Serial killer

ตอนที่ 2

       ตำรวจยศน้อยเดินเข้ามาทำความเคารพร.ต.ท.ภาณุ เพื่อรายงานคดีหลังจากตรวจสอบจุดเกิดเหจุหัวหน้าหน่วยสืบสวนสอบสวนเริ่มรายงานเหตุการณ์คร่าวๆโดยภาพที่ถ่ายมาคาดเดาตามจุดเกิดเหตุสำคัญๆ

       "จุดนี้เป็นจุดแรกที่เราพบหลักฐานครับ ตอนนี้เราเก็บตัวอย่างเลือดไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วว่าเป็นเลือดของใคร"จ่าสิบโทยื่นรูปใบแรกให้ป๊อปปี้ดูคราบเลือดหยดเล็กๆน้อยๆที่หยดอยู่หน้าประตูบ้าน ป๊อปปี้ฟังเงียบๆอย่างเข้าใจพลางจดบันทึกต่างๆไว้เพื่อสืบสวนต่อลงในสมุดบันทึกคดีส่วนตัวของเขา ก่อนที่เขาจะเห็นภาพอีกใบ มือหนาของเขาอุดจมูกแม้จะไม่ได้ได้กลิ่นคาวเลือดอย่างหนักเช่นเดียวกับยืนอยู่จุดนั้น แต่กลับเป็นกลิ่นมโนจิตที่ทำให้เขารู้สึกขนลุก ม่านตาขยายใหญ่ขึ้นเมื่อเห็นร่างๆหนึ่งที่มีเลือดไหลออกมาจากศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมยาว ใบหน้าที่ไม่สามารถเห็นได้เนื่องจากถูกคลุมด้วยผืนผ้าสีขาวแสดงถึงว่าเธอเสียชีวิตลงแล้ว "นี่เป็นศพของหญิงที่อายุประมาณ 55-60 ปีครับ เรากำลังส่งเพื่อผ่าชันสูตร แต่จากที่ดูคร่าวๆ"เขาหยุดพูดไปสักพักก่อนจะยื่นรูปอีกใบให้เขา ภาพที่ถ่ายลำคอของศพ "ลำคอของเธอมีรอยแดง แสดงถึงการถูกบีบหรืออาจจะใช้บางสิ่งรัดที่ต้นคอ เราพยายามหาสิ่งนั้นในที่เกิดเหตุแต่ไม่พบว่ามีอุปกรณ์ใดๆ แต่ยังไม่สามรถด่วนสรุปได้ว่านี่เป็นการบีบคอครับ ปลายเท้าของเธอจิกแน่นเช่นเดียวกับมือ แสดงให้เห็นว่าก่อนจะเสียชีวิตเธอทรมาณอย่างมากครับ ใบหน้านั้นมีรอยแผลที่ถูกกรีดด้วยของมีคมจนเป็นแผลลึกครับ"ป๊อปปี้หยีหน้าเมื่อได้ฟังเรื่องราวสุดสยองจากการรายงาน จ่าสิบโทสุดรายงานเมื่อเห็นเจ้านายเบือนหน้าหนี แต่เขาก็หันกลับมาสะบัดมือเบาๆแสดงถึงการสั่งให้รายงานต่อ "ส่วนชั้น 2 ของตัวบ้านพบศพของชายอายุประมาณ 60 ปี ถูกซ้อมและกระทืบ บริเวณอกด้านซ้ายมีรอยถูกแทงเป็นแผลขนาดใหญ่หลายแผล บริเวณลำคอมีรอยกรีดซึ่งอาจเป็นสาเหตุที่เขาเสียชีวิตเนื่องจากหลอดลมฉีกขาดครับ"เขาหยุดกลืนน้ำราย ก่อนจะแสยะยิ้มบางๆเมื่อจ่าสิบเอกโทโมะยื่นกาแฟให้ดื่มคลายกระหาย เขารับมาดื่มช้าแต่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ทำให้ร.ต.ท.ป๊อปปี้เร่งเร้า 

       "แล้วเด็ก 17 นี่ล่ะ"เขาถามขณะมองไปยังห้องพักฟื้นที่ด้านในมีคนไข้พักฟื้นมากมายกำลังนอนอยู่ รวมไปถึงเด็กชายอายุ 17 นั้นด้วย "จากการคาดเดาและเก็บหลักฐานภายในซอย เราคาดว่าน้องเขาน่าจะพยายามหลบหนีหลังจากฆาตรกรหนีไปครับ ตอนที่มีผู้พบเห็นน้องผู้ชาย เขาพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เด็กคนนี้พยายามกระเสือกกระสนแม้ว่าจะไม่สามารถเดินได้ ผมเองยังคิดเลยว่าโดนกระทืบปางตายแถมมีแผลถูกแทงอีกตั้งหลายแผล เดินหนีออกมาได้ขนาดนั้นคงทนน่าดู แต่ไม่รู้จะทนได้อีกขนาดไหนนะครับ"จ่าสิบโทถอนหายใจแล้วมองภายในห้องนั้นอย่างรู้สึกสงสาร "ตอนนี้มีใครน่าสงสัยบ้างมั้ย"โทโมะถามอีกครั้ง "ตอนนี้เราตรวจค้นภายในบ้านเห็นว่ารูปครอบครัวภายในบ้านนั้นมีกันทั้งหมด 4 คน เด็กผู้ชายที่อยู่ในห้องพักฟื้น พ่อที่ถูกปาดคอ แม่ที่ตกจากบันไดลงมาจนคอหัก ก็จะมีลูกสาวคนโตที่คาดว่าน่าจะมีอายุประมาณ 20 ปีอีกคนหนึ่งครับ แต่ตอนนี้ยังหาตัวไม่พบ คาดว่าเธออาจจะเป็นฆาตรกรเสียเอง หรืออาจจะถูกคนร้ายลักพาตัวไปก็ได้ครับ"เขายักคิ้วใส่ "ไปสืบหาทีเรียกและเพื่อนๆของเธอมา พรุ่งนี้ผมจะลงไปสอบปากคำถึงที่ มีอะไรอีกมั้ย ถ้าไม่มีผมจะกลับสน."ป๊อปปี้สั่งในขณะที่เขากำลังเก็บปากกาและสมุดจดบันทึก "มีอีกอย่างนึงครับ"จ่าสิบโทพูดขณะที่ยื่นถุงซิปล็อคที่ภายในบรรจุโทรศัพท์ที่หน้าจอแตกละเอียดให้กับโทโมะ "อะไรน่ะ"ป๊อปปี้ถามขณะที่ยื่นหน้าไปดูกับโทโมะ "โทรศัพท์เครื่องนี้ถูกทิ้งไว้ใกล้คราบเลือดอีกคราบภายในบ้านที่คาดว่าเป็นบุคคลเดียวกันกับหยดเลือดที่หน้าบ้านครับ เจ้าของหยดเลือดนั้นอาจจะเป็นคนเดียวกันกับเจ้าของหยดเลือดภายในบ้านเนื่องจากบางจุดมีรอยที่ราวกับลากร่างนั้นเข้าไปในจุดนั้นครับ แล้วก็อาจจะเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ด้วย"เขาอธิบายต่อตามความคาดเดาผ่านที่ไม่ได้มีหลักฐานใดๆมาหนุนนอกจากภาพคราบเลือด "โทรศัพท์ก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายนอกจากหน้าจอแตกนิ่ ข้อมูลในนี้น่าจะแฮกได้ เดี๋ยวผมเป็นคนเอาไปให้ร้านที่น่าไว้ใจกู้ข้อมูลในเมมโมรี่กับซิมเองครับ"โทโมะอาสาหลังจากพลิกดูตัวเครื่องโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว "โอเค แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวผมขอไปหาเพื่อนก่อนแปปนึง"ป๊อปปี้พูดก่อนจะทำทีดึงโทโมะไปกับตนเอง ปล่อยให้จ่าสิบโททำความเคารพความว่างเปล่านั้นเพียงผู้เดียว

