ใจเผลอ

 
 
 
 
สายตาดุจับจองมองมายังอาชาที่เดินเข้ากลับมาในงานศพของพ่อตัวเองๆพร้อมกับบอดี้การ์ดที่ล้อมรอบตัวเขาอยู่ หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้น เมื่อผู้เป็นสามีหมาดๆเดินเข้ามาใกล้ 
 
 
 
" พี่อาชาไปเอาตุ๊กตานี่มาจากไหนคะ " เธอเอ่ยถาม ในขณะที่สายตาของเธอจับจ้องมองมายังตุ๊กตาตัวน้อยที่อยู่ในมือของอาชา
 
 
 
" ^^ มีคนให้มาคะ " เขายิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบหญิงสาวผู้เป็นภรรยา " แล้วเดินผ่านเธอไป รับแขกคนสำคัญที่มาร่วมงาน
 
 
" พลอย พี่อาชายิ้ม " มารศรี เพื่อนสาวคนสนิทของเพชรพลอยมองตามอาชาไปจนลับตาก่อนจะทักขึ้นจนเป็นประเด็น
 
 
 
" นังนั่นมันเป็นใคร " ดวงตาหวานฉาดฉายความหึงหวงออกมาอย่างเห็นได้ชัด จนมารศรีเพื่อนสนิทต้องจับพิรุธ
 
 
" แกหึงพี่อาชาหรอ ... ? " มารศรีถามเสียงค่อยๆราวกับกลัวเพื่อนโกรธ
 
 
 
" ... " เธอนิ่งเสียไม่ยอมตอบ แล้วเลือกที่จะเดินหนีมารศรีไปในทันที
 
 
มารศรีมองตามเพชรพลอยที่เดินหนีไป พร้อมกับเกาหัวยิกๆด้วยความสับสน
 
 
' บอกฉันว่าถูกบังคับให้แต่งงาน ไหงทำท่าทางหึงหวงเขาราวกับคนรักกัน ' มารศรีสับสนอยู่เพียงลำพัง
 
 
 
 
ณ ห้องประชุมลับของบริษัทแสนสืบ ที่ถูกจัดขึ้นเป็นประจำในห้องพักของอัครา จริงๆแล้วบริษัทแสนสืบอะไรนี่ไม่ได้มีที่ตั้งเป็นอาคาร บ้าน หรือห้องอะไรทั้งสิ้น แต่ที่ทำงานจะอาศัยตามที่พักของพนักงาน ซึ่งก็คือ คอนโดของป๊อป อัครา และคอนโดอีก 3 ห้องของชานนท์ ยกเว้นของแก้ว.ึ่งอยู่ในข้อห้ามของข้อตกลง
 
 
" ผมไปเช็คกล้องวงจรปิดของโรงแรมที่เกิดเหตุ และบริเวณใกล้เคียงมาแล้ว ยังไม่มีใครน่าสงสัยเลยครับ " อัครารายงาน
 
 
 
" อื้ม เก็บเอาไว้ก่อน ผมว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าที่เราเห็น " ชานนท์ตั้งข้อสงสัย
 
 
 
" เราจำกัดวงแคบลงมาจากผู้มาร่วมงานได้ไหมคะ  พ่อพี่อาชาที่ศัตรูคนไหนบ้างคะ " แก้วถาม
 
 
 
 
" ถ้าให้นับศัตรู พี่บอกตรงๆ ว่าคงจะนับไม่หมดแน่ๆ " ชานนท์ว่า
 
 
 
" แล้วส่วนใหญ่ท่านจะมีความขัดแย้งเรื่องอะไรบ้างพี่ งาน ธุรกิจ หรืออะไร " ป๊อปถามต่อ
 
 
 
" พี่คิดว่าอาจจะเป็นเรื่องธุรกิจสัมผทานรังนก เพราะคุณลุงจะมีปัญหากับคนที่ร่วมประมูลอยู่คนนึง แล้วก็จะมีปัญหากับคนคนนี้เกือบทุกครั้งที่มีการแข่งขัน " ชานนท์ว่า
 
 
 
" แล้วมันนั้น คนที่พี่นนท์พูดถึงเค้ามาร่วมงานด้วยหรือเปล่าคะ " แก้วถามต่อ
 
 
 
