Caressing รอเวลารัก

“ไม่! แก้วไม่ทำ ทำไมคุณจะต้องบังคับให้แก้วทำให้สิ่งที่แก้วไม่อยากทำด้วย”แก้วปฏิเสธทันทีที่โทโมะยื่นข้อเสนอ
 
 
“คุณงั้นหรอ?”
 
 
“ทำไมคะ หรือว่ามันสนิทเกินไป จะให้เรียกว่านายก็ได้คะ ถ้าคุณพอใจ”สายตาของเธอไม่เหมือนก่อนอีกต่อไปแล้ว สายตาที่ไร้เดียงสาตอนนี้ได้หายไปแล้ว
 
 
“นี่เธอ!”โทโมะกระชากแขนแก้วเข้ามาใกล้จนแก้วเซแนบชิดตัวเขา
 
 
“ปล่อยนะ อย่ามาแตะต้องตัวแก้ว”แก้วพยายามผักดันตัวโทโมะออกแต่ความเจ็บและจุกที่ท้องทำให้เธอออกแรงได้ไม่เต็มที่
 
 
“พี่ชักจะทนเธอไม่ไหวแล้วนะ ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้!”โทโมะใช้แรงบีบแขนแก้วให้แรงขึ้นเพื่อให้แก้วหยุดพยศ
 
 
“ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทน ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้!”แก้วยังคงไม่ยอมหยุดพยศพยามดิ้น โทโมะถอดหายใจออกด้วยความเหลืออด โยนแก้วลงบนเตียงก่อนจะโถมตัวทับ
 
 
“เธอจะดิ้นทำไมนักหนา เดี๋ยวก็ไม่ปล่อยให้ไปหามันดีๆหรอก!”โทโมะขึ้นเสียงความหงุดหงิดใจ อะไรจะดื้อดึงขนาดนี้ ตอนเด็กๆก็เห็นจะเชื่อฟังเขาจะตาย
 
 
“อะไรนะ ?”
 
 
“ก็ตามที่เราตกลงกัน ถ้าเธอยอมจูบพี่ พี่จะให้เธอไปหามัน”รอยยิ้มเลศนัยทำให้แก้วกัดปากล่างด้วยความขัดใจ ถึงตอนนี้แล้วเขาคงไม่ยอมให้เธอออกไปหาป๊อปปี้แต่โดยดีแน่ๆ
 
 
“ทำไมพี่ต้องหื่นกามตลอดเวลาด้วย!”หมดคำพูดที่จะด่าทอเขา ทำไมเขาถึงได้เป็นคนหื่นกามแบบนี้ไปได้
 
 
“จะรับข้อตกลงหรือไม่รับครับเด็กน้อย”โทโมะก้มหน้าลงมาใกล้แก้ว ใช้ปลายจมูกเลื่อนไปตามผิวแก้มสูดดมความหอมของกลิ่นตัวอย่างหลงใหล
 
 
“อี๋ ออกไปนะ ก็ได้ ตกลง ออกไปสิ!”แก้วรับยอมรับข้อเสนอโทโมะทันที โทโมะยิ้มขำอย่างผู้ชนะ ก่อนจะยอมลกออกจากตัวแก้ว
 
 
“อ้อ จริงๆ ข้อเสนอพี่ก็คือ ต้องจูบพี่จนกว่าพี่จะพอใจแล้วเธอถึงจะไปหามันได้ และต้องจบทุกครั้งที่เธอจะไปหามัน ถ้าเธอแอบไปเจอมัน ก็เท่ากับว่าคืนวันนั้น เธอเสร็จพี่แน่”
 
 
“ไม่! เราไม่ได้ตกลงกันแบบนี้”แก้วรีบดีดตัวขึ้นมาเถียงทันที
 
 
“แต่เธอตกลงแล้ว แล้วก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องเจอมัน”
 
 
“พี่เล่นตุกติกกับแก้วทำไม แค่นี้พี่ยังไม่พอใจอีกหรือไง”
 
 
“เอ้า จะไปมั้ยตกลง”โทโมะพูดแล้วเดินออกไปนั่งลงที่โซฟานุ่มห้องรับแขก
 
 
“โอ้ย พี่บ้าเอ้ย หื่นชะมัด!”แก้วบ่นพึมพำ
 
 
“บ่นอะไร รีบๆมาจูบพี่สิ”โทโมะหันมาพูดแล้วยักคิ้วให้
 
 
“รู้แล้ว จะเร่งทำไมเล่า!”แก้วพูดก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดออกมา “กรี๊ด อื้อ!”
 
