Caressing รอเวลารัก

10.0

เขียนโดย TKda

วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 19.32 น.

  17 ตอน
  152 วิจารณ์
  25.43K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 24 ธันวาคม พ.ศ. 2561 15.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

11) 10.ชอบไม่ใช่หรอ นอนกับผู้ชาย!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

ตอนที่10 ชอบไม่ใช่หรอ นอนกับผู้ชาย!

 

 

21.00 น.

 

 

“ขอบคุณมากนะที่วันนี้ไปเลือกของเป็นเพื่อนอะ”ป๊อปปี้ที่นอนอยู่โซฟาข้างเตียงก็พูดขึ้น

 

 

“ไม่เป็นไร ขอบใจนายเหมือนกันที่ให้เรานอนที่นี่”

 

 

“จะขอบคุณกว่านี้ถ้าเธอให้ชั้นขึ้นไปนอนข้างบน”

 

 

“จะไม่เตะปากนาย ถ้านายยอมนอนโซฟาดีๆ”

 

 

“ปากคอเราะร้าย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะดีดตัวขึ้นมามองหน้าแก้ว แก้วหันไปมองป๊อปปี้ ด้วยชุดนอนของเขา ที่มีเพียงเสื้อกล้ามและบ็อกเซอร์ตัวบางๆตัวนึง

 

 

“เธอไม่โทรบอกผอ.ก่อนหรอ ว่าจะนอนที่นี่”

 

 

“ไม่อะ บอกก็ไม่ให้มาดิ”แก้วพดแล้วยักไหล่ นอกจากจะไม่ให้มาตัวนายเองด้วยที่จะซอยน่ะ

 

 

“ทำไมเค้าถึงหวงเธอขนาดนั้น”

 

 

“เค้าไม่ได้หวงหรอก เค้าแค่อยากจะแกล้งชั้นมากกว่า กลัวจะไม่มีคนอยู่ใช้หนี้มั้ง”

 

 

“ชั้นว่าเค้าหวงเธอมากเลยนะ”

 

 

“นายเลิกพูดมากได้และ ชั้นจะนอน”พูดจบแก้วก็หันหลังให้

 

 

“เลิกพูดหรอๆ หันหน้าหนีอีก”ป๊อปปี้กระโดดขึ้นเตียงมาแล้วจี้เอวแก้ว

 

 

“ไอ้บ้า ฮ่าๆ ป๊อป ไอ้บ้าไม่เอา ฮ่าๆ ไม่เล่นนนน”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

“แก้วไปไหน ชั้นสั่งว่าไง! ให้ดูแลเธอ เฝ้าเธอไม่ให้คลาดสายตา!!!”มือหน้าตบหน้าลูกน้องเต็มเล็ก พร้อมถามเสียงแข็งถึงคนตัวเล็กที่ควรจะนอนอยู่ในห้องนอน แต่กลับไม่มี ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่รอยยับของที่นอน

 

 

“ก็นายท่านเป็นคนสั่งเด็กคนนั้นว่าให้เธอไปไหนก็ได้ไม่ใช่หรอครับ ตอนเลิกเรียน”บอดี้การ์ดอธิบาย

 

 

“สั่งบ้าบออะไรของนาย! ถ้าชั้นสั่งชั้นจะสั่งด้วยตัวของชั้นเอง”โทโมะทุบไปทีกำแพงหนึ่งครับ ความโกรธถึงขีดสุดตอนนี้ที่เขาต้องการอย่างเดียวคือรู้ว่าคนตัวเล็กไปอยู่ที่ไหน กับใคร แล้วทำไมป่านนี้ยังไม่กลับ จะเกิดเรื่องอะไรรึเปล่าก็ไม่มีใครรู้

 

 

“ไปกับใคร!”โทโมะหันมาถามบอดี้การ์เสียงดัง

 

 

“กับเพื่อนของเธอ เด็กผู้ชายคนนั้นครับ”

 

 

“ใครวะ!”

 

 

“คนที่วันนั้นนายท่านให้ผมแยกเธอออกจากเด็กคนนั้นเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว”

 

 

“ไปหาที่อยู่มัน ชั้นให้เวลา 1 นาที ถ้ายังหาไม่เจอไม่ต้องมาให้ชั้นเห็นหน้าอีก!”

 

 

“ครับ!!”หลังจากพูดจบบอดี้การ์ดก็วิ่งออกจากห้องไป หาข้อมูลของเด็กผู้ชายคนนั้น

 

 

50 วินาที…

 

 

52 วินาที...

 

 

55วินาที...

 

 

“นี่ครับ!”เสียงของบอดี้การ์ดคนเดินวิ่งเข้ามา แล้วยื่นแผนที พร้อมส่งโลเคชั่นไว้ในไลน์เรียบร้อยแล้ว โทโมะไม่รอช้า คว้ากระดาษเอสี่ก่อนจะวิ่งออกมาจากห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮ่าๆ พอแล้ว ฮ่าๆ ไอ้บ้าป๊อปปปชั้นจั๊กจี้นะเว้ย ฮ่าๆ”แก้วดิ้นไปมาท้องก็ปวด น้ำตาก็ไหลออกมาจนแห้ง

 

 

“นี่แหนะ หันหลังให้ชั้นดีนัก”ป๊อปปี้เห็นแก้วหัวเราะยิ่งได้ใจ

 

 

“อ้ะ”แก้วนิ่งเงียบจ้องตาป๊อปปี้ที่เมื่อกี้เธอจะเหวี่ยงเขาออกไปแต่ป๊อปปี้กับดึงเธอมาทำให้ตอนนี้แก้วกำลังคร่อมทับร่างป๊อปปี้อยู่

 

 

“จะแกล้งชั้นหรอ นี่เธอ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะพลิกแก้วมาอยู่ใต้ร่างแล้ว จับแขนแก้วทั้งสองข้างกางออกก่อนจะมองหน้าแก้วนิ่ง แก้วเองก็เช่นกัน ไม่รู้อะไรป๊อปปี้จ้องตาแก้วนานๆ ตาคู่นี่ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน มันดึงดูด ปากชมพูสวยก็ล่อตาล่อใจเขามาก

 

 

ป๊อปปี้ค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้แก้วเรื่อยๆ

 

 

ปั้ง!

