ใจเผลอ

 

 

 

 

ใบหน้าคมแหงนหน้ามองนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงฝาฝนังของห้อง ก่อนจะหันหน้ากลับมามองหญิงสาวที่มาทำหน้าที่เฝ้าไข้เขานอนสลบเหมือดอยู่บนโซฟา

 

 

 

เอี๊ยดด เสียงประตูห้องพักถูกเปิดขึ้น ก่อนที่พนักงานจะเดินเข้ามาพร้อมถาดข้าวของผู้ป่วย

 

 

" อาหารมื้อเย็นมาแล้วนะคะ " เธอยิ้มน้อยๆให้กับชายหนุ่ม ก่อนจะเดินออกไปทำหน้าที่ของตนต่อ

 

 

 

" เห้อ... ตกลงใครมาเฝ้าใครวะเนี่ย " คนป่วยบ่นเบาๆก่อนจะดึงถาดอาหารมากิน 

 

 

 

~ ~ ~ กลิ่นอาหารหอมๆโชยเข้าจมูกของคนเฝ้าไข้ที่หลับสนิทจนต้องลุกขึ้นมาด้วยความหิวโหย

 

 

 

" นาย กินไรอะ " เธอพูดด้วยเสียงงัวเงีย แล้วลุกขึ้นพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงคนป่วย ผมผ่าวเธอรุงรังเหมือนยายเพิ้งจนอีกคนอดจ้องมองไม่ได้

 

 

 

" นี่ ! ไปหวีผมซะบ้างไป ผมรุงรังอย่างกับไปฟัดกับหมามันมา " เขาพูดออกไปตรงๆตามนิสัยผู้ร้ายปากร้ายจนหญิงสาวนิ่วหน้าใส่ด้วยความละอาย

 

 

 

เธอขมวดคิ้วเรียว แล้วสะบัดก้นลุกขึ้นเดินไปส่องกระจกในห้องน้ำ

 

 

 

O_o  

 

 

 

' ทำไมอยู่ซกมกแบบนี่เนี่ย ' เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อเห็นใบหน้าทรงผมของตัวเองในกระจก ก่อนจะจัดแจงส่างผมจนตรงแล้วมัดรวบตึงเอาไว้

 

 

' ค่อยดูเป็นคนขึ้นมาหน่อย ' เธอคิดในใจ แล้วตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ 

 

 

 

" นายยย แกงเขียวหวานอร่อยรึเปล่า " เธอมานั่งจ้องคนป่วยกินข้าว แล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ไปหลายอึก จ้องตาละห้อยเหมือนเด็กน้อยที่อยากได้ของกิน จนอีกคนรู้สึกกดดัน

 

 

 

แต่ก็ไม่วายที่เขาจะแกล้งเธอ " อร่อย อร่อยมากเลย ฉันไม่เคยกินแกงเขียวหวานที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลยนะ ดูซิ รสชาติกลมกล่อมมากเลย " เขาบรรยายรสชาติจนเกินจริง แล้วเหล่ตามองหญิงสาวที่เอาแต่จ้องมองแกงเขียวหวานในถาดอาหาร

 

 

 

" อร่อยขนาดนั้นเลยหรอ  " เธอยังคงจ้องมองมันแล้วกลินน้ำลายลงคอ " กร๊อกกก " จนเสียงท้องของเธอร้องดังขึ้นมาก้วยความหิว

 

 

 

" โห เธอคงจะหิวสินะ " โทโมะทำหน้าเหมือนจะเห็นใจ แต่ก็ไม่หยุดกินข้าว หนำซ้ำเขายังรีบกินข้าวจนหมด ทั้งข้าวทั้งกับข้าว " โห เสียดายจัง อาหารหมดเลยอะ งี้เธอก็ไม่ได้กินอะดิ " ชายหนุ่มแกล้งทำหน้ารู้สึกผิด หญิงสาวหน้าจ๋อยทันที แล้วยกถาดอาหารของเขาไปวางไว้ที่ชั้นเก็บถาดอาหาร

 

 

