fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

เมื่อก่อน พวกเขาได้ทิ้งเงาไปและเฉิดฉายอยู่เพียงลำพัง
แต่ตอนนี้พวกเขาต่างก็พยายามที่จะกลับมาเคียงข้างเงานั้นอีกครั้ง แต่ว่า...
มันสายไปแล้วรึเปล่านะ
เงานั้นไม่มีอีกต่อไปแล้ว เป็นเพียงแสงจืดจางดวงหนึ่ง แต่ถึงจะจืดจางยังไงก็มีใครอีกคนคอยประคับประคองเอาไว้อย่างรู้ค่า ผิดกับพวกเขาที่เจิดจ้าแต่กลับต้องอยู่เพียงลำพัง

โดดเดี่ยว....ไม่มีแม้เงาเป็นเพื่อน



อาคาชิกับคิเสะต้องนอนพักที่โรงพยาบาล ถึงจะดื้อดึงยังไงก็ถูกพยาบาลวัยคุณป้าจับเหวี่ยงกลับไปนอนที่เตียงเหมือนเดิม ส่วนคุโรโกะไม่เป็นไรจึงถูกโค้ชสาวของเซย์รินลากตัวกลับ
"ฮือออออออ~~~ ทำไมผมต้องอยู่ที่นี่ด้วยเนี่ย อยากกลับบ้านนนนนนนนนนนน!!!!"
เสียงร้องไห้โฮๆของนายแบบหนุ่มที่เอาผ้าห่มคลุมโปง ดังระงมจนคนที่อยู่ด้วยทนไม่ไหว
"พอซะทีเจ้าบ้า ร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ หนวกหูน่ารำคาญ"
"ฮึก~ก็ผม อยากกลับบ้านพร้อมคุโรโกจจินี่นา"
"สภาพแบบนี้เนี่ยนะ"
"ไม่แฟร์อ่ะ ผมไม่ได้เล่นบาสกับคุโรโกจจิเลยนะ อาโอมิเนจจิกับอาคาชิจจิสนุกอยู่แค่สองคนไม่แบ่งให้ผมบ้างเลย"
คนหัวเหลืองพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ
ไม่ง่ายเลยที่จะได้เล่นบาสอยู่ทีมเดียวกับคนตัวเล็กซึ่งเป็นอดีตเงาของรุ่นปาฏิหาริย์
"หมอนั่นไม่ใช่เงาของพวกเราเหล่าปาฏิหาริย์อีกต่อไปแล้ว นายก็เห็นแล้วไม่ใช่รึไงคิเสะ ปีศาจที่ออกมาจากเงามีแค่อาโอมิเนะกับอาคาชิเท่านั้นแหละที่เลี้ยงมันได้"
"มิโดริมัจจิ~ คุโรโกจจิไม่ใช่ปีศาจนะ ถ้าคุโรโกจจิมาได้ยินเข้าจะไม่ดีนะ"
"ฉันไม่ถูกกับเจ้านั่นอยู่แล้ว แล้วก็...ไม่คิดว่าเจ้านั่นจะเป็นใครไปได้นอกจากปีศาจ เพราะระดับฝีมือแบบนั้น มันเหมือนกับ......สูบเอาความสามารถของพวกเราไปหมด แม้แต่นายก็ก๊อปปี้เอาไปไม่ได้ คิเสะ"
"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมก็คิดว่ามันไม่แฟร์เลย"
"นายเลี้ยงปีศาจแบบนั้นให้อิ่มกับชัยชนะไม่ได้หรอก คิเสะ"
อาโอมิเนะพูดแทรกขึ้นมา

ทุกอย่างพลันเงียบกริบ

เจ็บใจมั้ย ใช่ พวกเขาทุกคนเจ็บใจกันทั้งนั้น แต่ก็ได้เห็นแล้ว เต็มสองตา เห็นในสิ่งที่พวกเขาไม่เคยชายตาแล เห็นตัวตนของพวกเขาที่สะท้อนอยู่ในตัวของแฟนธ่อมตัวนั้น
นั่นคือสิ่งที่คุโรโกะ เท็ตสึยะมองเห็นจากตัวพวกเขาเมื่อก่อนไงล่ะ

แสงเจิดจ้า ที่ทิ้งเงาของตัวเอง

"หึ รู้สึกเหมือนถูกแก้แค้นเลยนะว่ามั้ย"
"แก้แค้นงั้นเหรอ ...นั่นสินะ"
คุโรโกะ เท็ตสึยะ แก้แค้นพวกเขาที่ย่ำยีสัญญาที่คนคนนั้นให้ไว้กับเพื่อนเก่าจนป่นปี้

"อาคาจิน~~เจ็บแผลเหรอ"
มุราซากิบาระถามคนตัวเล็กที่สุดในห้องที่เอาแต่นั่งพิงหัวเตียงมองออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆ
แผลที่มือถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลหลายชั้น ร่างกายกระทบกระทั่งบอบช้ำหลายจุด จนทุกคนไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างอาคาชิจะยอมให้ตัวเองเป็นได้ถึงขนาดนี้ แต่ยังไงก็ได้เห็นแล้ว เต็มสองตา
"รู้สึกผิดที่ลากคุโรโกะเข้ามายุ่งเรื่องคราวนี้เหรอ อาคาชิ"
มิโดริมะถามตรงๆ แต่ก็ได้รับกลับมาแค่ความเงียบ
"คุโรจินท่าทางสนุกมากกว่านะ แบบนั้นน่ะ"
เด็กโข่งหัวม่วงคนนี้ก็ตรงดิ่งเป็นไม้บรรทัด
ในห้องเงียบกริบ ต่างคนต่างก็คิดไปตามแบบของตัวเอง จนกระทั่งคนตัวเล็กสุดในห้องพูดออกมา
"เท็ตสึยะ ไม่มีทางอิ่มกับชัยชนะแค่นี้หรอก"
"เอ๋?"
"หมายความว่าไง อาคาชิ"
"ก็ตามที่บอก เจ้านั่นจะออกมาอีก"
ปีศาจที่กระหายแต่ชัยชนะนั่นจะเปิดประตูที่กักขังมันออกมาในซักวันหนึ่ง

