fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

ความสัมพันธ์ฉันเพื่อน ระหว่างเรามันกำลังจะเปลี่ยนไป

~มันเปลี่ยนไปแล้ว~
 

หลังจากจบการแข่งวินเทอร์คัพ แน่นอนว่าเซย์รินเป็นแชมป์ ดังกระฉ่อนไปทั่วประเทศ และผลที่ตามมาก็คือ
สมชิกใหม่ไหลมาเทมาจากทั่วทุกสารทิศ
มันก็ดีหรอกนะที่ได้สมาชิกมาเพิ่มหลายๆคน จะได้ใช้เป็นแบ็คอัพให้ทีม แต่ว่า....
กรอดๆๆๆๆ~~~=____=++++
เสียงกัดฟันดังไปตลอดทางเดินในตึกเรียน
"หงุดหงิดแต่เช้าเลยนะครับ คางามิคุง"
"ชิ! จะไม่ให้หงุดหงิดได้ไงล่ะเฟ้ย~"=___=+
เสือร้ายคำรามอดไรฟันออกมา หน้าตอนนี้ยิ่งกว่ายักษ์มารจะหักคอคนได้ทุกเมื่อ เหตุมันมาจากความโด่งดังในโรงเรียนที่ทำให้ตกเป็นเป้าสายตาไม่ว่าจะเดินไปไหน
"รุ่นพี่คางามิ!"
"รุ่นพี่คุโรโกะ!"
นั่นไง ตัวน่ารำคาญที่ว่า มาแล้ว!
เด็กนักเรียนปีหนึ่ง ปลื้อมชมรมบาสเก็ตบอลก็พอเข้าใจอยู่ แต่ทำไมต้องวิ่งเข้ามารุมทุกครั้งที่เห็นหน้าด้วยฟระ! =[]=+
"นี่ๆ วันนี้มีซ้อมกี่โมงคะ พวกเราจะไปให้กำลังใจนะ"
"ฉันเจอขนมร้านหนึ่งอร่อยมากเลยล่ะ ซ้อมเสร็จแล้วเราไปกินกันมั้ยคะ"
บลาๆๆๆๆๆ......
หงุดหงิดว้อยยยยยยยยยยยยยยยย!!!~~~~~=*=+++=
ปึก....
จู่ๆคุโรโกะก็เซข้ามาชนไหล่
"เป็นไรไป คุโรโกะ"
"ผมเวียนหัวน่ะ ไม่มีอะไรหรอกครับ"
ก็สมควรหรอก ตัวก็เล็กผมแห้งซะ ถูกรุมทึ้งซะขนาดนี้ก็น่าอยู่
รู้สึกว่าพักหลังมานี่คุโรโกะจะโดดเด่นขึ้นมา ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เป็นเหมือนคนล่องหนทำให้คนตกใจเล่น
เพราะเอาชนะราคุซันมาได้ หมอนี่ก็เลยกลายเป็นคนสำคัญของทีมไปเลย โดดเด่นจนไม่อยากเรียกว่าเงาแล้ว อืม...คงใช่มั้ง ตอนนี้ป๊อบมากในหมู่สาวๆ แต่มันก็น่าสงสารซะไม่มีล่ะ
หมับ!
"โทษที หลีกทางหน่อย"
คางามิไม่ได้สนใจกับแม่สาวละอ่อนพวกนี้อยู่แล้ว เขาดึงคนตัวเล็กเข้ามาจับแขนมันพาดบ่าและพามันเดินฝ่าวงล้อมของชะนีน้อยทั้งหลายไปหน้าตาเฉย
"ไม่ค่อยดีเลยนะ สีหน้าของนาย"
"ปวดหัวนิดหน่อยครับ"
ไปพักที่ห้องพยาบาลหน่อยก็แล้วกัน"
"ครับ"
หน้าซีดกว่าทุกวันแฮะ ไอ้เจ้านี่....
และในที่สุด
"เอ๋? คุโรโกะไม่สบายเหรอเนี่ย"
"ผมไม่ได้เป็นอะไรมากครับ"
"อย่าพูดแบบนั้นสิ นายสำคัญกับทีมมากนะ เรื่องสุขภาพต้องมาก่อนสิ ไปพักซะ แล้วก็ห้ามลงซ้อมจนกว่าจะหายดี นี่คือคำสั่งเข้าใจ๊!"