       "อะไรวะ ไม่ให้ฉันแยกย้านไปทำงานมั่งล่ะ"โทโมะสะบัดแขนออกเมื่อมาอยู่ในที่ไร้สายตาของคนอื่นๆแล้ว "แกเอาเมมโมรี่นี่ไปซ่อม แล้วแอบก็อปข้อมูลมาให้ฉันด้วย อย่าให้คนอื่นรู้นะ"ป๊อปปี้ชี้นิ้วใส่หน้าเขาแล้วสั่งงานทำให้โทโมะที่กลับกลายมาเป็นเพื่อนหลังจากไม่มีสายตาใครมองเห็นปัดนิ้วนั้นออก "แกจะเอาไปทำอะไร กะจะเอาเครดิตคนเดียวงั้นดิ่"โทโมะเบะปาก มือกำถุงซิปล็อคนั้นแน่นขึ้น "เออๆๆ เดี๋ยวฉันให้เครดิตหลังปิดคดี แกก็รู้นี่ว่าไอ้ร.ต.อ.พาร์ทหน้าหล่อนี่มันจ้องจะเอางานฉันไปปิดใต้ชื่อมันตลอดเวลา ครั้งนี้ฉันไม่ยอมหรอก ถึงพ่อมันจะใหญ่ก็เถอะแต่ยังไงมันก็เด็กกว่าฉันอยู่ดีได้ยศที่ดีไปมากกว่ารุ่นพี่อย่างฉันกับแกมันก็น่าอายอยู่"ป๊อปปี้ขบฟันแน่นเมื่อนึกถึงร้อยตำรวจเอกพาร์ทที่ทั้งอายุน้อยกว่า ฝีมือน้อยกว่า แต่ดั๊นหน้าตาดีกว่า บ้านรวยกว่า และเส้นใหญ่กว่า ซึ่งไอข้อพวกนี้นี่แหละที่ทำให้ป๊อปปี้พ่ายให้กับเขาตลอด รวมถึงการที่ชอบขโมยคดีและเครดิตการทำงานของเขาเพื่อเอาหน้าไปอย่างหน้าด้านๆนี่อีกด้วย "ฉันก็เห็นด้วยกับแกนะ แค่นี้มันไม่พอหรอกสำหรับการที่จะให้ฉันทำผิดกฏแล้วก็จรรณยาบรรณวิชาชีพตำรวจอ่ะ"โทโมะรีบยื่นข้อเสนอที่เป็นโอกาสของเขาเผื่อที่ป๊อปปี้จะได้มอบสิ่งที่เขาต้องการได้ "โอเคๆ ฉันรู้แกต้องการอะไร เดี๋ยวฉันจะลองคุยให้ลูกพี่ลูกน้องฉันไปนัดบอดกับแกดู"ป๊อปปี้รีบเสนอเพราะรู้ว่าตอนนี้สิ่งที่เพื่อนต้องการไม่ใช่เงินทองหรือแชมเปญราคาแพงแต่กลับเป็นความรักแทน "ไม่เอาลูกพี่ลูกน้องได้มั้ย น้องสาวแกอ่ะ น้องแก้วอ่ะ ขอคนนี้แทนได้มั้ย"โทโะประสานมือกระพริบตาปริบๆเพื่ออ้อน "ไอบ้า!! นี่น้องสาวฉันนะ ฉันไม่ให้้องสาวฉันเจอคนอย่างแกหรอก"ป๊อปปี้รีบคัดค้านด้วยความหวง "ก็ดี ฉันเองก็ขี้เกียจเอาไอนี่ไปให้ร้านเ้าทำเหมือนกัน เอาไปส่วให้ร้อยตำรวจเอกพาร์ทดีกว่าเนอะ เดี๋ยวเค้าคงให้ลูกน้องไปจัดการเองแหละ"โทโมะชูถุงซิปล็อคบรรจุโทรศัพท์ขึ้นในระดับสายตาของป๊อปปี้แล้วแกว่งไปมาเพื่อกระตุ้น "โอเคๆ ฉันยอมแล้ว แต่ต้องได้ของมาก่อน แล้วฉันจะบอกแก้วให้ แต่แก้วมันจะโอเคมั้ยก็อีกเรื่องนึงแล้วกัน"ป๊อปปี้หลับตาเอ่ยตอบตกลงอย่างไม่ค่อยปลงใจมากนัก "ดีมากกก ขอแค่ฉันได้ไปกินข้าวกับน้องแก้วแค่วันเดียวก็พอ เดี๋ยวที่เหลือจัดการเอง รีบไปทำงานเลยดีกว่าเนอะ"โทโมะยิ้มอย่างถูกใจก่อนจะหันหลังโบกมือให้ป๊อปปี้ "แค่กินข้าวนะโว้ยย ห้ามทำอะไรมากกว่านั้นนะ ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่!!"ป๊อปปี้ตะโกนไล่หลังเพื่อนสนิท แต่ก็ไม่ได้ผลตอบรับ 'เหอะน่าๆ แค่กินข้าวแลกกับของสำคัญ น้องคงจะเข้าพี่นะแก้วนะ' เขาเพียงแต่คิดแบบนี้อยู่ในใจ ทั้งที่ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วน้องสาวจะตอบตกลงเช่นไร

ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันน้าา เม้นเยอะๆเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ จะพยายามมาอัพเรื่อยๆนะ