ปมรักรอยร้าว

 
 
 
 
     "เห้ยเขื่อน แกพูดจริงหรอวะ" โฟร์ถามด้วยสีหน้าที่ตกใจและคาดไม่ถึง
 
 
 
 
     "เออดิ ฉันจำน้องเค้าได้แต่น้องคงจำฉันไม่ได้หรอก เพราะเรื่องมันตั้งแต่สมัยไหนละ" เขื่อนตอบด้วยความหนักใจ
 
 
 
 
      "แล้วแกเอาไงต่อวะ เอาตรงๆนะฉันว่าเฟย์อ่ะมันปลื้มแกในตอนนี้เอามากเลยนะ ถ้ามันรู้ / นั่นแหละที่ทำให้ฉันต้องออกมาหาแกในวันนี้ / ยังไงอ่ะ แกช่วยอธิบายได้ป่ะ" โฟร์ยังคงถามเขื่อนใจด้วยความที่สงสารเฟย์ก่อนเขื่อนจะรีบแทรกเพื่อบอกในสิ่งที่เค้าตั้งใจจะแก้ไข
 
 
 
      "ฉันอยากกลับไปแก้ไขในสิ่งที่เคยทำน้องเค้าเสียใจ มีปมแบบนี้ อะไรที่น้องขาดในตอนนี้ฉันก็อยากที่จะเป็นคนเติมเต็มมัน ฉันรู้สึกผิดจริงๆนะเว้ยฉันอยากจะคอยดูอยู่ใกล้ๆอยากดูแล อยากทำทุกอย่างเลยวะ" เขื่อนอธิบายอย่างจริงจังจากใจ เพราะเค้าที่ได้พบกับเฟย์ในปัจจุบันก็ทำให้หัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะตลอดเวลา
 
 
 
 
      "ถึงฉันจะไม่ชอบที่แกเคยทำกับน้องแบบนั้นจนเกิดปมแผลในใจ แต่ฉันก็ดีใจนะที่แกคิดได้แล้วอยากแก้ไขอ่ะ ฉันเห็นด้วยนะแต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวอะไรกับฉันวะ" โฟร์ยังถามต่อด้วยความสงสัย
 
 
 
 
      "ก็แกสนิทกับน้องเฟย์ใช่ป่ะ / เออใช่ / นั่นแหละแกต้องช่วยฉันให้ได้เจอได้ใกล้ และที่สำคัญแกต้องเก็บเรื่องนี้ให้เป็นความลับ" เขื่อนได้อธิบายให้โฟร์ฟังอย่างละเอียด
 
 
 
 
      "เท่ากับว่าฉันต้องโกหกอะดิ / ใช่ / เห้ยงั้นไม่เอาวะเดี๋ยวเฟย์มันโกรธฉันแย่เลย / ไม่ได้นะแกอยากเห็นน้องแกจมอยู่กับความทุกข์ กับปมแผลแบบนี้ไปตลอดหรอวะ แกไม่อยากเห็นเฟย์ลืมอดีตแล้วเริ่มต้นใหม่หรอ" โฟร์กลัวเฟย์จะโกรธหากรู้ความจริงเลยเลือกปฏิเสธิไป แต่เขื่อนก็พูดดักทางโฟร์ทำให้โฟร์หยุดคิดทบทวนไปชั่วขณะ
 
 
 
 
      "แล้วถ้าเฟย์มันรู้อ่ะมันจะไม่โกรธไม่เกลียดเราสองคนหรอวะ / ถ้าเฟย์กับฉันรักกันแล้วอ่ะฉันคิดว่าความรักมันชนะทุกอย่าง แล้วอีกอย่างนะถ้าแกไม่พูด ฉันไม่พูดแล้วเฟย์จะรู้ได้ไง / เออๆก็ได้ ชั้นช่วยแกก็ได้ แต่! แกต้องรับปากนะว่าจะทำให้ได้อย่างที่พูดอ่ะ / รับทราบครับ" โฟร์ถามเขื่อนอีกทีเพราะยังไม่กล้าที่จะเสี่ยง แต่เขื่อนได้อธิบายอีกครั้งก็ทำให้โฟร์มั่นใจและให้ความร่วมมือกับเขื่อน เขื่อนรับปากพร้อมทำท่าอย่างมั่นใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
     มหาวิทยาลัย
 
      ได้แต่ตั้งคำถามแต่ไม่กล้าถามเธอสักครั้ง ~ ~ 
 
 
 
