ใจเผลอ

 

 

 

 

 

" ห้าวววววว อื้ออออ " มันคงเป็นความฝันประจำสัปดาห์ของหญิงสาวหน้าหวานที่ได้นอนหลับเต็มอิ่มจนเกือบเที่ยงง เธอค่อยๆเปิดตาขค้นช้าๆก่อนจะพลิกบิดตัวไปมาอยู่บนเตียงนุ่ม เหตุการณ์เมื่อคืนยังคงหลอกหลอนเธอไม่หาย ภาพขอบอาชาวกวนกลับเข้ามาในสมองของเธออีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นช่างโชคร้ายอะไรเช่นนี้นะ เธอได้แต่คิดวนเวียนอยู่ในใจ แล้วความคิดของเธอกลับถูกสกัดโดยเสียงเรียกของฟาง

 

 

" แก้ววววว ตื่นได้แล้ว ลงมากินข้าว  " เพื่อนสาวคนสนิทตะโกนเสียงดังเข้ามาในห้อง เธอใช้มือเรียวลูบหน้าตัวเองก่อนจะปัดปอยผมให้พ้นหน้า แล้วสะบัดผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ออกไปให้พ้นตัวอย่างง่ายๆ พร้อมกับลุกลงจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้อง

 

 

 

" มีไรกินบ้างอะ " เธอบ่นๆด้วยความหอวก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ทันทีโดยไม่ได้สักเกตอะไร

 

 

 

" รอซุปเนื้อแปปนะ ไอโมะมันกำลังทำอยู่ " ฟางว่า พร้อมกับกำลังจัดโต๊ะอาหาร 

 

 

เธออึ้งไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินว่าฟางบอกว่าโทโมะเป็นคนทำอาหาร จนเธอต้องหันหน้ามองเข้าไปในครัวด้วยความสงสัย

 

 

 

' หมอนั่นทำกับข้าวเป็นด้วยหรอ... ' เธอคิดในใจอย่างเหลือเชื่อ มันผิดกันมากกับคนอย่างเธอที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง หญิงสาวยังแครงใจจนยอมลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารเพื่อไปดูพ่อครัวที่กำลังปรุงซุปเนื้ออยู่

 

 

" ทำกับข้าวเป็นด้วยหรอ " เธอเกริ่นถาม พลางชะเง้อหน้ามองลงไปในหม้อต้มซุป 

 

 

 

" ... " ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากผู้เป็นพ่อครัว เขาหันมาหยิบจับอุปกรณ์ต่างๆอย่างถนัดมือจนหมดข้อสงสัยเลยว่าเขาทำอาหารเก่งอย่างที่ฟางชม

 

 

 

" จะกินได้หรือเปล่าน๊าาา " เธอเริ่มแซะอีกคนที่ทำท่าทีเมืนเฉยใส่เธอ 

 

 

 

" จริงๆฉันก็ไม่ได้ทำให้เธอกินอยู่แล้วนะ " เขาเสียงเรียบเฉยจนน่าหมั่นไส้ อีกคนทำท่าทางล้อเลียน แล้วเดินกลับออกไปนั่งที่เดิม

 

 

 

ไม่นานนัก อาหารทุกอย่างก็ถูกจัดเตรียมลงบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย

 

 

หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะดึงจานข้าวจากฟางมาแล้วยื่นมือไปทำท่าจะตักซุป

 

 

 

' จริงๆ ฉันก็ไม่ได้ทำให้เธอกินอยู่แล้วหนิ ' แต่เธอกลับชะงักลง เมื่อนึกถึงคำพูดของอีกคน หญิงสาวแบนปากแล้ววางช้อนลงก่อนจะหันไปตักกับข้าวอย่างอื่นมากินแทน

 

 

 

" หือออ ผัดผักอร่อยจัง ฝีมือแกพัฒนาขึ้นเยอะเลยนะฟาง " เธอว่า แล้วเคี้ยวอาหารอย่างอร่อย

 

 

 

" ฉันไม่ได้ทำ ไอโมะมันทำเองทั้งหมด " ฟางอธิบาย แก้วถึงกลับชะงักแล้วเหลือบมองหน้าโทโมะ อีกคนแบนปากล้อเลียนแล้วตักอาหารกินต่อ 

 

 

 

" จริงๆรสชาติก็งั้นๆแหละ ฉันชมตามมารยาท " เธอว่า 

 

 

 

" หึ " ชายหนุ่มขำในลำคอ ให้กับความเย้อหยิ่งของหญิงสาว เธอจ้องมองหน้าอีกคนที่วางท่าเหมือนเย้ยหยันใส่เธอ จนเธอเริ่มไม่พอใจ

 

 

เปล็ง ! เสียงช้อนกระแทกจานดังขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่คนเจ้าอารมณ์จะดีดตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว

 

 

 

" แก้วววว เป็นอะไรเนี่ยย มากินข้าววว " ฟางทำหน้าดุใส่โทโมะ แล้วเดินไปตามแก้ว 

 

 

 

" ไม่ !!! ฉันไม่ชอบอาหารรสชาติกากๆ " เธอตะโกนเสียงลั่น แล้วเสียบปั๊กต้มน้ำร้อน ก่อนจะเดินย่ำๆมานั่งหน้าทีวี 

 

 

 

" แกไปหาเรื่องมันทำไม " ฟางเดินกลับมากินต่อ แล้วบ่นใส่โทโมะ 

 

 

 

 

" เด็กมันเอิด ต้องสั่งสอนหน่อย " เขาพูดแล้วขำในคอก่อนจะหันไปมองแก้ว ที่นั่งหวุดหงิดด้วยความหิวอยู่หน้าทีวี 

 

 

 

 10 นาทีแห่งการรอคอย แก้วรีบข้ำเท้ากลับเข้าไปในครัว เมื่อเห็นว่าน้ำในกาเดือดแล้ว เธอรีบคว้าถ้วยแล้วแกะซองมาม่า เทใส่ถ้วยกดน้ำร้อนใส่ทันที ก่อนจะยกถ้วยเดินมานั่งที่หน้าทีวี 

 

 

 

" มีปัญญาแค่เนี๊ย " โทโมะบ่นกับฟาง 

 

 

 

ฟางยิ้มขำให้กับความบ้าของแก้วก่อนจะเล่า " แก้วมันไม่ชอบทำอาหาร แต่ชอบกิน ถ้ามื้อไหนขี้เกียจไปซื้อมันก็คว้ามาม่ามากืนแบบนี้แหละ " ฟางเล่า แล้วมองโทโมะก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ

 

 

 

 

" ฝากล้างด้วยแล้วกัน ฉันต้องไปทำงานแล้ว เดี๋ยวสาย " เพื่อนชายพูดขึ้น ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ แล้วมุ่งไปทางที่แก้วนั่ง

 

 

สองมือแกร่งถ้าวลงบนผนังพิงเก้าอี้พร้อมกับใบหน้าหล่อที่ยื่นเข้าไปจนใหล้กับหน้าของเธอ " มาม่าเธอน่าจะรสชาติกากๆไม่ต่างจากอาหารที่ฉันทำแน่เลยเนอะ " พูดจบก็เดินหนีออกจากบ้านไปเลย แก้วมองตามด้วยความหงุดหงิด 

 

 

แต่เธอยังอารมณ์ค้างอยู่ ! 

 

 

 

 

" เพื่อนแกนี่มันนิสียแย่จริงๆ ปากหมา ! " เธอบ่นใส่ฟาง แล้วหันไปมองทางประตูบ้าน

 

 

 

" นี่ ! อย่าไปอะไรกับมันเลย ชีวิตมันน่าสงสารนะ " ฟางว่า

 

 

 

" มันน่าสงสารตรงไหน กวนตีน น่ารำคาญ " แก้วว่า

 

 

 

" หือออ ว่าแต่คนอื่น แกก็กวนตีน " ฟางบ่นอย่างเหนื่อยใจก่อนจะยกจานเข้าไปล้างในครัว

 

 

 

 

แล้ววันหยุดที่แสนสบายของเหล่าบรรดาพนักงานของบริษัทแสนสืบ ก็หมดไป และการเปิดวันทำงานในวันแรกของสัปดนี้ก็มาพร้อมกับภาระหน้าที่อะนใหญ่หลวง

 

 

 

" เราจะสืบหาคนร้ายที่มาฆ่าพ่อของอาชา " ชานนท์หัวหน้างานเปรยขึ้น จนบรรดาลูกน้องที่มีอยู่แค่ 4 คนห้นมองหน้ากันไปมา

 

 

" มันยากกว่างานอื่นก็ตรงที่มันไม่ทิ้งหลักฐานอะไรไว้ให้เราเลย " ป๊อปพูดด้วยความหนักใจ

 

 

 

" ใช่ แต่เราต้องหาหลักฐานพวกนั้นมาให้ได้ " ชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

 

 

 

" หืออออ เริ่มจากตรงไหนก่อนดีห่ะ พี่นนท์ " อัคราพูดขึ้น

 

 

 

" เดี๋ยวแก้วไปเอาข้อมูลจากพี่อาชาเอง " เธอเสนอ 

 

 

 

 

" ไม่ต้อง !!!! " 3 หนุ่มทักขึ้นพร้อมกัน เมื่อได้ฟังคำเสนอจากน้องสาวคนเล็ก 

 

 

 

" แหมมมม ล้อเล่นเถอะน๊าา ก็แล้วจะแบ่งทีมกันยังไงอีกหละครั้งนี้ " แก้วถาม

 

 

 

" ไอป๊อป ไออัคร ช่วยกัน ส่วนแก้วแยกมาทำกับพี่ " ชานนท์สั่ง

 

 

 

" พี่นนท์ คนร้ายบุกมาฆ่าพ่อพี่อาชากลางงานแต่งแบบนั้น เพราะอะไรพี่ " อัคราถามขึ้น

 

 

 

" ขัดผลประโยชน์ ... พี่กลัวว่าอาชามันจะมีจุดจบเหมือนพ่อของมัน เราถึงต้องช่วยกันสืบเรื่องคนร้ายไง " ชานนท์ว่า ทุกคนนิ่งไปเหมือนกำลังกังวลกับอะไรบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น

 

 

 

 

งานศพพ่ออาชา 

 

 

อาชาอยู่ในชุดดำ มีบอดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลัง กำลังเดินฝ่าผู้คนที่มาร่วมงาน มาเจอกับชานนท์ที่ด้านหลัง 

 

 

 

" ไอ้อาชา ระวังตัวไว้ด้วย ที่นี่มันโจ่งแจ้งมาก มันอาจจะทำอะไรแกได้ง่ายๆ " ชานนท์เตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

อาชาพยักหน้าเบาๆ" อื้ม ฉันระวังตัวอยู่ ฉันจะไม่ยอมตายจนกว่าจะล้างแค้นให้พ่อฉันได้ " ดวงตาคมแดงกล่ำด้วยความแค้นใจ

 

 

 

" เอ่อ พี่อาชาคะ " แก้วพูดเสียงสั่น เมื่อเห็นอาชาทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เธอยื่นตุ๊กตาหมีตัวน้อยๆที่เธอเพิ่งทำเสร็จให้กับอาชา 

 

 

 

" ไปซื้อมาจากไหน น่ารักจัง " อาชายิ้มน้อยๆแล้วชูตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลขึ้นมาดู

 

 

" แก้วทำเองพี่ แก้วเป็นกำลังใจให้พี่นะ " เธอพูดขึ้นแล้วยิ้มให้กับอาชา อาชายิ้มรับ " ขอบคุณนะคะ " แล้วพูดขอบคุณแก้ว รอยยิ้มของอาชามันทำให้เธอดีใจ อย่างน้อยๆ ผู้ชายโชคร้ายตรงหน้าเธอก็มีร้อยยิ้มปรากฏขึ้นมาบ้างแล้ว

 

 

 

 

" แอะแห้ม ! เอ่ออ ฉันว่า ฉันกับแก้วกลับก่อนดีกว่า " ชานนท์เอื้อมมือมาโอบบ่าแก้วราวกับแสดงความเป็นเจ้าของ อาชายิ้มขำ เข้าใจว่าชานนท์หวงแก้ว

 

 

 

" เออ ๆ ไปเถอะ ขับรถกลับดีๆหละ " อาชาโบกมือลา แก้วยกมือไหว้อาชา แต่กลับถูกชานนท์โอบตัวพาเดินกลับ

 

 

 

 

" พี่นนท์ ทำไมรีบกลับจัง " แก้วเอ็ด

 

 

 

 

" ไหนบอกว่าจะถักตุ๊กตาให้พวกพี่แค่ 3 คนไง แล้วตัวนี้มาจากไหน " ชานนท์บ่นด้วยความน้อยใจ แก้วเคยให้สัญญากับเขา ในวันที่บริษัทแสนสืบครบรอบ 3 ปี โดยเธอถักตุ๊กตาหมีมาเป็นของขวัญให้กับชานนท์ ป๊อป และอัครา และสัญญากับทั้งสาม ว่าตุ๊กตาที่เธอถักจะมีแค่ 3 ตัวเท่านั้น เว้นแต่เธอจะทักให้คนสำคัญมันถึงจะมีเพิ่มขึ้นมาได้

 

 

 

" แหมมม พี่นนท์ ก็มีอาชาเค้าทุกข์อยู่ แก้วก็อยากให้เค้าสบายใจ " เธอพูดไปตามที่คิด 

 

 

 

" แสดงว่ามันสำคัญกับแก " ชานนท์ทักขึ้น

 

 

 

" ก็เปล่าาา แต่แก้วสงสาร เห็นใจเค้า แก้วสงสารความโชคร้ายของเค้า " เธอพูดเสียงเศร้า ชานนท์โอบปลอบ

 

 

 

 

" เออๆ พี่ก็แค่แกล้ง ไม่เห็นต้องคิดจริงจัง " 

 

 

 

" ก็แก้วกลัวพี่นนท์จะว่าแก้วผิดคำพูด " 

 

 

 

" ก็แค่สงสัย เพราะแกเคยบอกว่าจะทำให้เฉพาะคนที่สำคัญ " ชานนท์ถามอย่างจริงจัง และเหมือนว่าเค้าจะรอฟังคำตอบอยู่

 

 

 

" อันนี้ขอเป็นกรณีพิเศษให้กับพี่อาชาผุ้โชคร้ายแล้วกันนะ