fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม
อยู่คนเดียว ไม่มีใคร
ทั้งที่เป็นแบบนี้มานานแล้ว ทั้งที่รู้สึกชินชากับมันเหมือนเป็นเรื่องปกติแล้วแท้ๆ
แต่ตอนนี้กลับรู้สึก...เหงา

ร่างสูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆเดินย่ำหิมะไปตามเส้นทางที่หนาวเย็น อากาศหนาวๆแบบนี้การกลับบ้านไปอยู่ในห้องที่มีเครื่องทำความร้อนเป็นสิ่งที่ดีทีสุด แต่ว่าสำหรับคนที่ต้องอยู่คนเดียวอย่างอาคาชิ จะกลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเพราะถึงยังไงก็อยู่คนเดียว
เวลาแห่งความสุนกสนานผ่านไปแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม
อาคาชิย้ำกับตัวเองอยู่ตลอด ตั้งแต่วันนั้น
วันที่คุโรโกะ เท็ตสึยะเดินจากไปพร้อมกับแสงสว่างดวงใหม่อย่างคางามิ ไทกะ

"ผมน่ะ ชอบคุโรโกจจิมากเลยล่ะฮะ"^___^
คิเสะพูดอย่างนั้นให้ได้ยินบ่อยๆ
ทีแรกก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเจ้าโกลด์เด้นนั่นนับถือคุโรโกะมากพอๆกับนับถือพวกเขาเหล่าปาฏิหาริย์นั่นแหละ แต่ตอนนี้อาคาชิเริ่มเข้าใจความหมายนั้นแล้ว
และรู้สึกอิจฉาคิเสะที่กล้าพูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาได้อย่างนั้น ถ้าเขาเป็นอย่างนั้นบ้างก็ดีสิ


ถ้าจะบอกว่าชอบนาย มันคงไม่ผิดหรอกมั้ง เท็ตสึยะ...

ครืดๆ...ครืดๆ...
โทรศัพท์สั่นเตือนว่ามีข้อความเข้า
ตาสองสีเบิกกว้างเมื่อรู้ว่ามันมาจากใคร

เท็ตสึยะ....


จะรออยู่ที่หน้าสเตเดียมนะครับ ....

จะไปมั้ย...เขาต้องไปแน่นอนอยู่แล้ว

อาคาชิลงจากรถไล่คนขับรถให้กลับไปแล้วเดินต่อจนถึงที่นัด
เงียบ ไม่มีแม้เงา

โฮ่งงงงงง!!!

......!
หมาน้อย ตาสีฟ้าแบบนี้
เท็ตสึยะเบอร์สอง!
มันมาทำอะไรที่นี่ล่ะเนี่ย
อาคาชิอุ้มเจ้าลูกหมาที่กระดิกหางดิกๆนั่นขึ้นมา มองหาเจ้าของของมันที่สมควรจะอยู่ที่นี่ด้วย แต่ก็ไม่เห็นแม้เงา
ถึงจะจืดจางยังไง เนตรราชันย์ก็ไม่เคยที่จะมองข้ามไปได้นี่นา อยู่ที่ไหนล่ะ 
นายอยู่ไหน เท็ตสึยะ

ตุบๆๆๆ....
เสียงทุ่มลูกบาส...จริงสิ แถวนี้มีสนามบาสกลางแจ้งด้วยนี่นา
อาคาชิอุ้มเจ้าเบอร์สองเดินตามเสียงไปจนถึง
มีคนกำลังเล่นสตรีทบาสอยู่จริงๆด้วย แถมมันไม่ได้เล่นกันธรรมดาซะด้วยสิ
"นี่แก อยากเจ็บตัวนักใช่มั้ย หา!"
"เล่นสกปรกแบบนี้มันไม่ดีนะครับ"
คนที่อยู่ในสนามห้าคน กำลังรุมหาเรื่องคนตัวเล็กๆจืดจางแค่คนเดียว
พวกนั้นกำลังจะทำอะไรกับ...เท็ตสึยะ 

"ไม่ใช่ธุระอะไรของแก อย่ามาแส่!"
มือสกปรกของเจ้าคนสกปรก กล้าดียังไงมากระชากคอเสื้อเท็ตสึยะแบบนั้น
หรือว่าที่เจ้าเบอร์สองมันวิ่งไปก็เพราะจะหาคนาช่วยเจ้านายมัน แล้วบังเอิญว่าเจอกับอาคาชิพอดี
งั้นสินะ...แต่ดูท่าทางเจ้านายของมันจะไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลยนี่

หงิง~
"หึ อยากให้ช่วยเหรอ เป็นหมาที่รักเจ้าของจริงๆนะ"

