fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

ไม่ว่าจะเรื่องอะไรเราก็จะช่วยกัน เพราะบาสน่ะ,,,มันเล่นคนเดียวไม่ได้

การแข่งแบบสองต่อสองเริม่ขึ้นแล้ว ไม่สิ...ยังมีผู้เล่นอีกทีมละหนึ่งคน

"เห็นว่าคนไม่พอก็เลยมาเสริมให้ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะ"

"แก...ไฮซากิ"

"อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ อาโอมิเนะ คิเสะ ตอนนี้ฉันอยู่ทีมเดียวกับพวกนายแล้วนา"

ส่วนทีมของคุโรโกะก็มีชายร่างบึกบึนกอลิล่าเรียกพี่อยู่คนหนึ่ง มันไม่เข้ามาเฉยๆแน่ โดยเฉพาะไฮซากิ ดูสายตาที่มันจ้องมาที่คุโรโกะก็รู้ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

"เท็ตสึยะ..."

"ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมก็จะชนะ"

จะทำให้พวกมันสยบอยู่แทบเท้าให้ได้!

เสียงผู้ชมดังกระหึ่ม พวกนี้มันเป็นผีพนันทั้งนั้น และเกมนี้ก็เป็นเกมป่าเถื่อนที่มีสิ่งเดิมพันแสนพิเศษ ไม่มีกติกา ไม่มีเสียงนกหวีด ฝ่ายไหนสิ้นท่าก่อนก็แพ้ และจบสิ้นทุกอย่าง

สามต่อสาม

เกมเริ่มแล้ว!

ตึงงงงง!!!

ฝั่งอาโอมิเนะได้บอลไปง่ายๆแค่สามสิบวินาทีก็ชู้ตลงห่วงไปแล้ว

สวบ!

นำไปแล้ว แต่คุโรโกะกลับยังนิ่งเฉย

"เฮ้ ยูน่ะ ตั้งใจเล่นหน่อยสิ"

คนที่อยู่ทีมคุโรโกะพูดขึ้น แต่คุโรโกะก็เงียบและวิ่งตามเกมไปเรื่อยๆ

"เท็ตสึ..."

นี่น่ะเหรอคนที่ท้าพวกเขาแข่ง

นี่น่ะเหรอคนที่บอกว่าจะชนะพวกเขาด้วยตัวคนเดียว

เฉื่อยชา เหลาะแหละยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

กระจอกสิ้นดี!

บนที่นั่งคนดูชั้นสูงสุด

"เห...นี่นะเหรอคนที่ชนะไฮซากิมา ไม่ใช่ล่ะมั้ง ดูท่าจะได้ชิมของหวานเร็วนี้ซะแล้วสิ"

คิเคียวยะจับจ้องร่างบางที่วิ่งอยู่ในสนาม ลิ้นสากตวัดขึ้นเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย ท่ามกลางสายตาอาฆาตของสามตัวประกันที่รู้ดีว่ามันต้องการอะไร

ไอ้หื่นลามก แกไม่ได้ตายดีแน่....

บรรยากาศอึมครึมกดดันผู้เล่นในสนาม

คงจะได้เวลาแล้วสิ....

อาคาชิแย่งบอลมาอย่างง่ายดายและส่งมันให้คุโรโกะที่ยืนนิ่งอยู่กลางสนาม

"เท็ตสึยะ"

ตุบ....ตุบ....

บอลที่ถูกส่งมาอยู่ในมือของร่างเล็ก เกิดความเงียบในสนามท่ามกลางเสียงเชียร์ที่ยังดังกระหื่ม แต่ทำไมล่ะ

ทำไมในสนามถึงได้เงียบสงัดขนาดนี้ มันเงียบเหมือนพายุใหญ่กำลังจะมา

ร่างของคุโรโกะเอนไปด้านหลังเหมือนคนจะล้ม แต่แล้วชั่ววินาทีที่ทุกคนคิดอย่าง

ฟึ่บ!

!!!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

หายไป! ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรผ่านไปเลยซักนิด

สวบบบบบบบบบบบ!!!!

ตึงงงงงงงงงง!!!!

"ดะ...ดั๊งค์!!! คุโรโกจจิเนี่ยนะ"

ร่างบางของคนผมฟ้าหายวับไปต่อหน้าต่อตา และตอนนี้ก็ชู้ตลูกลงห่วงแถมยังเป็นลูกดั๊งค์!

