fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

บนเรือสำราญ จะเรียกให้ถูกก็น่าจะเป็นเรือผีสิง ....(ก็นะ...มีแต่พวกผีพนันทั้งนั้นนี่นา)
นอกจากผี(พนัน)พวกนั้นแล้ว ตอนนี้ก็ยังมีพวกที่มันไม่ปกติอยู่ด้วย
(ดิฉันจะถูกจับโยนทะเลมั้ยล่ะเนี่ย =___=)
 
ครืด...ครืดดดดด
 
"นี่ คิโยจิน~~~ มีขนมมั้ย"
เสียงยานๆเหมือนคนง่วงนอนดังขึ้น ในขณะที่กำลังเดินไปกับอีกคนที่ส่วนสูงไม่ค่อยต่างกันมา
"หา...อืม นี่อันสุดท้ายแล้ว เอ้า"
ขนมมายุโบถูกยื่นมาให้อันหนึ่ง
"อ่า....." ร่างสูงกว่าสองเมตรอ้าปากรอรับอย่างเดียวเพราะตอนนี้มือไม่ว่าง จนอีกคนต้องแกะและยื่นไปยัดปากให้แทน
"ขอบใจนะ"
"ว่าแต่....นายจะลากพวกนี้ไปด้วยทำไม มุราซากิบาระ"
สาเหตุที่ทำให้มือไม่ว่างมาแกะขนมกินเอง คือเจ้าพวกบอดี้การ์ดสามคนนี่ที่เจอระหว่างทาง ตอนนี้หมดมาดกลายเป็นอะไรซักอย่างให้เด็กโข่งผมม่วงรวบขาติดกันลากมาครืดๆ
ไม่รู้ว่ากระดูกหักไปกี่ท่อนแล้ว=___='
"อ๋า~...ก็มันไม่บอกว่าอาคาจินอยู่ไหนนี่นา"
"แล้วนายลากพวกมันมาด้วยแล้วจะช่วยอะไรได้เหรอ"
"ช่างฉันน่า~ คิโยจินก็ช่วยมองทางหน่อยเถอะ ประตู...."
โป๊กกกกกกกก!!!!
บอกช้าไปหน่อยมั้ยท่าน=___='
บานประตูที่ถูกเปิดออกมาขวางทางอยู่ถูกบางอย่างชนจนบุบ
"เจ็บมั้ยคิโยจิน"
คนถูกถามไม่พูดนอกจากนั่งยองๆกุมหน้าตัวเองตัวสั่นงกๆ
คิโยชิ เทปเปย์ เซ็นเตอร์ของเซย์ริน เป็นคนที่ค่อนข้างเก็บกดเอาไว้คนเดียวแฮะ... ซะเมื่อไหร่ล่ะ
เจ็บโคตรรรรรรรรรรรรร!!!!!
"ไอ้ประตูเฮงซวย~"
อสุรกายออกมาแล้ว! =____=!
คิโยชิลุกขึ้นยกแขนเช็ดเลือดกำเดาที่ไหล และ
"ไปตายซะ!!!!!!!!!"
ปึงงงงงงงงงงงงง!!!!
พลัวะ!!!!!
"อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!"
คิโยชิถีบประตูบานนั้นเต็มเหยียด และพละกำลังระดับกอลิล่าก็ทำให้บานประตูนั้นหลุดลอยละลิ่วไปข้างหน้า ประจวบเหมาะกับพวกบอดี้การ์ดที่โผล่มาอีกสี่คนพอดิบพอดี ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเสียงร้องหลงโลกของพวกมันกับบานประตูที่กองอยู่ตรงหน้านั่นบอกได้ดีอยู่แล้ว
"คิโยจิน...ทำลายข้าวของไม่ดีนะ"
"เอ๊ะ? แหะๆๆ โทษทีๆ" ^___^'
ได้เอาคืนแล้วก็อารมณ์ดีขึ้นน่ะ
(ฉันจะไม่เข้าใกล้นายเวลานายโกรธ คิโยชิ!!!!)
ไม่อยากจะคิดเลยว่าเจ้าพวกที่ถูกประตูปลิวไปทับนั่นจะเป็นยังไง แน่นิ่งเชียว
"อ่ะเระ มีทางไปด้วย"
"งั้นก็ไปทางนี้ละกัน ปล่อยพวกนี้ไว้ที่นี่ล่ะ ทางมันแคบเดินลำบาก"
"อืม"
แล้วมุราซากิบาระก็โยนพวกสามคนที่งอมพระรามไปไว้ข้างๆทางเดิน ก่อนจะตามคิโยชิไป
 
อีกด้านหนึ่ง.....
 