 
“เสียงดังทำไม”พูดจบโทโมะก็รั้งท้ายทอยแก้วเข้ามาจูบปาก
 
 
“พี่จูบแก้วทำไม!”แก้วจับปากก่อนจะมองดุมาหาโทโมะ
 
 
“พี่จะจูบเธอ หรือเธอจะจูบพี่ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ยังไงเราก็ต้องเอาปากมาเราสองคนมาจูบกันอยู่ดี”
 
 
“พี่!”
 
 
“อะ เร็วๆ ถ้าพี่ไม่พอใจเธอก็ไม่ได้ไปนะ”
 
 
“หลับตาสิ!”
 
 
“ก็ได้ๆ”โทโมะน้อมรับปากก่อนจะหลับตาลงแต่มือยังคงกอดเอวแก้วไม่ยอมปล่อย แก้วที่นั่งอยู่ในตักโทโมะ ด้วยพื้นที่ที่คับแคบ แก้วมองหน้าโทโมะแล้วค่อยๆยกมือสองข้างมาประคองหน้าโทโมะไว้ ก่อนจะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าใกล้ แล้วประกบปากกับโทโมะ ใบหน้าสวยหลับตาปี๋ มันเป็นการจูบที่จูบจริงๆ ก็แค่ปากแตะปาก
 
 
“แบบนี้เค้าไม่เรียกจูบหรอกนะ หึ J”
 
 
“จะเอา...อื้อ!”โทโมะจับสองหน้าแก้วแล้วดึงเข้ามาจบอย่างดูดดื่ม เนิ่นนานเกือบนาทีโทโมะยังโหยหาความหวานจากปากแก้วไม่ยอมปล่อย ลิ้นร้อนหวานหาความหวานในโพรงปากแก้วไม่ยอมหยด แก้วได้แต่หายใจด้วยความหอบเหนื่อย เขาแถบไม่มีพื้นที่ให้เธอหายใจเลย ทับหน้าอกโทโมะเพื่อบอกว่าเธอเริ่มจะขาดอากาศหายใจเต็มทีแล้ว โทโมะจึงยอมผละออก
 
 
“หวาน...ต้องแบบนี้สิ ถึงจะเรียกว่าพอใจ”โทโมะมองหน้าแก้วแล้วยิ้มกริ่มด้วยความพึงพอใจ
 
 
“คนบ้า! พอใจก็ปล่อยแก้วได้แล้ว แก้วจะไปหาป๊อปปี้”แก้วพูดแล้วดันอกโทโมะ แต่เขายังคงไม่ยอมปล่อยให้แก้วห่วง มือยังคงประสานกันหลังแก้ว
 
 
“แล้วจะไปหามันที่ไหน”
 
 
“หัวหินไง พี่ปล่อยเค้าไว้ที่นั่นนี่!”แก้วกระแทกเสียงด้วยความขุ่นเคือง
 
 
“ป่านนี้มันก็อยู่บ้านแล้ว”
 
 
“อ่าว ทำไมป๊อปปี้ถึงอยู่ที่บ้าน”
 
 
“ช่างมันเถอะ เดี๋ยวพี่จะให้พอบี้การ์ดขับรถไปส่ง พี่ให้เวลาถึงแค่บ่ายสามเท่านั้นแล้วรีบกลับ พี่จะพาไปทานข้าวเย็นนอกบ้าน”
 
 
“นี่มันบ่ายหนึ่งแล้วนะ ให้เวลาแก้วแค่นี้ได้ไง ไหนจะเวลาการเดินทาง”แก้วโวยวาย
 
 
“ถ้าไม่ตกลงก็ไม่ต้องไป”
 
 
“โอ้ย อไรของพี่เนี้ย รู้แล้วปล่อยได้แล้ว จะไปอาบน้ำ”แก้วพูดแล้วผลักอกโทโมะ
 
 
“ครับๆ”ที่จริงเรื่องที่แก้วจะขอไปเจอป๊อปปี้ไม่ว่าจะตอนไหนก็ตามที่ปล่อยให้ไปเจอและเสนอข้อตกลงจูบไป เขาเองรู้อย่แล้วว่าใจแก้วคงไม่ใช่ของใครนอกจากเขา และถ้าการที่ได้เจอป๊อปปี้มันคือความสุขอย่างหนึ่งของเธอ เขาก็ยินดีที่จะทำมัน ถ้าความสัมพันธ์ของเขาสองคนมากกว่าเพื่อนเมื่อไหร่...ไม่ปล่อยไว้แบบนี้แน่นอน หึ..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
บ้านป๊อปปี้...
 
