Serial killer

ตอนที่ 3

       "สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณพิม อาการเป็นยังไงบ้างคะ"หลังจากที่ต้องเข้าเวรดึกจนถึงเช้าเธอจึงไม่มีโอกาสได้กลับบ้าน เธอเริ่มตรวจเช็คความคืบหน้าอาการของคนไข้ของตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายทันทีก่อนออกเวร "แขนดีขึ้นแล้วค่ะ นิ้วมือเริ่มขยับได้บ้างแล้ว หมอรักษาได้เก่งมากๆเลยค่ะ"พรวิไลคนไข้ปากหวานผู้ที่สนิทกับหมอฟางมากที่สุดด้วยเหตุที่ว่าทั้งสองมีอายุอานามเท่าๆกัน อธิบายความคืบหน้าอาการของตนเอง ก่อนจะเอ่ยชมตามนิสัยอันแสนเป็นมิตร "ปากหวานจริงนะคะ ขอหมอเช็คหน่อยนะ"เธอส่งยิ้มหวานให้ ก่อนจะดึงมือขวาข้างที่มีเฝือกขึ้นมาตรวจดูอาการด้วยตาเปล่าๆ "ลองพยายามกำนิ้วมือให้หมอดูหน่อยสิคะ"เธอเช็คบางอย่างก่อนจะหันไปกระซิบให้พยาบาลจดรายละเอียดแล้วจึงขอความร่วมมือต่อ พรวิไลขยับนิ้วมือช้าๆ เธอพยายามจนนิ้วมือทั้งห้าเกือบจะกำรวมกันได้หมดแต่ก็ต้องถอยออกจากความพยายามนั้น "มากกว่านี้ไม่ได้แล้วค่ะ ยังเจ็บอยู่เลย"เธอใช้มือซ้ายนวดนิ้วมือทั้งห้าของข้างขวาเบาๆ "แค่นี้ก็เก่งมากแล้วค่ะ ขาก็ใกล้จะหายแล้วเหมือนกันลองฝึกกายภาพบำบัดให้สม่ำเสมอ อืม...เอาเป็นว่าวันละ 2 ชั่วโมงแล้วกัน ถ้าหมอว่างๆจะมาสังเกตุการณ์ให้นะคะ เอาเป็นทุกวันเวลาบ่ายสามถึงห้าโมงเย็น แล้วจะบอกพยาบาลให้พาไปนะคะ"เธอสั่งแล้วจดบางสิ่งลงในสมุดบันทึกส่วนตัว พรวิไลพยักหน้ารับคำแล้วกล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนสายตาจะมองออกไปนอกหอผู้ป่วยห้องรวมที่ตนเองพักอยู่ 

       "หมอคะ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ"เสียงเรียกกระตุ้นนั้นทำให้ฟางเก็บปากกาและสมุดบันทึกให้พยาบาลช่วยถือแทน "ได้สิคะ"เธอยังคงส่งยิ้มอันละมุนละไม "ทำไมตั้งแต่เมื่อวานถึงมีตำรวจมาเต็มวอร์ดเราเลยล่ะคะ มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ หรือ...มันเป้นความลับก็ไม่ต้องบอกก็ได้นะคะ"เธอคิ้วขมวดอย่างจริงจังพร้อมกับถามคำถามที่ทำเอาหมอฟางกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ "ไม่ได้มีเรื่องอะไรหรอกค่ะ แค่มีพยานถูกทำร้ายเค้าก็เลยต้องมาเฝ้าตามหน้าที่เท่านั้นเอง"ฟางแสยะยิ้มอย่างไม่เต็มใจนัก "คดีใหญ่เลยหรอคะ"เธอถามแต่เห็นสีหน้าของฟางที่ดูไม่ค่อยดีจึงเริ่มชักแม่น้ำทั้งห้า "ฉันแค่เคยดูหนังน่ะค่ะ เวลามีคดีใหญ่ที่พยานอาจเป็นอันตรายถึงตายก็ต้องมีตำรวจมาเฝ้าเหมือนบอดี้การ์ด แล้วคดีนี้..."เธอหยุดเงียบไม่กล้าคิดต่อ "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่คดีเล็กๆเท่านั้นแหละ ไม่ต้องห่วงนะคะ แต่ถึงจะเป็นคดีใหญ่ๆยังไงคุณก็จะปลอดภัยอยู่ดี เพราะตำรวจชุดนี้เค้าเก่งมากเลยค่ะ โดยเฉพาะ..."ฟางเริ่มยิ้มกรุ้มกริ่มภายในหัวมีแต่ภาพเพื่อนชายที่เธอแอบชอบมานาน แต่พรวิไลกลับเริ่มสนใจแล้วคิ้วขมวดตามรอยยิ้มกรุ้มกริ่มนั้น "อ้อ! ใช่!"เธอยกแขนข้างที่มีนาฬิกาขึ้นดู "ฉันออกเวรแล้วน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะพอดีมีนัดสำคัญ"เธอยิ้มร่าก่อนจะรีบบึ่งออกจากวอร์ดทันที