"จะทำยังไงล่ะ ไดกิ เรียวตะ"

"อาคาชิ...นี่แก"

"ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ไม่มีใครหยุดเท็ตสึยะได้ทั้งนั้น"

ไม่มีใครหยุดความบ้าของปีศาจที่กระหายชัยชนะได้หรอก แม้แต่คนที่ปลุกมันขึ้นมาก็เถอะ

เสียงเฮดังก้องไปทั้งสนามกับการแข่งที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน

เสียงรองเท้าเสียดสีกับพื้นไม้ขัดเงาดังเอี๊ยดอ๊าด ผ่านมาห้านาทีหรือมากกว่ายังไม่มีใครหยุดคุโรโกะที่เคลื่อนไหวโดยมิสไดเร็คชั่นได้ ไม่ว่าจะทำยังไงก็จับทิศทางที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆนั้นไม่ถูก

"แฮ่กๆๆ...เยี่ยมจริงๆเลยนะ คุโรโกจจิ อาคาชิจจิไม่ได้ทำอะไรเลย"

อาคาชิแค่ยืนคุมเชิงอยู่กับผู้เล่นอีกคน แน่นอนว่ามันคงไม่ได้เป็นแค่การยืนคุมเชิงหรอก

"เท็ตสึ"

"ช่วยเล่นกับผมต่ออีกซักหน่อยนะครับ"

หยุดไม่ได้แล้ว ไอ้ความกระหายที่มีมากขึ้นเรื่อยๆนี่

ตึงงงงงงงง!!!

"อั่ก! อย่าได้ใจไปเท็ตสึ!"

อาโอมิเนะเองก็ใช่ว่าจะยอมต้องทุ่มเทสุดกำลัง ลองดูซิว่าเขาจะหยุดเงาตัวนี้ได้มั้ย เงา ยังไงมันก็คือเงา จับต้องไม่ได้ หวั่นไหวไม่เป็น แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่ คนๆนี้ไม่ใช่คนจืดจางที่รอแต่จะส่งลูกให้คนอื่นชู้ตอีกแล้ว

"ในเมื่อนายอยากเล่นฉันจะเป็นคู่เล่นให้นายเอง เท็ตสึ!"

พละกำลัง ความรวดเร็วของอาโอมิเนะเป็นที่หนึ่ง แต่ตอนนี้มันกำลังถูกบั่นทอนจากคนตัวเล็กที่สูงเพียงอกของเขา

เจ้านี่ไม่ใช่เท็ตสึที่เขารู้จัก!

สวบบบบบบ!!!

ดั๊งค์อีกลูก!

คนไร้เรี่ยวแรงอย่างคุโรโกะ เท็ตสึยะเนี่ยนะเหรอจะชู้ตลูกดั๊งค์ติดต่อกัน!

"บ้าไปแล้ว....นี่คือคุโรโกจจิจริงๆน่ะเหรอ"

งั้นที่บอกว่าชนะไฮซากิมาก็เป็นความจริงน่ะสิ

สุดยอด ดูแล้วใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย

คิเสะแอบนึกตื่นเต้นอยู่คนเดียว ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่ตื่นเต้น แต่มันเป็นคนทั้งสนามต่างหาก ยิ่งคนที่มองลงมาจากที่นั่งชมชั้นบนสุดก็ยิ่งตื่นเต้นจนแทบจะลืมหายใจ

"คุโรโกะ...."

ยังไม่พอ แค่นี้ยังปลดปล่อยออกมาได้ไม่เท่าไหร่เลย

อยากได้อีก ต้องการมากกว่านี่อีก!
ตุบๆๆๆๆๆ
สวบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!
ชู๊ตเข้าไป ชู้ตมันเข้าไป! ขยี้มันให้แหลก!
ยิ่งเห็นสีหน้าดุดันของอีกฝ่ายก็ยิ่งตื่นเต้น
สนุกเป็นบ้า!!!!
ตึงงงงงงงงงงง!!!!!
บอลกระแทกพื้นเสียงดังสนั่น ร่างบางโหนอยู่บนแป้นบาสก่อนจะโรยตัวลงมาเหยียบพื้นอย่างนิ่มนวล
ไม่มีเสียงอะไรแทรกเข้ามาในหัวเลย ทุกอย่างมันดูเงียบ เคว้งคว้าง โดดเดี่ยว
ไม่ใช่...มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ
ชัยชนะที่ไร้เสียง มันจะไปสนุกอะไร
"เท็ตสึ..."

