fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

จู่ๆก็รู้สึกปวดหัว ไม่ใช่เพราะแผลที่ถูกตีแต่มันปวดเหมือนสมองจะระเบิด

 

พรึ่บ!

 

คุโรโกะเบิกตาขึ้นได้ สิ่งแรกที่มองเห็นคือใบหน้าที่ค่อนข้างจะตกใจของมิโดริมะ

"มิโดริมะคุง"

"เป็นยังไง ดีขึ้นรึเปล่า"

มิโดริมะถามกลับไป เมื่อกี้เขาเห็น มันไม่ใช่คุโรโกะ เท็ตสึยะแน่ๆ แววตานั่นปรากฏขึ้นมาแว่บหนึ่ง มองมาที่เขาเหมือนกำลังประเมินค่าอะไรซักอย่าง ก่อนที่มันจะหายไปและถูกแทนที่ด้วยดวงตาสีใสไร้อารมณ์ของคุโรโกะคนเดิม

"ฉันทำแผลให้นายเสร็จแล้ว ส่วนจุดฟกช้ำที่เหลือก็ทายาเอาเองละกัน"

ว่างพร้อมกับวางหลอดยาทาไว้ข้างตัวคุโรโกะที่พยายามเค้นกายลุกนั่ง

ดูเหมือนแผลจะใหญ่พอสมควร มิโดริมะถึงได้พันผ้าซะรอบหลายชั้นขนาดนี้ กะจะไม่ให้อากาศลอดเข้าไปได้เลยสินะ

"ขอบคุณครับ มิโดริมะคุง"

"เปลี่ยนจากคำขอบคุณของนายมาเล่าอะไรดีๆให้ฉันฟังดีกว่า คุโรโกะ"

"เรื่องอะไรล่ะครับ ที่ว่าดีๆ"

"อย่ามาทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย ฉันดูดวงวันนี้ของนายจะซวย แล้วก็จะพลอยทำให้คนอื่นเขาซวยไปด้วย เพราะฉะนั้นรีบพูดมาฉันจะได้หาวิธีแก้เคล็ดให้"

ถึงจะอ้างไปแบบนั้น แต่มิโดริมะก็ไม่คิดว่ามันสำคัญเท่ากับสิ่งที่เขาอยากรู้หรอก

ตัวเขา...ไม่สิ ต้องบอกว่าทุกคนในทีมปาฏิหาริย์ ตอนนี้กำลังถูกก่อกวนด้วยสิ่งโสมมสกปรก

พวกเซียนพนันต่างก็เข้ามาทาบทามพวกเขา ถ้าแค่ทาบทามแค่ครั้งสองครั้งมันก็พอทน แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ

 

การทาบทามกลับกลายเป็นการข่มขู่ จากการข่มขู่ก็กลายมาเป็นสารพัดวิธีที่จะได้ตัวพวกเขาไป

(ก็นะ...วิธีการปฏิเสธของพวกเขามันก็น่าตายนักล่ะ =___=')

 

ในบรรดาสมาชิกของทีมปาฏิหาริย์ คุโรโกะเป็นคนที่ไม่น่าจะโดดเด่นที่สุด พวกเขาคิดกันแบบนั้น

คิดว่าหมอนี่จะปลอดภัยเพราะความจืดจางเหมือนไร้ตัวตน แต่แล้วมันก็กลายมาเป็นแบบนี้จนได้

เห็นสภาพแบบนี้กับสีหน้าของอาคาชิเมื่อครู่ ก็ฟันธงได้เลยว่าคุโรโกะก็โดนด้วยเหมือนกัน

แถมยัง...หนักกว่าพวกเขา

 

"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ มิโดริมะคุง"

"คุโรโกะ ใครทำร้ายนาย"

"อุบัติเหตุระหว่างเล่นสตรีทบาสกับไฮซากิคุงน่ะครับ"

"นายแข่งกับหมอนั่นมาเหรอ"

"ครับ"

"แล้วผล.."

"ผมชนะ แบบหนึ่งต่อสาม"

"!!!!!!!!"

คุโรโกะตอบไปตรงๆ ก็เขาชนะมาจริงๆนี่ แถมไม่ได้พึ่งฝีมือของอาคาชิด้วยซ้ำไป แต่มันก็ดูเหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้น สงสัยมานานแล้วว่าทำไมจู่ๆพวกเขาทุกคนถึงได้มาเจอหน้ากัน มันคงจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกมั้ง หรือก็คงจะไม่ใช่การนัดแนะกันมาเที่ยวหรอก

"มิโดริมะคุง.....พวกคุณ มีอะไรปิดบังผมรึเปล่าครับ"

"เปล่า"

"ผมไม่ชอบการโกหกครับ มิโดริมะคุง"

"บอกว่าไม่มีไงเล่า เอานี่ ฉันให้"

