fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

ฝนตกอีกแล้ว............. 
 
อากาศแบบนี้ อาคาชิ เซย์จูโร่เกลียดนักฤดูใบไม้ผลิแท้ๆแต่กลับมีฝนตกลงมาให้รำคาญใจ แต่ว่า............มันเหมือนกับวันนั้น เมื่อหลายปีก่อน.........วันนั้น ฝนก็ตกลงมาแบบนี้"นายน้อย รถพร้อมแล้วครับ""!..."จู่ๆเสียงเรียกหน้าห้องก็เรียกสติกลับมา ดวงตาต่างสีบ้างเหมือนกันบ้างตามแต่สถานการณ์กลอกกลิ้งมองสิ่งต่างๆในห้องก่อนจะถอนหายใจทีหนึ่งผ่อนคลายและปล่อยวางกับสิ่งกวนใจ"ตอนเย็นไม่ต้องมารับฉัน""มีชมรมเหรอครับ""ก็ประมาณนั้น""วันนี้ นายท่านให้ผมรอนายน้อย จะกี่โมงก็ให้รอครับ""ไม่ต้องรอ ถึงรอฉันก็ไม่กลับไปกับนาย เสียเวลาเปล่าๆ""นายน้อย""จอดที่นี่ ฉันจะเดินไป"รถจอดห่างจากโรงเรียนก็ไกลโขอยู่ จอดในที่ลับตาคน แต่ก็ดีแล้วอาคาชิคิดว่ามันดีแล้ว เพราะเขาเองก็อยากใช้ชีวิตปกติอย่างเด็กม.ปลายทั่วไปบ้าง ตั้งแต่เล็กยันโตก็ถูกยัดเยียดความเป็นผู้ใหญ่ให้ตลอด เพราะแบบนี้เขาถึงต้องเสียอะไรไปมากมาย อยากร้องไห้แทบตายในบางครั้งก้ทำไม่ได้อยากจดจำบางอย่างก็ทำไม่ได้เขารู้สึกอิจฉาปาฏิหาริย์ทุกคน เพราะพวกเขาเก่ง และมีสิทธิ์ใช้คำว่าอิสระร่างสูงกางร่มเดินสับเท้าไปอย่างไม่เร่งรีบวันนี้ฟ้าหม่น ฝนคงจะตกถึงตอนเย็นมันเหมือนวันนั้น เหมื่อหลายปีก่อน.........."เซย์จัง...เซย์....เซย์จัง!""อะ! ครับ""ฮู่ว~ โล่งอก นึกว่าเป็นอะไรไปซะอีก"มิบุจิ เรโอะ หนุ่มหน้างามประจำทีมราคุซันเป่าปากทิ้งลมหายใจออกไปทีเมื่อรู้ว่ากัปตันทีมยังมีชีวิตอยู่"มีอะไรเหรอครับ""ก็ไม่มีอะไร แค่จะบอกว่าชมรมเลิกแล้วนะ เซย์จังไม่กลับบ้านเหรอ"".........!"เลิกแล้วเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....นี่เขาตกอยู่ในภวังค์นานขนาดไหนกันนะร่างสมส่วนของกัปตันทีมราคุซันเดินถือขวดน้ำออกไปจากยิม มีผ้าขนหนูคลุมหัวปิดหน้าที่ก้มต่ำ ไม่พูด ไม่ทักทายใครทั้งนั้น"วันนี้เซย์จังเค้าดูแปลกไปนะ เซย์จังเป็นอะไรไปน่ะ พี่เรโอะ""ไม่รู้สิ เหมือนมีอะไรในใจที่เค้าคิดไม่ตกอยู่น่ะ""กัปตันมาเป็นซะอย่างนี้ แล้วทีมเราจะทำยังไงล่ะเนี่ย""ปล่อยไปก่อน ยังไงคนอย่างเขาก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนั้นนานนักหรอก พวกเราก็แค่ฝึกให้ทันเขา มันก็แค่นั้นแหละ"^____^"ดูพี่เรโอะชิวจังนะ" =___="ก็แน่ล่ะ ฉันอยากสู้กับจุนเปย์จังไวๆใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย""หา? แว่นสี่ตานั่นมีอะไรดีอ่ะ""ความเร้าใจไง" ^{}^*พูดได้อารมณ์เย้ายวนที่สุดเผอิญว่ากระแสจิตมันแรงจัด ส่งผ่านข้ามมหานครมาถึงโรงเรียนเซย์ริน"เฮือออออออกกกกกกกกกกกกก!!!!!" O{}O!!!!