fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

ฝนตกอีกแล้ว.............
 

อากาศแบบนี้ อาคาชิ เซย์จูโร่เกลียดนัก
ฤดูใบไม้ผลิแท้ๆแต่กลับมีฝนตกลงมาให้รำคาญใจ แต่ว่า............

มันเหมือนกับวันนั้น เมื่อหลายปีก่อน.........วันนั้น ฝนก็ตกลงมาแบบนี้
"นายน้อย รถพร้อมแล้วครับ"
"!..."
จู่ๆเสียงเรียกหน้าห้องก็เรียกสติกลับมา ดวงตาต่างสีบ้างเหมือนกันบ้างตามแต่สถานการณ์กลอกกลิ้งมองสิ่งต่างๆในห้องก่อนจะถอนหายใจทีหนึ่ง
ผ่อนคลายและปล่อยวางกับสิ่งกวนใจ

"ตอนเย็นไม่ต้องมารับฉัน"
"มีชมรมเหรอครับ"
"ก็ประมาณนั้น"
"วันนี้ นายท่านให้ผมรอนายน้อย จะกี่โมงก็ให้รอครับ"
"ไม่ต้องรอ ถึงรอฉันก็ไม่กลับไปกับนาย เสียเวลาเปล่าๆ"
"นายน้อย"
"จอดที่นี่ ฉันจะเดินไป"
รถจอดห่างจากโรงเรียนก็ไกลโขอยู่ จอดในที่ลับตาคน แต่ก็ดีแล้ว
อาคาชิคิดว่ามันดีแล้ว เพราะเขาเองก็อยากใช้ชีวิตปกติอย่างเด็กม.ปลายทั่วไปบ้าง ตั้งแต่เล็กยันโตก็ถูกยัดเยียดความเป็นผู้ใหญ่ให้ตลอด เพราะแบบนี้เขาถึงต้องเสียอะไรไปมากมาย อยากร้องไห้แทบตายในบางครั้งก้ทำไม่ได้
อยากจดจำบางอย่างก็ทำไม่ได้
เขารู้สึกอิจฉาปาฏิหาริย์ทุกคน เพราะพวกเขาเก่ง และมีสิทธิ์ใช้คำว่าอิสระ
ร่างสูงกางร่มเดินสับเท้าไปอย่างไม่เร่งรีบ
วันนี้ฟ้าหม่น ฝนคงจะตกถึงตอนเย็น
มันเหมือนวันนั้น เหมื่อหลายปีก่อน..........

"เซย์จัง...เซย์....เซย์จัง!"
"อะ! ครับ"
"ฮู่ว~ โล่งอก นึกว่าเป็นอะไรไปซะอีก"
มิบุจิ เรโอะ หนุ่มหน้างามประจำทีมราคุซันเป่าปากทิ้งลมหายใจออกไปทีเมื่อรู้ว่ากัปตันทีมยังมีชีวิตอยู่
"มีอะไรเหรอครับ"
"ก็ไม่มีอะไร แค่จะบอกว่าชมรมเลิกแล้วนะ เซย์จังไม่กลับบ้านเหรอ"
".........!"
เลิกแล้วเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....
นี่เขาตกอยู่ในภวังค์นานขนาดไหนกันนะ
ร่างสมส่วนของกัปตันทีมราคุซันเดินถือขวดน้ำออกไปจากยิม มีผ้าขนหนูคลุมหัวปิดหน้าที่ก้มต่ำ ไม่พูด ไม่ทักทายใครทั้งนั้น
"วันนี้เซย์จังเค้าดูแปลกไปนะ เซย์จังเป็นอะไรไปน่ะ พี่เรโอะ"
"ไม่รู้สิ เหมือนมีอะไรในใจที่เค้าคิดไม่ตกอยู่น่ะ"
"กัปตันมาเป็นซะอย่างนี้ แล้วทีมเราจะทำยังไงล่ะเนี่ย"
"ปล่อยไปก่อน ยังไงคนอย่างเขาก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนั้นนานนักหรอก พวกเราก็แค่ฝึกให้ทันเขา มันก็แค่นั้นแหละ"^____^
"ดูพี่เรโอะชิวจังนะ" =___=
"ก็แน่ล่ะ ฉันอยากสู้กับจุนเปย์จังไวๆใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย"
"หา? แว่นสี่ตานั่นมีอะไรดีอ่ะ"
"ความเร้าใจไง" ^{}^*
พูดได้อารมณ์เย้ายวนที่สุด
เผอิญว่ากระแสจิตมันแรงจัด ส่งผ่านข้ามมหานครมาถึงโรงเรียนเซย์ริน
"เฮือออออออกกกกกกกกกกกกก!!!!!" O{}O!!!!
ตึงงงงงงงงง!!!!
"เป็นไรไปฮิวงะ"
"ระ รู้สึกหนาวแปลกๆ ขนลุก~"
กัปตันทีมเซย์รินทำหน้าสยอง
ลูกทีมงงเต๊ก
ที่นี่ไม่มีผีนะ จะมีก็แต่คุโรโกะ
=_____=+++ / คุโรโกะ