" เดี๋ยวฉันไปหาอะไรกินก่อนนะ " เธอพูด แล้วเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องผู้ป่วยดังขึ้น ก่อนจะมีคนเปิดประตูเดินเข้ามา

 

 

 

O_O

 

 

" สวัสดีครับ " อัครากล่าวทักทาย แล้วถือวิสาสะนั่งลงบนโซฟา

 

 

 

" เอ่อ ... " โทโมะอ้ำอึง เพราะเขาเองก็ไม่เคยรู้จักอะครามาก่อน แล้วคนตรงหน้ามาทำอะไรในห้องพักของเขา

 

 

อัครารู้ว่าอีกคนกำลังสงสัย จึงบอกออกไปว่า " ผมมาหาแก้ว " 

 

 

คนป่วยพยักหน้าเข้าใจ แล้วเหลือบมองอัคราเป็นระยะ 

 

 

หนุ่มคนนี้ดูดีกว่าเขา อัคราเป็นหนุ่มมาร์ดคมเข้ม หุ่นดี ตัวสูงโปร่งจนขนสดว่าผู้ชายอย่างเขายังต้องหันมอง ผิวสีแทนของเขามันทำให้ใบหน้าคมๆ คิ้วเข้มๆ ตาคมๆของเขา ดูหน้ามองมากยิ่งขึ้น 

 

 

 

' นี่อย่าบอกนะ ว่าเป็นแฟนยัยนั่น ' เขาได้แต่นึกในใจอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง 

 

 

แล้วไม่นานนัก หญิงสาวก็กลับมาพร้อมกับ มาม่าคัฟ 1 แก้ว 

 

 

 

" ไปไหนมา " เสียงทุ้มๆของอัครามันทำให้เขาดูเท่จนหน้าเกรงขาม แก้วแอบอาหารของตนไว้ด้านหลังแล้วหนุดกึกไม่กล้าเดินเข้าไปหาอัครา

 

 

" พี่อัครมาได้ไง " เธอยิ้มแหยๆ แล้วเหมือนจะแอบซ่อมมาม่าไว้ที่มุมของห้อง แต่ก็ไม่อาจคาดสายตาเหยี่ยวอย่างอัคราไปได้

 

 

หนุ่มร่างสูงโปร่งลุกขึ้นเดินมุ่งตรงมาทางแก้ว แล้วเอือมมือหนาของเขาไปทางด้านหลังแก้ว จนดูเหมือนว่าเขากำลังกอดแก้วอยู่ 

 

 

" มาม่า ? " อัคราหยิบถ้วยมาม่ามาได้ แล้วชูให้แก้วเห็น หญิงสาวหน้าเจื่อนไปทันทีที่ถูกจับได้

 

 

 

" พี่หมอบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่ากินอีก แล้วทำไมยังดื้อ " อัคราดุ แก้วทำหน้าบูมใส่ 

 

 

พลึบ ! แล้วมาม่าก็ลงไปอยู่ในถังขยะเป็นที่เรียบร้อย 

 

 

 

O_O 

 

 

 

" พี่อัคร ! แล้วแก้วจะกินอะไร " เธอตกใจ ในความมือไวใจกล้าของอัครา ก่อนจะโวยวายเสียงดังลั่น

 

 

 

" ... " อัคราไม่ยอมตอบกลับหันหลังแล้วเดินไปนั่งที่เดิน ก่อนจะยื่นถุงอะไรบางอย่างมาให้แก้ว

 

 

 

" >< ไก่อบน้ำผึ้ง " เธอยิ้มแก้วแทบปริ เมื่อแกะถุงที่อัครายื่นให้แล้วพบกับกล้องข้าวหอที่เขาลงมือทำมาให้กินเองกับมือ

 

 

 

" แล้วกินให้หมดหละ " มือหนาเขย่าศีรษะแก้วเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้น " พี่กลับก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่นนท์จะแวะมารับนะ " อัคราว่า แก้วพยักหน้าเบาๆเหมือนไม่สนใจแล้วกินอาหารต่ออย่างอร่อย

 

 

อัคราเดินเย้อหยิ่งออกจากห้องไปโดยไม่คิดจะลาโทโมะเลย

 

 

 

