fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก
เขียนโดย 
zusuran
วันที่ 12 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 21.38 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มีนาคม พ.ศ. 2565 19.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) อยู่คนเดียวมันเหงานะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบนทางเดิน ผ่านสนามบาสที่เงียบเหงาในสวนสาธารณะ หนาวขนาดนี้ไม่มีใครออกมาจากกองผ้าห่มหรอก ยกเว้นแต่เจ้าเสือจอมหิวโซที่ต้องออกมาหาอาหารยัดใส่ปาก เบอเกอร์สิบกว่าอันถูกหอบไว้เต็มรัก อีกอันก็ยัดอยู่ในปาก
ฉุนก็ฉุนหิวก็หิว เจ้าคุโรโกะนัดออกมาเมื่อวันก่อน ไม่ทันจะรู้เรื่องอะไรก็หายหัวไป ทิ้งให้เขาปะทะคารมแลกน้ำลายอยู่กับเจ้าพวกที่หาความปกติไม่เจอตั้งสามตัว
(นายเองก็หาความปกติไม่เจอเหมือนกันนั่นแหล่ะ คางามิ =___=)
พอไปหาที่บ้านก็บอกว่าไม่อยู่ มันหายหัวไปไหนกันนะ
คิดแล้วก็ฉุนอย่างไม่มีเหตุผล
"วุ้ย! เจ้าคุโรโกะ กลับมาเมื่อไหร่ แกตาย"
"อ๊ะ! ไทกะ"
"หืม ทัตสึยะ! มาทำอะไรที่นี่น่ะ"
วันนี้ก็มาเจอพี่ชายอีกละ แถมมันยังพ่วงเอาสัตว์ประหลาดมาด้วยอีกหนึ่ง
"อ่าเระ~ เจ้าคิ้วสองแฉก"
"เรียกใครว่าคิ้วสองแฉกวะ! ไอ้เด็กโข่ง!"
"หา~~"
เอาเข้าแล้วไง เจอกันทีไรก็ประสาทจะกินทุกที กับเซ็นเตอร์ของโยเช็นตัวเท่าเสาไฟฟ้านี่ เมื่อก่อนมันถอนขนคิ้วเขาออกไปเป็นกระจุก คราวนี้มันจะทำอะไรอีก
ตาสีม่วงดูจะง่วงหนาวหาวนอนซังกะปีนั่นมองมาที่....เบอเกอร์
"อย่าคิดว่าจะให้เลยเฟ้ย"
คางามิทำท่าเบือนหนีเหมือนเด็ก ไม่ได้หวงหรอกแค่อยากแกล้งมัน ดูซิ ว่ามันจะร้องไห้ปัญญาอ่อนให้ทัตสึยะปลอบรึเปล่า
"นาย...กินจุยังกะควายเลย มุโรจินยังไม่กินจุเหมือนนายเลย"
=[]= ! / อาร้ายยยยยยยยยยยยย!!!!!
"แก๊!!!!!!!!!!! แกมันก็พอกันล่ะวะ!"
"อ๋า~ คิ้วสองแฉกขี้ตู่ ฉันไม่กินของแบบนั้นหรอก"
ว่าแล้วก็แคะหู
มันกวนนนนนนนนนนนนน!!!
"หน็อยแน่แก ถ้าจะมาหาเรื่องทะเลาะกันก็ไสหัวไปเลยไป!"
"เอาน่า ไทกะ ใจเย็นก่อนสิ"
"ฉันเย็นแน่ ถ้าไอ้นี่ไม่กวนส้นฉัน!"
"หืม~...."
ดู๊ดูมันทำ!
"มีธุระอะไร!"
