ให้เรียกฉันว่า ' ที่รัก '

เมื่อวานเป็นวันที่ซวยที่สุด ยังไงวันนี้อากาศแจ่มใสคงไม่มีเรื่องอะไรให้ปวดหัวอีกเลย สาธุ -/\-  
 
"เธอไหว้อะไรของเธอ"
 
"เฮ้ย!!" เพิ่งขอไปทำไมตอนนี้เจอเนี่ย
 
"ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง?" 
 
"จะตามมาทำไม! ฉันจะไหว้อะไรมันก็เรื่องของฉันนายไม่เกี่ยว ถอยไป! "
 
"ถอยไม่ได้ล่ะสิ พอดีมีธุระที่นี้ ^^ "
 
"ฉันไม่ได้ถาม ^^ "
 
"เธอ!!" เขาตะโกนตามหลังฉันมา จ้างให้ก็ไม่หยุดหรอก
 
"ต้าเหนิง"
 
"ค่ะ หัวหน้า" 
 
"เจอเธอก็ดี ฉันมีงานให้เธอทำ"
 
"งานเหรอค่ะ หัวหน้าพูดจริงเหรอ" ฉันเขย่าตัวหัวหน้าไปมา
 
"พอๆ ฉันจะอ้วก เอาเป็นว่างานใหญ่เงินดี"
 
"ฉันรักหัวหน้าจังเลยยยย ~~ "
 
"เดียวตามฉันเข้ามาในห้องด้วย"
 
"รับทราบ!!"
 
ฮ่าๆ ฝันฉันกำลังจะเป็นจริง ฉันจะได้มีชื่อในหน้านิตายาสารแล้ว ต้าเหนิงเอยแกจะได้มีคนรู้จักแล้ว
 
"หัวหน้าขาาา ~ o_O นาย! "
 
"จ๊ะเอ๋" ไม่จริง! ทำไมนายนี้มาอยู่ที่นี้แล้วที่สำคัญที่ห้องหัวหน้าด้วยอย่าบอกนะว่า ...
 
"นี่คุณเจเจ นักธุรกิจอะไหล่รถยนต์นำเข้าอันดับหนึ่งของโลกที่จะมาให้ตามติดชีวิตของเขาตลอด 1 สัปดาร์ " โอ้มายก็อต!! 1 อาทิตย์ แค่1นาทีก็จะตายแล้ว 
 
"ยินดีได้ร่วมงานกับเธอนะ ^^ " ยิ้มได้หน้าตาเฉย 
 
"ต้าเหนิงไม่ว่าง งานเยอะมากเลย หัวหน้าหาคนใหม่เถอะ"
 
"เธอนี่แหละว่างสุด"
 
"หัวหน้าอ่า"
 
"ตกลงจะตามติดชีวิตผมอยู่ไหมครับ ? "
 
"ติดครับติด"
 
"หัวหน้า!!"
 
"จะเรียกอะไรหนักหนา พรุ่งนี้ไม่ต้องเข้าษริษัทให้พุ่งตรงไปตามติดชีวิตคุณเจเจได้เลย" พรุ่งนี้!!!
 
"อันที่จริงต้องวันนี้เลยนะครับ เพราะเธอต้องเก็บของแล้วย้ายไปอยู่ที่บ้านผมวันนี้เลย"
 
"อะไรนะ!?? วันนี้ แถมต้องไปอยู่ที่บ้านนายด้วย? "
 
"ครับผม". พ่อจ้าแม่จ้าช่วยลูกด้วยยยย
 
ไม่นานฉันได้ลากสังขารกับข้าวของอันน้อยนิดมายังบ้านหลังเท่าวัง เจเจก็ยังคงแนะนำโน่นนี่นั้นและกฏของบ้านที่ยาวเหมือนหางว่าว
 
"นี้คือห้องของเธอ" เป็นห้องเล็กๆเหมือนห้องแถวราคาถูกทั่วไป ภายในห้องมีแค่เตียง พัดลมและก็ตู้เก่าๆ 
 
"อืม"
 
"แล้วนี้คือหน้าที่ของเธอ" เจเจโยนกระดาษมาแผ่นหนึ่งที่เขียนไว้ว่า
 
หน้าที่ของเธอ
1. ทำความสะอาดบ้านเช้า-เย็น
2. ล้างรถฉันทุกคันให้เสร็จก่อนที่ฉันจะออกจากบ้าน
3. ทำอาหารให้ฉันทาน
 
** โปรดทำตามที่ฉันสั่ง ไม่งั้นเธอจะได้ไม่ตามติดชีวิตฉันลงหนังสือแน่นอน
 
อ๊ากกก !! เป็นแขกหรือคนรับใช้ แค่ทำความสะอาดบ้านก็ไม่มีเวลาทำอย่างอื่นแล้ว หัวหน้าส่งกันมาตกนรกแท้ๆ 
 
"ทำไมได้เหรอ?"
 
