fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

บาสเก็ตบอล เป็นกีฬาที่สนุก
ใช่ เขาคิดอย่างนั้นและรู้สึกกับมันแบบนั้นมาตลอดตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เล่น พยายามอย่างหนักจนได้เข้าทีมของเทย์โคได้เป็นหนึ่งในทีมปาฏิหาริย์ในฐานะ เงา
ได้เป็นหนึ่งในทีมของเซย์รินในฐานะ เงา
ทุกอย่างยอมรับในตัวเขาในฐานะ เงา
มันก็น่าดีใจ แต่บางครั้งก็ไม่ได้อยากเป็นแค่...เงา
 
"แค่กๆ..."
ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกคอแห้งเป็นผง ร่างของคุโรโกะงองุ้มอยู่บนที่นอน ภายในห้องนอนห้องหนึ่งของบ้านอาคาชิ เมื่อคืนอาคาชิแบกเขามาจนถึงบ้าน หลังจากอาบน้ำทานอาหารเย็นเสร็จแล้วก็เข้านอน คุโรโกะหลับเป็นตายเพราะยาที่กินเข้าไปหลังอาหารนั่น แต่อาการป่วยก็ยังไม่หายดีเท่าที่ควร
 
เป็นหวัดฤดูหนาวเนี่ย มันทรมานจริงๆเลย
 
จุดบกพร่องของเขาที่แก้ไม่หาย พละกำลังไม่ค่อยมี อากาศแปรปรวนเข้าหน่อยก็ไม่สบาย
หลายครั้งหลายหนที่แข่งบาส คางามิก็ต้องแบกเขาออกมาจากสนามเมื่อเกมจบ การแข่งต่อเนื่องกับคู่แข่งที่เก่งๆก็หนักเอาเรื่อง แต่แทนที่ร่างกายจะพัฒนาขึ้นกลับทำให้คุโรโกะทนรับไม่ไหวซะงั้น
 
ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลยจริงๆ
สงสัยต้องฝึกฝนร่างกายของตัวเองให้มากกว่าซะแล้วสิ เพื่อการแข่งในฤดูกาลหน้า
เพื่อชัยชนะ
ชัยชนะ...
ชนะ!!!
"อึก! แค่กๆๆๆ!!!"
อยู่ดีๆก็มีบางอย่างมาจุกที่อกจนต้องเค้นคอไอออกมาแรงๆ คุโรโกะยกมือลูบอกซ้ายของตัวเองอยู่ไปมา ควบคุมอาการปั่นป่วนข้างในให้สงบลง ก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำจัดการกับสภาพงัวเงียของตัวเอง
 
วันนี้คงต้องกลับบ้านแล้ว ก่อนอื่นคงต้องบอกเจ้าของบ้านซะก่อน
"อาคาชิคุง ผมต้องกลับแล้วละครับ"
"อาการของนายเป็นยังไงบ้างล่ะ"
"ก็แค่หวัดหน้าหนาว เดี๋ยวก็หายแล้วละครับ"
"ฉันโทรบอกคนที่บ้านของนายแล้ว ไม่เห็นต้องรีบกลับเลยนี่"
"ผมมีการบ้านต้องทำเป็นกองพะเนินเลยละครับ"
"ข้างนอกอากาศหนาว นายจะเดินทางคนเดียวได้เหรอ"
"สบายมากครับ"
"แล้วหมาตัวนี้ล่ะ"
อาคาชิพูดพลางอุ้มเจ้าเท็ตสึยะเบอร์สองขึ้นมานอนบนตัก ลูบหัวมันเบาๆ มันหลับปุ๋ยขดตัวอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆของชายหนุ่ม
"คงไม่มีใครให้นายพามันขึ้นรถแน่"
"นั่นสินะครับ"
คุโรโกะมองเจ้าเบอร์สองที่หลับปุ๋ยอยู่บนตักอาคาชิ จะทำยังไงดีล่ะ ถึงมันจะเป็นแค่ลูกหมาแต่คงไม่มีรถคันไหนอยากให้เอาหมาขึ้นไปบนรถหรอก หรือว่าจะทิ้งมันไว้ที่นี่ ไม่สิ...เขาจะทิ้งมันได้ยังไง
"ล้อเล่นน่ะ...เดี๋ยวฉันจะไปส่ง"
"ห๊ะ?"
"พอดีฉันต้องไปทำธุระให้ที่บ้านแถวๆนั้น"
"ครับ"
เป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละ ก็แค่อยากเดินเล่น... กับเท็ตสึยะ
น้อยครั้งที่จะมีเวลามาเดินเล่นเหมือนคนอื่น เพราะทายาทตระกูลเก่าแก่อย่างอาคาชิ ต้องสุขุม เก่งรอบด้าน และถูกประคบประหงมอย่างดี มันทำให้อาคาชิเบื่อหน่ายที่สุด
แล้ววันนี้คงเป็นวันที่อาคาชิรู้สึกปลอดโปร่งในรอบหลายปีเลยล่ะมั้ง
 