 
“แม่สวัสดีค่ะ หนูแก้วนะคะเพื่อนป๊อปปี้”แก้วที่กดออดหน้าบ้านก็พบกับแม่ของป๊อปปี้ที่เดินออกมาเปิดประตู
 
 
“จ้ะ แม่จำได้ เข้ามาก่อนสิ” แม่พดแล้วหลีกทางให้แก้วเดิน แก้วเดินเข้ามาแม่ป๊อปปี้ปิดประตูก่อนจะยิ้มแล้วเดินเข้าบ้านพร้อมๆกัน “มาเยี่ยมป๊อปปี้หรอจ้ะลูก”
 
 
“ค่ะ เป็นยังไงบ้างหรอคะ”
 
 
“ก็ดีขึ้นแล้วนะลูก แต่ก็ยังมีรอยฟกช้ำเต็มตัวเลยจ่ะ”
 
 
“แล้วนี่คุณแม่กำลังจะเช็ดตัวหรอคะ ให้หนช่วยนะคะ คุณแม่คงจะเหนื่อยแล้ว”
 
 
“ขอบใจมากนะหนูแก้ว นี่แม่ไม่ได้ทำความสะอาดบ้านมาสองวันแล้ว มัวแต่สนใจตาป๊อป กลัวว่าจะเจ็บแผล ถ้างั้นแม่ฝากทางนี้ด้วยนะลูก”
 
 
“ได้ค่ะ”แก้วยิ้มรับก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของป๊อปปี้ แก้วหยิบผ้าขาวมาปิดน้ำหมาดๆ เช็ดตัวให้กับป๊อปปี้ที่นอนหลับอยู่
 
 
“แม่ครับ เย็น..”ป๊อปปี้ยกมือขึ้นมาจับข้อมือแก้ว ก่อนจะค่อยลืมตาขึ้นมา “แก้ว อะ โอ้ย ทำไมมาที่นี่”ป๊อปปี้พยายามจะพยุงตัวเองลุกขึ้นแต่ความเจ็บที่แผลทำให้ออกเรี่ยวแรงได้ไม่มากเท่าที่ควร
 
 
“อย่าซ่าน่า เดี๋ยวช่วย”แก้วพดแล้วช่อยพยุงป๊อปปี้ให้ลุงขึ้นแล้วเอนหลังที่หัวเตียงโดนใช้หมอนสองใบหนุนหลังป๊อปปี้ไว้ไม่ให้ปวดเมื่อย
 
 
“ทำไมเธอมาที่นี่ได้ แล้วแผลล่ะยังเจ็บอยู่มั้ย”
 
 
“ห่วงแต่คนอื่น ไม่ห่วงตัวเองเลย ชั้นไม่เป็นไรหรอก นายนั่นแหละช้ำไปทั้งตัวเลยเนี้ยเห็นมั้ย”
 
 
“ชั้นไม่เป็นไรหรอก แผลแค่นี้เอง”
 
 
“พูดเยอะจังเลย มาเดี๋ยวจะเช็ดตัวให้ มีไข้ด้วยใช่มั้ยเนี้ย ตัวร้อนแบบเนี้ย เช็ดเสร็จแล้วกินข้าวกินยาค่อยนอนเข้าใจมั้ย”แก้วพดแล้วค่อยๆปลดกระดุมเสื้อป๊อปปี้ แล้วใช้ผ้าที่บิดน้ำหมาดๆ มาเช็ดตัวให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองแล้วยิ้ม
 
 
“ขอบคุณนะ”
 
 
“ไม่เป็นไร นายทำหั้นเยอะกว่าที่ชั้นทำให้นายอีก แค่นี้มันยังน้อยไป”แก้วพดแล้วยิ้มตอบป๊อปปี้
 
 
“แต่จะเช็ดให้ทั้งทีก็เช็ดให้มันหมดๆนะ อย่าลืมเช็ดข้างล่างล่ะ”
 
 
“ทะลึ่ง!”แก้วตีหน้าอกป๊อปปี้ด้วยความหมั่นไส้ เจ็บตัวแล้วยังจะซ่า
 
 
“โอ้ย นี่เจ็บอยู่นะเนี่ย”
 
 
“ลามกจริงๆเลยเนี่ย”    
 
 
 
 
 
 

 
มาเเล้วจ้าาาาาา จะมาอัพให้รัวๆ อ่านยั่วๆกันไปเลยช่วงนี้