ตึงงงงงงงงง!!!!"เป็นไรไปฮิวงะ""ระ รู้สึกหนาวแปลกๆ ขนลุก~"กัปตันทีมเซย์รินทำหน้าสยองลูกทีมงงเต๊กที่นี่ไม่มีผีนะ จะมีก็แต่คุโรโกะ=_____=+++ / คุโรโกะร่างสมส่วนของนายน้อยตระกูลใหญ่เดินกลับบ้านอย่างเด็กม.ปลายทั่วไปเค้าทำกันด้วยเหรอสำหรับอาคาชิไม่ได้สนใจมันอยู่แล้ววันนี้ฝนตกบ่อยจัง ทั้งที่ท้องฟ้ายามเย็นออกจะปลอดโปร่งแท้ๆ แต่ฝนก็ยังตกอาคาชิสวมแค่เชิ้ตตัวในสีเทาของราคุซัน กางร่มเดินไปเงียบๆมันไม่ใช่ทางกลับบ้าน แต่มันเป็นอีกทางสุสาน...เขาไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว แต่ก้ยังนับว่ามาอยู่ไม่ได้ขาดที่นี่ไม่ใช่สุสานประจำตระกูลที่ฝังศพแม่ แต่เป็นสุสานเล็กๆที่อยู่อีกเมืองหนึ่งมันดูครึ้มไปด้วยต้นสน กอไผ่และพุ่มสึบากิขึ้นอยู่หนาตา ยิ่งเป็นป่ารกครึ้มยิ่งหนาวเย็น ฝนก็ยิ่งตกแรงกว่าในเมือง ถึงจะกางร่มก็เหมือนไม่ได้กางเพราะอาคาชิยังปล่อยให้เม็ดฝนสาดเข้ามาจนตัวเปียกไปซีกหนึ่งระหว่างทางที่มาที่นี่อาคาชิซื้อดอกไม้ช่อหนึ่งติดมือมาด้วย เขาเดินลัดเลาะไปตามทางชื้นแฉะ ที่จริงมีทางเดินที่ง่ายและสบายกว่านี้แต่อาคาชิไม่คิดจะเดินไปทางนั้น นี่คือทางลัดที่เขาเคยเดิน มันใกล้กว่าและเงียบสงบไม่มีใครก็เลยชอบมาทางนี้ก็แค่นั้นอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงที่หมายแล้วที่พักผ่อนของใครซักคนที่อาคาชิยังลืมไม่ลงช่อดอกไม้ถูกวางไว้ตรงหน้าป้ายหินอ่อนที่สลักชื่อ ฟุคุสะ อุน....อ่า.....อาคาชิรู้จักคนที่นอนอยู่ในหลุมนี้ดี เธอเป็นเด็กผู้หญิงขี้โรคคนหนึ่งไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่พอถึงวันนี้อาคาชิก็จะมาที่นี่ เพียงคนเดียว มาเยี่ยมเธอ...ตามลำพังเป็นหนึ่งวันที่อาคาชิจะกลับไปเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เคยเป็น หัวใจมันหัวเราะเป็น ยิ้มเป็น เจ็บปวดเป็น และ ร้องไห้เป็นหยาดน้ำใสๆที่ไม่รู้ว่าเป็นน้ำฝนที่สาดมาหรือเพราะอย่างอื่นตอนนี้มันอาบแก้มเขาอยู่ข้างหนึ่ง ไหลจากดวงตาสีทับทิมเพียงข้างเดียวอาบก้มลงมาจรดปลายคางและหยดเป็นเนื้อเดียวกับน้ำฝนเขาอยู่ที่นี่คนเดียว....ไม่สิ วันนี้ไม่ใช่ เพราะดูเหมือนจะมีคนอื่นมาด้วย"เซย์จูโร่?""....!"อาคาชิแค่ไหวไหล่ตวัดสายตาไปมองที่มาของเสียงเล็กน้อย แต่แล้วดวงตาต่างสีของเขาก็ชะงักค้างอยู่ที่ร่างบางที่ยืนกางร่มอยู่เยื้องไปด้านหลังไม่ไกล"เธอ...!""