โทโมะมองอัคราที่เดินออกไป ก่อนจะหันมามองแก้วที่เอาแต่กินเอากินเอาจนไม่สนใจเขา

 

 

 

 

" ผัวหรอ " โทโมะถามขึ้นเสียงดัง

 

 

ค๊อกๆ  แค๊ก ๆ คำถามของโทโมะ ทำให้แก้วตกใจจนสำลัก เธอรีบควานหาน้ำมาดื่มก่อนจะมองโทโมะอย่างเคืองๆ

 

 

 

" พี่ย๊ะ ! " เธอว่า

 

 

ชายหนุ่มแบะปากหมั่นไส้ " หรอ ... ไม่น่าจะใช่มั้ง " เขาเองก็ไม่เชื่อเอาจริงๆ เพราะจากการกระทำของทั้งคู่มันน่าจะมากกว่านั้น

 

 

" ก็แล้วแต่นะ " แก้วทำหน้าทะเล้น แล้วกินต่อ เธอยิ้มกริ่ม เหมือนคนคิดอะไรอยู่ ไม่นานหญิงสาวก็ยกกล่องข้าวของตัวเองแล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงโทโมะ ก่อนจะวางกล่องข้าวไว้บนเตียง แล้วนั่งกิน 

 

 

" นาย... รู้มั้ยไอไก่เนี่ย มันอร่อยมากเลยนะ กลมกล่อม รสชาติกำลังดีเลยหละ " เธอกะจะเอาคืนเขา  หญิงสาวชักไก่ใส่ช้อนแล้วยกขึ้นมาเสมอกับจมูกก่อนจะยื่นไปใกล้ๆจมูกของเขา " หอมเนาะ " เธอว่า " ^^ " แล้วก็เอาเข้าปากเคี้ยวตุ๋ยๆอย่างอร่อย

 

 

 

" ช่วยพาไปกินไกลๆได้มั้ย ชั้ลจะนอน " โทโมะหมั่นไส้ 

 

 

 

" คริๆ " เธอหัวเราะอย่างพอใจก่อนจะลุกไปนั่งกินจนเสร็จ แล้วกลับมานั่งใกล้ๆโทโมะ 

 

 

 

" เบื่อไหม ต้องมานอนโรงพยาบาลเนี่ย " เธอถาม 

 

 

 

" ก็เบื่อดิ " โทโมะว่า

 

 

 

" แล้วญาตนายหายไปไหนหมด ทำไมไม่มีใคร มาเฝ้าเลย " แก้วถาม

 

 

 

" เค้าอยู่ต่างจังหวัด ทำงาน ไม่มีใครว่างหรอก " โทโมะว่า

 

 

 

" แล้ว... แฟนหละ ทำไมไม่ให้มาเฝ้า " แก้วถามต่อ  โทโมะนิ่งไป 

 

 

 

" ถ้าเธอไม่อยากเฝ้า ก็กลับไปได้นะ ฉันอยู่คนเดียวได้ " เขาพูดเสียงแกว่งเหมือนไม่พอใจกับคำถามสุดท้ายของเธอ 

 

 

" ฉันว่า ฉันกำลังทำให้นายไม่พอใจอยู่นะ ฉันขอโทษแล้วกัน " แก้วพูดเสียงเศร้า เธอเดินไปที่โซฟา หยิบกระเป๋า แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ  โทโมะเหลือบมองแก้วที่เดินออกไป ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้ แล้วหลับตาลง ใจเขาหดหู่ ความเศร้ามันเริ่มเข้ามาแทรกอยู่ในใจของเขาอีกครั้ง เมื่อเขารู้สึกต้องอยู่แบบลำพัง

 

 

 

ภาพในอดีตเริ่มวกกลับเข้ามาหาเขา เขาเคยมีผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งยืนอยู่เคียงข้างเขา เธอทำให้ชีวิตของเขามีจุดหมาย มีแรงจะก้าวเดินต่อ เธอทำให้คนไร้ตัวตนอย่างเขา คนที่ไร้ความสำคัญอย่างเขา กลับมามีตัวตนมีความสำคัญเหมือนกับคนอื่นๆ แต่สุดท้าย เธอก็ทิ้งเขาไปอย่างไม่เหลือเยื่อใย เขาต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง ต้องอยู่อย่างไร้ตัวตน อยู่อย่างไร้ความสำคัญ ....