ก็ถ้ามันราบรื่นละก็นะ...
เมื่อทั้งคู่เดินผ่านจุดที่เป็นสนามบาสเก็ตบอล
 
"ว้าวๆๆ ดูซิว่าเจอใคร อดีตกัปตันทีมปาฏิหาริย์นี่เอง"
เสียงทักดังมาจากด้านหน้าที่ตอนนี้มีร่างสูงใหญ่ยืนขวางอยู่
ไฮซากิ โชโงะ อดีตสมาชิกทีมบาสของเทย์โคที่อาคาชิไล่ออกไป
"ไม่ได้เจอกันนานนะ
"........"
อาคาชิเงียบ มองหน้ากวนๆของอีกฝ่ายอย่างเรียบเฉย ทั้งที่ในใจนึกขยะแขยงเจ้าคนสกปรกทั้งในเกมและนอกเกมแบบนี้เต็มที ไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว
"ไปกันเถอะ เท็ตสึยะ"
"หืม...อ้าว! นายก็อยู่นี่ด้วยเหรอเนี่ย ฉันไม่ยักเห็นนายเลยนะ คุโรโกะ เท็ตสึยะ"
กวนอาคาชิไม่ได้ก็หันมากวนคุโรโกะแทน
คนคนนี้เป็นจอมหาเรื่อง คุโรโกะเองก็ได้รู้นิสัยของคนคนนี้มาพอสมควร ตอนที่อยู่เทย์โคก็โดนหมอนี่แกล้งบ่อยๆ ตอนที่แข่งวินเทอร์คัพก็ไปหาเรื่องทำร้ายร่างกายฮิมุโระกับอเล็กซ์พี่ชายกับโค้ชของคางามิ ในเกมก็เล่นขี้โกงกับทีมของคิเสะ อาคาชิคงระอานิสัยแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนแล้ว ถึงได้ไล่เขาออกไปแล้วเอาคิเสะเข้ามาอยู่ในทีมแทน
"เท็ตสึยะ ไปได้แล้ว"
"ครับ"
"เดี๋ยวสิ นี่ไม่คิดจะทักทายเพื่อนเก่าหน่อยรึไง หา"
"โทษที นายเป็นเพื่อนเก่าของใครงั้นเหรอ"
"หา!"
"ฉันไม่ว่างจะมาเสวนากับคนแปลกหน้าหรอกนะ ไปกันเถอะ เท็ตสึยะ"
อาคาชิเอื้อมมือไปกอดคอคุโรโกะให้เดินเลี่ยงคนตัวโต
แต่...มันไม่ได้จบง่ายๆเหมือนอย่างที่เขาคิดจริงๆนั่นแหละ
ฟุ่บ!
ปึก!
ลูกบาสแหวกอากาศเข้ามาจากด้านหลัง แต่แทนที่มันจะทุ่มลงบนหัวคุโรโกะที่มีเจ้าเบอร์สองเกาะอยู่ กลับเป็นมือของอาคาชิที่รับมันเอาไว้แทน
ลูกบาสถูกถือไว้ในมือของจอมจักรพรรดิ ตาสองสีคู่สวยหันไปจดจ้องคนที่บังอาจขว้างมันมา
"คิดจะทำอะไร ไฮซากิ"
"เห...จำกันได้แล้วเหรอ"
"ถ้ายังกวนอารมณ์กันมากกว่านี้อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ"
แล้วก็ทุ่มลูกบาสนั่นคืนเจ้าของมันไปด้วยแรงที่เหนือกว่าจนคนรับต้องหลุดเสียงดังอึก ไฮซากิรับบอลมาหมุนควงอยู่ปลายนิ้ว
"แข่งกันหน่อยมั้ยล่ะ"
"อย่ามาตลก ฉันไม่มีเวลามาไร้สาระ"
"หืม...ดูท่าไอ้หน้าจืดที่มีหมาอยู่บนหัวนั่นจะมีสาระมากกว่าสินะ"
ไอ้หน้าจืด มีหมาอยู่บนหัว หมายถึงคุโรโกะ
"ก็นั่นสินะ นายเป็นคนค้นพบความสามารถหมอนี่นี่นา ชักจูง แนะนำ ติดตามความก้าวหน้า ประคับประคองสารพัด สมแล้วที่เป็นกัปตัน แต่ก็นะ...อีแบบนี้มันคงจะมากกว่าเพื่อนล่ะม้าง"
อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ รู้แล้วว่ามันจะพูดอะไร สื่อความหมายอะไร แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกซักหน่อยนี่ ถ้าแค่ชอบแล้วมันจะผิดตรงไหน
อาคาชิพ่นหายใจสั้นๆแรงหันกลับมาตบบ่าคุโรโกะให้เดินต่อ แต่ไฮซากิก็กัดไม่ปล่อย
"ขี้ขลาดเอ๊ย..."
"......"
"ขี้แพ้...."
 