"....ครับ" v___v'
คำสั่งกัปตันเป็นประกาศิตรองจากโค้ชนะจ๊ะ^___^*

"รุ่นพี่คุโรโกะไม่สบายเหรอคะ ฉันมียาแก้หวัดมาด้วยถ้าไม่รังเกียจก็รับไปสิคะ"
ผู้จัดการคนใหม่ที่เพิ่งรับเข้ามา เธอเป็นสาวสวยใช้ได้เลยล่ะ แถมยังมีพรรคพวกที่ปลื้มชมรมบาสอีกตั้งหลายคน จะว่ายังไงดีล่ะ ดูเธอจะสนใจคุโรโกะกับคางามิเป็นพิเศษอ่ะนะ
"ขอบคุณครับ แต่ผมไม่เป็นไร"
คุโรโกะไม่รับยาแปลกๆจากเด็กสาวที่คะยั้นคะยอให้เขาอยู่ได้ ใจจริงอยากใช้เจ็ทไดรฟ์ก้าวพรวดเดียวออกไปจากที่นี่ ออกไปให้พ้นจากดงผู้จัดการทั้งหลายแหล่ที่กำลังจะเข้ามารุมทึ้งเขาอีกแล้ว
"รุ่นพี่คุโรโกะ ถ้าไม่ทานยาก็จะไม่หายนะคะ"
"ขอบคุณในความหวังดี แต่ผมไม่เป็นไรครับ"
"จะไปห้องพยาบาลสินะ ฉันพาไปเอามั้ย"
"ไม่ครับ"
"แต่ว่า รุ่นพี่คะ...."
เอาเข้าไป พวกรุ่นพี่ชักสงสารคุโรโกะตัวน้อยของพวกเขาขึ้นมาจับใจแล้วสิ
กึก...
"ยาแก้หวัดสินะ งั้นเอามาให้ฉัน"
"อะ! รุ่นพี่คางามิ"
ไม่พูดอะไรมาก คางามิแย่งขวดยามาจากมือผู้จัดการสาวที่เอาแต่อึ้งเหมือนตกใจอะไรซักอย่าง
ทำหน้ายังกะไปทำความผิดอะไรมา แต่ช่างเถอะ
ร่างสูงเดินฝ่าวงล้อมเด็กสาวสี่ห้าคนเข้าไปหาคนตัวเล็กสำเร็จ
"คุโรโกะ"
"...ครับ อุ๊บ!!!!"
จับตัวมันไว้ให้มั่น เชิดหน้ามันขึ้นมาและกรอกยาขวดนั้นเข้าปากมันทันทีทันใด
O[]O!!!! kyaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!
เฮ้ยยยยยย!!!! =[]=!!!!!
ทุกคนในโรงยิมมองตาค้าง กับวิธีป้อนยาสุดพิศดารของคางามิ ไทกะ
"อึ้ก~"
"กลืนเข้าไปไอ้บ้า กินยายากจริงๆนายนี่"
"เฮ้ย คางามิ ให้คุโรโกะกินดีๆก็ได้"
"ไม่ได้หรอก เจ้าบ้านี่กินยายาก ต้องทำอย่างนี้ล่ะ"
ไม่สนคำใครทั้งนั้น จัดการกรอกยาใส่ปากคนตัวเล็กต่อจนหมดขวด
"เป็นคู่หูที่ดูแลกันดีอยู่หรอก แต่ว่านะคางามิ คุโรโกะ...."
ภาพลักษณ์ของพวกนายมันทำให้คนอื่นเค้าคิดลึกนะเฮ้ย!

"ระ รุ่นพี่คางามิ พอเถอะค่ะ"
"อะไร? ก็ยาแก้หวัดไม่ใช่เหรอ"
"ตะ แต่ว่า~"
พูดไม่ออก คางามิก็ไม่คิดจะฟัง ทีเมื่อกี้ตอแยคุโรโกะให้กินยาอยู่ดีๆแล้วทำไมจู่ๆถึงทำหน้าเหมือนกลัวอะไรแบบนั้นล่ะ ก็นี่มันยาแก้หวัดไม่ใช่รึไง ทำไมต้องหน้าแดงตะลึงตัวสั่นแบบนั้นกัน แปลกจังยัยพวกนี้
ในที่สุดคุโรโกะก็กลืนยาหมด ร่างบางอ่อนฮวบพาดราวแขนที่ช้อนหลังอยู่ คางามิลากคนตัวเล็กเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อ ยังไงก็ให้มันพักอยู่ในนั้นดีกว่าจะไปพักที่ห้องพยาบาลเพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว อาจารย์คงไม่อยู่แล้วล่ะ กลัวพวกเสือสิงห์กระทิงแรดทั้งหลายจะเข้าไปรุมสกรัมเอา
"เป็นไง"
"ใจร้ายมากเลยครับ คุณน่ะ อึ้ก!"
"สะอึกเหรอ ฉันไปเอาน้ำมาให้"
คางามิวางร่างเล็กลงและออกไปหยิบขวดน้ำ
รู้สึกแปลกๆกับคุโรโกะยังไงไม่รู้ สัมผัสตัวกันก็เป็นเรื่องปกตินี่นา แต่พักนี้รู้สึกว่าคุโรโกะผอมลงแฮะ ตัวเล็กป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งผอมแห้งลงไปอีก เห็นทีต้องบังคับให้หมอนี่กินอย่างอื่นนอกจากวานิลลาเชคซะบ้างแล้ว ถ้ามันยังดื้อจะจับยัดปากมันซะเลย
"เอานี่น้ำ"
"ขอบคุณครับ อึ้ก~"
ตุบ....
ขลุกๆๆๆ...
ขวดน้ำหลุดจากมือคุโรโกะกลิ้งออกไปหยุดอยู่แทบเท้าริโกะกับฮิวงะที่เข้ามาพอดี
"คุ! คุโรโกะ!"