 

 

 

เช้าตรู่ของวันใหม่ วันที่ชายหนุ่มเจ้าน้ำตาจะได้ออกจากโรงพยาบาล เขาหรี่ตาขึ้นมาช้าๆ แล้วมองเพดาน แววตาของเขาเหมือนคนไร้จุดหมาย มือหนาถ้าวเตียงดันตัวเองลุกขึ้น เขากำลังจะลงจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ ... แต่กลับชะงักลงเมื่อเห็นใครบางคนในชุดผู้ป่วยเหมือนกับเขานอนอยู่บนโซฟา

 

 

ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อหญิงสาวนอนหลับสนิทจนน้ำลายยืดลงบนโซฟา

 

 

 

" สกมกหวะ " เขาขำในคอ แล้วยืนมองเธอหลับอยู่นาน 

 

 

 

" อื้อออ .... " เธอพลิกตัวกลับมา มันทำให้เขาเห็นหน้าเธอชัดขึ้น หน้านวลๆที่ไร้เครื่องสำอาง ปากสีชมพูที่ไร้ลิปตก มันชวนให้น่าหลงมองอย่างไม่รู้ตัว

 

 

 

ดวงตาหวานหรี่ตาขึ้นช้าๆ ชายหนุ่มสะดุ้ง รีบถอยออกมาแล้วกลับขึ้นไปนั่งบนเตียง

 

 

 

" นายยย ... ตื่นแล้วหรอ " เธอพลิกตัวนินคว่ำ แล้วชะเง้อหน้าขึ้นมอง ก่อนจะทิ้งหัวลงนอนต่อแล้วถามเขาทั้งๆที่เธอยังหลับตา

 

 

 

" อื้อ .. แล้วเธอเข้ามานอนตอนไหนแล้วหละ " เขาถามแล้วมองร่างบางที่งัวเงียพยายามลุกขึ้นมานั่งคุยกับเขาในสภาพที่หัวยุ่งเหยิงรุ่งรังไม่ต่างจากเมื่อวาน

 

 

" หิหิ ฉันแกล้งนายไง ทำเหมือนว่าจะกลับบ้าน แต่ฉันไปอาบน้ำแล้วก็ขอชุดคนป่วยมาใส่ก่อน พอดีฉันไม่ได้เอาชุดมาหนะ แล้วก็.... ขี้เกียจกลับไปเอาด้วย " เธอพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

 

 

 

แต่เธอไม่รู้หรอก ไอพฤติกรรมงัวเงียของเธอ มันทำให้อีกคนนึงหลงอยู่ เขาจ้องเธอตาไม่กรพพริบเลยหละ 

 

 

" หรอ .. แล้วไปอาบน้ำที่ไหน " เขาแกล้งถามต่อ ให้อีกคนที่นั่งพิงโซฟาหลับตาอยู่ได้พูดออกมา

 

 

 

" หื้ออออ... ฉันก็ ไปอาบน้ำในห้องน้ำรวมสิ " เธอเงียบไปเหมือนจะหลับ แต่ก็พูดต่อ " อาบในห้องนี้ เดี๋ยวนายก็ไม่ได้นอนกันพอดี " เธอว่า 

 

 

ชายหนุ่มแอบขำเบาๆ " งั้นเธอก็ไปอาบน้ำได้แล้ว ฉันจะกลับห้องแล้ว " เขาว่า 

 

 

 

ฟืดดด หญิงสาวไหลตัวลงไปนอนต่อ 

 

 

" ไปอาบก่อนเถอะ ฉันขออาบที่หลังแล้วกันนะ ... อาบนานๆหละ " เธอว่า แล้วหลับตาไปซะงั้น

 

 

 

" ^^ " นายหนุ่มยิ้มขำให้กับคนนิสัยเด็กขี้ง่วง ก่อนจะลุกลงจากเตียงแล้วไปอาบน้ำ