fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

ร่างบอบบางของเด็กหนุ่มผมสีฟ้าถูกฉุดกระชากลากถูมาที่ทางออกตรงท้ายเรือ ถึงจะขัดขืนแต่กำลังก็ไม่สู้คนตัวใหญ่ผมสีทองได้
จนกระทั่งถูกโยนเข้าไปในห้องๆหนึ่งที่ว่างเปล่า

พลั่ก!

"บอกตามตรงนะคุโรโกะคุง ฉันไม่คิดว่าคนอย่างเธอมันจะมีอยู่จริงบนโลกนี้ด้วยซ้ำ เธอทำให้ฉันใจเต้นรัว ทั้งการแข่งแสนเร้าใจนั่น ทั้งตัวเธอในตอนนี้ด้วย"
"............."
"ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ หือ"
".........."
"อ้า...แววตาไร้อารมณ์แบบนั้น สมกับเป็นคนที่เซย์จูโร่คุงเฝ้ามองจริงๆ"

อาคาชิเฝ้ามองเหรอ เขาคนนั้นก็เฝ้ามองทุกคนในทีมปาฏิหาริย์มาตลอดนั่นแหล่ะ
ไม่มีอะไรหลุดรอดไปจากเนตรราชันย์ได้หรอก
"ฉันเฝ้าตามตื๊อเซย์จูโร่คุงมานาน แต่พอมาเจอกับเธอฉันก็เริ่มจะเปลี่ยนใจแล้วล่ะ บอบบางแต่แข็งแกร่งอย่างเธอ เป็นคนที่ฉันเฝ้าหามานานมากแล้ว อาคาชิ เซย์จูโร่ พยศเกินไป แต่ถ้าเป็นเธอ..."
ว่าแล้วมือกร้านๆนั้นก็เข้ามาเชยคางได้รูปของเด็กหนุ่ม หยอกล้ออยู่ไปมา
"ฉันมั่นใจว่าเธอจะเป็นสมบัติล้ำค่าเลยล่ะ ถ้าเธอยอมไปกับฉัน ไม่ว่าเธออยากได้อะไรหรือจะเล่นบาสยังไงฉันก็จะหามาให้เธอ เธอจะกระหายชัยชนะยังไงฉันก็จะจัดให้ ว่าไงล่ะ ขอแค่เธออยู่กับฉันเท่านั้น"
"ขอปฏิเสธครับ"
"เอ๋?"
"เพราะผม...คือเงา"
เงาที่ใครก็จับต้องไม่ได้ และจะหายไปทุกเมื่อที่แสงนั้นเจิดจ้า ถึงจะไม่ชอบมันในบางครั้ง แต่คุโรโกะก็ยอมรับมันมานานแล้ว เงาที่พร้อมจะหายไปทุกเมื่อนั่นมันก็คือตัวตนของเขานี่แหละ
วุบ~
แล้วร่างของเด็กหนุ่มผมฟ้าก็หายวับไปจากตรงนั้น ใช่...เขาใช้ความจืดจางเข้าช่วย แต่ว่า กับคิเคียวยะมันใช้ไม่ได้ผล!
หมับ!
"!!!!!!!"
"คิดจะใช้มิสไดเร็คชั่นของเธอหนีฉัน มันไม่ได้ผลหรอก คุโรโกะคุง"
คนๆนี้ มองเขาออก!
"ฉันน่ะ...รู้เรื่องพวกเธอพอๆกับที่พวกเธอรู้จักพรสวรรค์ของตัวเองนั่นแหละ"
"หรือว่าคุณ.....!"
"หึ ถ้าเล่นบาสไม่เป็นก็คงไม่กล้ามาจัดการแข่งเดิมพันแบบนี้หรอก เธอว่าจริงมั้ย"
วืดดดดด!!! ....ตึงงงงงงงงงงงง!!!!
"อั่ก!"
ร่างบางถูกเหวี่ยงจนลอยลิ่วไปกระแทกกำแพงด้านในสุด
ไม่ผิดแน่...คนๆนี้เป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอล!