คนตัวเล็กสั่นเป็นเจ้าเข้าล้มลงไปนอนขดกับพื้น
"คุโรโกะคุง!"
"คุโรโกะ! โอ่ย!!!! คุโรโกะ!!!"
"แฮ่กๆๆ~~~...."
เสียงหายใจแห้งๆแผ่วๆ ร่างบางกอดตัวเองเกร็งจนจิกเข้าไปในเนื้อ สั่นเหมือนคนจับไข้ เหงื่อก็ไหลท่วมตัว
ท่าทางทรมานอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
"คุโรโกะคุง! คุโรโกะคุง!!"
"ท่าจะไม่ดีแล้วนะโค้ช"
"อาการแย่มาก แค่เป็นหวัดทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย"
"คางามิให้กินยานี่ หรือว่าจะแพ้ยา"
"ยา? ยาอะไรคางามิคุง!"
"ยาแก้หวัดน่ะ อ่ะ เอ่อ ครับ!"
"ก็ยาที่ผู้จัดการสาวๆพวกนั้นบังคับให้คุโรโกะกินน่ะสิ คางามิเป็นคนเอาให้คุโรโกะกินเอง พวกเราก็เห็น"
"ไม่ได้การ ฉันคิดว่ามันคงไม่ใช่ยาแก้หวัด คุโรโกะคุงคงถูกวางยาแล้วล่ะ"
"อะไรนะ"
"ฮิวงะคุง ไปตามยัยพวกนั้นมา ฉันต้องการรู้ก่อนว่ามันเป็นยาอะไรแน่ก่อนที่จะไปหาหมอ"
"ได้"
"หน็อย~ยัยบ้าพวกนั้น!"
"เฮ้อ~ เห็นทีฉันต้องจัดระเบียบทีมใหม่ซะแล้ว"
โค้ชสาวบ่น เธอผิดเองแหล่ะที่ไม่ดูดีๆ
นี่ก็เย็นมากแล้ว พวกเด็กปีหนึ่งก็พากันกลับไปหมด เหลือแต่ผู้เล่นตัวจริงที่ยังซ้อมกันอยู่
"นี่ พวกนาย เห็นผู้จัดการคนนั้นมั้ย เด็กปีหนึ่งพวกนั้นน่ะ"
"ไม่นี่ มีอะไรเหรอ ฮิวงะ"
"เธอวางยาคุโรโกะน่ะสิ ตอนนี้คางามิกับโค้ชช่วยกันดูอาการอยู่ ยังไงก็ต้องตามหาพวกผู้หญิงปีหนึ่งพวกนั้นก่อนแล้วถามเธอว่าเป็นยาอะไรแน่"
"วางยาคุโรโกะเหรอ! ทำเกินไปแล้วนะ!"
"ยังไงก็คงต้องตามหาตัวมาให้ได้ซะก่อนล่ะ"

"ก๊อกๆ หวัดดีฮะ"
"อ๊ะ! คิเสะจากไคโจวนี่ นายมาที่นี่ทำไม"
จู่ๆแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็โผล่มาอีกละ
"มีนัดกับคางามิจจิแล้วก็คุโรโกจจิน่ะฮะ จะไปร้านรองเท้ากัน"
นายแบบหนุ่มตอบหน้ายิ้มๆ
"ขอโทษนะ แต่ตอนนี้สองคนนั่นคงไปกับนายไม่ได้แล้วล่ะ"
"เอ๋? ทำไมล่ะฮะ"
"คุโรโกะถูกวางยาน่ะสิ"
"ว่าไงนะ ใครทำ!"
"คิดว่าเป็นพวกเด็กปีหนึ่งน่ะนะ บอกว่าเป็นยาแก้หวัดก็เลยให้คุโรโกะกินเข้าไป ตอนนี้เขาอาการแย่กว่าเดิมอีก คางามิกับโค้ชดูแลอยู่"
"ยาเหรอ?"
"นี่ไง"
ฮิวงะชูขวดยาขึ้นมาต่อหน้า
คิเสะก้มลงมาดูใกล้ๆ ไอ้ขวดแก้วสีเขียวใสๆนี่น่ะเหรอขวดยาแก้หวัด ไม่ล่ะมั้ง รู้สึกว่ามันจะคุ้นตาเหมือนเคยเจอที่ไหนนะ
ฟุดฟิดๆ~
สงสัยนักก็ก้มดมที่ปากขวดซะ และ ชัดเลย!
"เหล้านี่ฮะ"
"หา!!!! เหล้าเหรอ!"
"ฮะ เป็นเหล้าที่กลิ่นอ่อนมาก แต่ฤทธิ์ของมันรุนแรงมากเลยล่ะ ไดกินเข้าไปแล้วจะปลุกสัญชาตญาณดิบขึ้นมาได้เลยล่ะฮะ"
"ท่าทางนายจะรู้จักดีนะ"
"ผมเคยเห็นน่ะฮะ ต้องเรียนรู้เอาไว้ป้องกันตัว จะได้ไม่ถูกมอมเหล้าเวลาไปถ่ายแบบเทือกนั้น"
"แต่สัญชาตญาณดิบนี่มัน อย่าบอกนะว่า~~...."
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!"
เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!=[]=!!!!!
"คะ โค้ชชชชชชชชชชชชชชช!!!!!"
"เอาเข้าแล้วไง สัญชาตญาณดิบของคุโรโกะตื่นแล้ววววววววววววว!!!!"
ใช่เหรอ=___=....

"ใครก็ได้หยุดคางามิคุงที้!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"เอ๋!!!!!!!!!!!!!!!????????????" =[]=!!!????
ตุบๆๆๆๆๆๆๆ!!!!
"ถอยๆๆๆๆๆ!!!!!!"
"เห้ย! คางามิ นั่นจะพาคุโรโกะไปไหนน่ะ!"
ฟ้าวววววววววว!!!!
เจ้าเอซประจำทีมเซย์รินแบกร่างคู่หูตัวเล็กวิ่งแหวกกลางวงไปอย่างไม่เห็นหัวใคร
"อ๊ะ! เกิดอะไรขึ้นน่ะโค้ช หรือว่าสัญชาตญาณดิบของคุโรโกะจะตื่นแล้ว"
"พูดอะไรน่ะ โคงาเนะอิคุง!"
"คิเสะบอกว่าไอ้ที่คุโรโกะกินเข้าไปมันเป็นเหล้าฤทธิ์แรงน่ะสิ!"
"อะไรนะ!"
"แถมน้ำเย็นยังเป็นตัวกระตุ้นดีซะด้วยล่ะฮะ"
"หา!!!!!"
"แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า ปัดโธ่!"
"อะไรโค้ช!"
"คางามิจะเอาคุโรโกะไปโยนลงสระน่ะสิ!!!!"
"ว่ายังไงน้าาาาาาาาาาาาา!!!!"O[]O!
จะมีใครบ้าเท่าไอ้บ้างามิ แห่งเซย์รินบ้างยกมือ!

ตึกๆๆๆๆ
"อึก~แฮ่กๆๆๆ~"
"ผ้าชุบน้ำห่อตัวไว้ขนาดนี้ยังร้อนได้อีกแฮะ คุโรโกะ ทนหน่อยนะ เดี๋ยวฉันช่วยนายให้หายร้อนเดี๋ยวนี้ล่ะ"
"คะ คางามิคุง~ ปล่อยผมลง"
"ฉันปล่อยแน่ๆ แต่ต้องพานายไปให้ถึงสระน้ำก่อน"
"เอ๊ะ?"
น้ำเหรอ! แค่คิดก็รู้สึกเหมือนถูกตีจนเนื้อแตกแล้ว
"มะ ไม่เอา"
แค่คางามิเอาผ้าขนหนูชุบน้ำห่อตัวเอาไว้แค่นี้ก็ทรมานจะแย่อยู่แล้วนะ!
"หุบปากเถอะน่า ก็บอกแล้วไงว่าจะช่วยให้หายร้อน ปล่อยเอาไว้อย่างนี้นายจะแย่เอาได้นะ!"
จะฟังกันบ้างไม่ได้รึยังไงนะ คางามิคุง!
คุโรโกะอยากดิ้นให้หลุด อยากหนีไปให้ไกล ทรมาน แต่ก็พูดไม่ได้ ร่างกายมันไม่ฟังคำสั่งเลย
ใครก็ได้...มาหยุดคางามิคุงให้ผมที ช่วยผมด้วย!
ตึกๆๆๆ
"คางามิจจิ! คุโรโกจจิ!"
"อ๊ะ! คิเสะ! โทษทีนะวันนี้ฉันไม่ว่างแล้ว!"
"ไม่ใช่เรื่องนั้น! คางามิจจิอย่าให้คุโรโกจจิโดนน้ำตอนนี้นะฮะ!"
"หา?"
"คางามิ! หยุดนะเว้ยยยยยยยยยยยย!!!!!"
"อ๊ะ! รุ่นพี่ เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย ไหนบอกว่าจะไปตามยัยพวกนั้นมาไงครับ!"
"พวกเรารู้แล้วเว้ย! คุโรโกะกินเหล้าเข้าไป ถ้าโดนน้ำมันจะกระตุ้นให้เขาแย่ลงได้นะ!"
"หา!!! โอ๊ะ!"
"อ๊ะ!"
ไม่ทันแล้ว คางามิวิ่งมาถึงขอบสระและก็เกิดสิ่งไม่คาดคิด
พรืดดดด!!~
"ว้ากกกกก!!!"
"เฮ้ย!!!!" O[]O!!!!
เสียหลักลื่นล้มหน้าทิ่ม ร่างบางในอ้อมแขนก็เลยหลุดลอยออกไป....ตกลงไปในสระ!!!!!
ตูมมมมมมมมมมมม!!!!
"คุโรโกะ!!!!"
"คุโรโกจจี่!!!!!!!!!!!"
จะว่าจงใจหรือเป็นอุบัติเหตุไม่รู้ แต่ตอนนี้คุโรโกะลอยละลิ่วตกลงไปในสระเรียบร้อยแล้ว
"ไอ้บ้างามิ ! แกทำอะไรลงไป๊!!!*[]*++ "  
"มันลื่นนี่ อะ ครับ!"