บาสน่ะ...เล่นคนเดียวไม่ได้
เล่นคนเดียวไม่สนุก
และจะไม่มีคำว่าชัยชนะ
"อาโอมิเนะคุง...ตัวผมน่ะ...ตัวผมน่ะ!"
"เท็ตสึ....!!!"
น้ำตา...เหรอ
"ในสายตาของพวกคุณ ผมเป็นตัวอะไรกันแน่ครับ"
"!!!!!!!"
แววตานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ผิดกับสีหน้ากับรอยยิ้มที่บอกชัดเจนว่ากำลังสะใจ รอยยิ้มแสยะ เย้ยหยันแบบนั้นไม่เคยมีอยู่บนใบหน้าของคุโรโกะ เท็ตสึยะ
ของพรรค์นั้น...ของพรรค์นั้นไม่สมควรจะมาแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าของคนคนนี้!!!!

.........
.......
........
"โธ่เว้ย~...คุโรโกะ!!!!!!!!!�ไอ้บ้าาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!"
O___O!!!!
=______=++
O[]O!
V_____V''''
เสียงนรกแตกดังมาจากด้านบนสุดของที่นั่งชม มองขึ้นไปก็เห็นคนหัวแดงคิ้วสองแฉกกำลังซัดเจ้าพวกนั้นอย่างอัดอั้นตันใจและโก่งคอลงมาอย่างไม่กลัวว่าปืนสองกระบอกนั่นจะเจาะกบาล
"คา...งามิ คุง!"
"เล่นบ้าอะไรของแกอยู่วะหา!!!!! ฉันอยู่ที่นี่นะโว้ยยยยยยยยยแหกตาดูซะบ้างสิวะไอ้บ้า!!!!!!!!"
"ใครกันแน่ที่บ้าครับ คากามิคุง"
"ว่าไงนะ"=[]=+++
"อยู่ตรงนั้นเป็นเด็กดีหน่อยนะครับคางามิคุง เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก"
"แกไม่ต้องสอนฉันไอ้บ้า!!!! ฟังนะ ถ้าแกยังเล่นแบบนี้อีกเราขาดกัน!!!!"

ฉันกับนายขาดกัน!

ไม่...ไม่เด็ดขาด
ผมยัง...อยากเล่นบาสกับทุกคนอยู่นะ ผมอยากสนุกไปพร้อมกับทุกคน
ไม่...ไม่!

"เห้ยๆ เสียเวลาทำซึ้งกันพอแล้วเว้ย"
"!!!!"
"คุโรโกจจิ! อาโอมิเนจจิ!"
ฉึก!
!!!!!!!!!!!!!!!
เลือดสีแดงสดไหลออกมาหยดติ๋งๆลงบนพื้น
ไม่ใช่อาโอมิเนะ ไม่ใช่คุโรโกะ แต่เป็น
"คิเสะ!"
ตุ้บ!
คิเสะที่เข้ามารับมีดแทนก่อนที่มันจะปักกลางหลังอาโอมิเนะ ร่างโปร่งทรุดลงนั่งกับพื้นกุมบาดแผลห้ามเลือดเอาไว้ และตัวต้นเหตุก็ยืนถือมีดพกอาบไปด้วยเลือดอยู่ตรงนี้เอง
"แก~ ไฮซากิ!"
"เสียเวลาจริงๆเลยว่ะ เห้ย! จัดการพวกมันเรียกเสียงเชียร์หน่อยซิ"
ไฮซากิหันไปหาผู้เล่นอีกคน
ฉึก!
และมันก็รวดเร็วสมใจ หากแต่ว่าคนที่ถูกเชือดกลับไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากคนตัวโต
"อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!!"
"เห...ร้องเสียงดีนี่นา"
อาคาชิถือมีดพกปักเข้าไปที่แขนของคนตัวโตและกรีดมันลงมาเรื่อยๆ เสียงเนื้อฉีกขาดดังขึ้นน่าสยดสยอง แต่แค่แผลเดียวมันคงไม่พอ โทษฐานที่มายุ่มย่ามกับราชา
ฉึก!
ควากกกกก!!!!!
ปลายมีดปักเข้าไปที่แก้มอีกแผลและกรีดไปจนถึงใบหู
"อ๊ากกกกกกกก!!!!~~"
เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นเปื้อนใบหน้าของคนผมแดง ตาสองสีวาวโรจน์มองคนตัวโตที่ล้มลงไปนอนชักดิ้นร้องโหยหวนน่าสมเพชนั่นอย่างเย่อหยิ่ง ก่อนจะเงยหน้าที่ยังเปื้อนเลือดขึ้นไปยังที่นั่งคนดูชั้นบนและขว้างมีดในมือขึ้นไป
ฟึ่บ!
กึงงงงง!!!!
มีดพุ่งขึ้นไปปักที่พนักเก้าอี้ที่คิเคียวยะนั่งอยู่เหมือนจงใจให้เป็นอย่างนั้น คนที่นั่งอยู่ถึงกับเหงื่อซึม
"ค่อยสนุกขึ้นมาสมกับข้อต่อรองหน่อย ว่ามั้ย คิเคียวยะ"
!!!!!!!!!!!!
ราชาแห่งทีมปาฏิหาริย์ออกมาแล้ว!
"ไดกิ พาเรียวตะออกไปจากสนามซะ จากนี้ไป จะเป็นการเดิมพันของจริงที่สนุกสนานที่สุด"
คิเสะถูกแทงเข้าที่แขน โชคดีที่ไม่โดนกล้ามเนื้อสำคัญ แต่เลือดก็ไหลเยอะเอาเรื่อง
ตอนนี้ทีมคุโรโกะคืออาคาชิกับอาโอมิเนะ ส่วนอีกทีมก็คือไฮซากิกับพวกที่ลงมาใหม่อีกสองคน
อาวุธมันครบมือซะขนาดนั้น นี่มันไม่ใช่การแข่งหรอก
แต่ไม่มีปัญหาหรอก สำหรับพวกปาฏิหาริย์ที่พวกมันเรียกจนติดปาก พวกมันคงไม่รู่ล่ะสิว่ากำลังเล่นอยู่กับปีศาจถึงสามตัว
ปีศาจที่กระหายชัยชนะ โหดเหี้ยม และบ้าระห่ำ