รีบบอกนะเฟ้ย ไม่งั้นแกตายยยยยยยยย!!!! ทัตสึยะก็ทัตสึยะเหอะ
ทัตสึยะหันไปสะกิดมุราซากิบาระ แล้วเหมือนเจ้าโย่งนั่นจะรู้ตัวว่ามีบางอย่างจะบอก
"อัตสึชิ มีอะไรจะบอกไทกะไม่ใช่เหรอ"
"หืมมมมม~ ก็เรื่องคุโรจินน่ะ"
"คุโรโกะ! หมอนั่นอยู่ไหน"
"อยู่กับอาคาจิน"
"ไอ้ตาสองสีนั่น มันต้องการอะไร!"
"ไม่รู้สิ ฉันก็แค่ทำตามคำสั่งอาคาจินเท่านั้นแหล่ะ หมดธุระแล้ว บ๊ายบาย"
"เฮ้ยๆๆ คุยกันก่อนสิ ตอนนี้คุโรโกะอยู่ที่ไหน"
"บอกไปแล้วนี่"
"ไม่หมดเฟ้ย!"
"อ้อ! นั่นสิ ตอนนี้คุโรจินไม่สบายมากๆเลยล่ะ หมดแล้วนะ"
แล้วเจ้าโย่งหัวม่วงก็เดินดุ่ยๆหายไปพร้อมกับทัตสึยะ ทิ้งให้คนหัวแดงดำคิ้วสองแฉกกระตุกตึกๆ
ไอ้เวรนี่มันกะจะกวนส้นเขาจริงๆด้วยสิ
"จะบอกให้เอามั้ยล่ะ"
เสียงๆหนึ่งดังมาจากด้านหลัง พอหันไปมอง ก็เจออริเก่าเมื่อวาน เขียว เหลือง น้ำเงิน
"พวกนาย...ไอ้พวกไม่เต็มบาท"
"แกนั่นแหละไอ้บ้างามิสมองกลวง!!!!!!" /ทั้งสาม
......
....
.....
ตุบๆๆๆๆ.....
เสียงใครมาเลี้ยงลูกบาสอยู่แถวนี้
คุโรโกะไม่รู้ว่าตัวเองนอนไปนานแค่ไหน เริ่มรู้สึกตัวเรี่ยวแรงก็เริ่มกลับมาพอทำให้ลุกเดินไปเปิดประตูได้เองตามปกติ
เดินตามเสียงนั้นไปเร่อยๆจนพ้นออกนอกเขตบ้าน ก็เจอกับสนามบาสเล็กๆ
คุโรโกะหยุดยืนอยู่ไม่ไกลจากสนามมองเห็นเงาไวของคนๆหนึ่งเลี้ยงลูกบาสแล้วก็ชู้ตลงห่วงง่ายๆ มันดูเอื่อยเฉื่อยชอบกล ไม่เหมือนคนที่กำลังสนุก
"อาคาชิคุง"
"มาแล้วเหรอ เท็ตสึยะ อาการเป็นไงบ้างล่ะ"
อาคาชิยืนอยู่กลางสนามในมือถือลูกบาส ตาสองสีนั่นมองมาที่คุโรโกะ
"ดีขึ้นมากแล้วครับ"
"งั้นเหรอ....แข่งกับฉันหน่อยสิ ตัวต่อตัว"
"ขอปฏิเสธครับ"
"เกมเดียว"
"ไม่ครับ"
"ครั้งเดียวแล้วฉันจะไม่ขอนายอีก" ตื๊อสุดแล้วนะเฮ้ย!
"ก็ได้ครับ"
หนูติดกับ! สำเร็จ!
......
>>>>>>
.....
>>>>>
>>>
...........
"แฮ่กๆๆ...."
พลั่ก!
ร่างบางของคนผมสีฟ้าเปียกแฉะไปด้วยเหงื่อ ล้มพับลงข้างสนาม ไม่นานร่างของคนผมแดงก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆด้วยอาการที่ไม่ต่างกัน หากแต่คนหลังดูจะสบายๆกว่าหลายเท่า
50-54
ไม่เลวสำหรับการปะทะตัวต่อตัวระว่างแฟนธ่อมกับเนตรราชันย์
"ทำได้ดีนี่"
"แฮ่กๆๆ...."
"เหนื่อยมากเลยสินะ"
ไม่มีคำตอบจากคนที่ล้มนอนอยู่ข้างๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบ แต่มันเหนื่อยซะจนพูดอะไรไม่ได้ต่างหาก
คืนนี้ดาวสวย ยิ่งไม่มีแสงไฟมาบดบังก็ยิ่งเห็นชัด
อาคาชิทิ้งตัวลงนอนข้างๆคนผมฟ้าที่เริ่มหอบน้อยลง ถึงจะไม่ชอบความเหนอะหนะแบบนี้เท่าไหร่ แต่ก็พอทนได้เพราะมีลมพัดโกรกพอให้รู้สึกสบายตัวขึ้นมานิดหน่อย และอีกอย่าง...นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ได้อยู่กับเพื่อนอย่างปกติธรรมดา
"คิดถึงสมัยที่อยู่เทย์โค ฉันเจอนาย เห็นบางอย่างในตัวนาย นายขอบคุณฉันที่ให้โอกาสทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไร...นั่นเป็นครั้งแรกที่มีคนขอบคุณฉันจากใจจริง เห็นความจริงใจของนายแบบนั้นแล้วก็แทบจะเก็บความตื้นตันเอาไว้ไม่อยู่ แต่ก็นะ..."
เพราะไม่อยากแพ้ ทุกอย่างมันก็เลยสลายไป แม้แต่สายตาจริงใจของนายด้วยไง เท็ตสึยะ
"ขอบคุณครับ อาคาชิคุง"
"เรื่องอะไร"
"ขอบคุณที่ยังเป็นห่วงกัน"
"!!!!"
เป็นห่วงเหรอ....นั่นสินะ ดูเหมือนเขาจะแสดงมันออกมาอย่างนั้นสินะ
"ผมอยากเล่นบาสกับทุกคนอีกครั้ง ไม่สิ...ผมอยากชนะ! ชนะพวกคุณทุกคน!"
"!!!"
เปลี่ยนไปแล้ว ความรู้สึกอันคลุมเครือแบบนี้....
จริงๆเหรอเนี่ย แฟนธ่อมจากร่างของเงาจะออกมาจริงเหรอ
ปั่บ!
มือกร้านของคนผมแดงเอื้อมไปปิดตาของคุโรโกะอย่างแรง ความกดดันเมื่อกี้พลันหายไปทันที
"อาคาชิ...คุง"
ได้สติกลับมาแล้วสินะ...
"ถ้าอยากเล่น จะแพ้หรือชนะมันก็สนุกได้ไม่ใช่เหรอ ถ้าได้เล่นจนสุดกำลังที่มีไม่ว่าจะออกมาในรูปแบบไหนมันก็ดีทั้งนั้นแหละ
ถึงจะอยากเห็นอีกตัวตนหนึ่งนั่น แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงได้ไม่กล้าพอที่จะปล่อยให้ตัวตนนั้นออกมา
เท็ตสึยะ นายน่ะ...เป็นเงาดีแล้ว
แต่ถึงจะเป็นเงา นายก็จะถูกมองเห็นโดยพวกเรา นายไม่โดดเดี่ยวหรอก สำหรับฉัน คนอย่างนายมองเห็นง่ายจะตายไป
"ออกมานานแล้ว รีบกลับกันเถอะ ฉันหนาวจะแย่แล้ว"
"ผมลุกไม่ไหวแล้วล่ะครับ"
"หึ...นายนี่มันอ่อนแอจริงๆ"
ถึงปากจะพูดแบบไม่ไยดี แต่อาคาชิก็ดึงร่างปวกเปียกของคุโรโกะขึ้นพาดหลังตัวเองและเดินกลับบ้าน
เพิ่งจะรู้นะว่าคุโรโกะตัวเบามาก แต่แรงส่งลูกบาสให้คนอื่นกลับมีมากมายจนคนพวกนั้นมันได้กล้ามขึ้นมาเป็นมัดๆ
"ขอบคุณครับครับ อาคาชิคุง"
คนที่ถูกแบกไว้บนหลังพูดเสียงแหบ ดูจากลมหายใจแผ่วๆที่รดอยู่บนไหล่นี่แล้วอาคาชิก็เดาได้เลยว่ามันย่ำแย่ขนาดไหน แต่ก็สมกับเป็นเท็ตสึยะที่เขารู้จักละนะ
กึก...
