fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

เมื่อก่อน พวกเขาได้ทิ้งเงาไปและเฉิดฉายอยู่เพียงลำพังแต่ตอนนี้พวกเขาต่างก็พยายามที่จะกลับมาเคียงข้างเงานั้นอีกครั้ง แต่ว่า...มันสายไปแล้วรึเปล่านะเงานั้นไม่มีอีกต่อไปแล้ว เป็นเพียงแสงจืดจางดวงหนึ่ง แต่ถึงจะจืดจางยังไงก็มีใครอีกคนคอยประคับประคองเอาไว้อย่างรู้ค่า ผิดกับพวกเขาที่เจิดจ้าแต่กลับต้องอยู่เพียงลำพังโดดเดี่ยว....ไม่มีแม้เงาเป็นเพื่อนอาคาชิกับคิเสะต้องนอนพักที่โรงพยาบาล ถึงจะดื้อดึงยังไงก็ถูกพยาบาลวัยคุณป้าจับเหวี่ยงกลับไปนอนที่เตียงเหมือนเดิม ส่วนคุโรโกะไม่เป็นไรจึงถูกโค้ชสาวของเซย์รินลากตัวกลับ"ฮือออออออ~~~ ทำไมผมต้องอยู่ที่นี่ด้วยเนี่ย อยากกลับบ้านนนนนนนนนนนน!!!!"เสียงร้องไห้โฮๆของนายแบบหนุ่มที่เอาผ้าห่มคลุมโปง ดังระงมจนคนที่อยู่ด้วยทนไม่ไหว"พอซะทีเจ้าบ้า ร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ หนวกหูน่ารำคาญ""ฮึก~ก็ผม อยากกลับบ้านพร้อมคุโรโกจจินี่นา""สภาพแบบนี้เนี่ยนะ""ไม่แฟร์อ่ะ ผมไม่ได้เล่นบาสกับคุโรโกจจิเลยนะ อาโอมิเนจจิกับอาคาชิจจิสนุกอยู่แค่สองคนไม่แบ่งให้ผมบ้างเลย"คนหัวเหลืองพูดอย่างน้อยอกน้อยใจไม่ง่ายเลยที่จะได้เล่นบาสอยู่ทีมเดียวกับคนตัวเล็กซึ่งเป็นอดีตเงาของรุ่นปาฏิหาริย์"หมอนั่นไม่ใช่เงาของพวกเราเหล่าปาฏิหาริย์อีกต่อไปแล้ว นายก็เห็นแล้วไม่ใช่รึไงคิเสะ ปีศาจที่ออกมาจากเงามีแค่อาโอมิเนะกับอาคาชิเท่านั้นแหละที่เลี้ยงมันได้""มิโดริมัจจิ~ คุโรโกจจิไม่ใช่ปีศาจนะ ถ้าคุโรโกจจิมาได้ยินเข้าจะไม่ดีนะ""ฉันไม่ถูกกับเจ้านั่นอยู่แล้ว แล้วก็...ไม่คิดว่าเจ้านั่นจะเป็นใครไปได้นอกจากปีศาจ เพราะระดับฝีมือแบบนั้น มันเหมือนกับ......สูบเอาความสามารถของพวกเราไปหมด แม้แต่นายก็ก๊อปปี้เอาไปไม่ได้ คิเสะ""ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมก็คิดว่ามันไม่แฟร์เลย""นายเลี้ยงปีศาจแบบนั้นให้อิ่มกับชัยชนะไม่ได้หรอก คิเสะ"อาโอมิเนะพูดแทรกขึ้นมาทุกอย่างพลันเงียบกริบเจ็บใจมั้ย ใช่ พวกเขาทุกคนเจ็บใจกันทั้งนั้น แต่ก็ได้เห็นแล้ว เต็มสองตา เห็นในสิ่งที่พวกเขาไม่เคยชายตาแล เห็นตัวตนของพวกเขาที่สะท้อนอยู่ในตัวของแฟนธ่อมตัวนั้นนั่นคือสิ่งที่คุโรโกะ เท็ตสึยะมองเห็นจากตัวพวกเขาเมื่อก่อนไงล่ะแสงเจิดจ้า ที่ทิ้งเงาของตัวเอง"หึ รู้สึกเหมือนถูกแก้แค้นเลยนะว่ามั้ย""แก้แค้นงั้นเหรอ ...นั่นสินะ"คุโรโกะ เท็ตสึยะ แก้แค้นพวกเขาที่ย่ำยีสัญญาที่คนคนนั้นให้ไว้กับเพื่อนเก่าจนป่นปี้"อาคาจิน~~เจ็บแผลเหรอ"มุราซากิบาระถามคนตัวเล็กที่สุดในห้องที่เอาแต่นั่งพิงหัวเตียงมองออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆแผลที่มือถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลหลายชั้น ร่างกายกระทบกระทั่งบอบช้ำหลายจุด จนทุกคนไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างอาคาชิจะยอมให้ตัวเองเป็นได้ถึงขนาดนี้ แต่ยังไงก็ได้เห็นแล้ว เต็มสองตา"รู้สึกผิดที่ลากคุโรโกะเข้ามายุ่งเรื่องคราวนี้เหรอ อาคาชิ"มิโดริมะถามตรงๆ แต่ก็ได้รับกลับมาแค่ความเงียบ"คุโรจินท่าทางสนุกมากกว่านะ แบบนั้นน่ะ"เด็กโข่งหัวม่วงคนนี้ก็ตรงดิ่งเป็นไม้บรรทัดในห้องเงียบกริบ ต่างคนต่างก็คิดไปตามแบบของตัวเอง จนกระทั่งคนตัวเล็กสุดในห้องพูดออกมา"เท็ตสึยะ ไม่มีทางอิ่มกับชัยชนะแค่นี้หรอก""เอ๋?""หมายความว่าไง อาคาชิ""ก็ตามที่บอก เจ้านั่นจะออกมาอีก"ปีศาจที่กระหายแต่ชัยชนะนั่นจะเปิดประตูที่กักขังมันออกมาในซักวันหนึ่ง"ถ้างั้นคราวหน้าผมจะเป็นคนเลี้ยงคุโรโกจจิเอง!" เจ้าโกลด์เด้นหัวเหลืองกระตือรือร้นขึ้นมาเชียว"แน่นอน เรียวตะ...คราวหน้าฉันจะเอาพวกนายเป็นเหยื่อเลี้ยงเท็ตสึยะให้หมดทุกคน หึๆๆ"=[]=!!! / เลวร้ายสุดๆ!"แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ อาคาจิน~~~~""ฉันก็ขอบาย ดวงของฉันไม่สมพงกับเจ้านั่นมาตั้งแต่แรกแล้ว""ฉันกับเท็ตสึสนิทกันดีไม่มีปัญหา"ทุกคนแถไปคนละทาง ก็นะ...ความคิดของราชาแห่งปาฏิหาริย์มันไม่มีดีซักอย่างหรอก!(อาคาชิ นายมันราชาปีศาจขนานแท้เลย!!!!!!)"ฮัดชิ่ว!""ไหวรึเปล่า เอาเสื้อฉันไปอีกตัวมั้ย คุโรโกะ""ไม่เป็นไรครับ คางามิคุง""เชื่อเลย นายนี่มัน...เจ้าบ้าเอ๊ย""ห๊ะ?""เปล๊า ไม่มีอะไร แค่รู้สึกไม่ค่อยชอบนายในสภาพนั้นเท่าไหร่ ถึงจะเก่งขนาดไหน แต่ดูนายในตอนนั้นไม่ความสุขเอาซะเลย...ทรมานกับการเล่นบาสขนาดนั้นเลยรึไง"ถึงหน้าตาจะบอกว่ากำลังสนุกที่ได้บดขยี้คนอื่น แต่น้ำตานองหน้าแบบนั้นจะให้ตีความหมายไปยังไงถูก"ใช่ครับ ผม...ทรมานจริงๆ กับการเล่นที่เห็นแก่ตัวแบบนั้น มันเหมือนกับการเล่นของรุ่นปาฏิหาริย์ที่ผมเกลียด"".......""การเล่นของพวกเขาทำให้ผมเกลียดบาสเก็ตบอล รู้สึกขยะแขยง ไม่อยากเข้าใกล้ ...จนกระทั่งได้พบกับคางามิคุงนั่นล่ะครับ""หึ""ขอโทษที่ทำให้คอยเป็นห่วงหลายครั้งนะครับ คางามิคุง""ชิ...เออน่ะ ช่างมันเถอะ แต่ว่า นายนี่ก็ใจแข็งเหมือนกันนะ ไม่เป็นห่วงพวกนั้นรึไง โดยเฉพาะเจ้าอาคาชินั่น ดูจะห่วงใยนายซะเหลือเกินนะ หมอนั่นชอบนายเข้าแล้วละสิ""หึงผมเหรอครับ""ไอ้บ้า! ฉันจะไปหึงนายทำไมกันฟะ!" =[]=!"หน้าแดงแล้วนะครับ คางามิคุง""คุโรโก่~~~~แก จงใจใช่มั้ย"=__=+++อยากฆ่ามัน แต่ก็.......น่ารักจริงๆนั่นแหละ ใจเต้นไม่เป็นส่ำพอมันพูดออกมาแบบนี้ ยิ่งเห็นอาคาชิทุ่มเทให้มันก็ยิ่งใจสั่น ไม่รู้ทำไมหึงจริงละมั้ง เฮอะ! ช่างมันเถอะยังไงเจ้านี่ก็เป็นทีมเซย์ริน ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยเงาอันมีค่านี่ให้ใครหน้าไหนทั้งนั้นลองมาแย่งไปสิ พ่อจะซัดมันให้กระเด็น"นี่""อะไรครับ...!"จู่ๆคางามิก็ยกกำปั้นยื่นมาหา คุโรโกะมองซักพักก็ยิ้มออกมาบางๆก่อนจะชกกำปั้นกลับไป"ทำได้ดีมากคู่หู""ขอบคุณครับ""ฉันชักจะอยากแข่งกับนายตัวต่อตัวซะแล้วสิ""เอาไว้คราวหน้าเถอะครับ ตอนนี้ผมไม่อยากเล่นบาสซักพัก""เฮอะ! พร้อมเมื่อไหร่แล้วมาดวลกัน คุโรโกะ หวังว่านายคงไม่เปลี่ยนใจหรอกนะ บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ใช่คนที่จะมานั่งเสียใจเหมือนนายตอนที่ถูกพวกนั้นทิ้งหรอกนะ""เอ๊ะ!""เพราะฉันจะตามนายไป ต่อให้นายไปจนสุดหล้าฟ้าเขียวฉันก็จะตามไปและกระชากนายกลับมาอยู่เคียงข้างฉัน จำไว้!""....ครับ"ผมก็คือผม ไม่ใช่ใครอื่นเป็นเงาของนายไงล่ะ...คางามิคุงเงาไม่มีทางที่จะหนีไปจากแสงสว่างได้หรอก____________________________________________________________