ร่างสมส่วนของนายน้อยตระกูลใหญ่เดินกลับบ้านอย่างเด็กม.ปลายทั่วไปเค้าทำกันด้วยเหรอ
สำหรับอาคาชิไม่ได้สนใจมันอยู่แล้ว
วันนี้ฝนตกบ่อยจัง ทั้งที่ท้องฟ้ายามเย็นออกจะปลอดโปร่งแท้ๆ แต่ฝนก็ยังตก

อาคาชิสวมแค่เชิ้ตตัวในสีเทาของราคุซัน กางร่มเดินไปเงียบๆ
มันไม่ใช่ทางกลับบ้าน แต่มันเป็นอีกทาง
สุสาน...
เขาไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว แต่ก้ยังนับว่ามาอยู่ไม่ได้ขาด
ที่นี่ไม่ใช่สุสานประจำตระกูลที่ฝังศพแม่ แต่เป็นสุสานเล็กๆที่อยู่อีกเมืองหนึ่ง
มันดูครึ้มไปด้วยต้นสน กอไผ่และพุ่มสึบากิขึ้นอยู่หนาตา ยิ่งเป็นป่ารกครึ้มยิ่งหนาวเย็น ฝนก็ยิ่งตกแรงกว่าในเมือง ถึงจะกางร่มก็เหมือนไม่ได้กางเพราะอาคาชิยังปล่อยให้เม็ดฝนสาดเข้ามาจนตัวเปียกไปซีกหนึ่ง
ระหว่างทางที่มาที่นี่อาคาชิซื้อดอกไม้ช่อหนึ่งติดมือมาด้วย เขาเดินลัดเลาะไปตามทางชื้นแฉะ ที่จริงมีทางเดินที่ง่ายและสบายกว่านี้แต่อาคาชิไม่คิดจะเดินไปทางนั้น นี่คือทางลัดที่เขาเคยเดิน มันใกล้กว่าและเงียบสงบไม่มีใครก็เลยชอบมาทางนี้ก็แค่นั้น
อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงที่หมายแล้ว
ที่พักผ่อนของใครซักคนที่อาคาชิยังลืมไม่ลง