"เจ็บใช่มั้ยล่ะ....การคิดหนีฉันมันไม่ง่ายหรอกนะ ยิ่งเธอในตอนนี้ยิ่งไม่มีทาง ความสามารถที่ใช้ในการแข่งดูท่าจะใช้ผิดที่ผิดทางไม่ได้ล่ะสิ แต่ก็นั่นแหละ เงาน่ะ ไม่มีเรี่ยวแรงหรอก"
"อึ้ก!"
"เป็นเด็กดีซะ คุโรโกะคุง"
"เรือจะล่ม คุณไม่มีทางหนีหรอก"
"อ๋อเหรอ แล้วใครกันนะที่จะต้องไปกับฉัน"
!!!
"ฮะๆๆๆ คิดง่ายไปแล้ว เรือลำนี้ไม่ล่มง่ายๆหรอกนะ มันก็แค่ได้รับความเสียหายนิดหน่อย แต่ถึงจะล่มจมไปจริงๆฉันก็จะพาเธอไปกับฉันด้วย ไม่ต้องกลัวว่าจะจมไปพร้อมกับเรือหรอกนะ คุโรโกะคุง"

"มาเป็นเงาของฉันซะ เด็กดี แล้วฉันจะหยิบยื่นชัยชนะที่เธอต้องการให้"
"ฝันไปเถอะ"
"เห...ท่าทางคงต้องเอาร่างกายเธอมาครอบครองก่อนล่ะสิท่า"
แล้วมือกร้านแสนหยาบช้านั่นก็เข้ามาดันไหล่ร่างเล็กจนติดกำแพง ใบหน้านั้นยื่นเข้ามาเรื่อยๆ รู้สึกขยะแขยงยังไงบอกไม่ถูก
ปวดไปหมดทั้งตัว จะหนีก็หนีไม่ได้
ทำไงดี...ทำไงดี!

ชึบ!
"!!!!!!"
ปลายดาบเปื้อนเลือดพาดลงมาที่คอคิเคียวยะ จงใจกดคมดาบให้เฉือนเข้าไปในเนื้อเรียกเลือดซึมออกมาเป็นแนวยาว มือกร้านที่กำลังล่วงเกินคุโรโกะก็พลันหยุดชะงัก
"หืม....มาเร็วจริงๆนะ เซย์จูโร่คุง"

"อย่าบังอาจมาแตะต้อง ของของฉัน"

"ว้าวๆๆ ประทับใจจัง ราชาที่สามารถฆ่าใครก็ตามที่ขวางทาง แม้แต่พ่อแม่ของตัวเองก็ไม่เว้น เธอเคยพูดอย่างนั้นนี่นา แต่ถึงยังไงก็ยังเก็บเงาของตัวเองไว้เป็นอย่างดี...เพราะกลัวความโดดเดี่ยวใช่มั้ยล่ะ"
"อาคาชิคุง...."
"หึ...พูดพอรึยัง ผมก็แค่จะมาเอาของที่ผู้ชนะสมควรจะได้ก็เท่านั้น ว่าไง จำสิ่งที่เราเดิมพันกันไว้ได้ใช่มั้ย คิเคียวยะ"
"ที่ว่า ถ้าฉันแพ้ต้องยกเรือนี้ให้เธอนะเหรอ ได้สิ ฉันไม่คืนคำอยู่แล้ว"
"เห...เรือพังๆแบบนี้ผมไม่อยากได้มันแล้วล่ะ"
"หา!?"
ใช่ ตอนแรกที่ต่อรองวางเดิมพันเอาไว้เป็นแบบนั้นจริงๆ  แต่ตอนนี้มันไม่มีค่าแล้ว เพราะสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำไม่ว่าจะกับใคร มันทำให้อาคาชิโกรธและโมโหทั้งนั้น โดยเฉพาะการที่มันมาชิงตัวเท็ตสึยะไปจากมือเขาและกำลังจะทำในสิ่งที่เขาหวงห้าม
มันกำลังย่ำยีเงาของพวกเขา!

"ไม่อยากได้เรือ แล้วอยากได้อะไรล่ะ เซย์จูโร่คุง"
"ชีวิตของคุณไง"
"อึก!"
รังสีอำมหิต...
คนคนนี้ไม่เคยพูดเล่น ไม่ว่าจะเรื่องอะไร
"มะ...แหม พูดเป็นเล่นไปได้ เซย์จูโร่คุง เธอเป็นแค่เด็กม.ปลายจะเป็นฆาตกรซะแล้วเหรอ"
"ผมฆ่าได้ไม่ว่าจะเป็นใคร โดยเฉพาะ...คนที่มันบังอาจมายุ่งกับของสำคัญของคนอื่น อย่างคุณ!"
วืดดด!!!
ฟึ่บ!
สำหรับอาคาชิไม่มีคำว่าพลาดอยู่ในหัว แต่ว่า...
"ฟู่...เกือบไปแล้วสิ"
หลบได้!...การเอี้ยวตัว การขยับเท้า รวดเร็วจนมองไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้น
คิเคียวยะหลบจากวิถีคมดาบที่กำลังจะเชือดคอตัวเองได้อย่างหวุดหวิด ถึงอาคาชิจะไม่ใช่คนที่จะทำอะไรครึ่งๆกลางๆ แต่คิเคียวยะเองก็ไม่ได้อ่อนขนาดจะตกเป็นเป้านิ่งให้ใครมาเชือดง่ายๆเหมือนกัน
"ฉายาราชาไร้บัลลังก์รุ่นแรก ยังคงใช้ได้อยู่สินะ"
"ว้าว รู้ด้วยเหรอ"

ราชา....ไร้บัลลังก์...เหรอ

คุโรโกะมองคนผมทองตรงหน้า รู้สึกว่ามือสองข้างชักสั่นๆ
คนๆนี้น่ะเหรอ ราชาไร้บัลลังก์รุ่นแรก

ตอนนี้ราชากับราชากำลังปะทะกัน แน่นอนว่ามันไม่ใช่การปะทะกันในเกม แต่เป็นการปะทะกันที่ไม่มีกติกาใดๆ
ดูเหมือนอาคาชิจะอ่อนอยู่ในเรื่องทักษะ ก็แหงล่ะ พวกเขาเป็นเด็กม.ปลายที่ไม่ค่อยได้ใช้วิธีป่าเถื่อนกับคนอื่นเหมือนคิเคียวยะที่ทั้งเถื่อน ทั้งโหด กร้านโลกมาเป็นสิบๆปีนี่!

ตึงงงงงง!!
"อึก!"
"อาคาชิคุง!"
ร่างเล็กของคนผมแดงถูกอัดกระแทกกำแพง ดาบคาตานะในมืออาคาชิตอนนี้ถูกคิเคียวยะแย่งไปเรียบร้อยแล้ว

"ก็อย่างที่บอกไว้นั่นล่ะ เธอฉลาดแล้วก็เก่ง ฉันยอมรับในเรื่องนี้มาก เซย์จูโร่คุง แต่ถึงจะฉลาดล้ำเลิศยังไงเธอมันก็ยังเป็นแค่เด็กม.ปลายเท่านั้น พวกเธอทีมปาฏิหาริย์ยังไม่รู้จักโลกนี้ดีพอ โลกที่แก่งแย่งชิงดี ชัยชนะที่มีสิ่งเดิมพัน มันไม่ใช่การเดิมพันหรือธุรกิจเด็กๆที่เธอรู้จักแล้วก็กำลังทำกันอยู่หรอกนะ"

"หนวกหู..."
"....!"
"ฉันจะฆ่าทุกคนที่มาขวางทางฉัน จะฆ่าทุกคนที่มายุ่งกับของของฉัน!"
"ยังจะทำเป็นเก่งอีกนะ แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ เธอเป็นราชาแห่งปาฏิหาริย์นี่นะ จะเย่อหยิ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนี่นา แต่ว่า..."
ชึบ!
ปลายดาบคาตานะวาดเข้ามาจรดที่ปลายคางอาคาชิที่ยังก้มหน้า ร่างเล็กของคนผมแดงยังนิ่งไม่ขยับเขยื้อน คมดาบถูกกดน้ำหนักกรีดลงบนแก้มซ้ายของชายหนุ่มอย่างช้าๆเรียกเลือดสีแดงให้ไหลอาบคมดาบ