"ทำไมฉันต้องมาอยู่กับนายด้วยเนี่ย"
"พูดยังกะฉันอยากจะมากับนายนักล่ะ"
แว่นปะทะแว่น เซย์รินปะทะชูโตคุ!
พูดไปนั่น ก็แค่ถูกจับได้เลยแยกกันหนี พอรู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นอย่างนี้
ฮิวงะ จุนเปย์ มองมิโดริมะที่ยังสวมหน้ากากเท็นกุไว้บนหัว
"ถามหน่อย นายจะใส่หน้ากากนั่นมาด้วยทำไม มิโดริมะ"
"ไอเท่มนำโชคตั้งแต่เมื่อวาน"
"อ้อ"
ใช่ เมื่อวาน...หลังจากที่อาคาชิกับคุโรโกะถูกจับตัวไป พวกเขาก็ตามมาที่ท่าเรือตามสัญญาณโทรศัพท์ของริโกะที่ถูกจับไปเหมือนกัน พอมาถึงแล้วก็แอบขึ้นเรือแต่ก็ถูกเจอเพราะความโดดเด่น(จริงง่ะ)จนต้องแยกกันหนีไปคนละทิศละทาง
ฮิวงะที่หนีลงมาที่ห้องเครื่องใต้ท้องเรือก็เจอกับมิโดริมะ แถมมันยังสวมหน้ากากเท็นกุทำเอาพวกบอดี้การ์ดช็อกตาตั้งน้ำลายฟูมปากไปเป็นสิบ!
บุญเท่าไหร่แล้วที่ไม่หัวใจวายไปอีกคน
นี่ถ้าเป็นคิโยชิที่ค่อนข้างขวัญอ่อนก็คงไม่เหลือ
(แน่ใจเหรอ)
แถมยังต้องหาที่หลับนอนอยู่กับเจ้าบ้าของนำโชคนี่ทั้งคืน
"แล้วนี่จะไปทางไหนต่อละเนี่ย ประตูก็มีเหมือนๆกันหมดเลย"
จะไปทางไหนก็เจอแต่พวกบอดี้การ์ดที่มีทั้งมีดทั้งปืน ขืนทะเล่อทะล่าออกไปส่งเดชมีหวังถูกมันจับแน่
"จากเซ้นต์ของฉันบอกว่าไปทางนี้จะโชคดี"
พูดง่ายทำง่ายขนาดหนัก มิโดริมะเดินไปเปิดประตูทางซ้ายมืออย่างไม่รออะไร
พลัวะ!
พรึ่บ!
ปืนเป็นสิบ =___=''''
v__________v'''/พูดไม่ออก
.............................
......
"โชคดีมาก~"=___=+++
 
ฮิวงะกัดฟันพูด แน่นอนว่าประชด
ไอ้บ้าหัวเขียวมันพามาลงหลุมชัดๆ!! อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!
 
 
การแข่งยังมีต่อถึงแต้มจะห่างกันลิบลับแต่ความสนุกมันไม่ได้อยู่ที่แต้มนั่นหรอก จุดเด่นที่เรียกเสียงโห่กระหึ่มก็คือการเล่นที่มันสะใจทั้งคนเล่นแล้วก็คนดูนั่นต่างหาก
ตึงงงงง!!! คึงงงงงงงง!!!!
เสียงทุ่มบาสของอาโอมิเนะสะเทือนไปทั้งสนาม
การเลี้ยงของอาคาชิที่ไม่มีใครตามทัน และการชู้ตลูกไร้ทิศทางของคุโรโกะมันเรียกเสียงโห่ร้องได้พอๆกับอีกฝ่ายที่ถือทั้งมีดทั้งสนับมือไล่ฟาดฟันเข้ามานั่นแหละ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีทางจะทำอะไรสามปาฏิหาริย์นี่ได้เลย
 