ช่อดอกไม้ถูกวางไว้ตรงหน้าป้ายหินอ่อนที่สลักชื่อ ฟุคุสะ อุน....
อ่า.....อาคาชิรู้จักคนที่นอนอยู่ในหลุมนี้ดี เธอเป็นเด็กผู้หญิงขี้โรคคนหนึ่ง
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่พอถึงวันนี้อาคาชิก็จะมาที่นี่ เพียงคนเดียว มาเยี่ยมเธอ...ตามลำพัง
เป็นหนึ่งวันที่อาคาชิจะกลับไปเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เคยเป็น หัวใจมันหัวเราะเป็น ยิ้มเป็น เจ็บปวดเป็น และ ร้องไห้เป็น
หยาดน้ำใสๆที่ไม่รู้ว่าเป็นน้ำฝนที่สาดมาหรือเพราะอย่างอื่นตอนนี้มันอาบแก้มเขาอยู่ข้างหนึ่ง ไหลจากดวงตาสีทับทิมเพียงข้างเดียวอาบก้มลงมาจรดปลายคางและหยดเป็นเนื้อเดียวกับน้ำฝน
เขาอยู่ที่นี่คนเดียว....ไม่สิ วันนี้ไม่ใช่ เพราะดูเหมือนจะมีคนอื่นมาด้วย
"เซย์จูโร่?"
"....!"
อาคาชิแค่ไหวไหล่ตวัดสายตาไปมองที่มาของเสียงเล็กน้อย แต่แล้วดวงตาต่างสีของเขาก็ชะงักค้างอยู่ที่ร่างบางที่ยืนกางร่มอยู่เยื้องไปด้านหลังไม่ไกล
"เธอ...!"
"ไม่ได้เจอกัน....นานนะคะ"
"เรนะ"
สาวน้อยผมม่วงโทนสว่างสูงบาง สรีระที่บอกว่าเป็นคนแข็งแรงและเล่นกีฬา อีกหนึ่งคนที่อาคาชิรู้จักเมื่อนานมาแล้ว อืม...เขารู้จักเธอดีด้วยล่ะ รู้กระทั่งเธอคือนักกีฬาบาสเก็ตบอลที่มีฝีมือ
"ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ดีใจนิดๆมั้งที่ยังจำได้"
"มาญี่ปุ่น ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ซักพักแล้วล่ะ จำได้ว่าวันนี้พี่คงจะมาที่นี่เหมือนทุกปี ก็เลยจะมาทักทาย...มันสะดวกกว่าไปที่บ้านเยอะเลยว่ามั้ย"
".............."
"แต่จะว่าไปแล้ว พี่มาที่นี่อีกทำไมกัน พี่น่ะ...ไม่สมควรจะมาที่นี่อีกแล้ว เซย์จูโร่"
"มันเรื่องของผม"
"ทั้งที่ทำให้เขาเสียใจ แต่ก็ยังมาหาเขาเหรอ"
"............"
"ฉันเกลียดพี่ชะมัด เซย์จูโร่"
"............"
ใช่....เธอเกลียดเขา เกลียดมากด้วย เขารู้หรอก
อยากเลียดก็เกลียดไปสิ เธอเองก็ไม่ได้ต่างไปจากคนรอบข้างที่ทั้งชอบแล้วก็เกลียดคนอย่างอาคาชิ เซย์จูโร่ หรอก
"อุนชอบพี่เข้าจริงๆ เธอชอบพี่มากจนถึงวันสุดท้ายของเธอ น่าอิจฉานะ แล้วก็....น่าสมเพชด้วย
ที่ดันไปชอบคนไร้หัวใจอย่างอาคาชิ เซย์จูโร่"
"!!!"
"จะเพราะธุรกิจของพ่อแม่เรา หรืออะไรก็ช่าง แต่พี่ก็ทำร้ายอุน ทำร้าย...จิตใจของฉันด้วย"
"...........ใช่ ผมคงทำร้ายจิตใจเธอมากสินะ"
"เจ็บมากเลยล่ะ"
เจ็บเหรอ ...นั่นสินะ วันนี้อาคาชิรู้สึกว่ามันเจ็บแปล๊บๆตรงอกซ้ายนี่ล่ะ แผลเก่าเหรอ...คงงั้น แต่พอผ่านวันนี้ไปเขาก็จะกลับไปเป็นราชาไร้หัวใจเหมือนเดิม ฟุคุสะ เรนะ ไม่ใช่คนที่เขาอยากสุงสิงด้วยตั้งแต่แรก ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นน้องสาวของคนที่นอนอยู่ในหลุมนี้ก็เถอะ

