Caressing รอเวลารัก

 
 
 
 
 
 
 
"พี่โทโมะ ?"ชั้นที่เอาแต่นั่งมองเขาทำงานอยู่ตั้งเเต่สี่โมงเย็นจนตอนนี้นี้ก็ทุ่มกว่าเเล้ว เขายังคงจ้องหน้าจอคอมเเละเอกสารกองโตบนโต๊ะ ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรทำไมงานเขาจะเยอะแยะอะไนขนาดนี้ หรือว่าเป็นเพราะวันนั้นเขาไปตามชั้นที่หัวหิน ??
 
 
"หืม ?"ทั้งที่ทำงานเขายังละโสดประสาทเพื่อมาตอบเด็กน้อยที่นั่งโซฟาอย่างน่าเบื่อ
 
 
"เรื่องเรียนพิเศษ แก้วอยากให้ป๊อปปี้เรียนด้วยได้มั้ยคะ"ชั้นพยายามชิงจังหวะที่เขากำลังยุ่งวุ่นวายเพื่อขอเรื่องนี้
 
 
"ไม่ได้!"เขาวาปากกาพลันผละมามองหน้าชั้นอยากกดดัน
 
 
"ทำไม? แก้วกับป๊อปก็ขาดพร้อมกัน ทำไมจะเรียนด้วยกันไม่ได้"ชั้นลุกเเล้วยืนขึ้นมาจ้องเขาตาเขม่ง ไม่อยากเรียนคนเดียวเฟ้ยยย 
 
 
"ทำไมต้องเรียนกับคนอื่น ชั้นจ้างครูมาสอนพิเศษเธอคนเดียว"เขามองหน้าชั้นเเล้วลุกขึ้นมาประจันหน้า "กล้าดีนักหนาลุกขึ้นมามองหน้าชั้นด้วยสายตาแบบนี้" เขาเดินมาใกล้ชั้น ชั้นค่อยๆถอยหลังกรู สายตา ท่าทางแบบนี้อะไรกัน
 
 
"พี่..."
 
 
"หืมมม ทำไม?"
 
 
"อื้อ"เขาเชยคางก่อนจะกดปากจุมพิตจูบอันอ่อนหวานให้กับชั้น ชั้นหลับตาพริ้มยืนตัวเเข็งทื่อ มือไร้เรี่ยวเเรงที่จะผลักดันคนด้านหน้า 
 
 
"วันนั้น ทำไมถึงไปกับมัน"เขาผละจูบออกก่อนจะขยับเขามากระซิบข้างหูด้วยความแผ่วเบา ชั้นใจเต้นตึกตักทำอะไรไม่ถูก
 
 
"..."
 
 
"บอกพี่สิ ว่าวันนั้นมันไม่มีอะไรเกินเลย เธอไม่ได้คิดอะไรกับมัน"เขาดันแก้วจนตัวถลาล้มลงไปที่โซฟาทำให้แก้วได้สติเเล้วหันมองหน้าเขาด้วยความตกใจ
 
 
"แก้วไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย...ก็พี่เอาแต่กดดันแก้ว ว่าแก้วว่าเป็นแค่ลูกหนี้..."ชั้นตอบสิ่งที่คิดภายในใจด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
 
 
"รักชั้นมั้ย รักชั้นบ้างมั้ย"
 
 
"อื้อออ"คำถามน่าอายไม่รอคำตอบจากชั้นเขากดลมมากดจูบชั้นอีกครั้งนึง มือเล็กๆสองข้างของชั้นดันอกเขาให้รู้ว่าชั้นกำลังจะหายใจไม่ออก
 
 
"ว่าไง ? รักชั้นบ้างมั้ย"เขาผละจูบออกเเล้วก้มไปกระซิบข้างหูพร้อมขบเม้มติ่งหูทำเอาชั้นขนลุกซู่
 
 
"บะ บ้า!"ชั้นผลักเขาออกไปก่อนจะวิ่งออกนอกห้อง โทโมะมองตามเเล้วอมยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ชั้นวิ่งออกมาจนสุดทางเอาหลังพิงกำแพง ชั้นยกมือขึ้นมาจับแก้มตัวเองเพราะรู้ซื้อว่าหน้าตอนนี้ชั้นมันกำลังร้อนผาว นี่ชั้น กำลังเขินอยู่หรือเปล่าเนี่ย บ้าเอ้ย ถามอะไรๆบ้าๆแบบนั้นได้ไง ไอ้เจ้าพี่โทโมะบ้าๆๆๆๆๆๆๆ
 
 
"มาทำอะไรตรงนี้ตอนนี้"เสียงที่คุ้นเคยทำให้ฉันหลุดออกจากผวัง 
 
 
"ป๊อปปี้! นายนั่นแหละ มาทำอะไร"ชั้นหันไปเจอป๊อปปี้ในชุดลำลองก็ตกใจ
 
 
"ชั้นลืมเอาการบ้านไปทำ แต่มันต้องส่งพรุ่งนี้ก็เลยกลับมาเอา"ป๊อปปี้บอกก่อนจะมองหน้าชั้นตั้งเเต่หัวจรดเท้า
 
 
"ยังไม่ได้กลับบ้านหรอ อยู่ทำไม"เขาสำรวจชั้นเสร็จก็เอ่ยถาม
 
 
"อยู่รอ ผอ.น่ะ"
 
 
"เรื่องวันนั้น เกิดอะไรขึ้นบ้าง?"เขาถามชั้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย ไม่สิ ไม่อยากจะนึกเลยวันนั้นเกิดอะไรขึ้น จะให้บอกหรอว่าชั้นกลับมา ชั้นก็โดนขืนใจน่ะ บ้าเอ้ยย
 
 
"กะ ก็เปล่านี่ ชั้นก็อธิบายเขาก็เข้าใจ"
 
 
"แน่ใจหรอ แต่วันนั้นเขาดูโกรธมากเลยนะ"ป๊อปปี้พยายามซักถามชั้นให้ได้ นายนี่นะ ต้องการอะไรกันแน่
 
 
"ก็โกรธมั้ง ชั้นเป็นลูกหนี้เขานี่ ชั้นทำอะไร มีสิทธิ์ไปไหนที่ไหน"
 
 
"ชั้นคิดว่ามันน่าจะมากกว่านั้นมากกว่า..."ประโยคนั้นเขาพูดแผ่วเบา
 
 
"อะไรนะ"
 
 
"เปล่าๆ ไปไหนต่อมั้ย ชั้นจะไปส่ง"
 
 
"ไม่เป็นไร ห้องผอ.อยู่แค่นี้เอง"
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
มานิดๆหน่อยๆให้หายคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ขอบคุณนะคะทุกๆคนที่ยังไม่ลืมกัน ไม่กล้าอัพเห็นว่าคนอ่านเริ่มหายไง งอแงงงง 
เม้นเยอะๆน้าาาา เค้าจะได้รู้ว่ามีคนยังอยากอ่านเรื่องของเค้าอยู่ จะพยายามมาอัพบ่อยๆเลยถ้ามีคนอยากอ่าน ทุกวันเลยดีมั้ยยยย