แย่จริง ขยับไม่ได้ จะต้องทำอะไรซักอย่าง ไม่อย่างนั้นมันต้องฆ่าอาคาชิคุงแน่

คุโรโกะพยายามฝืนตัวลุก แต่ก็ได้แค่ขยับทีละน้อย
"เท็ตสึยะ"
"!!!"
"อยู่ตรงนั้น เฉยๆนะ"
"เอ๊ะ?"
เขาคิดจะทำอะไร
"อาคาชิคุง"
"หืม...ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้เป็นห่วงกันนัก เพราะเธอเป็นเงาที่พวกปาฏิหาริย์ทิ้งไปสินะ คุโรโกะคุง แต่รู้อะไรมั้ย พวกปาฏิหาริย์น่ะ ทิ้งเงาอันแสนมีค่าของตัวเองไม่ลงหรอก เพราะถ้าหากไม่มีเงา พวกเขาก็จะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไงล่ะ"
"ผมไม่เข้าใจหรอก"
"เห...น่าเสียดายจัง ใช่มั้ย เซย์จูโร่คุง"
".........."
"ฮะๆๆ เงียบแบบนี้ เจ็บใจเหรอนั่นน่ะ ก็สมควรอยู่หรอกนะ กว่าจะรู้ว่าได้ทิ้งสิ่งสำคัญไปก็สายไปซะแล้ว คุโรโกะคุงไม่ใช่เงาของพวกปาฏิหาริย์อีกต่อไปแล้ว"

เงา... .เขาคือเงาของทีม จะปาฏิหาริย์หรือเซย์รินเขาก็ยังเป็นเงา แต่ว่า นั่นก็คือตัวตนของเขานี่ ไม่ว่าจะเป็นอะไรขอแค่ได้เล่นบาสกับทุกคนอยู่ก็พอใจแล้ว 

เป็นเงานั่นแหละ ดีแล้ว

"ฮะๆๆ พวกเธอทิ้งของสำคัญเองนะ แล้วจะเก็บกลับมามันก็สายไปแล้วสิ เพราะต่อจากนี้ไป คุโรโกะคุงจะไม่ใช่ของพวกเธออีกต่อไป คุโรโกะ เท็ตสึยะจะต้องเป็นของฉันในฐานะสมบัติสุดล้ำค่า เอาล่ะ คงเล่นต่อด้วยไม่ได้แล้ว ที่จริงก็อยากจะพาเธอไปด้วยอยู่หรอกนะ แต่เธอมันพยศเกินไป เซย์จูโร่คุง คงจะต้องบอกว่า บ๊ายบาย สินะ"

คิเคียวยะเงื้อดาบขึ้นและฟันเข้าไปเป็นแนวขวาง
"อย่า!!!!!!!!!!!!"
หมับ!
"!!!!"
"อะ! หา!!!!!!"
"ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าจะยกเท็ตสึยะให้นาย คิเคียวยะ"
"อาคาชิคุง!"
อาคาชิยกมือขึ้นมากำดาบที่พุ่งเข้ามาก่อนจะเฉือนที่คอตัวเอง คมดาบบาดลึกเข้าไปในฝ่ามือ เลือดไหลออกมาหยดติ๋งลงบนเสื้อสีดำจนชุ่ม เขาไม่ได้ปล่อยมือและดึงทั้งดาบทั้งคิเคียวยะเข้ามา กระซิบให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน

"ของของฉัน ยังไงก็คือของของฉัน นายไม่มีสิทธิ์มาแตะต้อง"

แววตาของสัตว์ร้ายประกายกร้าวจนน่าสะพรึงกว่าครั้งไหนๆ และทันทีที่ดึงเจ้าคนโฉดเข้ามาใกล้ มืออีกข้างก็คว้ากรรไกรขึ้นมาและแทงที่มือของมันจนเข้าไปยึดติดอยู่กับกำแพง

ฉึกกกกก!!
"อ๊ากกกกกกกกก!!!!!"
มือของคิเคียวยะถูกกรรไกรเสียบติดเอาไว้กับกำแพงข้างอาคาชิ เพียงแค่พริบตาเดียว ยังหายใจไม่ทั่วท้องด้วยซ้ำ
อาคาชิลุกขึ้นคว้าดาบขึ้นมาด้วยมือที่เจ็บนั่นแหล่ะ ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย แม้เลือดมันจะไหลออกมาเยอะขนาดไหนก็เถอะ เพราะความรู้สึกเดียวที่มีอยู่ตอนนี้ก็คือความต้องการที่จะจัดการคนที่มันกล้าล่วงเกินพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่าตรงหน้านี้ต่างหาก
"ฉันฆ่าได้แม้จะเป็นพ่อแม่ของฉัน และฉันจะไม่เสียใจเลยที่จะฆ่านาย คิเคียวยะ"
ดาบคาตานะแวววาวบอกว่ามันคมขนาดไหนเงื้อขึ้นเหนือหัว แต่ก่อนที่จะได้เข้าไปลิ้มรสเลือดของคนสารเลวที่สะสมมันไว้ ก็มีอันต้องหล่นไปปักอยู่กับพื้น
เพราะมีอีกคนที่เข้ามาพุ่งชนจนอาคาชิล้มลงไป
"จะทำอะไร เท็ตสึยะ"
อาคาชิเอ่ยถามคนที่นอนคร่อมร่างตัวเองอยู่ คุโรโกะพุ่งเข้ามาจากด้านข้างผลักเขาจนล้มลงด้วยกันทั้งคู่
"พอได้แล้วครับ อาคาชิคุง"
"พอ...เหรอ"
"ไม่มีประโยชน์จะยุ่งกับคนๆนี้แล้วล่ะครับ เขาไม่มีค่าพอให้อาคาชิคุงจัดการหรอกครับ"
"แต่มันทำกับนาย!"
"ผมไม่เป็นไรครับ"
"เท็ตสึยะ!"
"ขอร้องละครับ อาคาชิคุง!"
คุโรโกะกอดร่างที่อยู่เบื้องล่างแน่น พยายามกดเอาไว้ไม่ให้อาคาชิลุกขึ้นไปคว้าดาบมาบั่นคอเจ้าคนที่ติดอยู่กับกำแพงได้