"ได้ยินว่าที่ญี่ปุ่น พี่เป็นกัปตันทีมปาฏิหาริย์สินะ"
"ก็แค่ในอดีต"
"เห...น่าสนุกจังเลย ถึงมันจะเป็นอดีตไปแล้วแต่พี่คงจะรักลูกทีมของตัวเองมากสินะ เพราะคงไม่มีใครที่ไหนจะเป็นสัตว์ประหลาดเหมือนพี่เท่ากับพวกเขาแล้ว เพราะมีพวกนั้นอยู่พี่ถึงได้มีความสุข"
"....แล้วไง"
"ฉันก็จะ....ทำลายมันซะยังไงล่ะ"
".....!"
"ฉันจะทำลายทีมปาฏิหาริย์ จะเป็นใครก็ได้ ฉันจะทำให้พี่เจ็บเหมือนอย่างที่ฉันเจ็บ ทำลายทุกอย่างที่เป็นของพี่ซะ"
"......."
ทำลายเหรอ เธอจะทำลายใครล่ะ...แต่เดี๋ยวนะ เครื่องแบบนักเรียนที่เธอสวมอยู่.....!!
โทโอว!
"เข้าเรียนที่โทโอวสินะ"
"ฮืม....คุณปู่เป็นผ.อ.ที่นั่นนี่นา  แต่ก็สะดวกดี สำหรับการทำลายใครซักคน"
"!!!"
ไดกิกับซัทสึกิอยู่ที่โทโอวนี่นะ คิดจะทำลายสองคนนั่นเหรอ
"อาโอมิเนะ ไดกิ เขาเป็นหนึ่งในปาฏิหาริย์ที่เก่งที่สุดสินะ จะว่าไปฉันก็ถูกชะตากับเขาตั้งแต่แรก แต่เขามันประหลาด นอกจากบาสเก็ตบอลแล้วก็ไม่สนใจใครนอกจากผู้หญิงที่ชื่อซัทสึกิคนนั้น แต่ยังไงซะมันก็น่าสนุกดี ถ้าฉัน...."
"เธอทำไม่ได้หรอก อย่าเสียเวลาดีกว่า"
เขาพอจะรู้ว่าเรนะคนนี้จะทำอะไร แต่เขาก็รู้นิสัยของเพื่อนสองคนนั้นค่อนข้างดีเหมือนกัน
อาโอมิเนะกับโมโมอิไม่เคยห่างกัน ถึงจะไม่แสดงออกมากมายสำหรับปาฏิหาริย์ทุกคนก็รู้กันดีอยู่แล้ว
จะให้สองคนนั้นแตกหักกันเหรอ...ยาก
"อืม....จะว่าไปคนที่พี่ชอบจริงๆชื่อคุโรโกะนี่นา แถมยังเป็นเพื่อนของอาโอมิเนะ ไดกิด้วย ถ้ายังไงฉันจะทำลายคนคนนั้นไปพร้อมกันเลยคงจะสนุกพิลึก.....ฉันเกลียดพี่ เซย์จูโร่ เพราะงั้นฉันจะทำลายทุกอย่างที่เป็นของพี่ให้หมด อาโอมิเนะ ไดกิก็ดี โมโมอิ ซัทสึกิ ก็ดี หรือกับคนที่พี่ชอบที่ชื่อคุโรโกะนั่นก็ด้วย ฉันจะทำลายมันให้หมด เตรียมตัวเตรียมใจรับความทรมานเอาไว้ได้เลย"

มันเป็นคำประกาศกร้าวท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสาย แล้วเรนะก็เดินจากไปราวกับผู้ชนะ โยนกุหลาบสีแดงคล้ำดอกเดียวในมือลงบนป้ายหลุมศพอย่างหยาบคาย
ถ้าเป็นคนอื่น อาคาชิไม่คิดใส่ใจหรอก แต่สำหรับเรนะคนนี้ อันตรายนัก
เธอตอนเด็กก้าวร้าว รุนแรง ถึงวันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน ถ้าอาคาชิเป็นราชา เธอก็คือราชินีที่เทียบเท่ากับเขา ไม่ว่าจะด้านไหน
เจ้าเล่ห์ ชั่วร้ายอย่างสมบูรณ์แบบ เหมือนฉายาของเธอในวงการบาสเก็ตบอล
นางฟ้าไรใจ....killer

เห็นทีอาคาชิต้องจัดการเรื่องยุ่งๆนี่ด้วยตัวเองซะแล้ว
เพราะเขาไม่อยากสูญเสียใครอีก เพื่อนของเขา เขาจะปกป้องเอง
อุตส่าห์ได้เพื่อนกลับมาแล้ว เรื่องอะไรเขาจะยอมเสียมันไปอีก
เขาเองก็ไม่อยาก....อยู่คนเดียวอีกแล้ว....

บนโต๊ะอาหารค่ำในบ้านตระกูลอาคาชิ
"จะรับภาระงานที่โตเกียวเองงั้นเหรอ"
"ครับ"
บทสนทนากับผู้เป็นพ่อไม่มีอะไรมากกว่าสิ่งที่เรียกว่าธุรกิจ
"แล้วเรื่องเรียนล่ะ"
"ผมจัดการเองได้ ไม่มีปัญหาครับ"
"อยากทำอะไรก็ทำ"
"ขอบคุณครับ"
เจ้าบ้านอาคาชิไม่ได้ซักไซ้ลูกชายมากมาย คิดแค่ว่าทุกอย่างที่ปีศาจปาฏิหาริย์คนนี้ทำไปมันคือการคิดไตร่ตรองและตัดสินใจที่เฉียบขาดเสมอ

คงถึงเวลาที่ราชาปาฏิหาริย์จะปกป้องพวกพ้องบ้างแล้ว
ฉันจะทำเหมือนอย่างที่นายเคยแสดงให้ฉันเห็น...เท็ตสึยะ

________________________________________________________