fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

" เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ โมโมอิซัง อาโอมิเนะคุง"

คำบอกเล่าจากซากุระอิทำเอาทั้งโรงยิมเงียบไปพักหนึ่ง
"สรุปแล้ว พวกเราเจอเด็กนี่เล่นบาสอยู่ในนี้ตั้งแแต่เช้า แจ้งตำรวจก็บอกว่าไม่มีเด็กหาย พวกเราก็เลยไม่รู้จะทำไง"
ทุกสายตามองไปที่เด็กผมน้ำเงินหน้าตาน่ารักกวนๆที่นั่งเล่นอยู่บนตักสาวผมชมพู
อาโอมิเนะเพิ่งฟื้นแต่ก็ยังช็อคอยู่ มองเด็กชายข้างๆอย่างกล้าๆกลัวๆ
ดูมันจะนัวเนียกับซัทสึกิมากไปแล้ว ดูสิ พิงหน้าอกเธอด้วย!
"หม่าม้า ผมหิวแล้วอ่ะ"
"อ่า เหรอจ๊ะ ทานขนมก่อนมั้ย"
"ผมอยากกินอาหารฝีมือหม่าม้า"
ไอ้เด็กนี่วอนหาเรื่องตายซะแล้ว
"นี่ๆไดสุเกะคุง พี่เรนะมีข้าวกล่องมาด้วยน้า"
สาวน้อยเรนะเสนอกล่องข้าวแสนสวย สมาชิกทุกคนเริ่มอิจฉาตาร้อนแล้ว
ไอ้เด็กน้อยนี่ทำไมมันโชคดีจังวะ ได้กินข้างกล่องของนางฟ้าของพวกเขาด้วย! ฮึ่ย!
"เห ป้าเป็นใครอ่ะ"
"หา!" O[  ]O!!!
o[____O!!!!!!+++ ปะ ป้าเหรออออออออออออออ!!!!!
"อย่ามารังแกหม่าม้าของผมนะยัยป้าใจร้าย"
เปรี๊ยะ~...เสียงบางอย่างกำลังแตกระแหง
ป้า....ไอ้เด็กน่าหมั่นไส้บังอาจมาเรียกสาวน้อยน่ารักว่าป้าเหรอออออออออออออ!!!!!
ทุกอย่างเงียบกริบ กระทั่งอาโอมิเนะยังพูดไม่ออก ตาสีเข้มล่อกแล่กมองเด็กชายทีมองเรนะที
"หม่าม้าไม่ต้องกลัวนะฮะ ผมจะปกป้องหม่าม้าแทนคุณพ่อเอง"
"ดะ ไดสุเกะคุง"
แม้แต่โมโมอิก็พูดไม่ออก เด็กชายหันตัวมากอดเธอเอาไว้เหมือนจะปกป้องอย่างปากว่าจริงๆ
สมาชิกทุกคนรู้สึกถึงบรรยากาศมาคุเต็มๆ นางฟ้าของพวกเขาตอนนี้กำลังมีไฟอาฆาตลุกพรึ่บพรั่บ ถ้าไม่เอาไอ้เด็กปากจัดนี่ไปห่างๆละก็....
จะว่าไปพวกตรูเองละจะซวย อยากมุดดินหนีไปจากที่นี่จริงเว้ย!
"เฮ้อ~ มานี่สิ เดี๋ยวพาไปร้านค้า"
เป็นอาโอมิเนะที่ถอนหายใจแบบปลงๆและเข้ามาหิ้วเจ้าเด็กตัวจ้อยขึ้นขี่คอเดินออกไปเอง
"ซัทสึกิก็มาด้วยสิ ฉันลืมเป๋าตังอ่ะ"
"เดี๋ยวสิไดจัง ไดจัง!"
สาวผมชมพูลุกเดินกึ่งวิ่งออกไปด้วย แต่บรรยากาศในโรงยิมยังอึมครึม สมาชิกแต่ละคนเริ่มถอย ถอยแล้วถอยก่อนที่จะถูกไฟพิโรธคลอกเป็นตอตะโก
นางฟ้าเวลาโกรธก็น่ากลัวกว่าซาตานอีก
ไม่อยู่แล้วเว้ย
"จะไปไหนคะทุกคน"
เสียงเย็นๆลอยมาเหมือนมนตรืสะกดทำเอาทุกคนในที่แห่งนั้นตัวแข็งก้าวขาค้างกลางอากาศก็มี
กึกๆๆๆ
เสียงกระดูกคอมันลั่นฟังชัดเวลาจะหันมามองสาวน้อยผู้เต็มไปด้วยจิตอาฆาต
"มะ มีอะไรเหรอ ครับ ระ เรนะจัง" ^__^""
"ฮึๆๆๆ~"
เสียงหัวเราะแบบนี้มันทะแม่งๆนะ
"ทุกคนคะ ช่วยกลับเข้ามาในโรงยิมและฝึกตามโปรแกรมที่ฉันคิดขึ้นมาใหม่ด้วยนะคะ~ เดี๋ยวนี้! ปฏิบัติค่ะ!!!"
"ครับผม!!!!!"
นะ น่ากลัว โคตะระน่ากลัววววววววววววววว!!!!!!~~~~~O[____]O~~
นี่มันโรงยิมหรือว่าสถานเลี้ยงเด็กอนุบาลวะ!
เธอเป็นผู้จัดการหรือว่าครูพี่เลี้ยงสุดโหดกันแน่เนี่ย!


