[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)
8.5
เขียนโดย ฮานามิจัง
วันที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2560 เวลา 20.20 น.
18 ตอน
7 วิจารณ์
27.60K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2561 12.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10) คาบเก้า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"อ้าว กลับเข้าห้องเรียนกันเถอะครับ"
"คร๊าบ" "ค่า"
ทุกๆคนต่างเริ่มทยอยกลับเข้าห้องเรียนโดยปล่อยผู้หญิงคนนั้นไว้เบื้องหลัง ยูเมะเองก็ทำแบบนั้นด้วยเช่นกัน
'อภัยให้ไม่ได้'
เท้าที่กำลังก้าวผ่านประตูชงักค้าง
'เราพึ่งแพ้แบบหมดรูปแบบนี้ครั้งแรก'
ยูเมะหันกลับไปมองผู้หญิงคนนั้น ที่ความคิดมุ่งร้ายชัดเจนมากกว่าตอนขู่ฆ่าทุกคนที่ขวางซะอีก
'ฉันเป็นมือโปรนะยะ ไอ้หมึกบัดซบกล้าดียังไงมาหยามฉันขนาดนี้'
".................."
'ทำไมคุณซากุระดะยังไม่เข้ามาล่ะ'
ตอนนั้นเองเสียงความคิดของคายาโนะก็ดังขึ้น และเสียงของเธอจริงๆจะดังตามมา "คุณซากุระดะ?"
"คะ?"
ยูเมะหันไปตอบรับอีกฝ่ายและเดินเข้าไปโดยไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นอีก
.
.
ปึ๊ก! ปึ๊ก!
ในห้องเรียนที่ควรจะได้ยินเสียงสอนหนังสือของอาจาร์ณ ตอนนี้กลับได้ยินเพียงแค่เสียงจิ้มแท็บเล็ตแรงๆดั่งใส่อารมณ์เท่านั้น
'ต้องฆ่ามันให้ได้! ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! บ้าเอ๊ยยยยยย ในฐานะมือโปรไม่เคยหมดมุขขนาดนี้มาก่อนเลย! ไอ้สามตัวนั่นก็ดันแสดงไม่สมฝีมืออีก! ต้องหาสินค้าใหม่แล้ว---โถ่ว้อย เน็ตไม่ไป ไอ้โรงเรียนหลังเขาาาา!!!!!'
"ทำไมไอ้ตึกบ้านี่มันถึงไม่มีWifiนะ!?"
"......................................"
เหล่านักเรียนได้แต่นั่งเงียบทนฟังผู้หญิงคนนั้นบ่นออกมาทุกสองนาที (และบ่นในใจแบบไม่พัก) ด้วยความอึดอัด
'อึดอัดชมัดเลย..' สุกายะ
'ถ้าเจ๊จะไม่สอนแบบนี้ ให้อาจาร์ยโคโระได้มั้ยอ่ะ..' คาตาโอกะ
"........พยายามหนักดีนี่นาเจ๊บิทซ"
คารุมะที่นั่งเงียบมาซักพักเริ่มก่อกวน "ความมั่นใจก่อนหน้านี้ไปไหนหมดซะแล้วล่ะ?"
ผู้หญิงคนนั้นตวัดสายตามองค้อนแรงๆใส่ด้วยความเกรี้ยวกราด แต่เจ้าตัวหาสนใจไม่แถมยังยิ้มระรื่นลอยหน้าลอยตา
"อาจาร์ยครับ"
ก่อนที่จะได้วีนเด็กหัวแดง อิโซไกก็แทรกขึ้นมาซะก่อน "...มีอะไร?"
"...คือว่า...ถ้าอาจาร์ยไม่สอนก็ช่วยเปลี่ยนตัวกับอาจาร์ยโคโระได้มั้ยครับ" ในใจอิโซไกคิดไปว่าระหว่างพูดนั้นเขาจะโดนด่ากลับมั้ย "คือว่าปีหน้าพวกเราจะต้องสอบเอนทรานซ์..."
"เฮอะ! อยากให้สัตวประหลาดนั่นมาสอนพวกแกเรอะ"
"........................................................"
"หรือว่าคิดว่าการสอบของพวกแกมันเป็นเรื่องใหญ่กว่าหายนะของโลก? ไร้เดียงสาซะจริ๊ง"
'เลวร้ายกว่าถูกด่ากลับซะอีก...' อิโซไก
ผู้หญิงคนนั้นผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง เชิดหน้ามองทุกคนในห้องอย่างเหยียดหยาม "ได้ข่าวว่าพวกแกห้องEมันไอ้พวกขี้แพ้ของโรงเรียนนี่ มาขยันเรียนตอนนี้ไปก็เท่านั้นแหล่ะ"
บรรยากาศมาคุแผ่กระจายไปทั่วห้องโดยที่ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ตัว ตอนนี้เหลือเพียงนางิสะและเด็กแถวหลังสุดที่มีอากับกิริยาต่างจากเพื่อน
นางิสะ....รู้ตัวว่ากำลังเกิดเรื่องใหญ่ในอีก 5...4...3....
คารุมะ....แสยะยิ้มกว้างเมื่อเป็นไปดั่งกลอุบาย
เทราซะกะ....ไม่สนใจ แถมคล้ายจะยอมรับสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดกลายๆ
และยูเมะ....ถ้ามีใครหันมามองยังเธอก็จะพบว่า เธอหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
"ถ้างั้นแบบนี้เป็นไงล่ะ ถ้าฉันลอบสังหารสำเร็จจะแบ่งให้พวกแกเลยห้าล้านเยน" ผู้หญิงคนนั้นยังคงไม่รู้ตัว "แบบนั้นดูมีค่ากว่าการบ้านพวกแกตั้งเยอะ เพราะงั้นหุบปากแล้ว----"
ตุ๊บ!
ยามลบลอยผ่านหน้าหญฺิงสาวไปกระแทกใส่กระดานดำ ก่อนจะหล่นลงบนโต๊ะตามแรงโน้มถ่วง
"ออกไป"
"เอ๊ะ...."
ที่นางิสะแอบเดาไว้ในใจถูกต้อง ยูเมะที่หน้าซีดอยู่แล้วหน้าซีดลงกว่าเดิม
"ออกไปนะเว้ย อีโสเอ๊ย!!"
ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!
"เอาอาจาร์ยโคโระมาสอนเดี๋ยวนี้นะ!!"
เด็กเกือบทั้งห้องลุกขึ้นมาโห่ไล่ บางคนใจกล้าพอชี้นิ้วไล่ บางคนใจกล้ากว่าคว้าข้าวของใกล้มือขว้างปาใส่
"อะไรของพวกแกเนี่ย!! เดี๋ยวแม่ฆ่าทิ้งให่หมดเลย!!"
"ก็ลองดูเซ่!!!!"
"เอาหน่มน้มนั่นออกไปด้วย!!"
'เกี่ยวเรอะ!!' ความคิดนางิสะเมื่อได้ยินคายาโนะพูดถึงหน่มน้ม
ตุ๊บ!
คารุมะที่อารมณ์สุนทรีมองความปั่นป่วนในห้อง หันมองตามเสียงหล่นตุ๊บเบาๆไม่ไกลนัก และก็พบว่าเด็กสาวโต๊ะข้างๆไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว
แต่เธอคนนั้นลงไปนอนกับพื้น ยกสองมือปิดหูด้วยสีหน้าทรมาณ
"คุณซากุระดะ!!"
. . .
"คุณซากุระดะไม่เป็นไรแล้วแน่นะ?"
"ค่ะ ไม่เป็นไรแล้วค่ะ"
ยูเมะยิ้มตอบฟูวะที่ถาม หลังจากที่เธอลงไปนอนกับพื้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำให้เธอต้องโดดคาบพละไปเลยหนึ่งคาบเต็มๆ เมื่อเริ่มดีขึ้นก็กลับมาเรียนต่อ
"น่าเสียดายจัง ทางฉันกะจะดึงคุณซากุระดะเข้าทีมซะหน่อย"
"แบดมินตันลอบสังหารสินะ เดี๋ยวคราวหน้าอยู่ทีมเดียวกันนะคะ"
"อื้อ!"
ครืด!
ทุกสายตาหันไปจับจ้องคนที่เปิดประตูเข้ามา...ผู้หญิงคนนั้นที่ก่อเรื่องเมื่อคาบก่อน
แต่รอบนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง หล่อนเดินไปที่กระดานดำและหยิบชอล์กขึ้นมาเขียนประโยคภาษาอังกฤษ
แม้จะงุนงง แต่นักเรียนทุกคนก็เริ่มทยอยกลับไปนั่งที่
และเมื่อเขียนบนกระดานเสร็จ หล่อนก็หันมาทางนักเรียน "You're incredible in bed. Repeat!"
"Y you are incredible in bed." ทุกคนพูดตาม
"ตอนที่ฉันลอบสังหารบุคคลระดับVIPในอเมริกา ก่อนอื่นต้องโปรยสเน่ห์ใส่บอดี้การ์ดก่อน...และคำที่พวกเขามักพูดกับฉันคือ คุณเก่งเรื่องบนเตียงจังนะ"
'นี่คุณหล่อนสอนอะไรให้เด็กเนี่ย' นางิสะ&ฮายามิ
"ใครๆก็พูดว่าทางที่จะเรียนภาษาต่างประเทศให้เร็วที่สุดคือไปหาแฟนแล้วชวนคุยซะ ถ้าอยากรู้ว่าพวกเขารู้สึกยังไงก็พยายามเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ...เมื่อฉันทำงานแล้วใช้วิธีนี้ทำให้ฉันได้เรียนรู้ภาษาใหม่ๆอีกหลายภาษา เพราะงั้นวิชาที่ฉันพอจะสอนได้คือวิชาจีบชาวต่างชาติไงล่ะ"
'จีบชาวต่างชาติ!' โอคาจิมะ&นากามูระ
"ตั้งแต่คุยพื้นฐานไปจนระดับมืออาชีพ ฝึกให้เชี่ยวชาญแล้วไปใช้กับสถาณการณ์จริง ฉันจะให้ไอ้หมึกนั่นสอนไอ้ที่ออกสอบให้ สิ่งที่ฉันสอนให้ได้คือการสื่อสารเท่านั้นอีก แต่ถ้าพวกเธอยังไม่พอใจฉันอีก..ฉันจะล้มเลิกการลอบสังหารและไปจากที่นี่ พอใจแล้วใช่มั้ย?"
"................" เหล่านักเรียนได้แต่มองหน้ากันเลิกลัก
"แล้วก็..." หล่อนยกมือประสานกัน ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อจางๆ "ขอโทษในเรื่องที่ผ่านมาด้วย"
".............."
คนทั้งห้องเงียบไปซักพัก และตอนนั้นเอง "ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮา"
"!?"
"ทำไมใจอ่อนจังอ่ะ เมื่อยังบอกจะฆ่าแกงกันอยู่เลย" คารุมะแซว
"ห๊ะ!" หล่อนกระพริบตาปริบๆทำอะไรไม่ถูก
"ตอนนี้ค่อยดูเป็นอาจาร์ยขึ้นแล้วล่ะ" มาเอฮาระ
"คงจะเรียกเจ๊บิทซไม่ได้แล้วสินะแบบนี้" โอคาโนะ
"อื้ม ก็เรียกอาจาร์ยแบบนั้นมันไม่สุภาพนี่นะ" ยาดะ
และหลังจากนั้น จากที่เรียกว่าเจ๊บิทซ ก็กลายเป็นอาจาร์ยบิทซแทน...
"คร๊าบ" "ค่า"
ทุกๆคนต่างเริ่มทยอยกลับเข้าห้องเรียนโดยปล่อยผู้หญิงคนนั้นไว้เบื้องหลัง ยูเมะเองก็ทำแบบนั้นด้วยเช่นกัน
'อภัยให้ไม่ได้'
เท้าที่กำลังก้าวผ่านประตูชงักค้าง
'เราพึ่งแพ้แบบหมดรูปแบบนี้ครั้งแรก'
ยูเมะหันกลับไปมองผู้หญิงคนนั้น ที่ความคิดมุ่งร้ายชัดเจนมากกว่าตอนขู่ฆ่าทุกคนที่ขวางซะอีก
'ฉันเป็นมือโปรนะยะ ไอ้หมึกบัดซบกล้าดียังไงมาหยามฉันขนาดนี้'
".................."
'ทำไมคุณซากุระดะยังไม่เข้ามาล่ะ'
ตอนนั้นเองเสียงความคิดของคายาโนะก็ดังขึ้น และเสียงของเธอจริงๆจะดังตามมา "คุณซากุระดะ?"
"คะ?"
ยูเมะหันไปตอบรับอีกฝ่ายและเดินเข้าไปโดยไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นอีก
.
.
ปึ๊ก! ปึ๊ก!
ในห้องเรียนที่ควรจะได้ยินเสียงสอนหนังสือของอาจาร์ณ ตอนนี้กลับได้ยินเพียงแค่เสียงจิ้มแท็บเล็ตแรงๆดั่งใส่อารมณ์เท่านั้น
'ต้องฆ่ามันให้ได้! ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! บ้าเอ๊ยยยยยย ในฐานะมือโปรไม่เคยหมดมุขขนาดนี้มาก่อนเลย! ไอ้สามตัวนั่นก็ดันแสดงไม่สมฝีมืออีก! ต้องหาสินค้าใหม่แล้ว---โถ่ว้อย เน็ตไม่ไป ไอ้โรงเรียนหลังเขาาาา!!!!!'
"ทำไมไอ้ตึกบ้านี่มันถึงไม่มีWifiนะ!?"
"......................................"
เหล่านักเรียนได้แต่นั่งเงียบทนฟังผู้หญิงคนนั้นบ่นออกมาทุกสองนาที (และบ่นในใจแบบไม่พัก) ด้วยความอึดอัด
'อึดอัดชมัดเลย..' สุกายะ
'ถ้าเจ๊จะไม่สอนแบบนี้ ให้อาจาร์ยโคโระได้มั้ยอ่ะ..' คาตาโอกะ
"........พยายามหนักดีนี่นาเจ๊บิทซ"
คารุมะที่นั่งเงียบมาซักพักเริ่มก่อกวน "ความมั่นใจก่อนหน้านี้ไปไหนหมดซะแล้วล่ะ?"
ผู้หญิงคนนั้นตวัดสายตามองค้อนแรงๆใส่ด้วยความเกรี้ยวกราด แต่เจ้าตัวหาสนใจไม่แถมยังยิ้มระรื่นลอยหน้าลอยตา
"อาจาร์ยครับ"
ก่อนที่จะได้วีนเด็กหัวแดง อิโซไกก็แทรกขึ้นมาซะก่อน "...มีอะไร?"
"...คือว่า...ถ้าอาจาร์ยไม่สอนก็ช่วยเปลี่ยนตัวกับอาจาร์ยโคโระได้มั้ยครับ" ในใจอิโซไกคิดไปว่าระหว่างพูดนั้นเขาจะโดนด่ากลับมั้ย "คือว่าปีหน้าพวกเราจะต้องสอบเอนทรานซ์..."
"เฮอะ! อยากให้สัตวประหลาดนั่นมาสอนพวกแกเรอะ"
"........................................................"
"หรือว่าคิดว่าการสอบของพวกแกมันเป็นเรื่องใหญ่กว่าหายนะของโลก? ไร้เดียงสาซะจริ๊ง"
'เลวร้ายกว่าถูกด่ากลับซะอีก...' อิโซไก
ผู้หญิงคนนั้นผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง เชิดหน้ามองทุกคนในห้องอย่างเหยียดหยาม "ได้ข่าวว่าพวกแกห้องEมันไอ้พวกขี้แพ้ของโรงเรียนนี่ มาขยันเรียนตอนนี้ไปก็เท่านั้นแหล่ะ"
บรรยากาศมาคุแผ่กระจายไปทั่วห้องโดยที่ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ตัว ตอนนี้เหลือเพียงนางิสะและเด็กแถวหลังสุดที่มีอากับกิริยาต่างจากเพื่อน
นางิสะ....รู้ตัวว่ากำลังเกิดเรื่องใหญ่ในอีก 5...4...3....
คารุมะ....แสยะยิ้มกว้างเมื่อเป็นไปดั่งกลอุบาย
เทราซะกะ....ไม่สนใจ แถมคล้ายจะยอมรับสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดกลายๆ
และยูเมะ....ถ้ามีใครหันมามองยังเธอก็จะพบว่า เธอหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
"ถ้างั้นแบบนี้เป็นไงล่ะ ถ้าฉันลอบสังหารสำเร็จจะแบ่งให้พวกแกเลยห้าล้านเยน" ผู้หญิงคนนั้นยังคงไม่รู้ตัว "แบบนั้นดูมีค่ากว่าการบ้านพวกแกตั้งเยอะ เพราะงั้นหุบปากแล้ว----"
ตุ๊บ!
ยามลบลอยผ่านหน้าหญฺิงสาวไปกระแทกใส่กระดานดำ ก่อนจะหล่นลงบนโต๊ะตามแรงโน้มถ่วง
"ออกไป"
"เอ๊ะ...."
ที่นางิสะแอบเดาไว้ในใจถูกต้อง ยูเมะที่หน้าซีดอยู่แล้วหน้าซีดลงกว่าเดิม
"ออกไปนะเว้ย อีโสเอ๊ย!!"
ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!
"เอาอาจาร์ยโคโระมาสอนเดี๋ยวนี้นะ!!"
เด็กเกือบทั้งห้องลุกขึ้นมาโห่ไล่ บางคนใจกล้าพอชี้นิ้วไล่ บางคนใจกล้ากว่าคว้าข้าวของใกล้มือขว้างปาใส่
"อะไรของพวกแกเนี่ย!! เดี๋ยวแม่ฆ่าทิ้งให่หมดเลย!!"
"ก็ลองดูเซ่!!!!"
"เอาหน่มน้มนั่นออกไปด้วย!!"
'เกี่ยวเรอะ!!' ความคิดนางิสะเมื่อได้ยินคายาโนะพูดถึงหน่มน้ม
ตุ๊บ!
คารุมะที่อารมณ์สุนทรีมองความปั่นป่วนในห้อง หันมองตามเสียงหล่นตุ๊บเบาๆไม่ไกลนัก และก็พบว่าเด็กสาวโต๊ะข้างๆไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว
แต่เธอคนนั้นลงไปนอนกับพื้น ยกสองมือปิดหูด้วยสีหน้าทรมาณ
"คุณซากุระดะ!!"
. . .
"คุณซากุระดะไม่เป็นไรแล้วแน่นะ?"
"ค่ะ ไม่เป็นไรแล้วค่ะ"
ยูเมะยิ้มตอบฟูวะที่ถาม หลังจากที่เธอลงไปนอนกับพื้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำให้เธอต้องโดดคาบพละไปเลยหนึ่งคาบเต็มๆ เมื่อเริ่มดีขึ้นก็กลับมาเรียนต่อ
"น่าเสียดายจัง ทางฉันกะจะดึงคุณซากุระดะเข้าทีมซะหน่อย"
"แบดมินตันลอบสังหารสินะ เดี๋ยวคราวหน้าอยู่ทีมเดียวกันนะคะ"
"อื้อ!"
ครืด!
ทุกสายตาหันไปจับจ้องคนที่เปิดประตูเข้ามา...ผู้หญิงคนนั้นที่ก่อเรื่องเมื่อคาบก่อน
แต่รอบนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง หล่อนเดินไปที่กระดานดำและหยิบชอล์กขึ้นมาเขียนประโยคภาษาอังกฤษ
แม้จะงุนงง แต่นักเรียนทุกคนก็เริ่มทยอยกลับไปนั่งที่
และเมื่อเขียนบนกระดานเสร็จ หล่อนก็หันมาทางนักเรียน "You're incredible in bed. Repeat!"
"Y you are incredible in bed." ทุกคนพูดตาม
"ตอนที่ฉันลอบสังหารบุคคลระดับVIPในอเมริกา ก่อนอื่นต้องโปรยสเน่ห์ใส่บอดี้การ์ดก่อน...และคำที่พวกเขามักพูดกับฉันคือ คุณเก่งเรื่องบนเตียงจังนะ"
'นี่คุณหล่อนสอนอะไรให้เด็กเนี่ย' นางิสะ&ฮายามิ
"ใครๆก็พูดว่าทางที่จะเรียนภาษาต่างประเทศให้เร็วที่สุดคือไปหาแฟนแล้วชวนคุยซะ ถ้าอยากรู้ว่าพวกเขารู้สึกยังไงก็พยายามเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ...เมื่อฉันทำงานแล้วใช้วิธีนี้ทำให้ฉันได้เรียนรู้ภาษาใหม่ๆอีกหลายภาษา เพราะงั้นวิชาที่ฉันพอจะสอนได้คือวิชาจีบชาวต่างชาติไงล่ะ"
'จีบชาวต่างชาติ!' โอคาจิมะ&นากามูระ
"ตั้งแต่คุยพื้นฐานไปจนระดับมืออาชีพ ฝึกให้เชี่ยวชาญแล้วไปใช้กับสถาณการณ์จริง ฉันจะให้ไอ้หมึกนั่นสอนไอ้ที่ออกสอบให้ สิ่งที่ฉันสอนให้ได้คือการสื่อสารเท่านั้นอีก แต่ถ้าพวกเธอยังไม่พอใจฉันอีก..ฉันจะล้มเลิกการลอบสังหารและไปจากที่นี่ พอใจแล้วใช่มั้ย?"
"................" เหล่านักเรียนได้แต่มองหน้ากันเลิกลัก
"แล้วก็..." หล่อนยกมือประสานกัน ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อจางๆ "ขอโทษในเรื่องที่ผ่านมาด้วย"
".............."
คนทั้งห้องเงียบไปซักพัก และตอนนั้นเอง "ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮา"
"!?"
"ทำไมใจอ่อนจังอ่ะ เมื่อยังบอกจะฆ่าแกงกันอยู่เลย" คารุมะแซว
"ห๊ะ!" หล่อนกระพริบตาปริบๆทำอะไรไม่ถูก
"ตอนนี้ค่อยดูเป็นอาจาร์ยขึ้นแล้วล่ะ" มาเอฮาระ
"คงจะเรียกเจ๊บิทซไม่ได้แล้วสินะแบบนี้" โอคาโนะ
"อื้ม ก็เรียกอาจาร์ยแบบนั้นมันไม่สุภาพนี่นะ" ยาดะ
และหลังจากนั้น จากที่เรียกว่าเจ๊บิทซ ก็กลายเป็นอาจาร์ยบิทซแทน...
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