       ฟางเริ่มถอดเสื้อกราวน์ออกและเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลอง การเก็บสมุดบันทึก หนังสือที่ใช้อ่านเพื่อศึกษาเรื่องกรแพทย์เพิ่มเติม ร่วมถึงอุปกรณ์การเรียนสำหรับจดและมาร์กเร็วขึ้นเเป็นเท่าตัวเมื่อนึกถึงเรื่องที่จะต้องทำก่อนจะมีเสียงข้อความห้องแชมส่วนตัวดังขึ้นทำเอาสาวเจ้าหัวเสียที่มันจะทำให้เธอเสียเวลา แต่เมื่อหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความและชื่อผู้ส่งที่ปรากฏทำเอาเธอยิ้มร่า 

       "ฉันจะเข้าไปที่โรงพยาบาลตอน 9 โมง มาคุยกันหน่อยนะ" เธออ่านข้อความจากป๊อปปี้ที่ถูกส่งมาก่อนที่เจ้าตัวจะรีบตอบกลับอย่างเล่นตัว 

       "โทษที ฉันออกเวรแล้ว"

       "ออกจากโรงพยาบาลแล้วหรอ งั้นไม่กวนนะ"

       "ยังไม่ออกเลย กะว่าจะไปหาอะไรทานเป็นมื้อเช้าซะหน่อย"

       "มาร้านอาหารอิตาเลี่ยนฝั่งตรงข้ามนี้แล้วกัน ฉันเลี้ยงเอง" คำเชิญที่เธอรอ ทำให้เธอยิ้มร่าเมื่อมันสมการรอคอย

       "โอเค ขอ 30 นาที ฉันอาบน้ำก่อนเหนียวตัวไปหมดแล้ว"

       "ไม่! 20 พอ ฉันมีอะไรต้องไปทำต่อ"

       "โอเค รับทราบค่ะ" 

       สาวน้อยกระโดดโลดเต้นราวกับเด็กประถมหลังจากจบบทสนทนาอันแสนมีค่าที่นานๆทีจะได้คุยกับเขาเช่นนี้ เธอกรีดนิ้วกับกองหนังสือ ยิ้มอย่างมีความสุข '20 นาทีหรอ ทำอะไรดีล่ะ' เธอคิดภายในใจเมื่อการเล่นตัวสำเร็จตามแผน เธออาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าและเก็บของเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่เวลาที่ไปพบเขาตามนัดนั้นเท่านั้น แต่แล้ว...เหมือนจะนึกได้ถึงบางอย่างที่ไม่ว่าเขาจะนัดเธอกี่ครั้ง ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม เพราะฉะนั้นเธอจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเด็ดขาด