" ยังไงช่วยเอาคุโรโกจจิขึ้นมาก่อนเหอะ" คิเสะเตรียมจะลงไปในสระ แต่แวบเดียวก็ไม่เห็นคนตัวเล็กอยู่ในน้ำแล้ว
"คุโรโกะ หายไปไหนแล้ว"
"นั่น เขาอยู่นั่น"
ร่างเล็กตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำอีกฟากหนึ่งของสระ และเดินโซเซออกไปอย่างไม่สนใจเสียงใคร
ทรมาน ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ตกลงไปในน้ำเมื่อกี้รู้สึกเหมือนถูกเฆี่ยนยังไงไม่รู้ เจ็บจนจะก้าวขาไม่ออกแล้วใจมันสั่นเต้นแรงแปลกๆ อยากหาที่พึ่ง อยากให้ใครมาช่วยลดทรมานนี้ลงบ้าง
ไม่!.... ตอนนี้จะให้ใครมาเห็นสภาพแบบนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด ต้องอยู่ให้ห่าง ก่อนที่จะทำอะไรแปลกๆออกมา  
"ที่คุโรโกะกินเข้าไป เป็นเหล้าเหรอ"
"ความผิดของคางามิคนเดียวเลย"
"ไหงมาลงที่ผมล่ะ!...อะ เอ่อ ครับ!"
"ก็นายเป็นคนบังคับให้คุโรโกะกินเข้าไปนี่"
"ก็ผมนึกว่าเป็นยาแก้หวัดนี่ครับ ใครจะไปรู้ว่ามันเป็นเหล้าล่ะ!"  

"เอาเถอะ ตอนนี้เป็นห่วงคุโรโกะดีกว่า ไม่รู้ว่าฤทธิ์เหล้าจะทุเลาลงรึยัง"  
"คางามิ!แกต้องรับผิดชอบ"  
"ยังไง! อะ เอ่อ ครับ!"
 "ไม่รู้เว้ย! หาทางเอาเอง ไปตามหาคุโรโกะซะ เดี๋ยวนี้!"
 =[]=++...ทำไมต้องเป็นตรูฟะ!
"คิเสะ ไปด้วยกันหน่อยสิ"
 "ผมก็อยากไปนะ คางามิจจิ แต่ว่ามีงานด่วนเข้ามาต้องกลับก่อนล่ะ"  
"เห้ย! ไหนบอกว่าวันนี้ว่างแล้วนัดพวกฉันไปดูรองเท้าใหม่ไม่ใช่เหรอ!"
"โทษทีนะ เอาไว้วันหลังเถอะ วันนี้พวกนายก็ไม่สะดวกเหมือนกันนี่นา "  
มันพูดอย่างนี้พูดต่อไม่ออกเลยเว้ย  ส่วนพวกรุ่นพี่....
"พวกเราไปตามเด็กผู้หญิงพวกนั้นมาสอบสวนเถอะ"
 "เห็นด้วยเลย"  
ไปกันหมด ทิ้งตรูไว้คนเดียวอีกแล้ว!=_____=++++
เฮ่อ! ¥____¥+......ก่อนอื่นต้องหาคุโรโกะให้เจอก่อนสินะ ตามรอยเท้าเปียกๆนี่ไปคงหาได้ไม่ยาก...
......ห้องเปลี่ยนเสื้อเหรอ ก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายเท่าไหร่ หมอนั่นเปียกไปทั้งตัวมันต้องหาเสื้อผ้าเปลี่ยนอยู่แล้ว แต่ว่า...  
กึกๆ... =____='

มันล็อกประตูหาพระแสงอะไรวะ!
 "คุโรโกะ อยู่ในนั้นรึเปล่า"  
"......"  
"เฮ้ ไม่เป็นไรนะ คุโรโกะ"
 "ครับ"  
"ไม่เป็นอะไรแล้วจะล็อกประตูทำไมล่ะเฟ้ย! เปิดสิ"
 "....."
 " โอ่ยยยยยย! คุโรโกะ!"  
"ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ คางามิคุง"
 "ไม่เป็นก็เปิดประตูซะทีสิเฟ้ย!"
 เงียบ.....=_____=+  มันต้องเป็นอะไรแน่ๆ ไอ้บ้านี่
"เออ ไม่อยากเปิดก็ไม่ต้องเปิด"
เหนื่อยกับมันชะมัดยาด แต่คนที่สมัครใจมายุ่งกับเงาจืดจางนี่ตั้งแต่แรกมันก็คือคางามิเองนั่นแหล่ะ
จากสถานะคู่หู่ที่ดูจะเข้ากันไม่ได้ตอนแรก ผ่านอะไรหลายอย่างมาด้วยกัน พอรู้ตัวอีกทีก็ถอนตัวจากเจ้าคนตัวเล็กนี่ไม่ได้แล้ว บางที....มันอาจจะไม่ใช่แค่ความเป็นเพื่อนร่วมทีมแล้วล่ะมั้ง  
"อะ!.... นี่ตรูคิดบ้าอะไรอยู่วะเนี่ย"=\\\\\=
 แต่มันก็น่าคิดชะมัดยาด
คุโรโกะเป็นคนตัวเล็ก ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนหมอนี่ก็ยังตัวเล็กบอบบางเหมือนเดิม แต่ถึงจะตัวเล็กบอบบางยังไงก็ช่วยใครต่อใครเค้าเอาไว้ตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แล้วทีของตัวเองกลับไม่ยอมให้ใครช่วยอะไรซะงั้น ไม่แม้จะพูดออกมาซักคำ เชื่อมันเลย
"รุ่นพี่พากันไปตามหายัยพวกนั้นกันใหญ่ โกรธที่ยัยพวกนั้นวางยานาย"
 "....."