"ขอซักทีเหอะวะ ไอ้เด็กกวนส้นนี่"
หนึ่งในห้าคนเงื้อหมัดขึ้นจะชกร่างเล็ก แต่ว่า
หมับ!
"อ๊ะ!"
มือขาวแข็งแรงคว้าข้อมือรั้งหมัดนั้นเอาไว้กลางอากาศ เท่านั้นยังไม่พอ
กร๊อบ!
"อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!"
"เห...กระดูกเปราะซะจริงนะ"
"อาคาชิคุง"
"ไง"
ทักกลับไปทั้งที่มือยังดัดกระดูกเจ้าคนถ่อยนั่นไปเรื่อยๆ
"ช่วยปล่อยมือจากเขาคนนั้นก่อนเถอะครับ เดี๋ยวกระดูกเขาก็หักจริงๆหรอก"
"ใจอ่อนจริงๆนะ"
ปากก็ประชดแต่ก็ยอมปล่อยตามที่ร่างเล็กบอก
"หนอยแน่ะแก ทำอะไรวะ! แน่จริงมาแข่งกันซักเกมเป็นไง หา!!"
"....."
"แลกกับที่ไม่ฆ่าเจ้าพวกนี้ นายมาเล่นฝั่งฉันซะ เท็ตสึยะ "
"....!?"
ราชายังไงก็เป็นราชาอยู่ดีนั่นแหละ แต่คุโรโกะพอจะรู้อยู่ว่ามันเป็นข้ออ้าง

5 นาที ต่อมา

100-14 แต้ม
แบบสองต่อห้า

แทบไม่ได้เหงื่อด้วยซ้ำแต่ก็พอคลายเครียดได้ มองพวกนักเลงที่บังอาจมาท้า ตอนนี้หมอบคาสนามนี่แล้วรู้สึกดีอยู่หน่อยๆ
"ปะ...ปีศาจชัดๆเลย"
"นับหนึ่งถึงสามถ้าไม่ไปฉันจะฆ่า.."
"ครับ! ไปแล้วคร้าบบบบบบบบ!!!!"
แล้วทั้งห้าคนก็วิ่งหัวซุกหัวซุนออกไป เหลือแค่เด็กม.ต้นที่กลับเข้ามาเล่นกันตามปกติ

อาคาชินั่งเล่นกับเจ้าเบอร์สองอยู่ข้างสนาม โดยมีเจ้าของๆมันนั่งอยู่ข้างๆ อยากจะถามว่ามีธุระอะไร แต่ก็กลัวว่าเวลาที่อยู่ตรงนี้จะสั้นลงไปจึงยอมให้ความเงียบดำเนินไปเรือยๆไม่มีคำพูดอะไรออกมา
ตาสีฟ้าใสมองไปที่มือของคนข้างๆ ยังมีพลาสเตอร์ปิดอยู่
"ยังเจ็บอยู่รึเปล่าครับ...แผลน่ะ"
"นิดหน่อย แล้วนาย"
"ผมดีขึ้นมากแล้วล่ะครับ อีกสองสามวันก็คงจะกลับไปซ้อมบาสได้เหมือนเดิม"
"อย่างนั้นเหรอ"
"อาคาชิคุง"
"อะไร"
"ขอบคุณมากครับ"
"....!"
"ถ้าไม่ได้อาคาชิคุง ผมคงถูกพวกนั้นอัดเละเป็นโจ๊กไปแล้วล่ะ"

"นายมันก็ชอบหาเรื่องใส่ตัวดีนักนี่ เท็ตสึยะ..."
"ผมก็แค่รู้สึกขัดใจกับวิธีการเล่นของคนพวกนั้น ก็เท่านั้นล่ะครับ"

พูดคุยกันตามปกติ ไม่มีอะไรพิเศษ นี่น่ะเหรอธุระที่นัดออกมา
แต่ก็นะ...มันคลายความเหงาลงได้เยอะเลย
ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยไปนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็เย็นย่ำซะแล้ว ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้วนอกจากพวกเขาสองคน
แสงสีแดงจากดวงอาทิตย์ยามเย็นไม่ได้ให้ความอบอุ่นอะไรเลย
"อาคาชิคุง"
"หือ...!"
พรึ่บ!
ผ้าพันคอสีแดงเนื้อผ้านุ่มและอุ่นสบายพาดลงบนไหล่และพันรอบคออาคาชิไว้อย่างเรียบร้อย
"เท็ตสึ...ยะ"
"ถึงจะช้าไปหน่อย แต่ก็ สุขสันต์วันเกิดนะครับ อาคาชิคุง"
"!!!" จำได้เหรอ ยังจำได้อยู่อีกเหรอ วันเกิดนั้นน่ะ
"ทีแรกผมกะจะห่อของขวัญให้ แต่ว่าแบบนี้คงจะดีกว่า....!"
สวบ!
วงแขนแกร่งสวมกอดร่างที่เล็กกว่าเอาไว้แน่น ซบหน้าร้อนๆลงบนไหล่เล็กแต่แข็งแกร่งนั้นนิ่ง
"อาคาชิคุง?"
"ขออยู่อย่างนี้อีกหน่อย จะได้มั้ย"
"......ครับ"
"ขอบใจนะ เท็ตสึยะ"
"ครับ"

ก็ไม่ได้หนีไปไหนนี่ เงาของพวกเขาเหล่าปาฏิาริย์
แค่พวกเขาหันมาก็จะเจอกับเงาที่ยืนอยู่ตรงนี้เสมอ


...
..........
.......
..