       หมอฟางเดินเข้าซุปเปอร์มาเก็ตของโรงพยาบาล เธอเดินตามล็อคของเบเกอร์รี่เพื่อเลือกซื้อขนมปังไส้ที่ป๊อปปี้น่าจะชอบติดไม้ติดมือไป และขนมต่างๆเพื่อที่ตบตาว่าเธอไม่ได้ตั้งใจซื้อของพวกนี้มาเพื่อเขา ฟางเธอมุ่งไปยังเคาท์เตอร์เมื่อเลือกซื้อของหลายอย่างตรงตามความต้องการเรียบร้อยแล้ว ก่อนสายตาจะสะดุดกับร่างสูงร่างหนึ่ง "ขะ...ขอโทษนะคะ คุณมีแผล"เธอเอื้อมมือไปใกล้แผลของร่างสูงนั้นทว่าต้องยั้งมือเมื่อเขาเกิดสะดุ้ง "อะไรครับ"เขาถามอย่างุนงง "แผลที่หน้าคุณ...ฉันคิดว่าคุณควรไปทำแผลนะคะ"เธอชี้ไปยังแผลที่ราวกับเกิดจากอุบัติเหตุ 'ผู้ชายใส่แมส ตัวสูง ชุดดำ มีแผลที่หน้า โหหห ยังกับมาเฟียเลยอ่ะ'เธอคิดในใจ "ขอพลาสเตอร์ เบตาดีน สำลีด้วยครับ"เขาหันไปสั่งกับพนักงานก่อนจะหันหน้ามาหาเธอ "ไม่เป็นไรครับ ผมเคยอบรมการปฐมพยาบาล เดี๋ยวผมทำเอง ขอบคุณที่เตือนครับ"เขาก้มหัวให้เธอราวกับว่าเขาคิดว่าเธออายุน้อยกว่าจึงไม่ยกมือไหว้ "ค่ะๆๆ ทำเองก็ทำ แต่คุณควรจะซื้อแอลกอฮอไปเช็ดรอบแผลหน่อยนะคะ ไม่ได้ปิดแผลแบบนี้เชื้อโรคมันเยอะ"เธอกล่าวเตือนก่อนจะยักคิ้วส่งให้พร้อมจ่ายเงินให้กับพนักงาน เธอรีบรับถุงสินค้าที่ซื้อไปก่อนจะรีบเดินออกไปเมื่อมองนาฬิกาแล้วพบว่าเหลืออีก 5 นาทีจะถึงเวลานัด

       สาวเจ้าเดินเข้าในตัวร้านอาหารอิตาเลี่ยน สายตากวาดมองไปรอบร้านเพื่อหาโต๊ะว่างแต่กลับเจอแผ่นหลังอันคุ้นตาที่นั่งอยู่คนเดียวจึงรีบเดินไปหา "ทำไมมาเร็วจังล่ะ"เธอวางถุงของร้านสะดวกซื้อ และกระเป๋าผ้าบรรจุหนังสือ อุปกรณ์ต่างๆบนโต๊ะ ก่อนจะวางกระเป๋าสะพายลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆจึงค่อยทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ที่ว่าง "ก็ตรงเวลานิ่"เขาตอบกับพร้อมกับยกกาแฟขึ้นดื่ม "ตรงเวลาก็ใช่ แต่ว่านายจะมาตรงเวลาได้ไงในเมื่อนายมาจนสั่งกาแฟแล้วได้มานั่งดื่มสบายใจแบบนี้"ฟางเบะปากพลางรับเมนูที่พนักงานเอามาเปิดดูรายการอาหาร "จะช้าจะเร็วก็ช่างเถอะยังไงฉันก็มาแล้ว แล้วนี่เปลี่ยนาฬิกให้ตรงกับของฉันแล้วหรอถึงได้รู้ว่าตรงเวลา"เขาดื่มกาแฟอีกครั้งพลางมองไปยังนาฬิกาของเพื่อนสาว "อื้ม เปลี่ยนแล้ว เวลาเรานัดกันก็ชอบเถียงกันเรื่องเวลาตลอดเลย ฉันก็เลยปรับให้มันตรงกันซะเลยหมดเรื่อง แล้วนี่...จะกินอะไรล่ะ ฉันก็มาร้านนี้บ่อยนะ แต่ทำไมถึงไม่เคยกินอาหารร้านนี้คบทุกอย่างซะที"ฟางเปิดเมนูสลับหน้าหลังไปมา ดวงตาน้อยๆค่อยๆเหล่ชายตรงหน้าเป็นบาางครั้งราวกับรอคำตอบ "ไม่ล่ะ"เขาส่ายหน้าวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ "อีกแล้ว ฉันมากนข้าวกับนายทีไรไม่เคยสั่งอะไรมานั่งกินด้วยกันสักที แล้วแบบนี้จะชวนมาทำไม"ฟางเริ่มโวยด้วยเสียงเบาๆเพราะเกรงลูกค้าท่านอื่นจะไม่พอใจเอา "ก็สั่งกาแฟมานั่งดื่มรอแล้วนี่ไง เดี๋ยวนั่งรอเธอเองแหละไม่ต้องห่วงฉันมีเรื่องจะคุย"ป๊อปปี้ยังคงเย็นชาอยู่เช่นเดิม "เอานี่ไปเลย ฉันซื้อมากะจะเอาไปกินตอนตื่นนอนกลางวัน แต่ถ้านายจะไม่กินอะไรเลยแบบนี้ก็เอาไปกินเลย"ฟางที่รู้ทันจึงทำตามความคิดเอาไว้ตั้งแต่ต้น เธอหยิบเอาขนมปัง 2-3 ชิ้นออกมายื่นให้ป๊อปปี้ "ทานกับกาแฟก็ได้"ฟางกระตุกมือยื่นใส่เขา ป๊อปปี้เองที่รู้ว่าเพื่อนของเขานั้นหัวดื้อไม่เบาจึงรับมันมาแล้วค่อยๆทานช้าๆ