 

 

เสียงปืนยิงลกบิดกระจายลงมาบนพื้นทำให้แก้วและป๊อปปี้เงยหน้ามองด้วยความตกใจ โทโมะถีบประตูเข้ามาก็เจอกับถาพที่ไม่อยากเจอคือป๊อปปี้กำลังคร่อมทับแก้วอยู่

 

 

“มึง!”โทโมะวิ่งเข้ามากระชากเสื้อกล้ามป๊อปปี้จนป๊อปปี้รอยตามแรงของเขา

 

 

ผลัก!

 

 

โทโมะปล่อยหมัดหนักเข้าหน้าป๊อปปี้อย่างจัง ยังไม่พอใจจะง้างมือต่อยป๊อปปี้อีก แต่แก้วรีบวิ่งมากอดแขนโทโมะไว้

 

 

“อย่า อย่าทำป๊อปปี้”แก้วตะโกนพร้อมกอดแขนโทโมะไว้แน่น

 

 

“นี่รู้จักกันไม่เท่าไหร่ ออกตัวแรงขนาดนี้เลยหรอ!!!”โทโมะหันมาตะคอกใส่แก้วก่อนจะ ผลักป๊อปปี้ให้ล้มไปกองกับพื้น

 

 

“นั่นเพื่อนแก้วนะ พี่ทำแบบนี้ไม่ได้!”

 

 

“เพื่อนหรอ เพื่อนที่ไหนเค้ามานอนทับกันแบบนั้น!!!”

 

 

“มันเป็นอุบัติเหตุ!”

 

 

“หุบปาก! กลับ!”โทโมะลากแขนแก้ว แต่ป๊อปปี้ดีดตัวขึ้นมาแล้วจับแขนแก้วไว้

 

 

“ปล่อยเพื่อนผม คืนนี้แก้วนอนกับผม”ป๊อปปี้พดเสียงแข็งพร้อมจ้องตาโทโมะไม่วางตา

 

 

ผลั่ก!

 

 

“เสือก”โทโมะปล่อยหมัดหนักเข้าหน้าป๊อปปี้จนป๊อปปี้ล้ม

 

 

“ป๊อปปี้ กรี๊ดด”ยังไม่ทันได้พดอะไรต่อ โทโมะอุ้มแก้วพาดบ่าก่อนจะเดินออกจากห้องด้วยความเร็ว

 

 

”ปล่อยยยยย ปล่อยแก้ว แก้วจะอยู่กับป๊อป”

 

 

“ฝันไปเถอะ!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คอนโด...

 

 

ตุ้บ!

 

 

โทโมะโยนร่างบางลงบนเตียงด้วยความแรง ความแรงที่ร่างบางกระทบกับเตียงทำให้แก้วจุกจนพูดไม่ออก ไม่รอให้คนตัวเล็กโวยวาย โทโมะโถมตัวลงมาทับแล้วไซร้คอแก้วทันที

 

 

“ปล่อย! ปล่อยแก้ว อย่าทำแบบนี้ ปล่อยแก้ว!”แก้วทุบตีโทโมะที่ตอนนี้กำลังบ้าคลั่งอยู่

 

 

“เงียบ! ชอบไม่ใช่หรอ นอนกับผู้ชาย!”โทโมะกางแขนแก้วออกก่อนจะพดใส่หน้าแก้วด้วยความไม่พอใจก่อนจะไซร้ซอกคอขาวต่อ

 

 

“ฮื่อออ ไม่ แก้วไม่ชอบ ปล่อยแก้ว อย่าทำแบบนี้”แก้วดิ้นแต่เหมืองแรงของคนตัวสงยิ่งเพิ่มทวีคูณ

 

 

“อื้อ!”โทโมะรำคาญเสียงร้องไห้ของแก้วก่อนจะจูบเพื่อนปิดปาก

 

 

“ถ้าอยากนอน ก็มาซ้อมนอนกับพี่ก่อนก็แล้วกัน!”

 

 

“กรี๊ดดด”แก้วกรีดร้องเมื่อโทโมะฉิกชดนอนบางๆสีขาวของป๊อปปี้จนขาดหวิ่น ไม่พอใจโทโมะดึงบลาออกจากแก้วจนตะขากระเด็นคนละทิศละทางแก้วได้แต่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เหมือนคนตัวสูงไม่ใช่คนเดิมที่เธอรู้จัก ถ้าป่าเถื่อน น่ากลัว และรุนแรงกับเธอมาก โทโมะปลดเข็มขัดของตัวเองก่อนจะมามัดแขนแก้วไว้หับหัวเตียง ก่อนจะก้มลงดดกัดทำรอยบนร่างกายแก้วด้วยความบ้าคลั่ง

 

 

 

 

เอ้าๆ มาเเล้วจ้าาาาาา

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายฟิคชั่นเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา