fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

"ซัทสึกิ!!!!"
"ไดจางงงงงงงงงงง!!!!"
เด็กสาวผมชมพูวิ่งเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มผิวแทนที่เพิ่งเดินขึ้นจากชั้นล่างมาสมทบ
"ไม่เป็นไรใช่มั้ย พวกบ้านั่นมันทำอะไรเธอรึเปล่า!!"
อาโอมิเนะถามเพื่อนสาวเป็นชุด โมโมอิส่ายหน้าก่อนจะมองไปที่ด้านหลังของอาโอมิเนะที่คนคนหนึ่งพาดอยู่
"คีจัง!"
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกนะ แค่สลบไปน่ะ"
"ค่อยยังชั่ว"
"นี่พวกนาย เอาไว้โล่งใจตอนที่หนี่รอดจากที่นี่ก่อนดีมั้ย พวกมันแห่กันมาทั้งเรือเลยเว้ย!"
เสียงฮิวงะดังมาก่อนตัว พวกปาฏิหาริย์กับเซย์รินเกือบครบทีมวิ่งเข้ามาสมทบ และคากามิก็พุ่งตรงเข้ามาหาอาโอมิเนะก่อนใคร
"คุโรโกะล่ะ หมอนั่นอยู่ที่ไหน!"
"ถูกจับไป อาคาชิให้ฉันล่วงหน้ามาก่อน หมอนั่นกำลังตามไป"
"ไอ้สารเลวนั่น ฉันจะไปฆ่ามัน!"
"ใจเย็น คางามิ สองคนนั่นไม่เป็นไรหรอก"
มิโดริมะพูดสวนกลับมา
"นั่นแหละที่ฉันห่วง อย่าลืมนะว่าไอ้บ้านั่นมันอยากได้สองคนนั้นจะตายไป"
"อาคาจินไม่กระจอกหรอก เดี๋ยวก็พาคุโรจินมาเองแหละ"
"ใช่แล้วล่ะ ฉันโทรบอกป๊ะป๋าแล้วให้แจ้งตำรวจแล้ว เดี๋ยวก็คงมาถึงกัน เราต้องไม่ให้พวกมันเจอเราก่อนนะ โอเคป่ะ"
"งั้นก็ไปที่เรือกันเถอะ ยังไงก็ไปจากที่นี่ก่อนจะเป็นข่าวดีที่สุด"
"เห็นด้วยเลย ถ้าพวกนักข่าวเห็นเราบนเรือกาสิโนนี่ละก็เป็นเรื่องแน่"
"ทางนี้ ฉันจำได้ว่าเรือเล็กอยู่ไหน"
ตอนที่วิ่งหนีพวกมันเมื่อวาน
ฮิวงะที่ดูจะเป็นผู้เป็นคนที่สุดพูดพร้อมกับนำกลุ่มไปคนแรก
.....
...............
>>>>>>>>>>>
<<<<<
........

"รู้สึกว่าจะมีคนแจ้งตำรวจมาแล้วล่ะครับ อาคาชิคุง...อาคาชิคุง?"
"อืม..."
"เป็นอะไรมากมั้ยครับ"
คุโรโกะถามคนผมแดงที่นั่งพิงกำแพงอยู่ข้างๆ ตอนนี้พวกเขาสองคนนั่งพักอยู่ที่ห้องเก็บเรือเล็ก รอพวกที่เหลือที่มั่นใจว่าต้องพากันมาที่นี่แน่ๆ
(เป็นความรอบคอบเกินคนของอาคาชิน่ะ)
อาคาชิยกมือขึ้นในระดับสายตา มองเลือดสีแดงที่เปื้อนมือ ไม่ใช่เลือดของใครแต่มันเป็นเลือดของเขาที่กำลังไหลริน จำไม่ได้เลยว่าเคยเป็นแผลครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หลงลืมไปแม้กระทั่งความเจ็บปวดตอนที่ได้มันมา จนถึงตอนนี้ เพิ่งจะนึกออกว่ามันเจ็บสุดๆไปเลย
"อาคาชิคุง"
"หือ"
"ทำไมถึงช่วยผมละครับ"
"......."
"ทั้งการแข่งเดิมพันอะไรนั่น แล้วก็ เมื่อกี็นี้ด้วย ทำไมถึงตามผมไปล่ะครับ"
"นายไม่รู้เรื่องอะไรด้วยนี่นา พวกเราตั้งใจจะไม่ดึงนายเข้ามายุ่งด้วยแท้ๆ แต่แล้วมันก็..."
"ยังไงผมก็ยังเป็นเงาอยู่ดีสินะครับ"
"ก็แล้วแต่จะคิด ถ้าเป็นเงาแล้วมันสนุกกับคนอื่นได้ก็เป็นไปเถอะ "
"....!!"
"คงรู้สึกแล้วสิ ว่าพวกเราที่เป็นแสงเจิดจ้าเกินไปน่ะ มันเป็นยังไง"

