ใจเผลอ

 
 
 
 
หน้าห้องฉุกเฉินภายในโรงพยาบาล
 
 
" แต่ฟางติดธุระด่วนจริงๆนะคะท่าน ผอ ฟางไม่เข้าร่วมประชุมได้มั้ยคะ " คิ้วเรียวขมวดเข้าด้วยกันจนแน่น ใบหน้าสวยดูกังวลกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า
 
 
 
" หือออ " เธอถอนหายใจเหือกใหญ่เมื่อได้รับคำปฏิเสธจาก ผอ. " งั้นฟางจะรีบไปก็แล้วกันคะ " เธอรีบวางสายก่อนจะเดินเข้าไปยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
 
 
 
เกือบ 20 นาที หมอเจ้าของไข้ก็เดินออกมา
 
 
 
" ปลอดภัยแล้วนะครับ คนไข้พักผ่อนน้อย ก็เลยทำให้เป็นลมหมดสติไป หมออยากให้นอนดูอาการสักคืนนะครับ " หมอพูดจบ ฟางพยักหน้ารับคำ ไม่นานนักบุรุษพยาบาลก็เข็ญเตียงของโทโมะออกมาจากห้องฉุกเฉินพาไปยังห้องพักฟื้น
 
 
 
" เอาไงดีเนี่ย " เธอบ่นกับตัวเอง เมื่อไม่สามารถอยู่ดูแลเพื่อนสนิทได้ ใบหน้าครึมคลายลงก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วกดโทรศัพท์
 
 
 
 
สาวหน้าหนาวนั่งจดจ่ออยู่กับการดูคลิปจากกล้องวงจรปิดที่ป๊อปเพิ่งจะได้มาใหม่ๆ 
 
 
 
" ว่าไงยัยฟาง พูดเร็วๆเลยนะ ฉันยุ่งอยู่ " เธอพูดอย่างไม่สบอารมณ์ แววตาก็จับจ้องมองภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า
 
 
 
( ฉันวานให้แกช่วยไปเฝ้าไข้โทโมะให้หน่อยนะ โทโมะนอนอยู่ที่ รพ... ห้อง 3 ชั้ล 3 ฉันต้องไปประชุมที่ต่างจังหวัด กว่าจะกลับก็มะรืนนู้นหนะ ) ฟางพูดเ้วยน้ำเสียงที่เกรงใจ
 
 
 
" เออๆๆ แค่นี้นะ " เธอตอบปัดๆไปเหมือนอยากให้ปลายสายวางไปเร็วๆ ทันทีที่แก้วรับคำ ฟางรีบวางสายไปทันที เธออมยิ้มเหมือนมีแผนอะไรอยู่ แล้วเดินออกจากห้องพักฟื้นของโทโมะไปทันที 
 
 
 
 
" มันคลุมหน้าซะขนาดนี้ จะรู้ได้ไงเนี่ยว่ามันเป็นใคร " แก้วบ่นด้วยความหงุดหงิด งานชิ้นนี้มันหนักมาเหลือเกินสำหรับนักสืบสาวอย่าฃเธอ หนำซ้ำควากดดันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ เมื่ออาชาถูกใครบางคนสะกดรอยตามอยู่ตลอดเวลา
 
 
 
บ่ายโมงกว่าๆ อาชาเดินทางมาที่คอนโดของอัคราพร้อมด้วยเพชรพลอยที่เกาะแขนตามมาด้วย
 
 
 
" ทางตำรวจก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยวะ " อาชาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วบ่นออกมาด้วยความเครียด กังวล
 
 
 
" พี่สงสัยใครมากที่สุด " อัคราเปรยถาม 
 
 
 
" มันก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละที่จ้องจะเล่นงานพ่อ แล้วก็พี่ในเร็วๆนี้ " อาชาว่า 
 
 
 
" งั้นเราก็มาถูกทางแล้วหละ " ป๊อปพูด 
 
 
 
" พี่อาชาจะมาที่นี่ทำไมคะ " เพชรพลอยทำหน้าแสยะเหมือนไม่อยากจะอยู่ในห้องเล็กๆของอัครา 
 
 
 
 
" ผมก็บอกคุณแล้วไง ว่าไม่ต้องตามมา ผมมาคุยธุระ " อาชาเหนื่อยใจ 
 
 
 
" คุยธุระแน่หรอคะ ? " สายตาคมจ้องมองไปยังแก้วที่ยืนอยู่ข้างๆอัครา แล้วมองแววตาดุคู่นั้นด้วยความไม่เข้าใจ
 
 
' เป็นไรมากปะ ' เธอได้แต่คิดในใจ
 
 
 