เป็นคนดีจนน่าหมั่นไส้เลยนะ เท็ตสึยะ
นั่นสินะ...นายตอนนี้ ไม่ใช่ปีศาจที่หิวกระหายตัวนั้นแล้วนี่
นายตอนนี้เป็นเพียงเงาเท่านั้น
เงา ที่ไม่เคยจะทำอะไรแบบนี้ เงาที่คอยอยู่ด้านหลังพวกเรามาตลอด
เงาที่พวกเราไม่เคยเห็นค่าเมื่อก่อน แต่ตอนนี้...

"เข้าใจแล้ว ลุกเถอะ ฉันหนัก"

ถึงจะบอบบาง ตัวเล็กกว่า แต่มันก็หนักเอาเรื่องนะ =__=
คุโรโกะลุกขึ้นก่อนจะดึงอาคาชิให้ลุกตาม สภาพของเขาสองคนตัวนี้สะบักสะบอมพอๆกัน คนผมฟ้าดึงแขนเขาขึ้นพาดบ่าและพยุงเอาไว้ อาคาชิเหลือบมองคิเคียวยะ ส่งสายตาเย้ยหยัน

ของของฉัน ยังไงก็คือของของฉัน นายไม่มีสิทธิ์ที่จะแตะต้องแม้แต่ปลายก้อย คิเคียวยะ

"แก ไอ้เด็กเวร~"

"อาคาชิคุง"
"หือ"
"ผมขอเวลาซักครู่นะครับ"
"ได้สิ"
คุโรโกะปล่อยอาคาชิให้พิงกำแพงรอก่อนจะเดินตรงไปที่คิเคียวยะ ย่อเข่านั่งลงให้สายตาอยู่เสมอใบหน้าของชายหนุ่ม
"คุณคือ ราชาไร้บัลลังก์รุ่นแรกสินะครับ"
"แล้วยังไง จะเปลี่ยนใจมาอยู่กับฉันแล้วเหรอ คุโรโกะคุง"
^__^
ยิ้มหวานหยดย้อยทำเอาคิเคียวยะถึงกับหลุดเข้าไปอยู่ในโลกแห่งความฝัน
เด็กน่ารัก เด็กน่ารัก!
คุโรโกะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ และกระซิบข้างหูแผ่วเบา
"ไปลงนรกซะเถอะครับ" พูดแล้วก็ย้ำกรรไกรให้ปักลึกเข้าไปมากกว่าเก่า
จ๊ากกกกกกกกกกก!!! =[]=!!!!!
น่ารักเหรอ ซาตานชัดๆ!

"ขอโทษที่ให้รอครับ ไปหาทุกคนกันเถอะ"
คนร่างเล็กกลับมาและช้อนเอาแขนแกร่งของอาคาชิขึ้นพาดบ่าพยุงออกไป
"เมื่อกี้นายทำอะไร เท็ตสึยะ"
"เปล่าครับ"
"เห..."
รู้สึกเหมือนแฟนธ่อมตัวที่หกของทีมปาฏิหาริยืมันจะร้ายกาจไปหน่อยมั้ยนั่น
 ถึงจะกลับเข้าไปอยู่ในเงาแล้วก็ยังโผล่เขี้ยวเล็บออกมากระซวกเหยื่ออยู่อีก

ร้ายนักนะ เท็ตสึยะ

_____________________________________________________