Caressing รอเวลารัก

 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่11 เช้าวันใหม่
 
 
 
 
แสงอาทิตย์สอดส่องจากข้างนอกเข้ามาสะท้อนเปลือกตาโทโมะ โทโมะค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะสะบัดหน้าไล่ความมึนงง โทโมะหันมองคนตัวเล็กที่เขากอดไว้ทั้งคืนนั้น ร่างสงค่อยๆ เอี้ยวตัวลงมาจูบที่หน้าผากร่างเล็ก
 
 
“พี่ขอโทษที่ทำรุนแรง”โทโมะค่อยขยับตัวให้คนตัวเล็กนอนท่าที่สบายๆ ก่อนที่เขาจะลุกออกไปอาบน้ำ
 
 
“วันนี้ไม่ต้องปลุกเธอ แล้วก็ไปเช็คเวลาเรียนให้เธอด้วย ถ้าเธอตื่นแล้วอาบน้ำด้วยตัวเองได้ พาเธอไปหาชั้นที่บ้านของเธอ” หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย พร้อมที่จะไปทำงาน เอ่ยสั่งบอดี้การ์ดที่รีบมายืนเฝ้าหน้าห้องเขาตั้งแต่เช้า
 
 
“ครับ!”บอดี้การ์ดสี่คนยืนเรียงกันเรียบร้อยพร้อมเอ่ยตอบรับคำสั่งเสียงดัง
 
 
 
 
 
 
 
“อื้อ”แก้วจะพลิกหัวอีกฝั่งแต่ความเจ็บช่วงล่างทำให้เธอต้องนอนหงายท่าเดิมใบหน้าสวยบ่งบอกได้ว่าเธอเจ็บมากแก้วมองไปรอบห้องก็ไม่เจอใครเลย แก้วกัดฟันด้วยความเจ็บปวดก่อนจะมองหาโทรศัพท์ก็พบว่าถูกวางไว้เรียบร้อยที่ลิ้นชักข้างหัวเตียง ไม่รอช้าแก้วรีบหยิบโทรศัพท์มาดเวลาทันที
 
 
“เชี่ย จะเที่ยงแล้ว ไปเรียนไม่ทันแน่เลย”แก้วสบถก่อนจะเลื่อนไลน์ดู เห็นข้อความของป๊อปปี้สิบกว่าข้อความ
 
 
‘เธออยู่ไหนเนี่ย’
 
‘ไม่เรียนหรอวันนี้’
 
‘จะไม่มีเรียนเธอก็บอกกันหน่อยดิ นี่ชั้นรออยู่นะ’
 
‘ยัง ยังไม่ตอบอีก’
 
 
“โอ้ย”แก้วกดอ่านแต่ยังไม่ได้ตอบข้อความอะไรไป พยายามจะพยุงตัวเองเพื่อที่จะไปอาบน้ำ แต่ความเจ็บที่โทโมะทำไว้เมื่อคืนมันเกินจะเยียวยา
 
 
คราบเลือดเลอะผ้าปูที่นอนสีขาวแก้วมองก็เจ็บใจที่เมื่อคืนเธอขัดขืนอะไรเขาไม่ได้เลย รอยช้ำที่ข้อมือที่ถูกรัดด้วยเข็มขัดยังคงไม่เลือนหายไป แก้วก้มมองร่างกายของตัวเองก็เจอกับรอยขบเม้มที่โทโมะทำเอาไว้เต็มไปหมด
 
 
“ไอ้พี่บ้าเอ้ย แม่ง!” แก้วสบถก่อนที่จะพยุงตัวเองขึ้นมาแล้วเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำชำระร่างกายตัวเอง
 
 
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนู”ทันทีที่แก้วเปิดประตูออกมาจากห้องก็เจอบอดี้การ์ดสี่คนยืนพร้อมคำนับและพูดทักทายด้วยคำเดียวกันอย่างพร้อมเพียง
 
 
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”แก้วยิ้มตอบก่อนจะพยายามยืนนิ่งๆ ไม่ให้สังเกตได้ว่าเธออ่อนแอ
 
 
“พร้อมหรือยังครับ”
 
 
“หือ?”อยู่ๆบอดี้การ์ดคนนึงก็เอ่ยถามเธอขึ้นมาดื้อๆ
 
 
“นายท่านสั่งให้พวกผม พาคุณหนูไปหาครับ”
 
 
“ไม่อะ ไม่ไป”แก้วรีบปฏิเสธทันที
 
 
“ไม่ได้นะครับ นี่คือคำสั่งของนายท่าน”
 
 
“ไม่เอาค่ะ แก้วไม่อยากไป”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยแก้วววว แก้วไม่ลงงงงงง”แก้วเกาะประตูแน่นไม่ยอมลงจากรถ
 
 
“จะลงมาเองดีๆ หรือจะให้พี่อุ้ม”เสียงทุ้มของโทโมะดังขึ้นพร้อมยืนมองแก้วที่กำลังดื้อเป็นเด็ก บอดี้การ์ดต่างยืนหลบให้โทโมะ
 
 
“ไม่!”
 
 
“งั้นแสดงว่าจะให้อุ้มสินะ”ไม่พดเปล่าโทโมะสาวเท้ายาวเข้ามาแล้วช้อนตัวแก้วที่นั่งอยู่ในรถออกมา
 
 
“ปล่อยยย แก้วแก้วววว”แก้วดิ้นเล็กน้อยเพราะเหมือนยิ่งดิ้นมันก็ก็ยิ่งทำให้เจ็บแผล
 
 
“อย่าดิ้นมากสิ เดี๋ยวพี่ปล่อยนะ”
 
 
“ก็ปล่อยสิ!”โทโมะได้ยินอย่างนั้นก็จะปล่อยแก้วแกล้ง แก้วรีบกอดคอโทโมะด้วยความกลัว
 
 
“หึ ไหนว่าให้ปล่อยไง”โทโมะหันมามองก่อนจะขโมยหอมเสียงดังฟอด
 
 
“เห้ยพี่!”แก้วทบหน้าอกกว้างโทโมะความหวามเขินอาย
 
 
“กินข้าวซะ เดี๋ยวก็ไม่มีแรงพอดี”โทโมะวางแก้วลงที่เก้าอีกแก้วมองโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารสีจืดๆ
 
 
“ไม่กิน ไม่หิว”แก้วหันหนี
 
 
“ถ้าไม่กินด้วยช้อนดีๆ พี่จะใช้ปากป้อนนะ”
 
 
“...”
 
 
“ไม่ตอบแสดงว่าอยากให้ใช้ปากป้อน ได้”โทโมะกำลังจะตักข้างเข้าปากแต่แก้วรีบดึงช้อนออกมาจากมือแล้วงับข้าวทันที
 
 
“กินเอง”แก้วตอบก่อนจะตักกับข้าวตามไป
 
 
“กินเยอะๆ เมื่อคืนเสียงพลังงานไปเยอะ :) ”
 
 
“ไอ้พี่บ้า!”
 
 
“หึ อาหารนี่บำรุงสุขภาพ กินเยอะๆ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
ว่างเเล้วววววววววววววววววววววววว
ช่วงนี้ว่างยาวด้วย ยังไงก็อย่าทิ้งเรื่องนี้น้าาาา ติดตามกันเยอะๆนะคะ