"ใครบอก!  ฉันทำได้"
 
"ก็ดี เจอกันตอนมือเย็นนะหวังว่าอาหารคืนนี้จะแสนอร่อย".  แสนอร่อยจนกลืนไม่ลงแน่!! 
 
หลังจากที่เก็บข้าวของให้เป็นที่ก็ปาไปแล้วสามโมง ฉันเข้าไปอาบก่อนให้หายเหนื่อยก่อนจะหยิบเสื้อยืดคอกว้างสีขาวกับกางเกงยีสหาสั้น รวบผมมัดไว้ ถึงเวลาจ่ายตลาดแล้ว!! 
 
"แล้วเงินซื้อของล่ะ?"
 
ฉันแบกหน้าเขาไปถามแม่บ้านแถวนั้นว่าจะไปจ่ายตลาดต้องไปเอาเงินที่ใคร พวกเขาก็ตอบได้น่ารักมากว่าเงินจ่ายตลาดจะให้ฉะเพราะคนที่ทำงานในนี้คนนอกไม่เกี่ยว นั้นก็หมายถึงฉัน ฉันเลยต้องแบกหน้ามาหาเจเจที่อยู่ในห้องทำงาน
 
"นี่นาย"
 
"ยังไม่ไปเตรียมอาหารเย็นอีกเหรอ"
 
"ฉันมาหานายก็เรื่องนี้แหละ ว่าจะมาเอาตังไปจ่ายตลาด" ฉันแบมือให้เขา
 
"เธอนี่มันจริงๆเลย" เขาหยิบเงินให้ฉัน1000บาทพร้อมกับโบกมือไล่
 
ตอนนี้ฉันมาถึงตลาดที่ไกลแสนไกลแถมค่าแท็กซี่ก็แพงมากๆ ไปกลับก็400กว่าบาทแล้ว ไม่เป็นไรฉันจะทำให้มือนี้พิเศษสุดๆไปแล้ว ^^
 
"ป้าค่ะ อันนี้ขายยังไงค่ะ" ฉันชี้ไปยังกองผักที่กองอยู่กับพื้น
 
"ไม่ขายจ้าหนู จะเอาไปให้หมูเหรอ เดียวป้าให้ฟรีๆ"
 
"ขอบคุนค่ะ". 555 นายได้กินอาหารรสเริศเเน่
 
จ่ายตลาดเสร็จฉันก็รีบพุ่งมายังห้องครัวที่ปราศจากผู้คน เอาล่ะ ลงมือทำได้!!
 
"อาหารเสร็จแล้วค่ะ" ฉันเดินขึ้นมาตามเจเจถึงห้องทำงาน
 
"อืม"
 
ไม่นานนักเขาก็ลงมายังห้องอาหารที่มีอาหารรสเริศเรียงรายเต็มไปหมด
 
"หน้าตาใช้ได้"
 
"ทานสิ ^^"
 
เขาตักผัดผักที่ได้มาฟรีใส่ลงในจานก่อนจะตักเขาปากพร้อมกับเอ่ยปากว่าอร่อย
 
"ตายแล้ว ยัยสมสีใครเอาผักเน่า ปลาเน่ามาไว้ในครัวกัน" หัวหน้าแม่บ้านรีบเดินมาตำหนิพี่สมสีที่มีหน้าที่ตักข้าว 
 
"เมื่อกี้ว่าไงนะ" เขาทวนคำถามหัวหน้าแม่บ้าน
 
"ก็ใครไม่รู้สิค่ะ เอาผักที่เน่าๆมาวางไว้ที่ทำกับข้าวเต็มไปหมดเลยค่ะ". 
 
"เธอ!!" เขาชี้มาทางฉันก่อนจะคายอาหารในปากออกมา
 
"อาหารหมูเลยนะค่ะ 555"
 
"ฝากไว้ก่อนเถอะ"
 
หลังจากทุกคนพากันเอาอาหารบนโต๊ะไปทิ้งแล้ววุ่นทำกันใหม่ ฉันเลยใช้ช่วงเวลานั้นออกมา คิดแล้วตลกเป็นบ้า ฉันทิ้งตัวลงนอนกับเตียงก่อนที่ทุกๆอย่างจะมืดไปหมด