fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

การเอาคืนถูกหยุดไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างเกือบจะหยุดนิ่งไป

"ห้ามผมทำไมครับ อาคาชิคุง"

"นี่ไม่ใช่สิ่งที่นายควรทำ เท็ตสึยะ"

"อย่างนั้นเหรอครับ... ก็ถ้าเป็นผมเมื่อก่อนคงไม่ทำ"

"ตอนนี้นายก็ไม่ควรทำ! บาสไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาเล่นสกปรก!"

"หึ.."

หึ.. เหรอ เท็ตสึยะคนนี้ช่างกล้านัก

"กลับได้แล้ว เท็ตสึยะ"

".........."

คุโรโกะยังนิ่งไม่แม้แต่จะมองหน้าอาคาชิด้วยซ้ำไป ก้มหน้าหลบสายตา

ดูท่าแววตานั่นคงยังไม่หายไปสิท่า ชักอยากเห็นจะๆซะแล้วสิ ไอ้แววตาที่ทำให้คนถึงกับเข่าอ่อนได้ขนาดนั้น

 

"มองหน้าฉัน เท็ตสึยะ"

"ไม่ครับ"

"อย่าให้ต้องพูดซ้ำ เงยหน้าขึ้นมาซะ"

 

ท้ายที่สุดคุโรโกะก็ยอมเงยหน้าขึ้นมามองอาคาชิ ดวงตาสีฟ้าที่เคยสดใสกลับหม่นหมองเหม่อลอย ขอบตาแดงช้ำที่ยังมีน้ำใสๆคลออยู่

 

!!!!.....

 

ร้องไห้อยู่เหรอ......ทั้งที่ดูท่าจะสนุกสนานกับชัยชนะขนาดนั้น

ทรมาน กับตัวตนที่ไม่อยากให้ออกมาอย่างนั้นเหรอ

 

อาคาชิถอนหายใจแรงๆทีหนึ่ง ดึงผ้าพันคอของตัวเองออกมาและเอามันปิดหน้าคุโรโกะเอาไว้ ฝ่ามือกร้านกดผ้าให้แนบกับใบหน้านั้นเอาไว้จนเจ้าตัวยอมยกมือขึ้นมาจับมันไว้เอง

"กลับบ้านไปทำแผลเถอะ"

"ครับ"

อาคาชิเดินสวนกลับไปที่ข้างสนามโดยมีคุโรโกะเดินตามมาแผลที่ขมับลึกเอาเรื่อง เลือดที่ไหลอาบใบหน้าซีกขวาหยดลงเปื้อนเสื้อเป็นวงใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้นอาคาชิก็ยังพาคุโรโกะเดินกลับบ้าน เพราะรู้ดีว่าเจ้าตัวคงไม่ยอมไปโรงพยาบาลดีๆหรอก

(อย่างน้อยก็ต้องฉุดกระชากลากถูไปละมั้ง)

แต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน ความเงียบสงบที่ควรจะมีมันก็มลายหายไปสิ้น เมื่อตอนนี้ในห้องโถงรับแขกได้มีคนรออยู่ แถมคนที่รอก็คือเจ้าพวกเหนือมนุษย์หัวหลากสีที่หาความปกติธรรมดาไม่เจอ

(นายก็ด้วยไม่ใช่เหรอ =__=)

อดีตสมาชิกทีมปาฏิหาริย์ แถมด้วย คางามิ ไทกะ เอสของทีมบาสเซย์ริน คู่หูคนปัจจุบันของคุโรโกะ เท็ตสึยะ

และคนที่พุ่งมาคนแรกก็คือเจ้าโกลด์เด้นหัวเหลือง คิเสะ แน่นอนว่าคนที่เจ้านี่พุ่งมาหาไม่ใช่อาคาชิ แต่เป็น...

"คุโรโกจจี่!!!!!!!!" ^[]^

ทว่า ก่อนที่มันจะได้เข้ากอดคนตัวเล็กสมใจก็ถูกมือหนาของใครอีกคนปัดจนหน้าหันล้มหงายท้องไปนับดาวอยู่บนพื้น

ปั่บ!

ตึงงงงงงง!

"โอ๊ย!!! คางามิจจิใจร้าย~"

แล้วคนที่มายืนอยู่ตรงหน้าคุโรโกะตอนนี้ก็คือคางามิ

"ไง ไอ้เกลอ"

"คางามิคุง"

"เออ ตรูเอง" =___=+++

"มาทำอะไรที่นี่ครับ คางามิคุง"

"โฮ่...ถามได้ดีนะไอ้บ้า หายหัวไปตั้งหลายวัน ฉันโดนยัยโค้ชบ่นซะหูชา แต่แกมาเที่ยวกับไอ้หมอนี่สบายใจเฉิบเนี่ยนะ! จะชดใช้ยังไงมิทราบวะ หา!!!!!"

"ผมไม่ได้มาเที่ยวครับ ตั้งใจจะกลับแต่มีเรื่องซะก่อน"

 

ตรูไม่เชื่อเฟ้ยยยยย!!!!

 

"เรื่อง?... เรื่องอะไร"

ถ้าตอบไม่ดีเอ็งตายยยยยยยยยยยยย!!!!