ตื่นเต้นชะมัด เหมือนมีพลังขึ้นมาจุกอยู่ที่อก ระระเบิดอยู่แล้ว
"เท็ตสึยะ"
อาคาชิเข้ามากอดคอร่างเล็กส่งลูกบาสให้และชี้ไปที่แป้นบาสที่อยู่ตรงหน้า
"ชัยชนะของนายอยู่ตรงนั้น ไปเอามันมาซะ"
แน่นอนว่าคราวนี้ฉันจะไม่ห้ามนาย สนุกกับมันให้เต็มที่ให้สมกับที่อุตส่าห์ออกมาจากเงาซะ คุโรโกะ เท็ตสึยะ
แฟนธ่อมตัวที่หก!
คุโรโกะเงยหน้าขึ้นไปมองคางามิที่ตอนนี้ถูกคุมตัวแน่นหนากว่าเดิม
"ขอโทษครับ คางามิคุง"
"หึ...พูดอะไรน่ะ เจ้าบ้า"
คางามิแสยะยิ้มยกกำปั้นขึ้นและยื่นมันมาทางคุโรโกะ
แท็คกำปั้น...ใช่ ก็พวกเขาเป็นคู่หูกันนี่นา
คุโรโกะชูกำปั้นขึ้นและหันไปทางคางามิเหมือนกัน พวกเขารู้กันดี ใช่...รู้ดี
"คุโรโกจจิ"
คิเสะเรียก พอหันไปมองนายแบบหนุ่มก็ยกมือขึ้นกรีดนิ้วโป้งตวัดผ่านคอตัวเองและชี้มันลงพื้น ความหมายว่า
ฆ่า พวก มัน ให้ หมด!
"เข้าใจแล้วครับ"
จะฉีกกระชากพวกมัน จะทำให้พวกมันหมอบอยู่แทบเท้ากับความพ่ายแพ้!
"ไปกันเถอะ เท็ตสึ"
"ครับ"
ฟึ่บ!
!!!!!!!
!!!!!!!
มิสไดเร็คชั่นโอเวอร์โฟลว!
"หายไปทั้งสามคนเลยเหรอ!"
"ข้างหลัง!"
"ผิดแล้ว..."
!!!!!!!!!!!!!!!!
ชนกันซึ่งๆหน้าต่างหาก
ร่างนั้น ลอยอยู่กลางอากาศ
แอร์วอร์ค!
แฟนธ่อมชู้ต จากกลางสนาม!
สวบบบบบบ!!!
ตึงงงงงงงงงงงงง!!!!!
"อั่ก!"
ลูกชู้ตลงอย่างแม่นยำ และมันก็ถูกอาโอมิเนะแย่งไปทันที รูปร่างที่แข็งแกร่งสูงใหญ่พอๆกับพวกนั้นทำให้เขากระแทกพวกมันล้มลงไปง่ายๆ ส่วนอีกคนก็ยังหาอาคาชิไม่เจอ
"อยู่ไหนวะ!"
"หึ"
เสียงหัวเราะดังมาจากด้านหลัง พร้อมๆกับบอลที่พุ่งเฉียดหน้าไป
ปึก!
ตอนไหน มันส่งบอลให้กันตอนไหน!
ตึงงงงงงง!!...ตึงงงงงงงงงง!!!
เสียงทุ่มบอลดังสนั่นสะเทือนไปทั้งสนาม อาคาชิเคลื่อนไหวเองเป็นครั้งแรกและมันก็รวดเร็วพร้อมกับแรงกดดันมหาศาลจนคนร่างสูงต้องเข่าอ่อน
สวบ!
ชู้ตสามแต้มเข้าไปอย่างง่ายดาย
