ให้เรียกฉันว่า ' ที่รัก '
ดินสอสีรุ้ง
1) Ep.1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ" ทุกอย่างพร้อมแล้วค่ะ " เลขาสุดเซ็กซี่ของพี่เคนเดินมาบอกพวกผมที่รวมตัวกันอยู่ในห้องท่านประธานเคนเพื่อบอกให้รู้ว่าพวกผมไม่มีเวลามานั่งหายใจรดต้นคอในห้องนี้เล่น
"เป็นแบบนี้ทุกปีสินะ" พี่บอยดึงเสื้อสูทให้เข้าที่ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูเป็นคนแรก
"สัมภาษณ์บ้าบ้ออะไรอีกเนี่ย ลำพังคนไข้ก็มากพอแล้ว " พี่ณเดชบ่นๆ แล้วเดินตามหลังไปติดๆ
"เจ้านี้ขี้บ่นจริง นี่แกรู้ไหมคนมาสัมภาษณ์วันนี้เด็ดมาก ฮ่า ๆ " พี่เคนตบไหล่ผมเบาๆ
"มากันแล้วค่ะ" หนึ่งในกลุ่มคนที่มาสัมภาษณ์เดินนำพวกเราไปยังโซฟาสีแดงที่พี่เคนไปถอยออกจากห้างตัวเองมา
"สวัสดีค่ะ. แพทค่ะ" โห่ ถึงว่าพี่เคนรีบเข้าโรงแรมแต่เช้าก็เพราะอย่างนี้นี่เอง
"เคนครับ" พี่เคนรีบจับไม้จับมือเธออย่างรวดเร็ว
"เมื่อไรจะถ่าย ผมไม่ได้ว่างทั้งวันนะ ผมมีคนไข้รออยู่"
"ไอนี่ เสียงดังเห็นไหมคุณแพทเขาตกใจหมด โอ้ๆ ". ก็ยังคงมือไว้เหมือน
"ทุกอย่างพร้อมแล้วค่ะคุณแพท" เสียงหญิงสาวผมประมาณบ่า จมูกโด่งเป็นสัน สวย แต่เสียงอย่างเดียวตาตี๋ ไม่ใช่สเปก
"โอ ~ ที่สำนักข่าวเขาคัดหน้าตาหรือเปล่าเนี่ย ผมอยากทำงานที่นี้จังจะได้เจอคุณแพทและ. .
เออ...? "
"ต้าเหนิงค่ะ" เธอยกมือไหว้พวกผม
"รีบๆสัมภาษณ์สิว่ะ จะกลับโรงบาล" พี่แกก็ยังคงโวยวายเหมือนเดิม สงสัยกลัวโรงบาลเจ๋ง
"เอ้าๆ รีบสิครับ คุณหมอเขาคิดถึงโรงบาล" พอพี่บอลพูดเท่านั้นแหละทุกวันก็พากันวิ่งไปทำหน้าที่ตัวเองอย่างเร็ว ผิดกับพี่เคนกับคุณแพทที่พากันแลกไลน์สบายใจไม่สนใจสายตาอันหน้ากลัวของพี่ณเดชเลยสักนิด
1 ชั่วโมงผ่านไป การสัมภาษณ์ก็จบลงแบบวุ่นวาย คนหนึ่งก็หยอดมุข อีกคนก็ตอบกวนทีน คุณหมอก็โวยวายลูกเดียว รู้สึกสงสารตัวเอง
"ขอบคุนนะค่ะที่ให้มาสัมภาษณ์วันนี้แล้วก็ขอโทดคุณณเดชด้วยที่ทำงานล่าช้า" คุณแพทพูดเสียงเบาๆ
"เจ้าตัวมันกลับไปนานแล้วไม่ต้องขอโทษมันหรอก พวกผมเองที่ต้องขอโทษพวกคุณ" ผมพูดไปเพื่อไม่ให้เธอคิดมาก
"ต้าเหนิงจ้า มาลาพวกพี่ๆเขาสิ" เธอเดินตรงเข้ามาก่อนจะยกมือไหว้ ดูจากสีหน้าเหมือนเธอไม่พอใจผมสักเท่าไร เธอไหว้เสร็จก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
∆∆ด้านต้าเหนิง∆∆
"ตาบ้า! ทำไมคนตาตี๋ตาเล็กมันไปหัวนายหรือไง" ฉันบ่นกับตัวเองที่กำลังก้าวเท้าจะขึ้นลิฟท์
ติ่ง!
"ฉันไปด้วยคน" ตาบ้านี้พูดถึงก็มา ตายยากจริง ฉันรีบกดปิดลิฟท์อย่างเร็วแต่เหมือนจะไม่ทันคนตัวสูงที่รีบก้าวเท้ามาขว้างประตูได้ทัน
"ไม่มีน้ำใจ"
"นายว่าไงนะ"
เขาค่อยๆก้มลงอย่างช้าๆ "ฉัน บอก ว่า ไม่ มี น้ำ ใจ! " เขาค่อยๆพูดเน้นแต่ละคำให้เขาใจ
"นี้นาย!!"
"ว่าไง" เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"ช่างเถอะ ไม่อยากเสียเวลาคุยด้วย"
"โกรธที่ฉันให้สัมภาษณ์เรื่องสเปกผู้หญิงนะเหรอ? " ตาบ้านี้ยิ้มมุมปากให้
"ทำไมฉันต้องโกรธนานด้วยไม่ทราบ?"
"เธอแน่ใจ" เขาก้มลงมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ใกล้กว่าเดิม จมูกแบบติดกัน
ติ่ง! เสียงประตูลิฟท์ถูกเปิดพร้อมกับมีสายตามหาชนที่กำลังรอขึ้นลิฟท์ อ๊ากก!! ฉันรีบผลัดหมอนี้ก่อนจะเดินออกจากลิฟท์
น่าอายซะมัด!! ทำไมวันนี้มันซวยขนาดนี้ว่ะ!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