โดดเดี่ยว...

"พวกเรา หลงลืมไปกระทั่งสิ่งสำคัญ รังเกียจที่มีคนมาเรียกว่าปาฏิหาริย์ เพราะแบบนั้นพวกเราก็เลยตั้งใจว่าจะแข่งกันเองจนเหลือแค่คนสุดท้าย ผู้ชนะจะถูกบันทึกในประวัติศาสตร์แล้วผู้แพ้ก็จะถูกลบทิ้งไป มันเป็นอย่างนั้นแหละ"
"....."
"เราชอบบาสกันทุกคนแต่ไม่มีใครที่จะสนุกกับมันได้ เพราะอะไรล่ะ เท็ตสึยะ นายคงจะรู้ดีสินะ"

เพราะคู่แข่งกระจอกเกินไป...

คุโรโกะได้คำตอบในที่สุด มันคงจะเป็นอย่างนั้นแหละ ตอนที่แข่งกับไฮซากิถึงได้รู้สึกว่ามันยังไม่พอ ไม่ว่าจะได้มาซักกี่แต้ม ไม่ว่าเสียงคนจะโห่เชียร์แค่ไหนก็ไม่เคยรู้สึกว่าพอใจ
"ผม...ไม่รู้อะไรเลยจริงๆนะ"
น่าสมเพชที่จ้องแต่จะหาแสงมาอยู่เคียงข้าง
ปั่บ!
มือหนาตบลงบนศีรษะ ลูบเรือนผมสีฟ้าของร่างเล็กที่กำลังหดหู่
"พวกนั้นมากันแล้ว"
"เอ๊ะ!"
พลัวะ!
"อ๊ะ! คุโรโกะ!"
"เท็ตสึ!"
"คางามิคุง อาโอมิเนะคุง ทุกคน"
"ดีล่ะ มากันครบแล้วสินะ เราต้องออกไปจากเรือนี่ก่อนเถอะ ตำรวจมาถึงแล้วนะคงไม่อยากเป็นข่าวหน้าหนึ่งหรอกใช่มั้ย"
"เอาล่ะ มาช่วยกันหน่อย"
ทั้งคิโยชิ มุราซากิบาระ ยกเรือกันแค่สองคนก็เหลือเฟือ เรือถูกดันลงทะเล อาโอมิเนะกระโดดลงไปก่อนใครเพื่อนรอรับทุกคนลงมาทีละคน แล้วก็ถึงคราวของคุโรโกะ แต่มารผจญมันก็ดั๊นมาจองเวรจองกรรมอีกจนได้

ปัง!
กระสุนปืน!
เคร้ง!
"หมอบลง!"
"คุโรโกะ!"
คางามิยื่นมือมาหา แต่ก่อนที่ร่างบางจะได้ยื่นไปจับ ใครบางคนก็กระชากกลับไปที่ด้านหลัง
หมับ!
วืดดดดดดด!!!
"ได้ตัวแล้ว คุโรโกะคุง"
คิเคียวยะ! (โหย ไอ้บ้านี่มัน......เว้ย!)
"เอาล่ะ บอกลาเพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วใช่มั้ย คุโรโกะคุง เรือของเราพร้อมที่จะออกแล้วละนะ"
"อึก~"
ร่างเล็กถูกล็อกคอลากกลับเข้ามาไกลจากเรือเล็กที่ถูกคิเคียวยะถีบให้ลอยออกไปแล้ว
"แก!!!! ปล่อยคุโรโกะนะเฟ้ย!"
"คางามิคุง อย่านะ! ถ้าขืนโดดลงไปมันยิงเธอจมทะเลแน่!"
"โธ่เว้ย! แล้วจะให้ทำยังไงเล่า!"
"นี่ อาคาชิหายไปไหน"
จู่ๆมิโดริมะก็พูดขึ้น ทุกคนจึงหันกลับมามองแทบจะพร้อมกัน
อาคาชิ ใช่แล้ว ยังเหลืออาคาชิอีกคนที่ยังไม่ได้ลงเรือมา แล้วเขาไปไหน
"เฮ้ ดูนั่น"
คิโยชิชี้กลับไปที่เรือใหญ่ ทุกสายตามองเห็นคนที่มีเส้นผมสีแดง กำลังเดินออกมาจากเงาด้านหลังของคิเคียวยะ และทุกอย่างที่แสนจะโหดเหี้ยมก็ประจักษ์ต่อสายตาของพวกเขา