 "เฮ่อ! แต่ว่า คนที่ผิดก็คงจะเป็นฉันด้วยนั่นแหละนะ ก็ฉันเอามันให้นายกินเองนี่นา...โทษทีนะ"
 แกร็ก.....
จู่ๆ ประตูก็ถูกปลดล็อกแง้มออกมาหน่อยหนึ่ง
 อากาศครึ้มเหมือนฝนจะตก ในห้องไม่ได้เปิดไฟมืดสลัวจนจะมองอะไรไม่เห็น  คางามิมองหาคนตัวเล็กไม่นานก็เห็นมันนั่งกอดเข่าซบหน้าพิงกำแพงอยู่ข้างๆประตู  
"เฮ้ ไม่เป็นไรนะ"
 "ครับ"
มันมืดจนคางามิมองไม่ค่อยเห็นคนตัวเล็กที่ดูจะกลมกลืนกับกำแพงไปแล้ว มือคลำหาสวิตถ์จะเปิดไฟ แต่ก็
"อย่า!"
"หา? มันมืดนะเว้ยเห้ย"  
"ขอร้องล่ะ อย่าเปิด~"
อะไรของมันนะไอ้นี่ เสียงรึก็สั่นเชียะ!
"ไอ้บ้า ไม่เปิดไฟแล้วจะมองเห็นได้ยังไงล่ะเฟ้ย"
พรึ่บ!
ไฟถูกเปิดสว่างทั่วห้อง และพอมองเห็นชัดๆคางามิก็ชะงักไปพักหนึ่ง
 นี่มันอะไรกัน คุโรโกะยังสวมเสื้อผ้าเปียกๆชุดเดิม
"ไอ้บ้า! ทำไมไม่เปลี่ยนชุดวะ! เดี๋ยวก็ชักหรอก"  
"......"  
"โอ่ยยยยยย! ได้ยินที่พูดรึเปล่า คุโรโกะ!"
พูดแล้วก็จะคว้าคอเสื้อฉุดคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นมา แต่ก็ถูกมือเล็กๆนั่นปัดออกทันที
เพียะ!
"ออกไปห่างๆผม!"
"อะ!"....ตะคอก เหรอ....คุโรโกะเนี่ยนะ
ร่างบางนั่งกอดเองสั่นยิ่งกว่าเดิม เสียงหายใจกระเส่ายิ่งกว่าเดิม ทุกอย่างมันสะท้อนอยู่ในดวงตาสีแดงเพลิงทั้งสองข้าง
"คุโรโกะ...หรือว่านาย"
คางามิไม่ได้ฉลาดแต่ก็ไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดจะมองอาการผิดปกติของคนไม่ออกหรอก
ไอ้สิ่งที่คนตัวเล็กกินเข้าไปมันคงจะไม่ใช่แค่เหล้าอย่างเดียวซะแล้วสิ
"คางามิคุง ออกไปซะ ก่อนที่ผมจะ...อึ้ก~"
"ฉันไปแน่ แต่ก่อนอื่น..."
วืดดดดดดดดดดดด!~
มือหนาสุดแกร่งของนักกีฬาคว้าแขนเล็กๆเอาไว้ก่อนจะฉุดกระชากร่างบางนั้นพรวดเดียวลอยลิ่วไปซบอก ใช้แขนข้างหนึ่งรัดร่างเล็กๆนั้นเอาไว้ มืออีกข้างรึก็บังคับใบหน้าละอ่อนขึ้นสีระเรื่อนั่นให้เชิดขึ้นและก้มลงประกบปากบางๆฉ่ำๆนั่นซะทันที
สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนั่นแบบไม่แม้จะรอการต้อนรับ และเกินคาด
มันตอบสนอง!
ชัวร์! คุโรโกะถูกยา....[ไม่พูดนะ^___^'']
"ฮื้อออออออ!!!! ไม่!!!!"
เสียงเล็กๆดังอู้อี้พยายามสะบัดปัดป่ายไปทั่ว แต่แรงเท่ามดไม่มีทางหนีจากแขนสุดแกร่งนี้ได้หรอก
"นายน่ะ....จะทนไม่ไหวแล้วไม่ใช่รึไง"
ใช่ มันคงจะถึงขีดจำกัดของความอดทนแล้วล่ะ เพราะงั้นแหละ...