"ถ้างั้นคราวหน้าผมจะเป็นคนเลี้ยงคุโรโกจจิเอง!" เจ้าโกลด์เด้นหัวเหลืองกระตือรือร้นขึ้นมาเชียว
"แน่นอน เรียวตะ...คราวหน้าฉันจะเอาพวกนายเป็นเหยื่อเลี้ยงเท็ตสึยะให้หมดทุกคน หึๆๆ"
=[]=!!! / เลวร้ายสุดๆ!
"แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ อาคาจิน~~~~"
"ฉันก็ขอบาย ดวงของฉันไม่สมพงกับเจ้านั่นมาตั้งแต่แรกแล้ว"
"ฉันกับเท็ตสึสนิทกันดีไม่มีปัญหา"
ทุกคนแถไปคนละทาง ก็นะ...ความคิดของราชาแห่งปาฏิหาริย์มันไม่มีดีซักอย่างหรอก!
(อาคาชิ นายมันราชาปีศาจขนานแท้เลย!!!!!!)

"ฮัดชิ่ว!"
"ไหวรึเปล่า เอาเสื้อฉันไปอีกตัวมั้ย คุโรโกะ"
"ไม่เป็นไรครับ คางามิคุง"
"เชื่อเลย นายนี่มัน...เจ้าบ้าเอ๊ย"
"ห๊ะ?"
"เปล๊า ไม่มีอะไร แค่รู้สึกไม่ค่อยชอบนายในสภาพนั้นเท่าไหร่ ถึงจะเก่งขนาดไหน แต่ดูนายในตอนนั้นไม่ความสุขเอาซะเลย...ทรมานกับการเล่นบาสขนาดนั้นเลยรึไง"
ถึงหน้าตาจะบอกว่ากำลังสนุกที่ได้บดขยี้คนอื่น แต่น้ำตานองหน้าแบบนั้นจะให้ตีความหมายไปยังไงถูก
"ใช่ครับ ผม...ทรมานจริงๆ กับการเล่นที่เห็นแก่ตัวแบบนั้น มันเหมือนกับการเล่นของรุ่นปาฏิหาริย์ที่ผมเกลียด"
"......."
"การเล่นของพวกเขาทำให้ผมเกลียดบาสเก็ตบอล รู้สึกขยะแขยง ไม่อยากเข้าใกล้ ...จนกระทั่งได้พบกับคางามิคุงนั่นล่ะครับ"
"หึ"
"ขอโทษที่ทำให้คอยเป็นห่วงหลายครั้งนะครับ คางามิคุง"
"ชิ...เออน่ะ ช่างมันเถอะ แต่ว่า นายนี่ก็ใจแข็งเหมือนกันนะ ไม่เป็นห่วงพวกนั้นรึไง โดยเฉพาะเจ้าอาคาชินั่น ดูจะห่วงใยนายซะเหลือเกินนะ หมอนั่นชอบนายเข้าแล้วละสิ"
"หึงผมเหรอครับ"
"ไอ้บ้า! ฉันจะไปหึงนายทำไมกันฟะ!" =[]=!
"หน้าแดงแล้วนะครับ คางามิคุง"
"คุโรโก่~~~~แก จงใจใช่มั้ย"=__=+++
อยากฆ่ามัน แต่ก็.......น่ารักจริงๆนั่นแหละ ใจเต้นไม่เป็นส่ำพอมันพูดออกมาแบบนี้ ยิ่งเห็นอาคาชิทุ่มเทให้มันก็ยิ่งใจสั่น ไม่รู้ทำไม
หึงจริงละมั้ง เฮอะ! ช่างมันเถอะ
ยังไงเจ้านี่ก็เป็นทีมเซย์ริน ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยเงาอันมีค่านี่ให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น
ลองมาแย่งไปสิ พ่อจะซัดมันให้กระเด็น
"นี่"
"อะไรครับ...!"
จู่ๆคางามิก็ยกกำปั้นยื่นมาหา คุโรโกะมองซักพักก็ยิ้มออกมาบางๆก่อนจะชกกำปั้นกลับไป
"ทำได้ดีมากคู่หู"
"ขอบคุณครับ"
"ฉันชักจะอยากแข่งกับนายตัวต่อตัวซะแล้วสิ"
"เอาไว้คราวหน้าเถอะครับ ตอนนี้ผมไม่อยากเล่นบาสซักพัก"
"เฮอะ! พร้อมเมื่อไหร่แล้วมาดวลกัน คุโรโกะ หวังว่านายคงไม่เปลี่ยนใจหรอกนะ บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ใช่คนที่จะมานั่งเสียใจเหมือนนายตอนที่ถูกพวกนั้นทิ้งหรอกนะ"
"เอ๊ะ!"
"เพราะฉันจะตามนายไป ต่อให้นายไปจนสุดหล้าฟ้าเขียวฉันก็จะตามไปและกระชากนายกลับมาอยู่เคียงข้างฉัน จำไว้!"

"....ครับ"

ผมก็คือผม ไม่ใช่ใครอื่น
เป็นเงาของนายไงล่ะ...คางามิคุง
เงาไม่มีทางที่จะหนีไปจากแสงสว่างได้หรอก

____________________________________________________________