ตึกกกกกกกก!!
 
ขี้แพ้
ขี้แพ้
ขี้แพ้....
......
>>>>>>>>>>
.....
 
 
แพ้เหรอ.... อย่ามาตลกหน่อยเลย
 
กึก!....
 
"เท็ตสึยะ....?"
"ขอโทษครับ อาคาชิคุง.... ผมอยากออกกำลังก่อนกลับนิดหน่อยน่ะครับ ถ้าเหงื่อออกบ้างก็คงจะรู้สึกดี"
คุโรโกะหันกลับไปเผชิญหน้ากับไฮซากิ
"กรุณาแข่งกับผมหน่อย จะได้มั้ยครับ"
"นายเนี่ยนะ ก็ได้...ถ้านายแพ้จะมีอะไรให้ฉันล่ะ ร่างกายของนายรึ...หืม ก็ไม่เลวนะ"
ไอ้คนสกปรก! / อาคาชินึกอยากพูดออกมาแบบนั้น แต่ดูท่าคุโรโกะจะไม่มีอาการอะไรเลย
"แล้วถ้าคุณแพ้ละครับ"
"ถ้าฉันแพ้ฉันจะไม่ยุ่งกับบาสอีกเลยเอ้า"
"แค่นั้นเหรอครับ"
"หา? เฮอะ! จะให้ฉันทำอะไรก็ย่อมได้ตามแต่นายจะต้องการเลย ดีมั้ย"
"ถ้าอย่างนั้น...ผมจะชนะ"
"มันใจจริงนะ ชักจะดูถูกกันมากไปแล้วไอ้หน้าจืด"
ไฮซากิตั้งท่าจะเข้ามาขย้ำคอคุโรโกะ แต่ก็ถูกคำพูดเย็นชาไร้อารมณ์นั่นขัดไว้ซะก่อน
"ไปตัดสินกันที่สนามครับ ผมกับคุณ"
"แก~"
 
สตรีทบาส ทีมของไฮซากิมีถึงสาม แต่ทางคุโรโกะมีกันแค่สองคนกับอาคาชิ แต่ทว่า...
"อาคาชิคุง ผมจะลงคนเดียวครับ"
"เท็ตสึยะ"
โกรธจนไม่คิดหน้าคิดหลังอีกแล้ว
ไร้สาระ... งี่เง่าสิ้นดี
แต่ก็ช่วยไม่ได้
"เข้าใจแล้ว แต่ถ้าพวกนั้นเล่นสกปรก ฉันจะเข้าไปจัดการพวกมันทันที เข้าใจนะ"
"ครับ"
"เฮ้ๆๆ จะดูถูกกันหน่อยมั้ยเนี่ย หนึ่งต่อสามเหรอ หน้าอย่างแกเนี่ยนะจะชู้ตได้กี่ลูกกันเชียว"
 
ตัวเล็ก บอบบาง จะมีกำลังสู้กับพวกนั้นได้ยังไง
สิ้นคิดชะมัดเท็ตสึยะ....
อาคาชิอยากพูดแบบนั้น ถ้าไม่ติดว่ามีบางสิ่งที่เขาอาจจะได้เห็นต่อไปนี้
ถึงจะบอบบาง จืดจางยังไง แต่คุโรโกะ เท็ตสึยะก็คือแฟนธ่อมคนที่หกของเทย์โค ตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรกับปีศาจที่อำพรางตัวอยู่ในเงา รอเวลาจะเผยตัวตนที่น่าสะพรึงออกมา
กะอีแค่คำพูดแหย่อารมณ์ของไฮซากิก็ทำให้เป็นได้ขนาดนี้
 
"เกลียดความพ่ายแพ้งั้นเหรอ เท็ตสึยะ........นั่นสินะ"
 
นายมันก็ไม่ต่างจากฉันเท่าไหร่หรอก
 
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอฉันได้เห็นตัวตนที่ซ่อนอยู่ในตัวของนายหน่อยเถอะ เพราะฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่า แฟนธ่อม คุโรโกะ เท็ตสึยะ จะโผล่ออกมาจากเงาสีดำนั่นได้มากแค่ไหน
...........
...