"หน็อยแน่แก! อย่าได้ใจไปหน่อยเลย! จัดการพวกมัน!!!"
"เฮ้ย แกน่ะ อย่ามาหยามกันให้มันมากนัก ไอ้กระจอก"
อาโอมิเนะที่โผล่เข้ามาพูดเสียงยาน กระแทกไฮซากิออกไปและรับลูกบาสไว้เอง
"แก อาโอมิเนะ!"
ฟึ่บ!
ฉัวะ!
มีดพกพุ่งเข้ากลางลำตัว แต่ก็เฉือนเอาไปได้แค่เสื้อของคนผิวสีแทน เสื้อขาดเป็นแนวขวางเห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องกำยำ ตาสีน้ำเงินวาวโรจน์หลุบลงต่ำมองคนขี้โกงก่อนจะกระแทกกลับไปด้วยศอกใส่หน้ามันเต็มๆ
ปึก!
"อั่ก!"
"แกไม่สมควรจะยุ่งกับบาสเก็ตบอลอีกต่อไปแล้ว ไอ้บ้า"
ไฮซากิล้มตึงเลือดกลบจมูก อาโอมิเนะเลี้ยงบอลพุ่งไปที่แป้นและชู๊ตมันเข้าไปจนแป้นสะเทือน
ตึงงงงงงงงงงง!!!!
บอลพุ่งเข้ามาหาคุโรโกะที่ยืนอยู่กลางสนาม และเขาก็ไม่คิดจะปล่อยมันให้ใคร
ตุบ.........ตุบ.....
อีกแล้ว........ความเงียบแบบนี้อีกแล้ว
"ไม่มีทางหรอกเว้ย!"
สองคนมีดพกครบมือพุ่งเข้ามาจากสองทาง
แต่ไม่มีปัญหาหรอก...
แวนิชชิ่ง ไดรฟ์....
วูบบบบบบ~
"หะ หายไป!"
"มันก็แค่เคลื่อนไหวเร็วเท่านั้นละน่า ข้างหลังไงไอ้โง่! อะ!!!!"
ไม่มี! มันหายไปไหน!
"เล่นแรงกันจริงๆเลยนะครับ"
ข้างบน!
"สะ สูงอะไรอย่างนี้"
เตรียมชู้ต ไม่ใช่แฟนธ่อมชู้ตอย่างที่เคยทำ แต่มันคือการชู้ตมือเดียวอย่างที่คิเสะเคยทำตอนแข่งกับอาโอมิเนะ!
ระยะ......ฟูลคอร์ท!
"ไม่จริงน่า!!!!!!!!!"

บางทีในทีมปาฏิหาริย์คนที่แข็งแกร่งที่สุดอาจจะไม่ใช่แค่อาโอมิเนะ คนที่ชู้ตได้ระยะไกลสุดก็คงจะไม่ได้มีแต่มิโดริมะ และคนที่ก็อปปี้การเล่นของทุกคนมาเป็นของตัวเองอย่างสมบูรณ์แบบได้ก็ไม่น่าจะมีแต่คิเสะ
แต่คนที่ทำได้ทุกอย่างก็คือ.......แฟนธ่อมตัวที่หก ที่อยู่กับพวกเขาอย่างไร้ตัวตนในฐานะเงามาตลอด
คุโรโกะ เท็ตสึยะ ต่างหาก!

สวบบบบบบบบบบ!!!!

....................................