 
      "ฮัลโหลค่ะพี่โฟร์ ว่าไงคะ" ร่างบางตอบรับสายที่โทรเข้ามาด้วยน้ำเสียงร่าเริง
 
 
 
 
       "เอ่อ..คือ / แกจะอึกอักไมวะรีบๆพูดดิ / นี่ไอเขื่อนแกอย่าให้เสียงแกมันแทรกมาได้ป่ะ" โฟร์อึกอักจะชวนเฟย์เพราะเธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เขื่อนที่ใจร้อนดันแทรกขึ้นมาโฟร์รีบเอาโทรศัพท์ลงแล้วต่อว่าเขื่อน ก่อนที่เขื่อนจะคิดได้แล้วเงียบไป
 
 
 
 
      "ฮัลโหลพี่โฟร์ เป็นไรป่าวคะ" เฟย์เห็นโฟร์เงียบไปเลยเรียกถาม
 
 
 
 
       "อ๋อ พี่ไม่เป็นไรอ่ะเฟย์ เอออคือพอดีพี่แวะมาทำธุระที่นี่อ่ะไปกินติมร้านติมเย็นกันป่ะ" โฟร์พูดตามที่ได้วางแผนไว้กับเขื่อน เมื่อพูดจบเขื่อนชูนิ้วเยี่ยมให้กับโฟร์
 
 
 
 
      "ได้สิคะ เฟย์พึ่งเลิกเรียนพอดีเลยเซ็งๆเหมือนกันงั้นเราไปเจอกันที่ร้านเลยนะคะ" พูดจบร่างบางก็วางสายไป
 
 
 
 
      "ดีมากโฟร์ แกก็กลับได้เลยนะเดี๋ยวที่เหลือชั้นจัดการเอง / เออๆดูแลเฟย์ดีๆล่ะ ฉันไปละ / เดี๋ยว / หะ / แกก็กลับบ้านดีๆละยัยถึก / เออ " พูดจบโฟร์ก็หันหลังเดินทันที แต่เขื่อนเรียกชะงักไว้ ก่อนจะบอกให้กลับบ้านดีๆแล้วยีหัวโฟร์เบาๆ ก่อนจะทำให้โฟร์ชะงักเล็กน้อยแล้วรีบเดินไป
 
 
 
 
 
 
 
      ร้านติมเย็น
 
 
 
     "งืม ไม่เห็นพี่โฟร์เลยแฮะ โทรตามดีกว่า / ไม่ต้องโทรหรอกครับเจ้าหญิง" เฟย์ที่เดินเข้ามาถึงร้านแล้วไม่เจอโฟร์ก็กำลังจะโทรตาม แต่ดันเจอใครบางคนดักห้ามไว้ก่อน
 
 
 
 
      "พี่เขื่อนนน/ใช่ครับพี่เอง/พี่เขื่อนมาได้ยังไงคะ/ก็นี่แหละครับที่พี่กำลังจะบอกเรา พอดีโฟร์มันติดธุระกระทันหันมันเลยตามพี่มาแทนน่ะ" เฟย์ตกใจปนดีใจที่หันไปแล้วเจอกับเขื่อน เขื่อนเลยอธิบายเรื่องราว(ปลอมๆ)ให้เฟย์ฟัง 
 
 
 
 
      "อ๋อค่ะ/หรือเจ้าหญิงไม่อยากกินไอติมกับพี่หรอครับเรากลับกันก็ได้นะ/ปะเปล่าค่ะ เฟย์แค่ทำตัวไม่ถูกนะค่ะ" เฟย์ตอบกลับพลางก้มหน้าก้มตาแก้เขินก่อนที่เขื่อนจะทำท่าทีน้อยใจเพราะรู้ว่าเฟย์ต้องใจอ่อน
 
 
 
 
      "ไม่มีอะไรยากครับ เชิญน้องเฟย์นั่งก่อนนะครับ/ขอบคุณค่ะ" เขื่อนเริ่มต้นด้วยการเลื่อนเก้าอี้แล้วเชิญเฟย์นั่งก่อนร่างบางจะกล่าวขอบคุณด้วยความเขิน
 
 
 
 
      "น้องเฟย์ชอบกินไอติมรสอะไรครับ/ชอบวนิลาค่ะ พี่เขื่อนละค่ะ/พี่ชอบกินทุกรสเลยถ้าได้กินกับน้องเฟย์" เขื่อนพูดแซวเฟย์ทำให้ร่างบางเขินและหัวใจเต้นแรงทำตัวไม่ถูก
 
 
 
