fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

ตุบๆ....

จบแล้ว...ทุกอย่างขจบลงแล้วสิ

ทุกอย่างเงียบกริบ มีเพียงลูกบาสที่ตกกลิ้งไปข้างสนามไปหยุดอยู่ข้างๆคิเสะ

500-54

"อะ...อะไรจะขนาดนี้"
"แข็งแกร่ง เกินไปแล้ว"
ทุกอย่างประจักษ์ต่อสายตาทุกคู่ และที่โดดเด่นก็คือเด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมสีฟ้านั่น วันนี้ทั้งทีมปาฏิหาริย์หรือแม้แต่ทีมเซย์รินต่างก็ได้เห็นในสิ่งที่ระเบิดออกมาจากคนที่เป็นเหมือนเงาของพวกเขา
อีกตัวตนหนึ่งของคุโรโกะ เท็ตสึยะ

ตรงหน้าคือไฮซากิที่หอบตัวโยนคุกเข่าอยู่แทบเท้าคนตัวเล็กที่ไม่แสดงอาการอะไรออกมา
"แฮ่กๆๆ.. แก~ มันเป็นตัวอะไรกัน!"
"นั่นสิ.... ผมมัน...เป็นตัวอะไรกันนะ"
คนตัวเล็กพูดออกมา มันช่างเป็นคำพูดที่เฉื่อยชา ไร้อารมณ์

อิ่มแล้วล่ะสิ
เลี้ยงซะจนเหนื่อยเลยแฮะ
ทั้งอาคาชิ อาโอมิเนะต่างก็คิดเหมือนกัน สายตาจ้องมองร่างบางที่ยืนนิ่ง
ฟู่....
"เฮ้ เท็ตสึ"
"...!"
อาโอมิเนะยกกำปั้นยื่นเข้ามาหา ไม่บอกก็รู้ว่าหมายถึงอะไร
คิดถึงจังเลยนะ กระแท็คกำปั้นกับคนๆนี้
คุโรโกะยิ้มน้อยๆยกกำปั้นเข้าไปชกกำปั้นใหญ่ทีหนึ่ง
ปึก!
สนุกจริงๆ
แต่ก่อนที่เสียงเฮยินดีของคนชนะพนันจะดังขึ้น แรงสะเทือนขนาดหนักก็ทำเอาทุกอย่างโกลาหน
ครืนนนนนนนน!!!!!!!!
"เกิดอะไรขึ้น!"คิเคียวยะตะโกนถามออกไป และก็มีคำตอบกลับมาทันที
"เรือชนโขดหินครับ!"
และมันก็ไม่ใช่ครั้งเดียว
ครืนนนนนนนนนน!!!!
แรงสะเทือนจากสิ่งที่กระแทกลำเรือ รุนแรงกว่าครั้งแรกทุกอย่างล้มระเนระนาดไม่เว้นแม้แต่คนที่อยู่ในสนาม
"อ๊ะ!"
"เท็ตสึ! / เท็ตสึยะ!!"
ร่างเล็กไม่เพียงแต่ล้มลงกับพื้น แต่ลำเรือที่เริ่มเอียงทำให้คุโรโกะกลิ้งไถลไปกระแทกกำแพงข้างสนาม
ปึงงงงงงง!!!
"อึ้ก!"
รู้สึกชาไปทั้งตัว
"คุโรโกจจิ!!!!"
โครมมมมมมมมมมม!!!!

