Serial killer

ตอนที่ 1

       รถฉุกเฉินของโรงพยาบาลขับเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วตามด้วยรถตำรวจอีก 1 คัน หมอและพยาบาลวิ่งมารับตัวคนไข้จากบุรุษพยาบาลที่กำลังเคลื่อตัวคนไข้ออกจากรถพยาบาลและรายงานอาการของคนไข้ทันที "คนไข้เพศชายอายุประมาณ 17 ปีครับ คาดว่าถูกทุบตีด้วยของแข็งอย่างรุนแรง และถูกแทงประมาณ 12-15 แผลครับ"บุรุษพยาบาลกล่าวกับแพทย์หญิงจากสาขาศัลยแพทย์เฉพาะทาง 'ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์' "เข้าใจแล้วค่ะ พยาบาลคะเตรียมเลือดไว้ให้มากที่สุดด้วยค่ะ นายไปจองห้องผ่าตัด ฉันะผ่าเอง อ้อ!แล้วก็ตามแพทย์วิสัญญีมาด้วย หมอพ้อยท์น่ะ"เธอสั่งการพยาบาลและแพทย์ฝึกหัดตามความเคยชนของแพทย์ที่ถูกสั่งให้มาประจำแผนกฉุกเฉินได้ 3 เดือนแล้ว ก่อนจะรีบเดินตามเข้าไปทำความสะอาดตัวเองเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการผ่าตัดทันที

       (ห้องผ่าตัด)

       "ดูท่าแผลจะลึกมากเลยนะคะ ใช้เวลาผ่าดูหน่อยน่าจะนานอยู่ คืนนี้ทำงานหนักหน่อยนะคะทุกคน"ฟางมองไปที่ตัวคนไข้ก่อนจะพูดเชิงเร้าให้หมอและพยาบาลในห้องนั้นตั้งใจทำงาน ก่อนจะหันไปสบตากับเพื่อนหมอคนสนิทอย่งพ้อยท์ "ความดันปกติ ชีพจรคงที่ เริ่ผ่าได้เลยเลยค่ะ"หมอพ้อยท์บรรยายอาการอย่างรู้หน้าที่หลังจากให้ยาสลบกับคนไข้เรียบร้อย เธอพยักหน้าหน้าให้กับฟางก่อนที่หมอฟางจะเริ่มทำการผ่าตัด "มีด" เธอแบมือขออุกรณ์และเริ่มทำารผ่าตัดอย่างรวดเร็ว การผ่าตัดในตอนนั้นเป็นไปได้อย่างรวดเร็วและไม่มีคามผิดปกติใดๆเพิ่มขึ้น

       (หน้าห้องผ่าตัด)