" ก็มานะ .. แต่อยู่ๆเขาก็หายตัวไป ไม่นานเหตุการณ์ชุลมุนก็เกิดขึ้น " ชานนท์เล่าต่อ 
 
 
 
อัครารีบคว้าคอมพิวเตอร์มากดดูภาพจากกล่องวงจรปิดอีกครั้ง
 
 
 
" คนไหนครับพี่ " อัคราจับจ้องมองอย่างตั้งใจ โดยมีป๊อป แก้วและชานนท์นั่งจ้องมองหน้าจออยู่ข้าง
 
 
 
" ผู้ชายคนที่กำลังเดินเข้ามาในงาน สวมเสื้อสีดำ " ชานนท์ชี้ ทุกคนจับจ้องมองเป็นสายตาเดี๋ยวกัน
 
 
 
" แหมม ใส่สีดำ เหมือนรู้อะไรล่วงหน้าเลยนะ " แก้วแซะ ทุกคนคิดตาม
 
 
 
 
" จะพูดก็พูดเถอะ แต่ตอนนี้เราไม่มีหลักฐาน " ป๊อปว่า ทุกคนหนักใจ
 
 
 
 
จนตกช่วงเย็นก็ไม่ได้ความคืบหน้าอะไรมากขึ้น ทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับคอนโด
 
 
 
พรึบ กระเป๋าเซอๆ ถูกโยนทิ้งลงบนโซฟาตัวไกลก่อนที่ร่างบางจะทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่ม
 
 
 
 
" ห้าวววว ถ้ามีของอร่อยๆกินตอนนี้ก็น่าจะดีนะ " เธอบ่นอยู่คนเดียว ... ด้วยความขี้เกียจและไม่ชอบทำอะไรเลยมันทำมห้เธอยอมอดได้แม้กระทั้งในขณะที่ท้องเธอร้องจ๊อกๆ 
 
 
 
ซืดด จมูกโด่งเหมือนพยายามสูดหากลิ่นหอมอาหาร 
 
 
 
" โอ้ยยย อะไรเนี่ย " เธอนึกว่าตัวเองหิวจนเสียสติ " กลิ่นมันจะมาจากไหน ในเมื่อฉันทำอาหารไม่เป็นนนนน " เธอตะโกนลั่นก่อนจะเอาหมอนอิงมาปิดหน้าตัวเองที่นอนต่อจนเผลอหลับไป 
 
 
เกือบ 20 นาทีของการเผลอนอน กลิ่นอาหารกลับปลุกเธอให้ลุกขึ้นมาอีกครั้ง แล้วครั้งนี้เหมือนว่ามันจะชัดขึ้นกว่าเดิม
 
 
 
" โอ้ยยย คร๊อกก " เสียงท้องร้องดังจ๊อกๆจนหญิงสาวต้องลุกขึ้นนั่ง
 
 
 
O _ O 
 
 
 
" ข้าวผัดสีชมพู " เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อเห็นจานข้างผัดอเมริกันตั้งอยู่ตรงหน้า หญิงสาวไม่รอช้าที่จะคว้ามากิน แล้วเธอก็กินจนลืมตั้งคำถาม ว่าใครเป็นคนเอาข้าวมาให้
 
 
 
 
" นี่ยัยแก้ว จะไม่ถามหาเจ้าของข้าวสักคำเลยหรือไง " ฟางที่เดินออกมาจากในครัวพร้อมกับแก้วน้ำ บ่นอุบอิบเมื่อเห็นความตะกะของเพื่อนสาว
 
 
 
" ฉันก็รุ้อยู่แล้วว่าเป็นแกก " เธอว่า พร้อมกับกินต่อ 
 
 
 
" อร่อยไหม " เสียงทุ้มทักขึ้นจนหญิงสาวชะงักนิ่งแล้วหันหลังกลับไปมอง
 
 
 
เธอเจอชายหนุ่มหน้าทะเล้นยืนกอดอกพิงเสาทำหน้ากวนอารมณ์อยู่ตรงหน้าห้องครัวของเธอ 
 
 
 
 
" อย่าบอกนะ ว่าฝึมือหมอนั่น " แก้วหันหน้ากลับมาจ้องหน้าฟางอย่างรอคำตอบ
 
 
 
" ฉันไม่ได้ทำหรอก มันเป็นของเหลือจากที่ประชุมหนะ " ชายหนุ่มว่า ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆหญิงสาว 
 