ไม่ได้เจอกัน....นานนะคะ""เรนะ"สาวน้อยผมม่วงโทนสว่างสูงบาง สรีระที่บอกว่าเป็นคนแข็งแรงและเล่นกีฬา อีกหนึ่งคนที่อาคาชิรู้จักเมื่อนานมาแล้ว อืม...เขารู้จักเธอดีด้วยล่ะ รู้กระทั่งเธอคือนักกีฬาบาสเก็ตบอลที่มีฝีมือ"ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ดีใจนิดๆมั้งที่ยังจำได้""มาญี่ปุ่น ตั้งแต่เมื่อไหร่""ซักพักแล้วล่ะ จำได้ว่าวันนี้พี่คงจะมาที่นี่เหมือนทุกปี ก็เลยจะมาทักทาย...มันสะดวกกว่าไปที่บ้านเยอะเลยว่ามั้ย""..............""แต่จะว่าไปแล้ว พี่มาที่นี่อีกทำไมกัน พี่น่ะ...ไม่สมควรจะมาที่นี่อีกแล้ว เซย์จูโร่""มันเรื่องของผม""ทั้งที่ทำให้เขาเสียใจ แต่ก็ยังมาหาเขาเหรอ""............""ฉันเกลียดพี่ชะมัด เซย์จูโร่""............"ใช่....เธอเกลียดเขา เกลียดมากด้วย เขารู้หรอกอยากเลียดก็เกลียดไปสิ เธอเองก็ไม่ได้ต่างไปจากคนรอบข้างที่ทั้งชอบแล้วก็เกลียดคนอย่างอาคาชิ เซย์จูโร่ หรอก"อุนชอบพี่เข้าจริงๆ เธอชอบพี่มากจนถึงวันสุดท้ายของเธอ น่าอิจฉานะ แล้วก็....น่าสมเพชด้วยที่ดันไปชอบคนไร้หัวใจอย่างอาคาชิ เซย์จูโร่""!!!""จะเพราะธุรกิจของพ่อแม่เรา หรืออะไรก็ช่าง แต่พี่ก็ทำร้ายอุน ทำร้าย...จิตใจของฉันด้วย""...........ใช่ ผมคงทำร้ายจิตใจเธอมากสินะ""เจ็บมากเลยล่ะ"เจ็บเหรอ ...นั่นสินะ วันนี้อาคาชิรู้สึกว่ามันเจ็บแปล๊บๆตรงอกซ้ายนี่ล่ะ แผลเก่าเหรอ...คงงั้น แต่พอผ่านวันนี้ไปเขาก็จะกลับไปเป็นราชาไร้หัวใจเหมือนเดิม ฟุคุสะ เรนะ ไม่ใช่คนที่เขาอยากสุงสิงด้วยตั้งแต่แรก ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นน้องสาวของคนที่นอนอยู่ในหลุมนี้ก็เถอะ"ได้ยินว่าที่ญี่ปุ่น พี่เป็นกัปตันทีมปาฏิหาริย์สินะ""ก็แค่ในอดีต""เห...น่าสนุกจังเลย ถึงมันจะเป็นอดีตไปแล้วแต่พี่คงจะรักลูกทีมของตัวเองมากสินะ เพราะคงไม่มีใครที่ไหนจะเป็นสัตว์ประหลาดเหมือนพี่เท่ากับพวกเขาแล้ว เพราะมีพวกนั้นอยู่พี่ถึงได้มีความสุข""....แล้วไง""ฉันก็จะ....ทำลายมันซะยังไงล่ะ"".....!""ฉันจะทำลายทีมปาฏิหาริย์ จะเป็นใครก็ได้ ฉันจะทำให้พี่เจ็บเหมือนอย่างที่ฉันเจ็บ ทำลายทุกอย่างที่เป็นของพี่ซะ""......."ทำลายเหรอ เธอจะทำลายใครล่ะ...แต่เดี๋ยวนะ เครื่องแบบนักเรียนที่เธอสวมอยู่.....!!โทโอว!"เข้าเรียนที่โทโอวสินะ""ฮืม....คุณปู่เป็นผ.อ.ที่นั่นนี่นา  แต่ก็สะดวกดี สำหรับการทำลายใครซักคน""!!!"