       "ทำความเคารพ"เหล่าตำรวจยศน้อยที่ขับรถตามคนไข้มาเริ่มทำควมเคารพให้แก่นายตำรวจยศใหญ่กว่าอย่าง 'ร้อยตำรวจโท ภาณุ จิระคุณ' "ทำงานกันได้ดีมากครับ กลับโรงพักไปเถอะเดี๋ยวทางนี้ผมดูต่อเอง"เขาส่งยิ้มอันมีเสน่ห์ให้กับเหล่าตำรวจชายที่เป็นลูกน้องก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้รอรองรับญาติผู้ป่วย "เฮ่อออ"เขาถอนหายใจขณะเปิดดูแฟ้มรายงานคดี "ถอนหายใจแบบนี้นี่ถอดใจจะไม่รับคดีหรอครับ แปลว่าไม่อยากจะเป็นร้อยเอกแล้วสิ"จ่าสิบเอกโทโมะยิ้มเยาะพลางนั่งข้างเพื่อนสนิท "จ่าครับ ทำไมไม่กลับไปเป็นตำรวจที่ญี่ปุ่นล่ะครับ หรือไม่ก็ไปเป็นอาชีพอื่นนี่น่าจะรุ่งกว่านะครับ"ป๊อปปี้หันขวับไปค้อนใส่ "ทำไมล่ะครับ ผมอยู่ข้างร้อยเอกก็ดีแล้วนี่ครับ"เขายิ้มให้ป๊อปปี้อีกครั้ง "เพราะถ้ายังเป็นตำรวจติดตามผมไปทุกที่แบบนี้มีหวังโดนเตะก่อนจะเลื่อนขั้นน่ะสิครับ นี่! เมื่อไหร่แกจะเลิกกวนโอ๊ยฉันซักทีวะ นี่มันในเวลางานแกเป็นลูกน้องฉันนะไม่ใช่เพื่อน"เขาดุเข้าให้แต่จ่าโทโมะกลับหัวเราะอย่างขบขัน "เอาเหอะน่า...ขืนให้ออกเวรไปแกก็โดนฉันเตะก่อนที่แกจะได้เตะฉันแล้วแหละ"เขาตอบกลับน่าระรื่น "นี่แค่แกทะเลาะวิวาทนี่ถูกพักงานยังไม่พออีกหรอวะ ต้องมารับคดีฆาตรกรรมอีก โอ๊ยย น่าเบื่อควมคิดคนรวย"เขาพูดพร่ำด้วยความสงสารเพื่อนหนุ่ม "นั่นดิ่ นี่ถ้าลุงของมันไม่เป็นพลเอกนะ พ่อจะต่อยให้สมองพิการเลย"เขาขบฟันแน่น "เฮ่อออ ไอ้เรื่องเส้นๆสายๆนี่มันก็อยู่ควบคู่โลกเรานานมากโขแล้ว ทำใจเหอะว่ะ เอาเวลาแค้นมันมาปิดคดีนี้ดีกว่า ทั้งแกและฉันก็จะได้เลื่อนขั้นอย่างเชิดหน้าชูตาแล้ว"โทโมะแตะไหล่เขาเบาๆเพื่อให้กำลังใจ "แกแค่เลื่อนจากจ่าสิบเอกเป็นร้อยตำรวจตรีนี่มันดีใจแล้วหรอวะ"เขาเบะปาก "กูรู้จักพอเพียงไม่เหมือนมึงแล้วกัน"เขาค้อนใส่เพื่อนหนุ่มอีกครั้งก่อนจะพากันหัวเราะ

       "หัวเราะอะไรกันล่ะหนุ่มๆ"แพทย์หญิงธนันต์ธรญ์เดินออกมาเห็นสองหนุ่มหัวเราะขอบขันก็ท้วงขึ้น "เสร็จแล้วเหรอ เป็นไงมั่ง"ป๊อปปี้รีบตรงดิ่งเข้าไปถามไถ่ทันที ก่อนจะมองตามเตียงผู้ป่วยที่บรรจุผู้ป่วยที่เพิ่งผ่าตัดเสร็จออกมาจากห้องผ่าตัด "การผาตัดไปด้วยดีเลยแหละ จากที่ดูๆแล้วคนไข้ถูกแทง 12 แผล เป็นแผลลึก 5 แผล แถมยังโดนของแข็งทุบตีตามร่างกายอีกหลายที่ น่าจะมีอาการช้ำในต้องดูกันอีกที ตอนนี้ฉันย้ายไปที่ห้องพักฟื้นให้แล้วนายอยากไปเก็บรูปก็ตามไปได้เลยนะ"เธอตอบคำถามด้วยการอธิบายร่ายยาว "ขอบใจนะฟาง"เขาเพียงแค่กล่าวแค่นั้นแม้เธอจะหวังอยากให้เขาพูดมากกว่านั้นด้วยซ้ำ "ถ้าไม่มีอาการเลวร้ายไปมากกว่านี้อีกไม่กี่ชั่วโมงก็คงฟื้น แต่อย่าเพิ่งถามอะไรเค้ามากแล้วกันฉันว่าจะซีทีสแกนสมองอีกทีด้วยเพราะสมองเค้าก็ได้รับการกระทบกระเทือนจากการถูกทุบตีเหมือนกัน เฮ่อออ ใครกันที่มันใจร้ายทำกับเด็ก 17 ได้ขนาดนี้"เธออธิบายต่อหวังจะให้เขาตอบอะไรมากขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผล "หมอฟางเก่งมากเลยนะครับ สวยด้วยเก่งด้วย สเปคผู้ชายอย่างเราๆเลยครับ"โทโมะพูดขัดก่อนที่เธอจะพูดไปมากกว่านี้ "ฉันไปนะ"เขาหันกลับมาพูดกับเธออย่างเย็นชา "อื้อ"เธอเพียงแต่ส่งเสียงเบาและพยักหน้ารับคำก่อนจะมองตามแผ่นหลังที่เดินหนีไป "ป๊อปปี้!!"เธอเอ่ยเรียกชายเพื่อนสนิทอย่างดังก่นจะชูกำปันขึ้นมาแล้วเปลี่ยนเป็นการชูสองนิ้ว "สู้ๆนะ"เธอส่งยิ้มแล้วให้กำลังใจ เขาเองก็หันกลับมารับกำลังใจนั้น แล้วส่งความหวังให้เธอผ่านรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก

       ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอควรทำอะไรต่อนอกเสียจากการทรุดนั่งที่เก้าขอองญาติผู้ป่วย เพราะเธอทำได้เพียงกรี๊ดในใจและใจสั่นระรัวกับรอยยิ้มของเพื่อนวัยประถมแถวบ้านที่เธอเป็นเพียงคนแอบรักข้างเดียว "มานั่งทำอะไร ทำไมไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าแกเพิ่งผ่าตัดเสร็จ หรือจะรอให้เชื่อโรคจากเลือดบนเสื้อแกกระจายไปทั่วพื้นที่ก่อนห๊ะ!"พ้อยท์ที่เดินออกมาจากห้องผ่าตัดทีหลังสุดหลังจากต้องจัดการกับยาและเรื่องเทคโนโลยีในห้องผ่าตัดต่างๆนาๆก็ทักเพื่อสาวที่กำลังนั่งทำท่ากุมหัวใจ

       ฟางหลับตาปี๋ทำให้พ้อยท์กังวลว่าเพื่อนสาวเป็นอะไรหรือเปล่าจึงรีบจับมือแล้วถามไถ่ "แกเป็นอะไร เจ็บตรงไหนรึเปล่า ฉันตามหมอให้มั้ย"พ้อยท์กระวนกระวายแต่กลับงุนงงเมื่อเพื่อนสาวโบกมือปฏิเสธ "ไม่ต้องตามหมอ แค่พาฉันไปห้องเย็นๆหน่อย"เธอพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "ปะ...ไปห้องเย็น ไปทำไม"พ้อยท์ที่ยังคงงุนงงก็ถามต่อ "เมื่อกี้ป๊อปมันยิ้มให้ฉันอ่ะ ใจละลายไปหมดแล้ว คงต้องเอาไปแช่แข็งสักพักใหญ่เลย"ฟงาคลี่ยิ้มกว้างออกมาก่อนจะหุบยิ้มแล้วค้อนใส่พ้อยท์ด้วยหน้าบูดเบี้ยวทันทีเมื่อเพื่อนสาวตีลงบนไหล่ของเธออย่างรุนแรง "เจ็บนะ!"ฟางร้องโอดครวญ "เจ็บสิดี บ้าไปกันใหญ่แล้ว ทำไม! จะไปห้องเย็นหรอ เอาใจที่ละลายไปแช่หรอ ไปห้องดับจิตมั้ยล่ะ เย็นสุดในโรงพยาบาลเลยนะ"พ้อยท์ตวาดว่า "ไอบ้า! ไม่คุยกับแกแล้ว ไปตรวจคนไข้รอบดึกดีกว่า ชิ! พึ่งอะไรก็ไม่เคยจะได้เลย"ฟางลุกยืนว่าก่อนจะสะบัดบ๊อบเดิหนีไปทิ้งไว้แต่เพียงเพื่อนสาวที่นั่งถอนนายใจก่อนจะเป็นการหัวเราะในเรื่องการแอบชอบบ้าๆของเพื่อนรัก

*อัพอีกเรื่องเฉย555 ฝากติดตามด้วยน้าา เม้นมาคุยกันได้เดี๋ยวไรท์จะตอบกลับท้ายบทแบบนี้นะคะ ด่าได้อยากชมสมองนิดๆนี้ก็ได้ เม้นหน่อยเถอะไรท์อยากคุยด้วย555

ปล.1 เรื่องราวทั้งหมดเป็นเรื่องแต่งขึ้ด้วยความคิดน้อยๆของไรท์ ถ้าหากมีเรื่องของการแพทย์และเรื่องของตำรวจผิดพลาดประการใดอภัยให้ไรท์ด้วย

ปล.2ถ้าอยากรู้เรื่องราวให้คมชัดโปรดอ่านทั้งบทนำทั้งคาแร็กเตอร์ตัวละครด้วยนะคะ (ตัวละครบทไหนที่จะอัพเพิ่มจะมาบอกท้ายบทนะคะ)

ปล.3เรื่องนี้ไม่มีการวางพล็อตไว้ก่อน คิดสดล้วน อยากเขียนอยากใส่อะไรก้สดเอาไว้ก่อนนะ555