 
เธอมองอีกคนตาค้อนก่อนจะหยิบจานข้างแล้วเอาไปเททิ้งในครัว
 
 
 
" ไอโมะ !! " แกจะพูดทำไม มันยังกินไม่อิ่มเลย " ฟางดุ โทโมะยิ้มเยาะแล้วมองแก้วที่เดินหย้าบึ้งออกมาจากครัวพร้อมกับมาม่าคัพ
 
 
 
" ไอแก้วว แกจะกินมาม่าบ่อยเกินไปแล้วนะ " ฟางทักขึ้นด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
" ก็ดีกว่ากินของเหลือ " เธอว่า แล้วกินมาม่าต่ออย่างไม่สนใจใคร
 
 
 
โทโมะมองคนหัวรั้นก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างระอา 
 
 
 
" ฉันกลับก่อนดีกว่า พรุ่งนี้มีวานเช้า " โทโมะว่าแล้วก็เดินออกจากห้องแก้วไปเลย
 
 
 
" ไอแก้ว ข้าวที่แกเอาไปเททิ้งเมื่อกี้ มันไม่ใช่ของเหลือ แต่ไอโทโมะมันเพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้นี้ " ฟางว่า  แก้วชะงักไป
 
 
 
" ก็อยากจะมาโกหกทำไมหละ ช่วยไม่ได้ " แก้วพูด 
 
 
 
" หื้อออ พวกแกสองคนนี้ยังไงนะ เจอกันก็ทะเลาะกันอยู่เรื่อยเลย " ฟางถอนหายใจ
 
 
 
" ต่อไปก็อย่าพามาสิ กวนตีนจนน่ารำคาญ " แก้วบ่น
 
 
 
" ก็ฉันเห็นวันนี้แกดูเครียดๆ แล้วเวลาเครียดแกก็ชอบกิน ส่วนโทโมะเวลามันเครียดมันก็ชอบทำอาหาร ฉันเลยชวนมาทำอาหารที่ห้องแก แต่ดูแกทำสิ ทิ้งอาหารที่มันทำหมดเลย " ฟางพูด 
 
 
 
" .... " แก้วนิ่งไป " หมอนั่นมีเรื่องเครียดด้วยหรอ " แล้วย้อนถาม 
 
 
 
" อื้ม ชีวิตมันน่าสงสาร เสียพ่อเสียแม่ไปตั้งแต่เด็กๆ ต้องดิ้นรนหาเงินเลี้ยงตัวเอง ชีวิตมันโดดเดี่ยวเดียวดายมาตลอดเกือบทั้งชีวิต มันเป็นเหมือนคนขาดความอบอุ่น ก็เลยกลบปมด้อยของตัวเองด้วยการทำตัวเหมือนไม่แคร์ใคร พูดจาไม่ค่อยรักษาน้ำใจใคร แต่จริงๆมันก็เป็นคนดีคนนึงเลยนะ 
 
 
 
" ฟังแกพูดแล้วฉันรู้สึกง่วงจัง Zzz " แก้วแกล้งทำเป็นหาว แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนไป ทิ้งให้ฟางนั่งมึนงงอยู่คนเดียว
 
 
 
เธอเข้ามานั่งนึกถึงเรื่องโทโมะที่ฟางเล่ามห้ฟัง ก็อดรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไม่ได้ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเข้าเฟสบุ๊คของตัวเอง
 
 
 
' ข้าวผัดสีชมพู ' เธอพิมพ์ข้อความลงบนหน้าเฟสบุ๊คของตัวเองพร้อมกับแสดงความรู้สึกหิว
 
 
แต่การโพสของเธอครั้งนี้กลับอยู่ในสายตาของเจ้าของข้าวผัดสีชมพู เขายิ้มน้อยๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมา แล้วกดไปที่กล่องข้อความ
 
 
ตึ้ง เสียงข้อความดังขึ้น แล้วรีบหยิบมือถือมาดู เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนสงสัย
 
 
 
' ข้าวผัดสีชมพูยังมีอีกนะ อยู่ในหม้อหุงข้าว " ชายแปลกหน้า
 
 
 
O _ O 
 
 
 
" มาได้ไงเนี่ยยย " หญิงสาวอุทานเสียงหลง