 
" น้องพลอยย ! " อาชาดุ เพชรพลอยนิ่งเงียบไป 
 
 
 
" งั้นพลอยกลับก่อนนะคะ " เพชรพลอยทำหน้าไม่พอใจ แล้วลุกจะเดินออกจากห้องไป 
 
 
 
" พลอย ! แล้วจะกลับยังไง " อาชาเป้นห่วง
 
 
 
" พลอยบอกให้มารศรีมารับแล้วคะ " เธอพูดเ้วยน่ำเสียงที่ไม่พอใจ แล้วเดินออกจากห้องไปเลย
 
 
 
อาชาทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยใจ 
 
 
 
" ไม่เบาเหมือนกันนะพี่ชา คนนี่ของพี่เนี่ย " อัคราเหน็บ
 
 
 
" หื้มมม หนักใจวะ น้องเค้าไม่เข้าใจอะไรเลย " อาชาถอนหายใจ
 
 
 
" ทนๆไปหน่อยเถอะหวะ แต่งๆก้นมาแล้ว " ชานนท์เดินมานั่งใกล้ๆอาชา 
 
 
 
" ว่าแต่แกเถอะ เมื่อไหร่จะแต่ง อย่าปล่อยไว้นานนะโว้ย เดี๋ยวก็มีคนคาบไปกินซะหรอก " อาชาว่า
 
 
 
"'อย่างแก้วไม่มีคนคาบหรอกพี่ วางไว้กลางลาน ก็ยังไม่มีใครมองเลย " แก้วเอ็ดตัวเอง ทุกคนขำ 
 
 
 
" จริงๆฉันกับแก้วเป็นแค่พี่น้องกันเฉย ไม่ได้เป็นฟงเป็นแฟนอะไรหรอก ฉันแต่ขอช่วยให้แก้วไปเป็นแฟนปลอมๆตบตาแม่ก็เท่านั้นแหละ " ชานนท์อธิบาย
 
 
 
" โหววว งี้แก้วก็โสดดิ " อาชาว่า
 
 
 
" จริงๆมันก็โสดตลอดนั้นแหละ ไม่รู้คิดจะโสดไม่จนแก่หรือเปล่า 55555 " ป๊อปได้ทีแซวใหญ่ แก้วหมั่นไส้เดินไปหยิกแขนป๊อป จนอีกคนร้องจ๊ากก
 
 
 
ตือดึง เสียงข้อความเข้า แก้วรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาดู
 
 
 
 
' ไปหาโทโมะที่ รพ แล้วยัง ' 
 
 
 
 
O_O 
 
 
 
' บ้าเอ้ยยยย ลืมไปได้ยังไงวะเนี่ยยย ' แล้วตกใจ รับเก็บกระเป๋าเตรียวตัวไปโรงพยาบาล 
 
 
 
" เห้ยๆ น้่นจะไปไหน " ชานนท์ทัก 
 
 
 
" แก้วมีธุระ แก้วไปก่อนนะ " เธอตอบแบบปัดๆด้วยความรีบร้อนก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปเลย
 
 
 
เกือบ 20 นาทีก็ถึงโรงพยาบาล แก้วรีบจ่ายค่าแท็กซี่แล้วเดินเข้าไปในอาคารโรงพยาบาลอย่างเร็ว
 
 
 
" อย่าต่อว่าฉันได้ไหมมาลา แค่นี้ฉันก็เครียดพออยู่แล้วนะ " เพชรพลอยทำหน้าเคลียดคลึม เมื่อโดนเพื่อนสนิทอย่างมารศรีต่อมา
 
 
 
 
" แต่... " มารศรีจะแย้ง แต่เมื่อเห็นสายตากุของเพชรพลอยเธอถึงยอมหยุดไม่พูดต่อ 
 
 
 
 
หญิงสาวแอบซุ้มมองอยู่มุมหนึ่งของอาคารแล้วแอบฟังคนทั้งสองคุยกัน
 
 
 
" คุณพลอยมาทำอะไรที่นี่ " เธอตั้งตำถามกับตัวเอง แต่ก็ต้องสลัดมันทิ้งไป เมื่อมีบางอย่างที่ต้องทำ
 
 
 
ประตูห้องพักฟื้นของโทโทะถูกเปิดออก พร้อมกับสาวร่างบางที่เดินเข้ามาในห้อง 
 
 
 
 
" ยังหลับอยู่อีกหรอ " เธอชะเง้อหน้าไปมองคนที่กำลังนอนหันหลังให้กับเธอ 
 
 
 
" หลับก็ดี ฉันจะได้มีเวลาพักผ่อน " ว่าแล้วเธอก็วางกระเป๋าสะพายของตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนที่โซฟาเล็กๆภายในห้อง