"หาเจอแล้ว มาอยู่ที่นี่กันเองเหรอ"
"คิเสะคุง"
"อย่าทำให้เป็นห่วงนักสิเฟ้ย! ไอ้บ้านี่"
"คางามิคุงมาด้วยเหรอครับ ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา"
"น่าๆ ยังไงคุโรโกจจิก็ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย"
"ก็เกือบเหมือนกันล่ะครับ แต่อาคาชิคุงช่วยเอาไว้ทันน่ะ"
"เห็นมั้ยเล่า! ไอ้เจ้าบ้านี่ไปทางไหนก็ขยันหาเรื่องใส่ตัวทั้งนั้นแหละ!"
คางามิโวยลั่น
"เฮ้ย เกรงใจชาวบ้านหน่อยสิเฟ้ย ไอ้ลิง" นอกจากสองคนนี่แล้วก็ยังมีอาโอมิเนะด้วยเหรอ
"ว่าไงนะไอ้ดำ!"
=___=++ / ดำแล้วมันหนักส่วนไหนของแกฟะ ไอ้ลิงกัง!
"เอะอะมะเทิ่งกันจริงๆ เห็นทีไอเท่มนำโชคของฉันจะเสื่อมแล้วสิ"
มิโดริมะก็อยู่ที่นี่ด้วย
อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกแล้วไอ้พวกบ้านี่ มันต้องมีอะไรอีกแน่ๆ
อาคาชินึกในใจ หัวก็ยังพิงไหล่คุโรโกะมองเจ้าพวกไม่เต็มบาทกำลังกัดกัน
"เอ๋?????????อาคาชิจจิ ไม่สบายเหรอ"
คิเสะยื่นหน้าเข้ามามอง
"เปล่า"
"ร่าเริงหน่อยสิ วันนี้วันดีนะ"
"วันดีอะไรของนาย เรียวตะ"
"ก็วันเกิดของอาคาชิจจิไงล่ะ"
!!!!....เจ้าพวกนี้
"อย่าคิดว่าเราไม่สนใจนะ วันเกิดของเพื่อนทั้งที ถึงมันจะผ่านมาหลายวันแล้วก็เถอะ เอานี่ ของขวัญจากผมฮะ สุขสันต์วันเกิดนะ อาคาชิจจิ"
คิเสะยื่นกล่องของขวัญมาตรงหน้าก่อนจะเปิดทางให้คนอื่น
"เอานี่" อาโอมิเนะยื่นกล่องรองเท้าบาสเก็ตบอลมาให้อีกหนึ่ง
"แล้วนี่ก็ของฉัน หวังว่ามันจะทำให้นายโชคดี"
มิโดริมะยื่นมาให้อีกกล่อง ขอเดาไว้เลยว่ามันคงเป็นเครื่องรางจากที่ไหนซักแห่ง
แต่ว่า ขาดไปอีกคนรึเปล่า...
"เอ...ว่าแต่ มุราซากิจจิเนี่ยช้าจังเลยน้า"
"ขนมทับตายแล้วมั้ง"
"คางามิจจิก็....." ^__^'
หวังว่าเจ้าเด็กโข่งจะไม่หอบขนมมาเป็นของขวัญหรอกนะ=__=