"ให้ฉันช่วยนาย...."
"ไม่!!!"
เสียงเล็กๆยังสั่นพล่าแต่ก็ยังยืนกรานปฏิเสธไม่ว่าจะเหตุผลใดๆ เพียงแต่ว่าร่างกายมันไม่ได้ทำตามอย่างปากว่านี่สิ ตัวร้อนผ่าว สั่นสะท้านเหมือนลูกนก มือเล็กๆจิกทึ้งเสื้อคางามิจนจะขาดอยู่แล้ว
"นายเองก็ช่วยคนอื่นมามากแล้ว ทำไมไม่ให้คนอื่นช่วยนายบ้าง"
"ผมไม่~ ต้องไม่ใช่เรื่องแบบนี้~"
"ให้ฉันช่วยนาย....แค่กับฉัน"
"ห๊ะ?"
"กับฉันคนเดียว"
คุโรโกะ เท็ตสึยะ ฉันอยากบอกนายมาตลอดแต่ก็ไม่กล้า นี่เป็นโอกาสสินะ
ฉันชอบนายเข้าแล้วล่ะ
ความรู้สึกมันอัดแน่นจนเก็บเอาไว้ไม่ได้แล้ว
...........
จากโรงเรียนมาถึงบ้านคางามิไม่ได้ไกลเท่าไหร่ ร่างเล็กๆสั่นระรัวจนไม่มีแรงจะเดินเอง คางามิเลยต้องแบกขึ้นหลัง
"นายจะกลับบ้านไปทั้งๆอย่างนี้คงไม่ได้ คืนนี้พักที่บ้านฉันก่อนก็แล้วกัน"
"........"
คุโรโกะไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น พอคางามิวางลงบนโซฟาก็นั่งอยู่ท่าเดิม ก้มหน้านิ่งๆเหมือนตุ๊กตาลานขาด ทุกอย่างสะท้อนอยู่ในดวงตาคางามิทั้งหมดนั่นแหล่ะ สงสารแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้แล้ว
"เดี๋ยวฉันหาเสื้อผ้าให้นายเปลี่ยน นี่ก็ค่ำแล้ว นายคงหิว เดี๋ยวทำอาหารเย็นให้กิน"
อดทนไว้คางามิ อดทน นายต้องไม่ล่วงเกินหมอนี่ แต่....
จะทนไปได้อีกนานแค่ไหน สู้บอกไปตรงๆไม่ดีกว่าเหรอ
"ชอบ...ฉันชอบนาย ฉันชอบนายคุโรโกะ ฉันชอบนาย ชอบๆๆๆๆ....." ท่องเหมือนท่องสูตรคูณอยู่คนเดียว
"วุ้ย~ทำไมมันอึดอัดแบบนี้วะ!" แล้วก็ขยี้หัวตัวเองเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว
"เราชอบคุโรโกะ แต่คุโรโกะเป็นผู้ชาย อ๊ะ! แต่ก็ไม่เห็นต้องแคร์เลยนี่ เอาไงดี ถ้าไม่บอกไปตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสรึเปล่า แล้วถ้าเกิดไอ้พวกคิเซกิชิงตัดหน้าไปก่อนล่ะ ทำไงดีวะ ทำยังไง! ฮึ่ย!"
"นายชอบผม...จริงเหรอ คางามิคุง"
แหง่ะ! O////[]////O!!!
เสียงมาจากข้างหลัง พอหันไปมองก็เจอคนตัวเล้กยืนอยู่หน้าประตู มันจืดจางจนจะกลายเป็นเนื้อเดียวกับเงาอยู่แล้วอ่ะ
"คุ~ คุโรโกะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ยะ อย่าทำให้ตกใจสิเฟ้ย!"
ทำอะไรไม่ถูกแล้ว กล่องดำของตัวเองถูกคนล่วงรู้ซะได้ เอาไงดีล่ะเนี่ย
"คางามิคุง เป็นอะไรไปครับ"
"ปะๆๆๆเปล่าเว้ย! ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นล่ะ ว่าแต่นายมีอะไร ดีขึ้นแล้วรึไง"
"ก็นิดหน่อยครับ จะบอกคางามิคุงว่าจะกลับบ้านแล้วนะครับ"
"หา? ดีขนาดนั้นแล้วรึไง"
"ท่าทางคางามิคุงคงอยากอยู่คนเดียว เพราะฉะนั้นผมก็เลยจะกลับบ้านน่ะครับ"
"ยานั่นมันอยู่ในตัวนายนะ"
"ผมไหว"
"....!" ไหวเหรอ  ไม่หรอก นายทนมันได้อีกไม่นานหรอก
ดูจากสีหน้าของนายก็รู้แล้วว่ามันคงจะทรมานมากขนาดไหน
"ผมกลับล่ะ แล้วเจอกันที่โรงเรียนครับ คางามิคุง"
ร่างเล็กหมุนตัวเดินออกไปจากห้อง รู้สึกไปเองรึปล่านะที่เห็นมันกำลังหายไป ความจืดจางนี่มันน่ากลัวอย่างนี้เองเหรอ นึกว่ามันจะน่ากลัวแต่ตอนที่อยู่ในสนามซะอีก
ไม่...ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ถ้าเกิดหมอนั่นหายไปตลอดกาลล่ะ ยิ่งถ้ามันไม่อยากให้เห็นก็ยิ่งหาตัวยาก ต้องไม่เป็นอย่างนี้สิ
ฟึ่บ!