 
      "น้องเฟย์กินดชอร์รี่ไหมคะเดี๋ยวพี่ป้อน/ค่ะ" เขื่อนเสนอตัวป้อนเชอร์รี่ให้กับเฟย์ เฟย์ก็ตอบตกลงเพราะเธอก็อยากให้เขาป้อน 
 
 
 
 
 
      เขื่อนหยิบลูกเชอร์รี่แนวตรงแล้วค่อยๆเอื้อมมือไปป้อนเฟย์เมื่อเชอร์รี่อีกฝั่งแตะที่ริมฝีปากเฟย์เจ้าตัวก็รีบโน้มตัวให้ริมฝีปากอีกข้างของตนแตะกับเชอร์รี่อีกฝั่ง ทำให้ร่างบางสะดุ้งนิ่งไป แล้วทั้งสองก็จ้องตากันพลางค่อยๆกินเชอร์รี่เข้าไปทีละนิดจนริมฝีปากแตะกันในที่สุด
 
 
 
 
      "เอ่อ คือ คือ คือ/ขอโทษด้วยนะครับน้องเฟย์/ไม่เป็นไรค่ะเฟย์ชอบ/ห้ะ/เอ่ออ เฟย์หมายถึงไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ/อ๋อครับๆ" เฟย์ที่ได้สติก่อนก็อึกอักทำตัวไม่ถูกก่อนที่เขื่อนจะฟอร์มขอโทษ แต่ร่างบางดันลืมตัวตอบไปว่าชอบทำให้เขื่อนยิ้มรับอย่างพอใจก่อนจะแก้เขินกันไป
 
 
 
 
        "เรากินต่อกันดีกว่าค่ะ จะละลายหมดแล้ว" เฟย์พูดพลางกุมมือด้วยความเขิน เขื่อนยิ้มรับหวานๆแล้วทั้งคู่ก็นั่งกินไอติมกันท่ามกลางรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
        "ขอบคุณนะคะพี่เขื่อนที่ลำบากมาส่งเฟย์" เฟย์พูดพลางบิดตัว
 
 
 
 
 
 
        "ไม่เป็นไรครับพี่ยินดีและเต็มใจ" เขื่อนยิ้มด้วยความจริงใจ
 
 
 
 
 
       "งั้นเดี๋ยวเฟย์เข้าบ้านก่อนนะคะ/เดี๋ยวครับ/พี่เขื่อนมีไรหรอคะ/คือว่า...หลังจากนี้พี่จะขอไปหาน้องเฟย์ที่มหาลัยบ่อยๆได้ไหมครับ/เอ่อ.../ถ้าน้องเฟย์ลำบากใจไม่เป็นไรนะครับ/ปะเปล่าค่ะได้สิคะพี่เขื่อน มาได้เสมอเลยคะ/ขอบคุณนะครับ ไว้เจอกันนะ กู๊ดไนท์ครับ/กู๊ดไนท์คะ" พูดจบเขื่อนก็ส่งจูบให้เฟย์ เฟย์รีบวิ่งเข้าบ้านด้วยความเขิน
 
 
 
 
 
       "แหมๆ จะอ้วกเว้ยย" เสียงคุ้นหูของใครบางคนดังขึ้น
 
 
 
 
       "นี่แกยังไม่กลับอีกหรอวะ" เขื่อนหันมาเจอโฟร์ก็ถามด้วยความสงสัย
 
 
 
 
 
       "ก็จะให้ฉันปล่อยน้องไว้กับแกได้ไงวะ" โฟร์ตอบกลับกวนๆ
 
 
 
 
 
       "นี่แกแอบมองอยู่ตลอดเลยหรอ/เออใช่ ทำไมหรอ/ป่าว แกก็เห็นละนิ/เออๆฉันกลับละ"พูดจบโฟร์ก็กำลังจะเดินผ่านแต่ดันสะดุดก้อนหินที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขื่อนเข้ามาประคองไว้แล้วดันเสียท่า ทำให้หน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันมากใกล้จน.... :x ริมฝีปากของทั้งคู่แนบชิดติดกันไปชัวขณะ ก่อนที่ต่างฝ่ายจะได้สติแล้วรีบต่างคนแยกกกันกลับบ้านทันที
 
 
 
 
 
 
 
          กลับมาแล้วววขอโทดน้าาที่หายไปนานไรท์ได้งานทำพอดีพึ่งลงตัว นี่ลงทุนแก้บทใหม่เอาใจรีดเลยน้า เรื่องราวจะเป็นยังไงฝากติมตามน้า