       "มีอะไรจะคุยก็พูดมาสิ"ฟางที่ได้รับอาหารที่สั่งมาก็รีบทานพลางพูดถึงจุดหมายที่ป๊อปปี้ได้นัดเธอมาวันนี้ "ฉันจะย้ายพยานไปอยู่ห้องพิเศษ"ป๊อปปี้พูดเบาๆอย่างกลัวคนรอบข้างจะได้ยิน "ไม่มีปัญหา แค่มีเงินเท่านั้นแหละ นายอย่าลืมนะว่าที่นี่น่ะโรงพยาบาลเอกชน ว่าแต่เรื่องแค่นี้ทำไมต้องเรียกออกมาพูดข้างนอกด้วยล่ะ"ฟางพูดทั้งที่ยังคงตักอาหารเข้าปากไม่หยุด "แค่อยากเห็นว่าเธอได้กินอิ่มเท่านั้นแหละ"เขานิ่งก่อนจะวางแก้วกาแฟและขนมปังลงบนโต๊ะ ส่วนเธอยังคงช็อกและเคี้ยวอาหารไม่ลงทั้งช้อนยังคาอยู่ในปาก "อื้มมม เห็นว่าคุณหมอผู้รอบรู้ไปหมดแต่ดูแลตัวเองไม่เคยได้กินอิ่มแบบนี้ก็หายห่วงแล้ว"เขาเอื้อมมือไปลูบหัวเธออย่างแผ่วเบาก่อนจะนั่งลงเช่นเดิม หัวใจของหมอฟางเต้นตึกตัก ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวและมีสีแดงแม้จะไม่ได้ปัดบรัชออนเพราะกำลังหน้าสด เธอคุมสติตัวเองก่อนจะเบะปากส่เมื่อเห็นเขาส่งยิ้มมา "บ้าบอไปหมด ถ้าจะมาแบบนี้วันหลังก็ไม่ต้องคุยข้างนอกนะ อาหารก็ไม่สั่งมากินด้วยกันชิ!"ฟางคิ้วขมวดส่ "ฉันมานั่งดูเธอกินเพราว่าต้องเอาไปรายงานแม่เธอไงล่ะ นี่ถ้าฉันกลับไปบ้านแล้วแม่เธอถามถึงเธอล่ะ จะให้ฉันพูดว่าเธอกินอิ่มนอนหลับได้ลงคอทั้งที่ฉันไม่ได้เห็นภาพพวกนี้น่ะหรอ"ป๊อปปี้หน้ามุ่ยบ้าง "กลับไปเยี่ยมแม่บ้างเถอะ ให้เค้าได้เห็นว่าเธอยังอยู่ดีก็ยังดีกว่าแค่โทรไปเดือนละครั้ง"ป๊อปปี้สอนเมื่อตั้งแต่ที่ฟางสามารถเป็นหมอได้ตามความฝันและย้ายมาอยู่คอนโดใกล้โรงพยาบาลเธอก็ไม่เคยกลับไปเยี่ยมผุ้เป็นแม่อีกเลย "ไม่อ่ะ กลับไปให้แม่เห็นไอ้ขี้เมานั่นมากกว่าฉันหรอ ฝันไปเถอะ"จากการกินทีล่ะเยอะๆเมื่อคุยเรื่องนี้เธอกลับเปลี่ยนเป็นการเขี่ยอาหารแทน "เฮ่อออ ฉันไม่รู้จะเอายังไงกับเธอดีนะ"ป๊อปปี้เริ่มถอนหายใจเมื่อเห็นท่าทีที่ไม่เปลี่ยนความคิดของเพื่อนคนนี้กันดี

ฝากเม้นด้วยนะคะ ถ้าชอบก็เม้นกันอีก(ฝากโหวตด้วยนะ555#โลภมากเลยไรท์) ขอบคุณทุกเม้นด้วยนะคะ ยังไงจะพยายามอัพเยอะๆก่อนปิดเทอม

   เน้นนะคะว่านี่เป็นการคิดสดขณะนั่งพิมอยู่เลย อาจจะไม่สมเหตุสมผล อาจจะตัดจบไปเลยก็ขอโทษด้วยนะคะ ย้ำว่า "คิดสด!!!"