รักวุ่นๆของนายขี้เก๊กกับยัยจอมจุ้น

 
 
 
ป๊อบ: อ้าว เป็นอะไร ! 
 
 
 
 
ฟาง: เปล่า 
 
 
 
 
ป๊อบ: รู้ละว่าเป็นอะไร เธอไม่เคยมาเดินห้างแบบนี้ซินะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ใครจะไปเหมือนนายอ่ะ วันๆเอาแต่ผลาญเงินพ่อแม่ 
 
 
 
 
ป๊อบ: เธอ!!! 
 
 
 
ฟาง: พูดความจริงทำรับไม่ได้อ่อ 
 
 
 
ป๊อบ: เอาล่ะ จบ! ชั้นไม่อยากทะเลาะกับเธอ ในห้างหรูๆแบบนี้ รีบๆไปซื้อจะได้รีบกลับ 
 
 
 
 
 
 
                 ป๊อบปี้ตัดบทแล้วรีบเดินไปเข้าร้านเสื้อผ้าผู้หญิงสองสามร้าน พร้อมกับฟางที่เดินออกมาพร้อมกับถุงหลายใบ เต็มมือทั้งสองข้าง
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: นายไม่คิดจะช่วยชั้นถือเลยเหรอ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เอ้า ก็ของของเธอ เธอก็ถือ เองดิ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: นายนี่มัน !! รู้จักมั้ย คำว่า สุภาพบุรุษ อ่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: รู้จัก แต่ไม่อยากใช้กับเธอ โอเค๊ ไปร้านอื่นต่อ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ไปแล้ว ชั้นถือไม่ไหวแล้ว 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เธอนี่ก็แปลกนะ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น คงจะรีบไปต่อ เข้าให้มันทุกร้าน ยิ่งพวกแบรนด์เนม ไรงี้ คงรีบหยิบ คงรีบขอบัตรไปรูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็เพราะชั้นไม่ใช่ ผู้หญิงแบบนั้นไง จบม่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
     
 
 
                     พูดจบฟางก็เดินไป ป๊อบปี้ก็อมยิ้มก่อนจะเดินตามไป และเมื่อมาถึงบ้าน แม่ป๊อบปี้ก็ให้ฟางไปแต่งตัวใหม่ ฟางเดินลงมาด้านล่าง ทุกคนที่นั่งรอก็ต่างตกตะลึง ในความสวยและน่ารักของฟาง ป๊อบปี้จ้องฟางโดยที่ไม่ได้ละสายตา 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ดูดีขึ้นเยอะเลยนะ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ 
 
 
 
 
 
              แม่ป๊อบปี้หันไปทางป๊อบปี้ ที่ดูท่าทางแปลกๆเพราะป๊อบปี้ดูนิ่งไป จึงหันไปเรียก เตือนสติ
 
 
 
 
ป๊อบ: ครับแม่ 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: เรียกตั้งหลายครั้ง ไม่ได้ยินเหรอ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ได้ ได้ยินครับ ผมก็ ผมก็แค่ ไม่เคยเห็นของแปลกๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
                ฟางกรอกตามองบนตอนป๊อบปี้ว่าเธอเป็นของแปลก จากนั้นก็ถึงเวลาที่ฟางจะเริ่มฝึกมารยาท ในระหว่างที่ฝึกมารยาทป๊อบปี้ก็นั่งดูอยู่ด้วย จนฝึกเสร็จ