไรคือมีดเดียว? อะไรคือโดนมันกิน? แล้วอะไรคือแล่ปลา?

 

 

'คำถามนี้ เสร็จเราไปแล้ว!' นางิสะ

 

'หนึ่ง สอง สาม  ลาก่อนไอ้ฉลามข้อหก!' โยชิดะ

 

'หายไปซะไอ้ปลากะโห้ข้อแปด!!' ฮายามิ

 

'ตัวแทนแห่งห้องEจะลงทัณท์แกเอง!!!' คายาโนะ

 

 

   โอเค...ยูเมะจะไม่ขอทำความเข้าใจกับเรื่องนี้แล้วกัน....

 

. . .

 

จู่ๆข้อสอบทุกวิชาดันมาเปลี่ยนในสองวันก่อนสอบ

 

  แน่นอนว่าห้องEทุกคนไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อน

 

'ตั้งแต่ข้อสิบเอ็ดเป็นต้นไปเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อนเลย'

 

 

[ ซากุระดะ ยูเมะ ]

[ คะแนนรวม 110 คะแนน ]

[ ได้ที่ 129 จากทั้งหมด187คน]

 

 

"............................."

 

  และคะแนนของคนอื่นๆในห้องเองก็ได้ไม่ต่างจากนี้เท่าไหร่ แม้จะมีบางคนที่วิชาถนัดจะได้เยอะหน่อยแต่เมื่อรวมแล้วคะแนนก็ยังถือว่าตกอยู่ไม่ต่างกัน

 

 

   เล่นแบบนี้...ไม่แฟร์เลย

 

 

"เป็นความผิดของอาจาร์ยเองครับ อาจาร์ยประมาทระบบโรงเรียนนี้มากไป" อาจาร์ยโคโระหน้าชั้นเรียนยืนหันหลังให้กับทุกคน "อาจาร์ยไม่กล้าสู้หน้าทุกคนเลยครับ"

 

 

"...................................."

 

 

ปึ๊ก!!!

 

"เนี๊ยย้าาาาา!!!!"

 

  มีดสำหรับฆ่าอาจาร์ยกระแทกเข้ากับกระดานอย่างแรง  อาจาร์ยโคโระหันขวับไปมองคนปาซึ่งบัดนี้กำลังเดินอาดๆมาหน้าห้อง

 

 

"จะดีเร้อ ถ้าไม่กล้าสู้หน้าผมก็ฆ่าได้ง่ายๆเลยดิ"

 

 

"คารุมะคุง! ตอนนี้อาจาร์ยกำลังดาวน์อยู่นะครับ!!"

 

อาจาณืโคโระโวยวาย คารุมะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับอาจาร์ยต่อ โยนผลสอบของตัวเองให้อาจาร์ยได้เชยชม "อ๊ะ..."

 

 

[ อาคาบาเนะ คารุมะ ]

[ คะแนนรวม 494 คะแนน ]

[ ได้ที่ 4 จากทั้งหมด187คน ]

 

 

"เป็นเพราะอาจาร์ยนั่นแหล่ะที่ยัดอะไรเยอะเกินชาวบ้านให้ผมอ่ะนะ"