รักวุ่นๆของนายขี้เก๊กกับยัยจอมจุ้น

 

 

 

 

 

                      

                          เมื่อฟางทานข้าวเย็นที่บ้านป๊อบปี้เสร็จ พ่อป๊อบปี้ก็ให้ป๊อบปี้ขับรถมาส่งฟางที่บ้าน และเมื่อรถมาจอดหน้าบ้าน ป๊อบปี้หันไปมองฟาง ที่หลับอยู่ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธอ (เอานิ้วสะกิดที่แขน) 

 

 

 

 

                  ฟางพลิกตัวหันหน้ามาทางป๊อบปี้ ป๊อบปี้ตกใจรีบเอามือ ออก ป๊อบปี้เห็นฟางนิ่งไปก็จ้องหน้าฟาง ฟางที่เริ่มรู้สึกตัวก็ค่อยๆลืมตาขึ้นตกใจที่หน้าป๊อบปี้อยู่ใกล้ๆ ก็ผลักหน้าป๊อบปี้ไปติดกับกระจก

 

 

 

 

 

ป๊อบ: โอ๊ย !! ทำบ้าอะไรของเธอเนี้ย !!! 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไอบ้า ไอคนนิสัยไม่ดี คิดจะทำอะไรชั้น ใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อึ้ย ! มโน ! ชั้นเนี้ยนะ จะทำอะไรเธอ ฝันไปรึเปล่า ห้ะ ! 

 

 

 

 

 

ฟาง: แล้ว นายเอาหน้ามาใกล้ชั้นทำไมอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ลืมตากว้างๆหน่อยนะ (เอามือไปดึงที่เปลือกตาฟางให้เบิกกว้าง) ดูซะ ที่ไหน 

 

 

 

 

 

ฟาง: เอ้า ก็ใครจะไปรู้ล่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เลิกคิดเรื่องพวกนั้นได้เลยนะ ชั้นไม่มีทาง ทำแบบนั้น กับ คนแบบเธอแน่ ถึงบ้านเธอแล้ว ลงไปได้ล้ะ 

 

 

 

 

 

 

             ฟางรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปในบ้าน ป๊อบปี้ก็ขับรถออกไปทันที

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ใครมาส่งละลูก 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ่อ นายป๊อบปี้อ่ะค่ะ 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: ทำไมไปเรียกเค้าแบบนั้น

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ ฟาง ฟางเหนื่อย อะค่ะ ขอไปอาบน้ำ นอนก่อนนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

                   เมื่อฟางอาบน้ำเสร็จก็ มาเปิดโน้ตบุ๊ค เห็นภาพวอลเป็น รูปป๊อบปี้ เต็มไปหมด ก่อนจะเข้านอน ฟางเปิดโทรศัพท์ ก็เห็นรูปป๊อบปี้อีก

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: โอ๊ย จะไปนึกถึงไอบ้านั้นทำไมนะ

 

 

 

 

 

               

 

 

 

               ฟางหันไปทางซ้ายฝั่งหมอนข้าง ก็เห็น หมอนข้างเป็นป๊อบปี้ ฟางตกใจ รีบลุกขึ้นจากเตียง 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย โอ๊ย ทำไมต้องมาวนเวียนในสมองชั้นด้วยเนี้ย