Caressing รอเวลารัก

 

 

       

“ชั้นอยากเข้าห้องน้ำ”ป๊อปปี้ที่นอนดูทีวีอยู่หันมาบอกแก้วที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ พร้อมทั้งขนมถือครบมือ

 

 

“บอกชั้นทำไมล่ะ ก็ไม่เข้าสิ”

 

 

“ช่วยพยุงหน่อยสิ นี่ชั้นเจ็บอยู่นะ โอ้ยๆ”ป๊อปปี้ที่พยายามจะพยุงตัวเองขึ้นแต่ก็ล้มลงมาแล้วร้องโอดครวญแกล้งแก้ว

 

 

“โอ้ยตาบ้า ระวังหน่อยสิ เจ็บอยู่จะลุกจะทำอะไรก็ระวัง ถ้าลุกช้าๆ นายก็ไม่เจ็บตัวแล้ว”แก้วบ่นไม่หยุดแล้วเข้ามาช่วยป๊อปปี้พยุง “เห้ย..!!”ยังไม่ทันที่ตัวป๊อปปี้จะลอยขึ้นมาจากเตียง ป๊อปปี้ดึงแก้วจนแก้วเซล้มหน้ากระแทกอกป๊อปปี้

 

 

“โอ้ย นี่ชั้นเจ็บอยู่นะ เธออย่ามาใช้โอกาสนี้ลวนลามชั้น”ป๊อปปี้พดแหย่แก้ว แล้วกอดรัดแก้วให้แนบชิดยิ่งขึ้น

 

 

“ตาบ้า! ใครเค้าจะอยากลวนลามนายกัน นายนั่นแหละ มากอดชั้นทำไมเนี่ย ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ”แก้วฟาดหนักๆที่กลางอกป๊อปปี้ แล้วพยายามดิ้นหนี

 

 

“เจ็บนะหยุดตีได้แล้ว”ป๊อปปี้พดแล้วมองตาแก้ว แก้วเองก็มองตาป๊อปปี้ “เธอนี่เวลาเขินก็น่ารักดีนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้ ก่อนจะพลิกตัวมาคร่อมแก้วแทน

 

 

“เห้ย! นี่นาย ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ เลิกแกล้งเลิกเล่นได้แล้ว”แก้วตีไหล่ป๊อปปี้ แล้วพยายามดันป๊อปปี้ให้ออกห่าง

 

 

“ปล่อยก็โง่สิ แกล้งเธอสนุกจะตาย”ป๊อปปี้พูดแล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้แก้ว

 

 

“ไอ้บ้าป๊อป!”แก้วหันหนีแต่ป๊อปปี้ก็จับหน้าแก้วให้หันมาจ้องตากัน ป๊อปปี้มองเข้าไปนัยตาโตของแก้ว ป๊อปปี้ค่อยเลื่อนหน้าเข้าใกล้แก้ว ริมฝีปากนั้น...กี่ครั้งแล้วที่เขามองมันเหมือนเป็นมนสะกดที่เมื่อเห็น ช่างน่าสัมผัส...แก้วหันหน้าหนีแล้วพ่นหายใจออก

 

 

“ชั้นต้องไปแล้วอะ”แก้วผลักป๊อปปี้ออกแล้วลกขึ้นนั่ง

 

 

“เดี๋ยว แล้วที่มาไม่ได้ตั้งใจจะมาดูแลชั้นหรอ”ป๊อปปี้จับแขนแก้วแล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

 

 

“ที่ชั้นมา ก็มาดูแลนาย แต่นายก็เกือบจะหายแล้วนี่ ยังจะต้องดูแลอะไรอีกล่ะ”

 

 

“เธอเป็นห่วงชั้นใช่มั้ย”

 

 

“นายเป็นเพื่อนชั้นนะ ชั้นก็ต้องเป็นห่วงนายสิ”แก้วพดแล้วจับมือป๊อปปี้ออก

 

 

“เธอคิดกับชั้นแค่เพื่อนจริงๆหรอ”

 

 

“ก็แน่สิ เราเพื่อนกันนะ”แก้วพูดแล้วยิ้มเจือนๆ

 

 

“มองตาชั้นสิ แล้วบอกว่าเธอคิดกับชั้นแค่เพื่อนจริงๆ”ป๊อปปี้จับไหล่ทั้งสองข้างแล้วมองตาแก้ว

 

 

“ชั้นไม่ได้คิดอะไรกับนายเกินเพื่อนจริงๆ ป๊อปปี้...”สิ้นคำพูดนั้นป๊อปปี้เหมือนหมดแรงไปทั้งตัวมือที่จับไหล่ล่วงลงมาแทบทันท่วงที

 

 

“ชั้นเข้าใจล่ะ เธอรีบไม่ใช่หรอ ไปเถอะชั้นอยากพักผ่อน”ป๊อปปี้เอนตัวลงนอนแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น แน่นอนว่าเขาคงไม่อยากมองหน้าเธอตอนนี้แน่ น้ำตาค่อยๆไหลลงมาที่หางตา

 

 