แต่ก็นะ...
"มีตัวประกันมาเพิ่มแล้วสิ"
"หา?....!!!!"
ฮิวงะ! มิโดริมะ!
ถูกคุมตัวเข้ามาสมทบกับพวกคางามิ
คิเคียวยะมองลงมายิ้มอย่างผู้ชนะ
แต่อาคาชิที่เนื้อตัวเปื้อนเลือดตวัดสายตามองกลับมาเพียงนิดเดียวก็ทำเอาพวกมันถึงกับหน้าซีดใจเต้นไม่เป็นส่ำแล้ว
ในสนามตอนนี้ไม่ต่างไปจากสนามรบหรือไม่ก็สถานที่ฆาตกรรมอะไรซักอย่าง และคนที่จัดการกับพวกนั้นอย่างทารุณก็คืออาคาชิ
"เจ้าบ้าอาคาชิ..."
มิโดริมะงึมงำ ถึงจะไม่ผิดไปจากความคาดหมายเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้คิดเผื่อถึงสภาพแบบนี้ไว้ด้วยเลย
อาคาชิไม่ใช่คนที่ทำอะไรโดยไม่ไต่ตรอง และมักจะใช้ความฉลาดระดับเนตรราชันย์จัดการทุกอย่างให้หมอบอยู่แทบเท้าเสมอ แต่ดูตอนนี้สิ อะไรกันที่ทำให้ราชาถึงกับลดตัวลงไปเกลือกกลิ้งอยู่กับสิ่งสกปรกแบบนั้น
 
คุโรโกะ เท็ตสึยะ...อ้อ นั่นสินะ
 
"นี่มันเกมบ้าอะไรกัน...แล้วนั่นคุโรโกะไม่ใช่เหรอ เจ้านั่นไปตรงนั้นได้ยังไง"
ฮิวงะพึมพำออกมาอีกคน มองลงไปที่คนตัวเล็กที่กำลังหมุนลูกบาสชุ่มเลือดสีแดงอยู่บนนิ้วชี้ของตัวเอง โดยที่มีทั้งอาโอมิเนะแล้วก็อาคาชิประกบอยู่ซ้ายขวา
พวกที่พลาดท่านอนจมกองเลือดไม่ก็กระดูกหักหลายท่อน ถูกลากออกไปจากสนาม ก่อนที่จะพวกใหม่ลงมาเทน
"จะเอาไงล่ะ เซย์จูโร่คุง ถ้าไม่แข่งต่อฉันไม่รับประกันลมหายใจของเพื่อนเธอนะ"
 
ไอ้สารเลวนี่มันตั้งใจจะใช้พวกเขาเป็นเครื่องมือพนัน และจะให้หมดแรงไปเอง
แต่ว่า คิดตื้นไปแล้ว
ปาฏิหาริย์น่ะ ไม่มีทางจะมอดดับง่ายๆหรอก หรือจะพูดกันง่ายๆก็คือ มันไม่ใครปกติซักคน!
อาคาชิเงยหน้าขึ้นมองแสยะยิ้มกลับไป
รอยยิ้มซาตานนั่นทำเอาผู้ที่มองเห็นอึ้งจนไม่กล้าพูดออกมา
"โว้ย~เมื่อไหร่มันจะจบซะทีวะ ไอ้พวกเวรนี่"
 
อีกคนที่เก็บกดมานานกำลังเหมือนหม้อน้ำเดือดปุดๆอยู่ตอนนี้ก็คือคางามิ
"นี่นาย ถูกจับมาทันทีเลยเหรอคางามิ อ่อนหัดชะมัด"
คู่กัดตลอดกาลอย่างมิโดริมะก็ดันมาย้ำหัวตะปูเข้าไปอีก
"แกมันก็พอๆกันนั่นแหละไอ้แว่นบ้าเครื่องราง!"
"หึ..." ทำทีเป็นดันแว่นขึ้นแก้เก้อ
"น่าๆ ยังเหลือคิโยชิกับมุราซากิบาระอยู่นะ พวกนั้นคงจะหาทางช่วยพวกเราได้อยู่หรอก"
"แน่ใจเหรอที่พูดน่ะ ฉันว่าสองคนนั่นมันปัญญาอ่อนทั้งคู่นั่นแหละ"
เด็กโข่งสติไม่เต็มบาทสองคนนั่น ไปที่ไหนก็สะดุดตาเอะอะมะเทิ่งจะตาย ถ้าลองได้อยู่ด้วยกันละก็ ความบรรลัยติดปีกมาเป็นแพ็คคู่แน่
 
ตึงงงงงงง!!!
 
ปังงงงงงงงงงงง!!!!
 
มานั่นแล้ว...รึเปล่านะ =___='
เหมือนมีบางอย่างกำลังเดินทะลุกำแพงมาทีละชั้นๆ ทั้งสนามกับที่นั่งคนดูรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจนทุกอย่างต้องเงียบกริบ รอลุ้นว่าอะไรจะโผล่มา
 
ปังงงงงงงงง!!!!
โครมมมมมมมมมมม!!!!!
เอื้อกกกกกกกก~~ /เสียงกลืนน้ำลายของแต่ละคน
และประตูบานหนึ่งไม่ไกลจากที่นั่งของคิเคียวยะ
ตึงงงงงงงงง!!!!
=[]=!�
=___='''
O[]O!!!!!!!
=()=???????????
ประตูเหล็กนะนั่น มันนูนออกมาได้ไง๊!!!!!!!!!!!!
"ไปดูซิว่าอะไรมันกระแทกประตู"
คิเคียวยะสั่งลูกน้อง บอดี้การ์ดสามคนวิ่งไปที่ประตูพร้อมปืนครบมือ แต่ว่า....
พวกแกผิดแล้วล่ะ อสูรกายมาเยือนแล้วรู้มั้ย
ตัวประกันนึกพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย และมันก็เห็นผลในพริบตา
"ไอ้ประตูเฮงซวย~ไปตายซ้าาาาาาาาาาา!!!!!"
พลัวะ!!!!!
=[]=!!!!!!!!!!!!
V________V'''''''
ประตูหลุดออกมาทั้งบานอัดพวกบอดี้การ์ดที่กำลังไปยืนตรงนั้นเต็มๆ และมันก็ลอยละลิ่วลงไปที่สนามเบื้องล่างทั้งคนทั้งประตูนั่นแหละ
ว้ากกกกกกกกกกก!!!!
โครมมมมมมมมมมม!!!!
บานประตูบิดเบี้ยวร่วงลงมาทับคนที่กำลังเข้ามาจะกระซวกพุงของพวกคุโรโกะอย่างแม่นยำ
พินาศย่อยยับอยู่แทบเท้าปีศาจทั้งสามตัว
ไม่มีใครทำอย่างนี้ได้ นอกจาก...
"อ่าระระ...คิโยจิน~~ นี่อันที่สิบแล้วน้า~"
มาแล้วหนึ่ง =___='
"โทษทีๆ ลืมตัวไปนิดหน่อยน่ะ"
นี่ก็ตัวที่สอง........ หน่อยเหรอ ไม่หน่อยเลยนะแก!
ไอ้พวกปาฏิหาริย์!!!!
"คิโยชิ! มุราซากิบาระ!!"
"หา?...."
"อ้าว! พวกนายเองเหรอ"
คิโยชิทักมาหน้าระรื่น
ยิ้มแก้มปริเชียวนะแก แล้วไอ้หัวโนๆกับเลือดกำเดานั่น อย่าบอกนะว่ามันเดินชนผนังกำแพงประตูมาเรื่อยน่ะ=___=
"บอกแล้วว่าสองคนนี้ปัญญาอ่อน"
ขนาดหนักเลยล่ะ
คิเคียวยะแทบจะนั่งไม่ติดที่
ครบคน พร้อมหน้า และไม่ได้มีแต่พวกปาฏิหาริย์ซะด้วย ทั้งราชาไร้บัลลังก์ อัจฉริยะก็อยู่ ทั้งๆที่อยากได้แค่คุโรโกะกับอาคาชิ เท่านั้นเอง
แต่ก็เอาเถอะ ตอนนี้อยู่กลางทะเล ไม่ว่าพวกมันจะทำอะไร สุดท้ายคนที่จะได้ของล้ำค่าก็คือเขาคนนี้ โดยเฉพาะการได้เชยชมสมบัติล้ำค่าอย่างแฟนธ่อมตัวที่หก
"อ่า...อาคาจินนี่"
ตาปรือๆมองลงไปที่สนามซึ่งตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าเละ
"อาคาจิน กำลังสนุกอยู่เลย"
"อัตสึชิ"
"หืม อะไรเหรอ อาคาจิน"
"อยู่ตรงนั้นก่อน อย่าไปไหนล่ะ"
"โอเค..."
ทำไมฟระ!!!!!!/ ทุกคนตะโกนออกมาในใจ
 
 
ปั่บ!
มือกร้านเปื้อนเลือดตบลงบนไหล่บางทีหนึ่ง
"อาคาชิคุง"
"อิ่มกับชัยชนะรึยัง เท็ตสึยะ"
"....ยังครับ ....รู้สึกว่ามันยังไม่พอ"
"กินจุจังนะ แต่ก็เอาเถอะ อยากได้เท่าไหร่ก็ไปเอามันมาตามใจ"
ปีศาจที่นานๆจะตื่นมาซักหนต้องกระหายและอยากกินให้พอเป็นธรรมดา คงต้องปล่อยให้กินจนอิ่มแล้วค่อยหยุดก็แล้วกัน
"ไดกิ"
"เออ รู้ล่ะ แค่หักกระดูกคนมันง่ายกว่าปอกกล้วยซะอีก"
 
"ใจร้าย ฮือออออออ~~~~ อาโอมิเนจจิ คุโรโกจจิ อาคาชิจจิ ทำไมผมต้องเป็นคนนั่งดูด้วยฟระ"
คิเสะน้ำตาตกน้อยอกน้อยใจ
 
ในบรรดาผู้เข้าแข่งแต่ละชุดที่เข้ามาและถูกลากออกไปในสภาพที่ไม่สมประกอบมีแค่ไฮซากิคนเดียวที่ยังเหลือ
เขาไม่ได้บ้าระห่ำเข้าชาร์ตเหมือนคนอื่น แต่หลบหลีกอยู่รอบนอกและหาทางทำแต้ม
ก็นะ..ถึงจะเข้าไปก็จะถูกอาคาชิใช้เนตรราชันย์สวนกลับทันที หรือไม่ก็ถูกอาโอมิเนะกระแทกจนลอยละลิ่วตกพื้นกระดูกหักหลายท่อน
ไม่ได้ จะต้องให้พวกมันหมดแรง จากนั้นก็จัดการกับเจ้าแฟนธ่อมตัวทำแต้มนั่นซะ
จัดการกับคุโรโกะ เท็ตสึยะ!
 
300-48 แต้ม
ห่างกันลิบลับราวฟ้ากับเหว และการเล่นแบบไร้กติกาก็เรียกเสียงเชียร์กระหึ่ม
"คุโรโกะ... หมอนั่นไม่สมควรจะไปอยู่ในที่แบบนั้นนะ"
ฮิวงะพึมพำ
"ไม่ใช่หมอนั่น"
"พูดอะไรน่ะ คางามิ"
"ปล่อยให้มันซักวันเถอะครับ รุ่นพี่"
!!!!!!????
แฟนธ่อมตัวที่หกแห่งทีมปาฏิหาริย์ที่นานๆจะตื่นขึ้นมา ปล่อยให้มันอาละวาดหาชัยชนะกินซะให้พอ เดี๋ยวมันก็กลับไปเอง กลับไปสู่เงาที่ๆมันควรจะอยู่
 
เจ็บใจรึเปล่า ใช่!...เจ็บใจ
เจ็บใจที่ไม่ได้ไปลิ้มลองชัยชนะกับมัน ไม่ได้ไปอยู่ใกล้ๆมัน
แต่ก็อย่างที่รู้อยู่แก่ใจ เขายังอ่อนหัดนัก แฟนธ่อมแห่งทีมปาฏิหาริย์ ผู้ที่เลี้ยงและควบคุมมันได้ก็มีแต่ทีมปาฏิหาริย์เท่านั้น
โดยเฉพาะผู้ที่มองเห็นมันตั้งแต่ที่มันอยู่ในเงา เรียกมันออกมาและสอนวิธีกางเขี้ยวเล็บให้
 
อย่างราชาแห่งปาฏิหาริย์
 
อาคาชิ เซย์จูโร่ คนนั้น!
______________________________________________-