 

คางามิมองคนตัวเองที่มีทั้งผ้าพันคอกับเสื้อโค้ทตัวโคล่งคลุมตั้งแต่หัวลงมา จะเห็นก็แค่ใบหน้าครึ่งล่างกับปากบางๆที่พูดอยู่ฉอดๆๆๆๆเท่านั้น และด้วยความฉุนเขาจึงกระชากมันออกมาทั้งสองอย่างนั่นล่ะ

"ในนี้มันอุ่นพอ เอาออกได้แล้วเฟ้ย!"

พรึ่บ!

"!!!!!!!!!!"

"!!!!!!"

"!!!!!!!!!!"

สิ่งที่เห็นทำให้ทุกสายตาแข็งค้างจับจ้องมายังร่างบางอย่างพูดไม่ออก

คุโรโกะตอนนี้หน้าซีดไม่มีสี เลือดอาบใบหน้าซีกขวาย้อยลงมาเปื้อนเสื้อเป็นวงใหญ่ เหงื่อชุ่มโซมกาย ขอบตาแดงก่ำขนตายังเปียกแฉะ ศีรษะมีผ้าผืนเล็กๆพันไว้ลวกๆแต่มันก็ถูกซับเลือดจนเต็ม

นี่มันเกิดการฆาตกรรมกันมารึไงวะเนี่ย!!!

"นี่นาย..."

"เท็ตสึ!"

"คุโรโกจจิ เกิดอะไรขึ้นน่ะ!"

 

"มันเกิดอะไรขึ้น อาคาชิ"

มิโดริมะที่ใจเย็นกว่าใครหันไปถามอาคาชิที่เอาแต่เงียบเป็นเป่าสาก แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาเป็นความเงียบกับสายตาที่ตวัดกลับมาเหมือนจะบอกกลายๆว่าอันไหนสำคัญกว่าในตอนนี้

เป็นเวลาที่ร่างบางโชกเลือดของคุโรโกะเซล้มลง

"คุโรโกะ!"

เป็นคางามิที่เข้ามารับไว้ทัน คนตัวเล็กยังมีสติแต่ก็เลือนรางเต็มที

"เท็ตสึ!"

"คุโรโกจจิอดทนไว้นะ เฮ้ ชุดปฐมพยาบาลอยู่ที่ไหนอาคาชิจจิ!"

คิเสะหันมาหาอาคาชิที่เป็นเจ้าของบ้าน และทันใดก็ถูกกล่องปริศนายัดใส่เต็มๆหน้า

 

ปั่ก!

"เอ้า"

กล่องปฐมพยาบาลขนาดกะทัดรัด คนที่ยื่นมันมาให้ก็คือมุราซากิบาระ ตาสีม่วงที่ดูเหมือนคนนอนไม่พอนั่นเหลือบมองร่างเล็กที่ถูกรายล้อมนั่นก่อนที่จะถอนสายตากลับและเดินตามอาคาชิไป

ตามด้วยมิโดริมะ ปล่อยให้สามคนนั่นดูแลคุโรโกะไป

 

แต่คิดดูอีกที รู้สึกว่าเจ้าพวกนี้มันจะ.......

 

"เอามานี่ ฉันทำเอง!"

"ไม่ให้เฟ้ย! เดี๋ยวฉันทำเอง แกน่ะออกไปห่างๆเท็ตสึซะ"

"อาโอมิเนจจิ คางามิจจิ เดี๋ยวฉันจะทำเอง พวกนายออกไปซะ"

"ไม่โว้ยยยยยยยยยย!!!!" / ตอบพร้อมเพรียง

 

นั่นไงล่ะ... มันจะทำให้คนเค้าตายก่อนล่ะสิไม่ว่า =__=

และแล้วก็เกิดการตบตีแย่งชิง...เอิ่ม... กล่องปฐมพยาบาล

"เอามานี่!"

"แกนั่นแหละถอยไป!"

"อ๊ะ! อยู่ที่ฉัน!"

"คิเสะ! เอาคืนมานะเว้ย!"

 

นี่มันจะบ้ากันอีกนานมั้ย =__=++

หันไปดูคนเจ็บ..... มันกำลังจะเสียเลือดตาย!

แล้วกล่องปฐมพยาบาลเจ้ากรรมก็ลอยละลิ่วมาตกอยู่ในมือของมิโดริมะแทน

ตุ้บ!....

"นี่พวกนาย~ ไอ้พวกบ้างี่เง่า!!!!"

กึก!

ทุกสรรพสิ่งพลันหยุดชะงักและเงียบกริบ ตอนนี้หนุ่มแว่นแผ่ออร่าน่ากลัวออกมาเต็มที่ ยิ่งไอเท็มนำโชคของเจ้าตัววันนี้เป็นหน้ากากเท็นกุด้วยแล้ว

มันยักษ์ชัดๆ!!!

"นะ น่ากลัวจัง มิโดริมัจจิ~"

"นับหนึ่งถึงสามถ้ายังไม่ออกไปรู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

"ระ รับทราบ"

แล้วเจ้าพวกจอมโวยก็หมอบคลานออกไปอย่างสงบเสงี่ยม พอทะลึ่งหันกลับมามองก็ต้องเจอกับสายตาอาฆาตของมิโดริมะเข้าจนต้องเผ่นแน่บไปไม่เหลือฝุ่น

ประตูปิดลงมิโดริมะจึงทิ้งตัวลงนั่งข้างๆคนเจ็บพร้อมๆกับถอนหายใจออกมาแรงๆอย่างเอือมระอาที่สุด

"เจ้าพวกไม่รู้จักโต"

นัยน์ตาสีเขียวที่ยังฉายแววเกลียดชังอยู่หน่อยๆมองใบหน้าซีดขาวเปื้อนเลือดของคุโรโกะ ถึงจะเกลียดยังไงแต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่นะที่ต้องมาดูแลแบบนี้ เพราะในบรรดายอดมนุษย์ทั้งหลายแหล่มีเขานี่แหละที่ค่อนข้างจะเต็มบาทที่สุด

(แน่ใจเหรอนั่น =__= )

 

อีกห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องนอนของอาคาชิ ร่างคนตัวสูงกำลังนั่งแทะอมยิ้มสีหวานน้ำตาลเรียกพี่อยู่ตรงหน้าของเจ้าของห้องที่เอาแต่นั่งเงียบกอดอกมอง

"นายบอกพวกนั้นสินะ อัตสึชิ"

"หืม อาคาจินไม่ชอบเหรอ"

"ก็เปล่านี่"

"อาคาจิน... คุโรจินเป็นอะไรน่ะ"

 

ถึงจะเป็นเหมือนเด็กแต่มุราซากิบาระก็มองสถานการณ์ออกได้ดี

"มันไม่ใช่อุบัติเหตุหรอกใช่มั้ย คุโรจินถูกทำร้ายสินะ"

"อืม..."

ปิดบังไม่ได้หรอก ไหนๆก็บอกไปเลยดีกว่า

 

"อาคาจิน..."

"ไฮซากิน่ะ"

"อ่าเระ ไฮซากิ โชโงะ น่ะเหรอ"

"ใช่ เท็ตสึยะท้าแข่งกับหมอนั่น แบบหนึ่งต่อสาม...."

ครืดดดดดดด ปังงงงงงงงงง!!!!

เสียงเปิดประตูเสียงดังอย่างไม่เกรงใจชาวบ้าน มาพร้อมกับสามหัวตัวกวนโผล่พรวดเข้ามาอย่างไม่ได้รับเชิญ

"เมื่อกี้นายว่าไงนะ อาคาชิ"

"พวกนายรู้จักเกรงใจชาวบ้านหน่อยจะได้มั้ย ไดกิ เรียวตะ คางามิ ไทกะ"

"อย่ามานอกเรื่อง! เมื่อกี้นายบอกว่าคุโรโกะ..."

"เข้ามาแล้วปิดประตู ฉันหนาว"

คำสั่งของท่านเจ้าบ้านเป็นคำประกาศิต

และสามนาทีต่อมาเรื่องทั้งหมดก็ถูกเล่าจบโดยอาคาชิ

ในห้องเกิดความเงียบไปชั่วขณะก่อนที่เสียงสั่นๆของคากามิจะดังขึ้นก่อนใคร

"แข่งหนึ่งต่อสาม แล้วชนะเนี่ยนะ คุโรโกะเนี่ยนะ สุดยอดเลย"

"เพราะเจ้านั่นกระจอกต่างหาก"

อาคาชิสวนกลับ เขาไม่บอกหรอก ไม่บอกอะไรทั้งนั้น

"แต่ฉันว่าไฮซากิมันคงไม่จบแค่นี้แน่"

"อืม ฉันก็ว่าอย่างนั้นอาโอมิเนจจิ ฉันได้ข่าวมาอีกว่าหมอนั่นไปเล่นบาสให้กับใครซักคนที่เป็นเซียนพนันน่ะ"

"อาคาจิน จะเอาไง"

"อยู่เฉยๆ"

"หา? นี่นาย..."

"ฉันกลัวว่ามันจะไม่ยอมให้นายกับเท็ตสึอยู่เฉยๆน่ะสิ พวกเราก็ถูกทาบทามจากพวกเซียนพนันนั่นเหมือนกัน มันตื๊อจนน่ารำคาญเลยล่ะ ยิ่งพวกนั้นได้เห็นฝีมือของเท็ตสึที่ชนะไฮซากิละก็ มันคงไม่จบแค่การทาบทามแน่"

"ฉันถึงได้บอกให้อยู่เฉยๆไง"

 

อาคาชิพูดย้ำ เขารู้อยู่แล้วละว่าวงการแบบนี้มันโสมมแค่ไหน แถมมีแต่พวกมีหน้ามีตาในสังคมที่เข้าไปในที่แบบนั้น เขารู้ดี รู้ยิ่งกว่าใคร เพราะตัวเขาก็ถูกทาบทามมาตลอด และการปฏิเสธของเขามันก็สร้างความแค้นให้กับคนเหล่านั้นมาตลอดเหมือนกัน