"เอาล่ะ ไปกันเถอะ"
"ปล่อยผม"
"พูดง่ายจังนะ"
"แล้วคุณจะเสียใจ"
"....!!!!"
ฉึกกกกกก!!!
กรรไกรด้ามสีแดงปักเข้าที่แขนคิเคียวยะก่อนจะกรีดลากขึ้นไปถึงหัวไหล่เป็นแผลยาวจนเลือดสาด
ครืดด!!!!
"อ๊ากกกกกกก!!!!"
ร่างสูงสะบัดคนตัวเล็กออกไปและล้มลงกุมแขนตัวเองร้องโหยหวน แผลยาวเหวอะหวะอาบด้วยเลือดสีแดง คนที่ทำมันก็ได้ยืนอยู่ตรงหน้านี้แล้วด้วย
"อะ...อาคา...ชิ!!!!"
"เห...."
รอยยิ้มซาตานน่าสยดสยอง ไม่เคยปรากฏที่ไหนให้ใครได้เห็น แต่ว่าตอนนี้มันตรึงตาคิเคียวยะจนลบไม่ออก
อาคาชิถือกรรไกรโชกเลือดยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าคิเคียวยะที่ล้มหอบหายใจอย่างเจ็บปวด
"อะ อาคาชิ คุง"
ไม่เคยเห็น...
ไม่เคยเห็นความน่ากลัวของคนคนนี้ขนาดนี้มาก่อนเลย
อาคาชิได้ยินเสียงเรียกก็หันมาเดินเข้ามาใกล้ร่างบางที่ยืนนิ่ง ยกมือข้างที่เป็นแผลรั้งศีรษะของร่างบางให้ซบลงบนบ่า
ไม่อยากให้มอง ความโหดเหี้ยมของเขาซักเท่าไหร่หรอก
แต่ความสงบมันก็ไม่ได้อยู่รอให้หายใจทั่วท้อง
"พวกแก ทำอะไรคุณคิเคียวยะวะ!"
ปัง!
กระสุนปืนถากเอาเส้นผมสีแดงของจอมจักรพรรรดิไปสองสามเส้น ตาสองสีตวัดขึ้นไปมองกลุ่มคนที่มาใหม่ มันมีปืน และคงไม่คิดจะปล่อยพวกเขาเอาไว้แน่
"เท็ตสึยะ!"
อาคาชิลากคุโรโกะออกมาให้พ้นกระสุนปืนที่รัวลงมา เสียงฝีเท้านับจำนวนไม่ถูกกำลังไล่ตามเข้ามา มีแค่ทางที่วิ่งขึ้นไปชั้นบนสุดของเรือเท่านั้น
สองหนุ่มร่างเล็กไล่เลี่ยกันกำลังวิ่งหนีกระสุนปืนโดยที่ไม่ได้ตอบโต้ ฝีเท้าระดับนักบาสเก็ตบอลไม่มีทางจะอ่อนแรงลงง่ายๆหรอก
ถ้าพวกเขาสมบูรณ์ดีละก็นะ

"แฮ่กๆๆ..."
"แฮ่กๆๆๆๆ....."
สองหนุ่มหยุดพักหายใจอยูบนดาดฟ้าตรงหัวเรือ ไม่มีทางหนีแล้ว พวกมันเยอะเกินไป แถมยังตีวงล้อมเข้ามาเรื่อยๆ
"หมดทางหนีแล้วสิ ยอมซะดีๆเถอะ"
ถึงจะมีเนตรราชันย์กับสมองอันปราดเปรื่องแต่ก็ใช่ว่าจะใช้มันหยุดกระสุนได้หรอกนะ

/นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!!!!/

เสียงประกาศก้องดังมทำเอาพวกบอดี้การ์ดบนเรือที่กำลังตีวงล้อมเข้ามาถึงกับหยุดชะงักหันวอกแวก
จังหวะนี้แหละ!
อาคาชิและคุโรโกะคิดตรงกันวิ่งสวนเข้าไปในกลุ่มเจ้าพวกที่มันตีวงล้อมเข้ามา ในระดับความเร็วที่ไม่มีใครมองทัน แต่ว่า...
ครืนนนนน!!!!
ความพลาดพลั้งจากเหตุไม่คาดคิดมันก็เกิดขึ้นได้เสมอ
เรือสั่นสะเทือนเหมือนมีอะไรระเบิดอยู่ด้านล่าง และมันก็ทำให้คนที่กำลังวิ่งอยู่ที่ริมสุดที่มีเพียงราวกันเสียหลักพลัดตกลงทะเลอย่างง่ายดาย
"อ๊ะ!"
"อาคาชิคุง!"
หมับ!
คุโรโกะกระโดดเข้ามาคว้าอาคาชิไว้ได้ก่อนที่จะตกจากเรือ แต่ว่า
ตูมมมมม!!!!
ระเบิดก็เกิดขึ้นอีกลูกเพิ่มความสะเทือนขึ้นมาอีกระลอก
"เฮือก!!!"
สองร่างพลัดตกลงมาจากชั้นดาดฟ้าของเรือลงสู่ทะเล
ต่อหน้าต่อตาพวกที่อยู่บนเรือใหญ่ ต่อหน้าต่อตาตำรวจกับเจ้าหน้าที่ที่มาถึง และ..ต่อหน้าต่อตาพวกทีมปาฏิหาริย์ที่อยู่บนเรือเล็ก
"สองคนนั่น!!!
"!!!!!Yaaaaaaaaaaa!!!!"
"เท็ตสึ!!!!!!"
"อาคาจินนนนนนนนนนนนน!!!!!!"
"คุโรโกะ...คุ....คุโรโกะ!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงสะท้อนไปทั่วผืนทะเล ในขณะที่เรือเล็กที่พวกเขานั่งได้ค่อยๆเคลื่อนเข้าหาฝั่ง

"อะ โมโมจจิ"
คิเสะฟื้นขึ้นมาแต่ร่ายกายระบมจนขยับไม่ได้เลยต้องนอนพิงกาบเรืออยู่อย่างนั้น
ทุกคนสีหน้าเศร้ามีทั้งน้ำตาคลอเบ้า เกิดอะไรขึ้นน่ะ
"โมโมจจิ เป็นอะไรไป อาโอมิเนจจิ ...ทุกคน เกิดอะไรขึ้นน่ะ แล้ว...."
คิเสะหันซ้ายแลขวา
ไม่จริงใช่มั้ย หรือว่าที่พวกนี้ร้องไห้กันอยู่เพราะ
"อาคาจินนนนนนนนนนน~~~~~ อาคาจินนนนนนนน!!!!"
แล้วมุราซากิบาระก็ร้องออกมาอย่างไม่เกรงใจ
ชัดเจน มันชัดเจนที่ว่าทำไมเขาไม่เห็นอาคาชิกับคุโรโกะอยู่ที่นี่
"ไม่จริง....ใช่มั้ย"
ดวงตาสีหญ้าแห้งเบิกกว้างสุดชีวิต สั่นระริกมองหาคนสองคนที่ไม่รู้ว่าอยู่ไหน
"อาคาชิจจิ! คุโรโกจจิ!"
ไม่จริงใช่มั้ย ไม่จริงใช่มั้ย บอกสิว่ามันไม่จริง!
"คีจังใจเย็น"
โมโมอิสวมกอดคนหัวเหลืองที่กำลังสั่นเป็นเจ้าเข้า
"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!"

.....

..........