ไดกิกับซัทสึกิอยู่ที่โทโอวนี่นะ คิดจะทำลายสองคนนั่นเหรอ"อาโอมิเนะ ไดกิ เขาเป็นหนึ่งในปาฏิหาริย์ที่เก่งที่สุดสินะ จะว่าไปฉันก็ถูกชะตากับเขาตั้งแต่แรก แต่เขามันประหลาด นอกจากบาสเก็ตบอลแล้วก็ไม่สนใจใครนอกจากผู้หญิงที่ชื่อซัทสึกิคนนั้น แต่ยังไงซะมันก็น่าสนุกดี ถ้าฉัน....""เธอทำไม่ได้หรอก อย่าเสียเวลาดีกว่า"เขาพอจะรู้ว่าเรนะคนนี้จะทำอะไร แต่เขาก็รู้นิสัยของเพื่อนสองคนนั้นค่อนข้างดีเหมือนกันอาโอมิเนะกับโมโมอิไม่เคยห่างกัน ถึงจะไม่แสดงออกมากมายสำหรับปาฏิหาริย์ทุกคนก็รู้กันดีอยู่แล้วจะให้สองคนนั้นแตกหักกันเหรอ...ยาก"อืม....จะว่าไปคนที่พี่ชอบจริงๆชื่อคุโรโกะนี่นา แถมยังเป็นเพื่อนของอาโอมิเนะ ไดกิด้วย ถ้ายังไงฉันจะทำลายคนคนนั้นไปพร้อมกันเลยคงจะสนุกพิลึก.....ฉันเกลียดพี่ เซย์จูโร่ เพราะงั้นฉันจะทำลายทุกอย่างที่เป็นของพี่ให้หมด อาโอมิเนะ ไดกิก็ดี โมโมอิ ซัทสึกิ ก็ดี หรือกับคนที่พี่ชอบที่ชื่อคุโรโกะนั่นก็ด้วย ฉันจะทำลายมันให้หมด เตรียมตัวเตรียมใจรับความทรมานเอาไว้ได้เลย"มันเป็นคำประกาศกร้าวท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสาย แล้วเรนะก็เดินจากไปราวกับผู้ชนะ โยนกุหลาบสีแดงคล้ำดอกเดียวในมือลงบนป้ายหลุมศพอย่างหยาบคายถ้าเป็นคนอื่น อาคาชิไม่คิดใส่ใจหรอก แต่สำหรับเรนะคนนี้ อันตรายนักเธอตอนเด็กก้าวร้าว รุนแรง ถึงวันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน ถ้าอาคาชิเป็นราชา เธอก็คือราชินีที่เทียบเท่ากับเขา ไม่ว่าจะด้านไหนเจ้าเล่ห์ ชั่วร้ายอย่างสมบูรณ์แบบ เหมือนฉายาของเธอในวงการบาสเก็ตบอลนางฟ้าไรใจ....killerเห็นทีอาคาชิต้องจัดการเรื่องยุ่งๆนี่ด้วยตัวเองซะแล้วเพราะเขาไม่อยากสูญเสียใครอีก เพื่อนของเขา เขาจะปกป้องเองอุตส่าห์ได้เพื่อนกลับมาแล้ว เรื่องอะไรเขาจะยอมเสียมันไปอีกเขาเองก็ไม่อยาก....อยู่คนเดียวอีกแล้ว....บนโต๊ะอาหารค่ำในบ้านตระกูลอาคาชิ"จะรับภาระงานที่โตเกียวเองงั้นเหรอ""ครับ"บทสนทนากับผู้เป็นพ่อไม่มีอะไรมากกว่าสิ่งที่เรียกว่าธุรกิจ"แล้วเรื่องเรียนล่ะ""ผมจัดการเองได้ ไม่มีปัญหาครับ""อยากทำอะไรก็ทำ""ขอบคุณครับ"เจ้าบ้านอาคาชิไม่ได้ซักไซ้ลูกชายมากมาย คิดแค่ว่าทุกอย่างที่ปีศาจปาฏิหาริย์คนนี้ทำไปมันคือการคิดไตร่ตรองและตัดสินใจที่เฉียบขาดเสมอคงถึงเวลาที่ราชาปาฏิหาริย์จะปกป้องพวกพ้องบ้างแล้วฉันจะทำเหมือนอย่างที่นายเคยแสดงให้ฉันเห็น...เท็ตสึยะ________________________________________________________