เรือเริ่มโคลงเคลงไปทางนั้นทีทางโน้นที ทุกคนแตกตื่นวิ่งหนีกันอลหม่าน รวทั้งตัวประกันที่พร้อมใจกันอัดเจ้าพวกงี่เง่าที่เอาปืนจ่อกบาลพวกเขาอยู่
"เราเองก็ไปกันเถอะ"
"ไดจัง!! ทุกคน!"
"ไปก่อน ซัทสึกิ!"
อาโอมิเนะตะโกนขึ้นมาทั้งที่ตัวเองพยายามจะไม่ไหลไปตามแรงโคลงเคลงนั่น
พวกผู้ชายช่วยกันจัดการกับพวกที่กรูเข้ามา เปิดทางไปเรื่อยๆ
ผัวะ!!!
ปึกก!!
พลั่ก!
"ทางนี้ ริโกะ! โมโมอิ!"
"รู้ละ"
หมับ!
"จะไปไหน"
"ว้ายยยยยยยยยย!!!!!!!!!"
"โมโมอิ! ริโกะ!"
สองสาวถูกคว้าตัวไว้และหิ้วขึ้นจนเท้าแกว่งไม่แตะพื้น
"ปล่อยพวกเธอนะโว้ยไอ้ยักษ์!"
"ปล่อยให้โง่สิ พวกตัวแสบอย่างพวกแกต้องไปกับคุณคิเคียวยะเท่านั้นเฟ้ย"
"ปล่อยนะไอ้บ้า ฉันบอกให้ปล่อย!"
ริโกะดิ้นพราดๆสะบัดมันทุกท่าเท่าที่เรี่ยวแรงน้อยๆจะเอื้ออำนวย แต่ทำยังไงก็ไม่หลุด
"อยู่เฉยๆได้มั้ยนังเด็กหน้าอกแฟ่บ! ไม่มีดีแล้วยังจะฤทธิ์มากอีกเดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว!"

=[]=!!!

=____=''''
.
.
.
ทุกอย่างดูเหมือนจะนิ่งงันไปในบัดดล
ทุกคนที่ได้ยินประโยคเมื่อกี้เริ่มจะถอยห่างออกจากระยะอันตรายคนละก้าวสองก้าว
ด่าใครก็ด่าได้ พูดอะไรก็พูดได้ แต่ถ้าพูดถึงปมด้อยของโค้ชสาวแห่งเซย์รินแล้วล่ะก็,,,
ครึ่~ ครึ่ก~~~
=___=+++++
มีแต่บรรลัยกับบบรลัย!
"เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ"
"หา... อะไรยัยเด็กหน้าอกแฟ่บ ไม่รู้คุณคิเคียวยะจะเอาไปทำไม ไม่มีอะไรน่าโชว์เลยซัก...."
ผัวะ!!!!!!

"ฉัน จะ ฆ่า พวก แก~"
=[]=!!!!!!! / O____O!!!! / ห้ามพูดถึงจุดด้อยของผู้หญิงคนนี้ ห้ามพูดถึงจุดด้อยของเธอเด็ดขาด!!!!
ทุกคนสวดภาวนาในใจ

5 นาทีต่อมา
เหล่าปาฏิหาริย์หัวต่างสีก็เดินออกมาจนถึงทางเดินชั้นบนของเรือ คนที่นำทัพตอนนี้ไม่ใช่พวกผู้ชายแต่เป็นไอดะ ริโกะ ที่ควันลอยออกหูเหมือนกาต้มน้ำ ตามรายทางที่มีเจ้าพวกบอดี้การ์ดนอนแอ้งแม้งในสภาพคอเคล็ดและมีใบเมเปิ้ลสีแดงใหญ่เท่าฝ่ามือปะทับอยู่คนละข้างสองข้าง

(โดนริโกะตบจนคอเคล็ดน่ะ =__=)

"นี่ โค้ช~"
"มีอะไร"
"ทำไมพวกเราต้องโดนด้วยล่ะเนี่ย" =___=+++
คางามิข้องใจสุดๆกัดฟันถามโค้ชสาวที่กำลังย่างสามขุมไปข้างหน้าในมาดนักเลงที่ถกแขนเสื้อขึ้น
เธอจะโกรธก็เรื่องของเธอสิ
จะทำอะไรกับเจ้าพวกนั้นก็เรื่องของเธอสิ
แต่ทำไมต้องมาตบพวกเขาเหมาลำด้วยด้วยฟระ!!! =[]=!!!

ตอนนี้ใบหน้าของหนุ่มๆมีรอยนิ้วมือทั้งห้าปะทับอยู่ ไม่เว้นแม้แต่มุราซากิบาระที่ถึงแม้จะตัวสูงขนาดไหนก็ยังโดน
แถมแรงตบของคุณเธอก้ยังทำเอาคนหัวม่วงน้ำตาเล็ด
"ไม่ร้องน่า มุราซากิบาระ เอานี่ อันสุดท้ายจริงๆแล้วนะ" ^^
คิโยชิปลอบเด็กโข่งที่กำลังร้องไห้ โดยการยื่นอมยิ้มให้
"อืม..." T^T
แต่ก่อนที่จะได้ยัดมันใส่ปาก อมยิ้มสีสวยก็ดันมาแหลกเป็นเสี่ยงๆคามือ ต่อหน้าต่อตา
เปรี๊ยะ~
T[]T!!! / =___=''''
ต้นเหตุก็คือกระสุนที่มันออกจะแม่นไปซักหน่อย
"อย่าขยับ พวกปาฏิหาริย์"
"ซวยแล้ว ถูกพวกมันล้อมจนได้"
"โธ่เอ๊ย"
"อมยิ้ม...อันสุดท้าย~"
อมยิ้ม...
ขนมหวาน....
คนตัวสูงกว่าสองเมตรก้มมองเศษอมยิ้มที่แตกเป็นเสี่ยงอยู่บนพื้น
"อมยิ้ม~~"

"กรี๊ดดดดดดดดดด!!!"
"โมโมอิ!!!"
 ขนมของฉัน!!!!
ตึงงงงงงง!!!
หมับ!
วืดดดดดดดด!!!
"ว้ากกกกกกกกกกก!!!!ไ
เพล้งงงงงง!!!!
จับหัวมันเหวี่ยงออกไปนอกเรือ =___= อาเมน
"ฉันจะ...ขยี้พวกแก~~~~"
O{}O!!!! ใครก็ได้บอกทีว่าไอ้พวกนี้มันตัวอาร้ายยยย!!!!
......
>>>>>>>>>>>>>>>
>>>>>>>>>>>
<<<<<<<<<
.........
....
หนัก...
เจ็บ.....
เมื่อกี้มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่กลิ้งมากระแทกกำแพงนี่
คุโรโกะพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นมา และสิ่งที่เจอก็คือ
"คิเสะคุง!"
เป็นคิเสะที่คร่อมทับเขาอยู่ คิเสะเข้ามาปกป้องเขาจากเก้าอี้ที่ถล่มลงมาตอนที่เรืองสะเทือนเมื่อกี้ และตอนนี้นายแบบหนุ่มก็นิ่งไปแล้ว แถมที่หัวยังมีเลือดไหล เก้าอี้หลายตัวทับตามแขนขาเขาอยู่
"คิเสะคุง...คิเสะคุง!"
"เท็ตสึ! คิเสะ!"
เสียงอาโอมิเนะดังมาเข้าหูพร้อมกับเก้าอี้ที่ถูกยกกำจัดออกไปทีละตัวสองตัว
"อาโอมิเนะคุง อาคาชิคุง"
"เป็นไรมั้ย เท็ตสึยะ" อาคาชิยื่นมือเข้ามาหา
"ไม่ครับ คิเสะคุงช่วยเอาไว้น่ะ"
อาโอมิเนะแบกคิเสะขึ้นหลัง
"ไปกันเถอะ ฉันพะอืดพะอมกับเรือบ้านี่เต็มทีแล้ว"

เห็นด้วยอย่างที่สุด ไม่อยากอยู่ที่ต่อแม้แต่น้อย
เรือนี่ จมๆไปซะก็ดี!
ผลุ่บ!
"เท็ตสึยะระวัง!"
ตูมมมมมมม!!!
อาคาชิดึงคนร่างบางให้ออกมาจากวิถีของสิ่งที่พุ่งเข้ามาได้อย่างเฉียดฉิว
ใช่ มันคือลูกบาส และคนที่ส่งมันมาได้แรงขนาดนี้ก็คือไฮซากิ
"แกจะเล่นไม่เลิกใช่มั้ย ไฮซากิ"
"หึ ฉันไม่โง่ให้พวกแกมายำเล่นหรอกเฟ้ย! ขอลาล่ะ"
ไฮซากิหนีไปแล้ว แต่คิดเหรอว่ามันจะจบ
คุโรโกะหยิบลูกบาสขึ้นมา และ...
ฟึ่บ!!!
ผัวะ!!!!
"แอ๊ก!!!!"
ส่งไปให้เจ้าคนขี้ขลาดนั่นเต็มรัก
ไฮซากิล้มหน้าไถพื้นหายไป ไม่รู้หรอกว่าจะไปหยุดที่ไหนเพราะมันแรงจริงๆ
"รู้สึกโล่งจังครับ"
"ฮะฮ่า ไม่เลวเท็ตสึ"
"ไปกันเถอะ"
หมับ!
"อั๊ก!"
"เท็ตสึยะ!"
"ฮะๆๆๆ คิดเหรอว่าจะง่ายขนาดนั้น หือ"
"คิเคียวยะ!"
มาตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้าหมอนี่มันมาข้างหลังแล้วกระชากเท็ตสึยะที่อยู่ใกล้ๆเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่
คิเคียวยะกุมคอคนตัวเล็กจากด้านหลังยกขึ้นจนเท้าคนตัวเล็กแกว่งเหนือพื้น
ตอนนี้คุโรโกะไม่เหลือแรงจะต่อต้านใคร เขามีแรงสู้เฉพาะที่อยู่ในสนามเท่านั้น
"พวกเธอทำให้ฉันเจ๊งไม่เป็นท่า แต่ก็เอาเถอะ ยังไงฉันก็ได้ค่าเสียหายแสนคุ้มค่ามาแล้วนี่นา"
"แก!!! ปล่อยเท็ตสึนะเฟ้ย!!!"
"หึ ปล่อยให้โง่เหรอ"
คิเคียวยะแสยะยิ้มเยาะก่อนจะพาคุโรโกะเดินจากไป อาคาชิเข้าไปหมายจะแย่งคืนแต่ก็ถูกพวกลูกน้องของมันเข้ามาขวางเอาไว้ซะหลายคน
"เท็ตสึ!"
"ไปก่อน ไดกิ"
"แต่เท็ตสึ!"
"เอาน่า เดี๋ยวตามไป"
ออร่าอำมหิตปะทุขึ้นจากคนร่างเล็กผมแดง อาโอมิเนะจึงไม่กล้าขัดคำสั่ง แถมตอนนี้ยังมีคิเสะที่บาดเจ็บอีก
"รีบตามเท็ตสึกลับมาเร็วๆล่ะ เดี๋ยวจะกลับมาช่วย"
แล้วร่างสูงก็วิ่งไปที่ทางออก
"เออ..."
อาคาชิแสยะยิ้มนิดๆ ก้มหน้าซุกซ่อนนัยน์ตาต่างสีที่ตอนนี้วาวโรจน์ดุจสัตว์ร้าย

"การลงทัณฑ์พวกที่พ่ายแพ้ มันต่อจากนี้ไปต่างหาก"
ใช่ ข้อต่อรองที่ตกลงไว้แต่แรก กำลังจะถูกสะสาง กับคนที่มันบังอาจมายุ่งกับสิ่งที่ราชาหวงห้าม
"คิเคียวยะ~"
__________________________________________________________
เฮ่อๆ หายใจไม่ทั่วท้องเลยแฮะ =___=