สุดท้ายก็ต้องมาจบอยู่ที่ร้านเบอเกอร์
"เห กินเบอเกอร์ไก่เทอริยากิด้วยงั้นเหรอ"
"ครับ"
เจ้าหนูไดสุเกะยิ้มแก้มปริเคี้ยวเบอเกอร์ตุ้ยๆ
"เลอะหมดแล้ว"
อาโอมิเนะนั่งข้างๆคอยเช็ดปากเปื้อนซอสนั่นให้ ตอนนี้ทุกคนในร้านมองมาที่นี่กันหมด
ทำไมฉันต้องมาทำแบบนี้ด้วยฟระ =*=
"แล้วนี่จะเอาไง จำไม่ได้จริงๆเหรอว่ามาจากไหน"
"ไดจังอย่าถามเด็กที่กำลังกินสิ เดี๋ยวเขาก็สำลักหรอก"
"ชิ ยุ่งชะมัด"
"ไดสุเกะคุง เดี๋ยวกินเสร็จแล้วเรากลับบ้านกันนะจ๊ะ"
"ผมจะกลับไปพร้อมกับหม่าม้า"
"ไม่เอาน่า เธอต้องกลับไปหาครอบครัวขอเธอนะ"
"ครอบครัวของผมก็อยู่นี่แล้วไงครับ" ^___^
ยิ้มแก้มปริ มันก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่เหนื่อยใจชะมัดเลย เนื่อยกับสายตาที่มองมา นี่พวกเขากลายเป็นครอบครัวสุขสันต์ไปแล้วเหรอเนี่ย
โมโมอิเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทที่รู้สึกว่าจะมองเธออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นอย่างนั้นคำที่เตรียมจะพูดมันก็หายไปหมดเลย
สุดท้ายก็ได้แต่ก้มหน้าถอนหายใจปลงกับตัวเอง
"เอาเถอะ งั้นวันนี้ไปเที่ยวสวนสนุกกัน"
อาโอมิเนะพูดออกมา
เด็กชายตาโตเป็นประกาย แต่โมโมอิ
"ไดจัง ทำอย่างนั้นไม่ได้นะ!"
"น่า นานๆทีก็ไปเที่ยวเป็นครอบครัวก็ดี"
"ใครเป็นครอบครัวใครยะ!"
"ตอนนี้ฉันกับเธอก็เป็นพ่อแม่เจ้าเด็กนี่อยู่ไม่ใช่รึไง"
=[]=!
"แล้วเรื่องฝึกซ้อมกับทีมล่ะ"
"ปล่อยไปเถอะ ฉันขอเดาว่าพวกนั้นคงอยากมุดดินหนีเต็มทีแล้วล่ะ ไม่มีประโยชน์ที่จะกลับไปตอนนี้หรอก"

มีเหตุผล.....
เถียงไม่ออก ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีแล้ว
แต่ก็ เป็นห่วงจัง ป่านนี้พวกโทโอจะเป็นยังไงบ้างนะ


ก็....กำลังสำรอกเอาของเขาออกมายังไงล่ะ =___=

โรงยิมโทโอ

โอ๊กกกกกกกกกกกกก!!!!
อ๊วกกกกกกกกกก!!!!
สมาชิกทีมโทโอแต่ละคนต่างก็มีสภาพที่ไม่ต่างไปจากผ่านสงครามมาใหม่ๆ
บ้างก็นอนแอ้งแม้งหมดท่าอยู่กลางสนามไม่มีแรงจะลากสังขารออกมา

ที่พวกเขาต้องเป็นขนาดนี้เพราะการฝึกโหดของแม่สาวเรนะที่ฉุนกับเด็กแล้วมาลงกับพวกเขาแทน
คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ
"เจ้าอาโอมิเนะ หายหัวไม่กลับมาเลย"
"ป่านนี้คงไปสวีทวี่หวานแหววกับครอบครัวมันมั้ง!"
สมาชิกทีมคนหนึ่งพูดออกมาอย่างหัวเสีย แต่ถูกเพื่อนอีกคนรีบเอามือปิดปากเอาไว้ซะก่อน 

"เงียบๆน่า เดี๋ยวเจ้าหล่อนก็เริ่มโปรแกรมฝึกอีกหรอก"

ทุกสายตามองไปยังร่างบางสูงโปร่งที่ยังยืนถือชาร์ตตารางฝึกของทีม สีหน้าของเธอตอนนี้ บอกได้เลยว่า สยอง!

"อาโอมิเนะ ไดกิ ...ไม่สิ....อาโอมิเนะ ไดสุเกะ เจ้าเด็กบ้า~"
ความแค้นเก็บไม่มิดและแสดงออกมาทั้งทางสีหน้าและร่างกายทุกส่วน มือเรียวยาวขยับกึกกักและ
กร๊อบ!
=[___]=!!!
ปากกา....หักครึ่ง!
สมาชิกทีมบาสโทโอขนลุกไปตามๆกัน
นี่มันไม่ใช่นางฟ้าแล้ว เธอมันยมบาลชัดๆ
โอ้! แม่สาวหัวชมพูของพวกเขาอยู่ที่หนายยยยยยยยยยยยยย!!!!
ได้โปรดมาช่วยเด็กน้อยตาดำๆที่อยู่ตรงนี้ที!
พวกเรายอมกินเลมอนมหาปะลัยของเธอดีกว่าจะถูกแม่สาวน่ารักคนนี้หักคอ อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!~~~

...............................................................................