 

ถุงเครื่องรางสีฟ้าผูกด้วยเชือกแดง

 

คุโรโกะรับมันมาไว้ในมือ แต่ว่า...มันคงจะมีอะไรมากกว่านี้ละสิ

และในขณะนั้นเอง อาโอมิเนะกับคิเสะก็ก็เดินเข้ามา

"ไง เท็ตสึ เป็นไงบ้าง"

"ผมไม่เป้นไรครับ อาโอมิเนะคุง"

"คุโรโกจจิไม่เป็นไรแล้ว ดีจังเลยนะ"

มันแปลกจริงๆนั่นแหละ ทุกคนอยู่ที่นี่ และตอนนี้คิเสะก็ดูจะแปลกไป ไม่ใช่แค่คิเสะ แต่ดูสีหน้าของทุกคนตอนนี้สิ เหมือนมีบางอย่างในใจ

แล้วบางอย่างนั่น มันคืออะไรกันล่ะ

"คุโรโกจจิควรพักผ่อนนะ หวัดยังไม่หายไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพวกเราจะกลับแล้วล่ะ"

"ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ คิเสะคุง"

"พักซะ เท็ตสึ"

"อาโอมิเนะคุง..."

 

ทำไมทุกคนมีสีหน้าเครียดแบบนี้นะ

 

"มีอะไรกันรึเปล่าครับ"

"อ๋า~ ไม่มี้ไม่มี คุโรโกจจิ แค่อยากให้คุโรโกจจิหายหวัดไวๆเท่านั้นแหละ เนอะอาโมมิเนจจิ มิโดริมัจจิ"

"อะ โอ้"

 

"พักซะคุโรโกะ คนอ่อนแออย่างนาย..."

"ผม ไม่ใช่คนอ่อนแอ!"

"!!!!!!!"

"คุ คุโรโกจจิ"

"ผมจะเอาชนะพวกคุณ...ทุกคน!"

"!!!"

"!!!!!!"

 

บรรยากาศอึมครึมแบบนี้มันอะไรกันเนี่ย

นี่มันอะไร!

 

"อาโอมิเนะคุง คิเสะคุง มิโดริมะคุง ช่วยแข่งบาสกับผมหน่อย จะได้มั้ย"

"หา?"

"เท็ตสึ...นี่นาย"

"ผมจะเอาชนะพวกคุณให้ดู แบบหนึ่งต่อสาม"

 

ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ คุโรโกะ เท็ตสึยะที่พวกเขารู้จัก แรงกดดันที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนนี่มันอะไรกัน ชักจะเชื่อสิ่งที่อาคาชิบอกมาแล้วสิ

คุโรโกะเอาชนะทีมของไฮซากิที่มีถึงสามคนด้วยตัวคนเดียว ทำให้พวกนั้นแพ้หมดท่าจนต้องตะเกียกตะกายวิ่งหนีไป มันเลวร้ายยิ่งกว่าตอนที่พวกเขาทำการปฏิเสธพวกที่มาทาบทามซะอีก

อันตรายมาก

อันตรายเกินไป

 

"ไม่ล่ะ ฉันขี้เกียจ อยากนอนอ่านหนังสือไมจังเฟ้ย"

"ฮะๆๆ ฉันเองก็มีถ่ายแบบไม่ว่างมาเล่นกับคุโรโกจจิหรอกนะ เนาะ มิโดริมะคุง"

"ฉันว่างเสมอ"

"เฮ้ย! มิโดริมะ"

ทั้งอาโอมิเนะกับคิเสะหันพรวดมามองหนุ่มแว่นแสนหยิ่งทันที

ไอ้หมอนี่มันไม่รู้รึไงว่ากำลังทำอะไรอยู่

"อย่างนั้นเหรอครับ"

คุโรโกะมองหนุ่มแว่นด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป

อยากชนะคนๆนี้ อยากทำให้เขาตกต่ำลงมา

มิโดริมะยกมือดันแว่นขึ้นเล็กน้อย ลุกขึ้นและเหลือบลงมามองคนร่างบาง

"ถึงนายจะแข่งกับฉันยังไงนายก็ไม่มีทางชนะฉันได้ คุโรโกะ"

ตึกกกกกก!!!!

ไม่มีวันซะล่ะ

"คนขี้ขลาด ชอบพูดอะไรเข้าข้างตัวเองเสมอ"

"!!!!!"

"เท็ตสึ!!!!"

"อาโอมิเนจจิ อย่า!!!"

คิเสะตะครุบคนหัวน้ำเงินเอาไว้ทันก่อนที่เจ้าตัวจะเข้าไปขย้ำคอคนที่นั่งอยู่บนพื้น

"นายมันน่ารำคาญจริงๆ คุโรโกะ"

"มิโดริมัจจิ!"

คิเสะรีบตวัดสายตาดุไปหาหนุ่มแว่น ขณะที่ตัวเองยังรั้งอาโอมิเนะที่กำลังตบะแตกเอาไว้สุดแรง

แต่คนที่ไม่สนอะไรนอกจากชัยชนะก็ยังพูดต่อไปอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน

"พวกคุณ...เป็นอะไรไป กลัวผมขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ฉันน่ะเหรอกลัวนาย เท็ตสึ ไม่มีทางหรอกเฟ้ย!"

"งั้นก็แข่งกัน กับผม"

"บอกว่าไม่ก็ไม่สิวะ! อยากแข่งนักเดี๋ยวฉันจะขยี้นายให้แหลกในฤดูกาลหน้า เท็ตสึ!!!!"

"แล้วตอนนี้ล่ะ อาโอมิเนะคุง"

ทุกคนกำลังปิดบังอะไรกันอยู่ ทำอะไรกันอยู่เหรอ

 

ระหว่างนั้นเอง ใครอีกคนก็เดินเข้ามาสมทบ

 

"ฉันจะแข่งกับนายเอง คุโรโกะ"

"คางามิคุง"

"คางามิจจิ! ไม่เอาน่า"

"ก็มันอยากแข่งนักนี่ เดี๋ยวฉันจัดให้ มาแข่งกันคุโรโกะ แบบหนึ่งต่อหนึ่ง นายกับฉัน"

"ตกลงครับ"

 

ชัยชนะๆๆๆๆๆ!!!! รู้สึกกระหายมันอยู่ตลอดเวลา ทำยังไงมันก็ไม่หายไป เหมือนกับบ่อทรายที่ไม่เคยอิ่มน้ำ

อยากได้ อยากได้ชัยชนะ

อยากมองเห็นพวกนั้นหมอบอยู่แทบเท้า

อยากเห็นมันจมลงไป!

 

"เฮือก! อะ...."

"คุโรโกะ..."

"อึก~"

อะไรกันเนี่ย นี่มันอะไรกัน ความรู้สึกอึดอัดปั่นป่วนแบบนี้

 

"เท็ตสึ?"

"นะ นี่ผม...เป็นอะไร"

เป็นอะไรล่ะ นายกระหายชัยชนะไม่ใช่เหรอ เท็ตสึยะ

ไม่ นี่มันไม่ใช่เท็ตสึยะคนนั้น

 

ทุกสิ่งกำลังเปลี่ยนแปลง ต่อหน้าทุกคนที่อยู่ในห้อง คุโรโกะพยายามอดทนกับความปั่นป่วน ร่างบางลุกขึ้นยืนโซเซ ปัดป่ายมือทุกคู่ที่เข้ามาจะประครอง

"คุโรโกะ"

"ขอโทษครับ ทุกคน"

แล้วร่างบางก็รีบออกไปจากห้องโถง ไม่สนใจว่าใครจะเรียกตามหลัง

ไม่ใช่ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ตัวตนที่กระหายชัยชนะแบบนั้น ไม่สมควรจะมาอยู่ในตัวของเขา

ไม่...ยังไงก็ยอมรับมันไม่ลง!

 

จู่ๆน้ำตามันก็ไหล

แล้วมันก็ร้อนจริงๆ

 

คุโรโกะวิ่งออกไปจากห้อง ออกไปจากบ้านของอาคาชิ ไม่เอาแม้แต่เสื้อกันหนาว

"เท็ตสึ!"

"คุโรโกจจิ!"

"เจ้าบ้าเอ๊ย เดี๋ยวฉันตามมันไปเอง จะพามันกลับบ้านเลยก็แล้วกัน"

คางามิพูดจบก็คว้าเอาเสื้อกันหนาวเดินออกไป

 

อีกห้องหนึ่ง

"เท็ตสึยะเป็นตัวอันตราย พวกมันไม่ปล่อยเอาไว้แน่"

"หืม........ แล้วอาคาจินล่ะ"

"ไม่ต้องห่วง อัตสึชิ ทุกอย่างถูกวางเอาไว้แล้ว ฉันชนะเสมอ"

คำพูดติดปากมาพร้อมกับความมั่นใจ แต่กับคราวนี้กลับทำให้อาคาชิรู้สึกสังหรณ์บางอย่าง บางอย่างที่เขามองข้ามเพราะความอัจฉริยะเกินมนุษย์ของเขา

มือหนาลูบหัวสุนัขตัวน้อยที่นอนอยู่ข้างๆ

เจ้าเท็ตสึยะเบอร์สอง มันเชื่องกับอาคาชิพอๆกับเจ้าของของมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเจ้าของของมันจะยังเชื่องอยู่อีกรึเปล่า

 

ปีศาจคงไม่เชื่องกับใครหรอก.....