เท้าสองข้างที่ก้าวไปได้ไม่เท่าไหร่หยุดชะงักและยืนนิ่ง
"เท็ตสึยะ...นายยังอยากเล่นบาสกับฉันรึเปล่า"
"...."
"สิ่งที่นายสอนให้ฉันรู้ในการแข่งนั่นฉันยังจำมันได้ขึ้นใจเลยล่ะ ว่าบาสน่ะ มันเล่นคนเดียวไม่ได้"
"อาคาชิคุง..."
"พวกเราไม่ชอบพวกที่ชอบเรียกเราว่าทีมปาฏิหาริย์ รังเกียจทีมปาฏิหาริย์พอกับที่คนอื่นเขาเกลียดพวกเรานั่นแหละทั้งที่พวกมันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเราลำบากฝึกฝนมากแค่ไหนกว่าจะเก่งขึ้นมาได้ พวกเรารักในบาสมากขนาดไหน พวกนั้นไม่เคยจะมองในจุดนี้ของพวกเราเลยซักนิด มันน่าเจ็บใจมั้ยล่ะ ฉันน่ะ....เหงามากเลย รู้รึเปล่า"
".........."
ถึงจะไม่มีคำพูดใดๆสวนกลับมา แต่อาคาชิก็พอรู้ว่าคนที่เขาแบกไว้บนหลังกำลังฟังอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
ก็ไม่ได้หวังว่าใครอยากมาเล่นด้วยอยู่แล้ว
คนที่เคยโดดเดี่ยว ยังไงมันก็คงโดดเดี่ยวอยู่วันยังค่ำ ถ้าไม่เดินเข้าไปหาเองก็ไม่มีใครเข้ามาหาหรอก และจะเอาเรื่องอะไรมาเป็นเหตุผลให้เดินเข้าไปหาคนพวกนั้นล่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องบาสเก็ตบอล
"อาคาชิคุง...ชอบบาสบ้างรึเปล่าครับ"
"......."
ชอบสิ ทำไมจะไม่ชอบ
"หึ...ไม่รู้สิ"
ไม่ใช่!.... ไม่อยากพูดอย่างนั้นซักหน่อย
ชิ! ปากมัน....โธ่เว้ย!
"แล้วมาเล่นด้วยกันอีกนะครับ อาคาชิคุง"
ตึก!
เหมือนหัวใจกระตุกไปวูบหนึ่งพร้อมๆกับตาสองสีที่กำลังสั่นระริก
ดีใจเหรอ...ความรู้สึกแบบนี้ มันหายไปจากเขานานแค่ไหนแล้วนะ
ร่างที่พาดอยู่บนหลังนิ่งงัน
คุโรโกะหมดแรงหลับไปทั้งอย่างนั้น ทั้งอาการป่วย ทั้งความเหน็ดเหนื่อยทำให้ร่างกายของคนผมฟ้าไม่ต่างไปจากหมอนที่ยัดนุ่นไว้หลวมๆ ปวกเปียก บางเบา
อาคาชิเริ่มสาวเท้าเดินต่อ มุมปากกระตุกยิ้มบาง พึมพำแผ่วๆจนถูกลมหนาวพัดกลืนหายไป
"ขอบใจ...... เท็ตสึยะ"
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