ไวกว่าความคิด
สองขาก้าวฉับๆตามร่างเล็กไปแค่ไม่กี่วินาทีก็คว้าร่างเล็กแสนจืดจางนั้นมากอดไว้
"คางามิ...คุง?"
"อย่าไป"
"เห๊ะ?"
"ฉันชอบนายนะ คุโรโกะ"
"ครับ? ผมก็ชอบคางามิคุง ก็คางามิคุงเป็นคู่หูที่ดี"
"ไม่ใช่เว้ย! ไม่ได้หมายถึงชอบแบบนั้น!"
"..........."
พูดไงดีล่ะเนี่ย สื่อความหมายไปคนละทางซะแล้ว
แต่ว่านะ ตัวคุโรโกะมันยังสั่นอยู่ แถมหมอนี่มันเอาแต่ก้มหน้าซะงั้น
"คุโรโกะ...โอ่ย คุโร...!!!!"
O///////O
นะๆๆๆ หน้าแดง!
อา....ให้ตายเถอะ ชอบใครซักคนมันยุ่งยากอย่างนี้เองเหรอ คางามิไม่ถนัดใช้คำพูดซะด้วย อย่างเขามันต้องใช้ร่างกายลุ่นๆ
สองมือที่ทั้งแกร่งและกร้านบังคับให้คนตัวเล็กหันมาหา ยกเท้าข้างหนึ่งยันประตูให้มันปิด
วืดดดดดดดดดด!!!!
ฟุ่บ!
เหวี่ยงทีเดียวเจ้าคนตัวเล็กแรงน้อยมันก็ลงไปกองอยู่บนเตียงแล้ว
"ทะ ทำอะไรน่ะ"
"ก็จะช่วยนายไง"
"ผมไม่ได้เป็นอะไร"
"พูดไปนั่น"
หน้าคมๆโน้มลงไปใกล้ปะกบปากบางๆนั่นทันที
ไม่ได้เป็นอะไรเหรอ น่าขำนัก
แล้วไอ้ที่มันตอบสนองอยู่นี่เขาเรียกว่าอะไรกันนะ
จะเพราะฤทธิ์ยาหรืออะไรก็ช่าง มาถึงขั้นนี้แล้ว ความรู้สึกที่แสดงออกมามันชัดเจนที่สุดแล้วล่ะ
ถลำลึกลงไปจนถอนตัวไม่ขึ้น
ฮอร์โมนวัยรุ่นมันน่ารำคาญ ยิ่งอยู่ใกล้คนที่ตัวเองชอบมันก็ยิ่งพุ่งพล่านปั่นป่วนจนอยากระบายออกมา ต่อไปจะมองหน้ากันติดรึเปล่า คางามิไม่รู้หรอก ไม่เคยสนใจเรื่องแบบนั้นด้วย เพราะเขาจะทำให้มันเด็ดขาดจะได้ไม่ต้องมาแก้กันทีหลังไงล่ะ
..........
เหมือนของกินหายากที่ต้องค่อยๆละเลียดไม่ให้มันบอบช้ำ ต้องไม่กินเร็วเกินไปเดี๋ยวจะไม่รู้รสชาติที่แท้จริง มันคงต้องอย่างนั้นสินะ
ยังไงซะ คางามิก็ยังมีเวลาอีกเยอะล่ะ
..........
...... 
วันต่อมา
ผู้จัดการสาวๆทั้งหลายถูกไล่ออกไปหมดทุกคน ทีมบาสเซย์รินก็เลยไร้ซึ่งผู้จัดการเหมือนเดิม
"แล้วคุโรโกะเป็นยังไงบ้าง คางามิ"
"ก็ดีขึ้นแล้วครับ ตอนนี้หมอนั่นยังเพลียๆอยู่"
"แล้วเมื่อคืน...."
พวกรุ่นพี่รุ่นน้องมองคางามิป็นตาเดียว หน้าตาโทรมๆเหมือนคนอดนอนมาทั้งคืน อย่าบอกนะว่ามันไม่ได้นอนเลย
"คุโรโกะอาละวาดจนนายไม่ได้นอนเลยสินะ"
"อะ เอ่อ~"
"น่าเห็นใจน้า แต่คนที่เอาคุโรโกะอยู่ได้ก็มีแค่คางามิเท่านั้นแหล่ะ"
=____='
จริงมั้ง คนที่เอาเจ้าเงาจืดจางนั่นอยู่หมัดก็คงจะมีคางามิคนเดียวนี่ล่ะ
ถึงจะไม่มีใครบอกเขาก็จะคว้าคนตัวเล็กนั่นมาไว้ในมือ ไม่เสียไปให้ใครหรอกจะบอกให้
คุโรโกะ เท็ตสึยะ ต้องเป็นของเขาเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์
____________________________________________________--