/...รายงงานสดการจับกุมเรือลอกลอบเปิดการพนัน
มีเด็กซึ่งคาดว่าถูกลักพาตัวมาตกทะเลไปสองคนยังไม่ทราบชะตากรรม../
เสียงรายงานที่ดังมาจากเฮลิคอปเตอร์ที่บินตรวจตรารอบๆบริเวณเรือดังมาเป็นระยะๆ แต่สำหรับคนที่นั่งอยู่ในเรือเล็กที่กำลังเคลื่อนเข้าหาฝั่งเรื่อยๆ ไม่มีเสียงอะไรเข้าไปในโสตประสาทของพวกเขาได้เลย นอกจากเสียงลมจากทะเล




หนาวชะมัด เจ็บมือ...แสบร้อนที่ในอกเหมือนถูกน้ำร้อนลวก

อาคาชิคุง...

เสียงนี้ เรียกมากี่ครั้งแล้วเนี่ย
อาคาชิคุง
อา...จำได้แล้ว เสียงเท็ตสึยะสินะ แล้วเรียกทำไมกัน
"อาคาชิคุง อาคาชิคุง!"

รำคาญ...

เมื่อลืมตาขึ้นมาก็สัมผัสกับหยดน้ำหยดหนึ่งที่ตกกระทบแก้ม ใบหน้ารางๆของใครบางคนอยู่ใกล้ๆ ตาสีฟ้าใส ผมสีฟ้า ไม่ผิดแน่
"เท็ตสึ...ยะ"
"อาคาชิคุง เป็นยังไงบ้างครับ"
คุโรโกะถามทั้งที่ใบหน้ายังไม่เปลี่ยนไปจากเดิม สภาพเปียกปอน น้ำไหลมาตามไรผมหยดใส่หน้าเขาหยดแล้วหยดเล่า มันแค่จริงน้ำจริงเหรอ ไม่ใช่ นี่มันน้ำตา
"หึ...ร้องไห้เหรอ"
คนถูกท้วงไม่พูดอะไรได้แต่ยกมือขึ้นถูกตาตัวเองไปมาเหมือนเด็ก ทิ้งรอยแดงประจานตัวเองมากกว่าเดิม
พูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ

เขาสองคนตกลงมาจากเรือ ตอนนั้นไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะรอด
"เป็นอะไรที่บ้าระห่ำดีนะครับ"
"นี่เป็นครั้งแรก "
"เอ๊ะ?"
"ครั้งแรกที่ฉันต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ และคงเป็นครั้งแรกที่ฉันได้มาเจอกับนายในสภาพแบบนี้นะ คุโรโกะ"
"!!!!!!!"
สรรพนามแบบนี้...
"อาคาชิคุง ตาของคุณ"
สีเดียวกัน
"อ๋อ ฉันคนนั้นคงจะเหนื่อยละมั้ง...แต่ก็ ดีใจที่ได้มาเจอกันนะ"
อ่อนโยนจริงๆ คิดถึงคนคนนี้จริงนะ ถ้าทุกคนมาเห็นก็คงจะดี
แต่ว่า...มันคงจะเป็นไปไม่ได้หรอก"
"คุโรโกะ การเล่นบาสของนายยอดเยี่ยมมากเลยล่ะ"
"อ๊ะ!"
"ฉันอยากสู้กับนายคนนั้น ในสนาม"