“ถ้างั้นเดี๋ยวชั้นจะมาเยี่ยมใหม่นะ”ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากป๊อปปี้เลย แก้วมองก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรรึเปล่า อาหารไม่อร่อยหรอ”มันอดไม่ได้จริงที่จะต้องปล่อยบรรยากาศให้มันเงียบงันแบบนี้ แก้วไม่พูดอะไรสักคำ อาหารก็ยังอยู่ครบไม่ลดหายไป โทโมะเอื้อมมือมาจับมือแก้วที่ถือซ้อมไว้

 

 

“ปะ เปล่าค่ะ อร่อยค่ะ”ทั้งที่ในใจกระวนกระวายเรื่องป๊อปปี้เป็นที่หนึ่งก็ต้องยิ้มสู้เพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจ

 

 

“พี่รู้ว่าเราเป็น ไหนลอกมาสิครับ ว่าเป็นอะไรหืม?”นิ้วโป้งเรียวยาวของป๊อปปี้ถูไปมาที่หลังมือแก้ว แก้วเงยหน้ามองโทโมะแล้วยิ้มเจือนๆ

 

 

“แก้วแค่มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยค่ะ ไม่มีอะไรหรอก ทานข้าวเถอะค่ะจะได้รีบกลับ แก้วเริ่มง่วงแล้ว”แก้วพูดตัดบทแล้วตักอาหารให้โทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คอนโด...

 

 

แก้วนอนราบทิ้งตัวลงบนเตียง พยายามจะไม่คิดเรื่องนั้น แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงมันจริงๆ ไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอทำไปวันนี้มันจะมากเกินไปมั้ย แต่มันดีต่อเราทั้งสองคน ไม่ได้คิดอะไรก็บอกเขาไปตรงๆ เหลือก็แค่อเวลาให้ป๊อปปี้โอเคกันเรา พอถึงตอนนั้น เราสองคนก็จะกลับมาเป็นเพื่อนที่รักกันเหมือนเดิม

 

 

“เฮ้อ”แก้วพลิกตัวกอดหมอนข้างพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

 

“ไหนเป็นอะไรเราเล่ามาให้พี่ฟังดีกว่า หรือว่าไอ้เด็กนั่นมันทำอะไรเธอ?”

 

 

“ไม่ใช่พี่ ป๊อปปี้ไม่ได้ทำอะไรแก้วทั้งนั้น”

 

 

“ถ้าเธอไม่บอกพี่ว่าเธอกำลังกลุ้มใจเรื่องอะไร พี่จะปล้ำเธอให้ลืมเรื่องพวกนี้ให้หมดเลย”โทโมะดึงตัวแก้วเข้ามากอดแล้วพูดขู่เพื่อให้แก้วยอมบอกสิ่งที่กำลังกลุ้มใจอยู่ตอนนี้

 

 

“ทำไมพี่ถึงชอบหื่นกามจังเลยเนี่ย ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้เลยนะคนลามก”

 

 

“ไหนพูดมาว่ากลุ้มใจเรื่องอะไร”

 

 

“แก้วก็แค่กลุ้มใจเรื่องป๊อปปี้..”

 

 

“ทำไม มันทำอะไรเธอ หรือว่าที่เธอไปหามันวันนี้ มันข่มขืนเธอรึไง”

 

 

“เห้ย! บ้าหรอพี่ เลิกคิดเรื่องลามกสักทีได้มั้ย”แก้วฟาดไปที่มือป๊อปปี้ทันที คนอะไรคิดได้แต่เรื่องแบบนี้

 

 

“ใครจะไปรู้ วันนั้นมันอาจจะติดใจเธอก็ได้”

 

 

“วันไหน”

 

 

“ก็วันที่เธอไปค้างหัวหินกับมันไง เธออย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะว่าเธอได้มันน่ะ”ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอไม่ได้มีอะไรกับป๊อปปี้ ของของเขาทำไมเขาจะไม่รู้

 

 

“บ้าหรอพี่อะไรทำให้คิดแบบนั้น แก้วไม่ได้ได้กับใครทั้งนั้นแหละ ไม่มีใครเค้าขืนใจแก้วเหมือนที่พี่ทำหรอก”แก้วหันไปดุโทโมะทันที นาทีนี้ก็ยังจะมาคิดเรื่องลามกแบบนี้อีก

 

 

“อ่าว...”

 

 

“ป๊อปปี้ชอบแก้ว แล้วแก้วก็พูดทำร้ายจิตใจป๊อปปี้ไปรึเปล่าไม่รู้สิ ป๊อปปี้ก็เลยเงียบไป”

 

 

“เธอชอบมันรึเปล่า”

 

 

“บ้าหรอ แก้วกับป๊อปปี้เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น”

 

 

“แล้วจะกังวลทำไม”

 

 

“ก็แก้วไม่อยากเสียเพื่อน”  

 

 

“อย่าคิดมาก นอนเถอะ พี่ง่วงแล้ว”โทโมะกอดแก้วจากด้านหลังแล้วหลับตาลงช้าๆ