"หืม มากันหมดแล้วเหรอ...อ่าระ คิ้วสองแฉกก็มาด้วยเหรอ"
"เรียกใครวะ!"
เจอหน้าทีไรก็ต้องได้กวนไวก่อนสินะ โดยเฉพาะกับคางามิ
"ว่าแต่ นั่นอะไร"
สายตาทุกคู่จ้องไปยังสิ่งที่อยู่ในมือคนร่างใหญ่ผมม่วง
"เค้กไง ฉันทำเอง มุโรจินสอนให้"
"เอาของแบบนี้ขึ้นรถมาได้ไงเนี่ย"
"ทัตสึยะสอนนายทำเค้กเหรอ"
สยองเฟ้ย สยองที่สุด =[]=! / คางามินึกกับตัวเองในใจ รสชาติมันจะออกมาเป็นยังไงนะ
"อาคาจิน"
"......."
"สุขสันต์วันเกิด"
"......."
เงียบฉี่....ถ้ามีกาบินผ่านคงครบสูตร
ตาสองสีมองเค้กช็อกโกแล็ตสี่ชั้น น่ากลัวกว่าน่ากินซะอีก
"อาคาจิน~"
"เป็นของขวัญที่ดีมาก อัตสึชิ ขอบใจนะ"
"งั้นเรามาฉลองกันเถอะ คางามิจจิเตรียมอาหารเครื่องดื่มมาแล้วใช่มั้ย"
"หา อืม"
"ดีล่ะ งั้นเริ่มปาร์ตี้กันเถอะ!"
โกล์ดเด้นระริกระรี้จนหางโผล่ออกมาเชียว 
เป็นวันเกิดที่แปลกที่สุดเท่าที่คุณหนูตระกูลใหญ่อย่างอาคาชิเคยมีมาเลย แต่ก็รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
ไม่ได้รู้สึกสนุกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
แต่ใครจะรู้บ้างว่า คิเซกิ โนะ เซดัย น่ะ มันมีแต่พวกไม่เต็มบาท =___=

"อาโอมิเน้!!!! แก นั่นมันของฉันนะเฟ้ย!"
"หนวกหูน่า แกก็กลับไปทำมาใหม่ซะสิ"
"ว่าไงนะ!"

ลิงสองตัวกำลังแย่งอาหารกันกิน

"คุโรโกจจิ อันนี้ฉันให้นะ"
"ขอบคุณ ครับ..."
งั่บ!
=___='''
"อื๋อ~ คิเสะจิน ขอบใจที่ป้อนนะ"
"มุราชากิจจิ!!!! คุโรโกจจิ เอาอันใหม่..."
แง่บ!
อีกแล้ว=[]=!
"อาหย่อย"
T^T+++
เด็กโข่งหัวม่วงสวาปามอาหารในจานของคิเสะหมดรวดเดียว คิเสะถึงกับน้ำตาตก 
 
"ไม่สนุกเหรอครับ อาคาชิคุง"
ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้นมา ทำให้อาคาชิตื่นจากภวังค์
"เปล่าหรอก เพียงแต่ว่า..."
ตาสองสีมองไปข้างหน้า ภาพแห่งความสนุกสนานยังคงอยู่ อยากใช้เนตรราชันย์จดจำมันเอาไว้
"เป็นวันเกิดที่ดีอีกปีหนึ่ง"
"อย่างนั้นเหรอครับ"
"เจอกันคราวหน้าที่นี่ ฉันจะไม่ออมมือหรอกนะ เท็ตสึยะ"
"ผมเองก็เหมือนกันครับ"
คราวหน้าที่จะได้เจอกันคือศึกในอินเตอร์ไฮด์ หรือไม่ก็วินเทอร์คัพ

"นี่ๆ ได้เวลากินเค้กแล้ว อาคาจิน ลองชิมเค้กกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!"
=[]=!!!!!
ไอ้เด็กโข่งมันเดินยังไงของม้านนนนนนนนน!!!!!
"แว้กกกกกก!!!!"
"เฮ้ยยยยยยยย!!!!"
"เหวอออ!!!"
ร่างสูงกว่าสองเมตรที่กำลังยกเค้กเข้ามาสะดุดขาตัวเองจะล้ม เค้กสี่ชั้นสุดสยองนั่นก็เลยหลุดมือลอยละลิ่วเข้ามาแทน และเป้าหมายของมันก็คือพวกที่นั่งเฮฮาอยู่ ไม่เว้นแม้แต่อาคาชิกับคุโรโกะ

โพล๊ะ!
แผละ!!!!!!!!!!
......
......
....
ปลายลิ้นได้สัมผัสรสชาติของครีมเค้ก และเห็นพ้องต้องกันอย่างไม่ได้นัดหมายว่า
 
รถน้ำตาลคว่ำ!
เรือน้ำตาลล่ม!

แล้ววันเกิดของจอมราชาก็จบลงไปด้วยประการละฉะนั้ แล
 
รีบไปล้างตัวกันก่อนมดจะหล่งเสน่ห์เน้ออออออ!!!! ^[]^!

(ถูกพวกปาฏิหาริย์ไล่ตื้บ! )

พวกเรา....ไม่อยากถูกเรียกว่าปาฏิหาริย์อะไรนั่นหรอก
ก็แค่อยากเป็นคนธรรมดา


อยากใช้ชีวิตไปเรื่อยๆตามประสา

จะชอบหรือไม่ชอบอะไรก็แค่ทำไปตามใจตัวเอง


ใช่....บาสน่ะ มันเล่นคนเดียวไม่สนุกหรอก


__________________________________________________
The End...........