ต่อสู้กับคุโรโกะ เท็ตสึยะ ตัวตนที่กระหายชัยชนะนั่นนะเหรอ
"เฮ้อ...อยากจะเจอทุกคนในร่างนี้เหมือนกัน แต่ก็นะ เจอนายก็พอแล้วล่ะ ถึงจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ดีนะ ว่ามั้ย"
"นั่นสิ...ครับ"
ไม่มีประโยชน์ที่จะรั้งตัวตนอ่อนแอของตัวเองให้อยู่ภายนอก คนอย่างอาคาชิ เซย์จูโร่มีแค่ชัยชนะเท่านั้น
"ไม่ว่าอาคาชิคุงจะเป็นคนไหน อาคาชิคุง ก็คืออาคาชิคุงอยู่วันยังค่ำนั่นแหละครับ"
ซ่า.......
"หึ งั้นเหรอ เท็ตสึยะ"
กลับมาแล้วสินะ เป็นช่วงเวลาที่สั้นจริงๆ
"กลับกันเถอะครับ"
"ฉันตอนนี้เดินไม่ไหวหรอก"
"ถ้าไม่ไปเดี๋ยวได้แข็งตายพอดีเลยครับ เดี๋ยวผมจะแบกคุณไปเอง"
"หืม...เอาจริงเหรอ นายตัวเล็กกว่าฉันนะ เท็ตสึยะ"
"ผมเคยแบกคางามิคุงมาแล้วนะครับ"
"ว้าว แข็งแรงขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ถ้าหนักนักก็ปล่อยลงตรงนั้นเลย"
ง่ายเนอะ =___='''
แล้วฉันล่ะเท็ตสึยะ ฉันจะถูกนายปล่อยลงตรงนี้รึเปล่า
อาคาชิกอดคอคนที่แบกเอาไว้พอหลวม
คุโรโกะแบกอาคาชิขึ้นหลังเดินไปบนหาดทราย ตอนนี้เวลาเย็นย่ำแล้ว เสื้อผ้าเปียกหนาวจนจะก้าวขาไม่ออก ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลยรึไงนะ

"อ๊ะ! พวกเราดูนั่น"
"หา!!! ไม่จริงน่า"
"คุโรโกะ!"
"อาคาชิ! เท็ตสึ!!!!"
พวกปาฏิหาริย์ โชคดีเหลือเกินที่เจอพวกเขา
"อาคาจิน"
มุราซากิบาระวิ่งออกไปก่อนเพื่อน
"อาคาชิจจิ! คุโรโกจจี่!!!!!!!"
แม้แต่คิเสะที่เจ็บจนต้องเดินกเผลกก็ยังลืมตัว แต่ว่านะ ความเจ็บมันไม่เข้าใครออกใครหรอก
"อ๊ะ!"
ก้าวไปได้แต่สองก้าวก็เหมือนถูกไฟช็อตล้มเอนไปข้างหน้า และก็บังเอิญว่ามือสองข้างก็ดันเข้าไปผลักคนตัวสูงที่ออกหน้าไปก่อนอย่างมุราซากิบาระเข้า
ปึก!
"อ่ะเระ?...."
ถูกผลักแถมยังวิ่งบนทรายทำให้ร่างสูงกว่าสองเมตรเสียหลักเอาอย่างง่ายดาย สะดุดขาตัวเองซ้ำอีกเอนไปข้างหน้า ไปหาร่างเล็กทั้งสองที่เข้ามาในระยะพอดิบพอดี
"แว้กกกกก!!!คุโรโกจจิ!"
"เท็ตสึ! หลบซีเฟ้ย!"
"ไม่ทัน..."
ตึงงงงงงง!!!!
เสียงเหมือนบางอย่างฟาดกับทรายเข้าเต็มๆ
สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าตอนนี้ก็คือร่างของคนตัวสูงผมม่วงนอนคว่ำหน้า มีแค่แขนขาของคนตัวเล็กที่โผล่ออกมาเหมือนขาแมงมุม
ทับคุโรโกะคนเดียวยังพอว่า แต่นี่คนที่ถูกทับจนจมลงบนทรายไปเกือบมิดก็คืออาคาชิต่างหาก!

ว้ากกกกกกกกกกก!!!!O[]O!!!!!
เอาขึ้นมา! รีบเอาขึ้นม๊าาาาาาาา!!!!!
"คุโรโกะ!!!!!!!"
"คิเสะ แก๊!!!!!!!!!!"
"แหะๆๆ โทษทีนะ ลืมตัวไปน่ะว่าขาเจ็บ" ^^'
"มุราซากิบาระลุกซีโว้ยยยยยยยย!!!!!"
"ง่า........ลุกไม่ได้ ช่วยหน่อย" T^T
"อาคาชิ! อาคาชินิ่งไปแล้ว หมอๆ รถพยาบาล เรียกรถพยาบาลเร็ว!!!!!!!!"


"เฮ้อ~ นี่น่ะเหรอพวกปาฏิหาริย์ ฉันว่าพวกไม่เต็มบาทมากกว่า" /ริโกะ
"แหะๆ นั่นสิ" /โมโมอิ


__________________________________________